ΑΝΤΙΟ....

Αγαπημένε μου

Πολύ καιρό τώρα προετοιμαζόμουνα για αυτό το τελευταίο «αντίο».
Αναβολή στην αναβολή κερδίζαμε το χρόνο, δίνοντας τη μάχη μας, εσύ πιο γενναίος από μένα, αφού όλα όσα ήθελες να μου πεις, μου τα ψιθύριζες. Με το δικό σου τρόπο και την αξιοπρέπεια που είχες από την πρώτη μέρα. Τότε που τόσο δα μικρούλης σε μάθαινα κάθε γωνιά του σπιτιού μας. Σε μάθαινα να είσαι ανεξάρτητος σχεδόν αυτόνομος. Δεν ήθελα ποτέ αυτή η σχέση μας να γίνει σχέση υποταγής του ενός προς τον άλλον. Και τα καταφέραμε.
Πιο αμφίδρομη σχέση αλήθειας δεν θυμάμαι να έζησα. Μαζί ζήσαμε πολλές χαρές μα ακόμα περισσότερες λύπες. Ερωτευτήκαμε και μοιραστήκαμε τον ίδιο άνθρωπο με δύναμη.. Δεν έμαθα ακόμα ποιος απ’ τους δύο μας πόνεσε περισσότερο. Ίσως εσύ. Γιατί εγώ μπορούσα να σου μιλάω κι εσύ μόνο με κοίταζες. Δίχως να μπορείς να εκφραστείς, μήτε να μπορείς να αφήσεις το ποτάμι να τρέξει απ’ τα μάτια σου. Κι όμως ένοιωθα πολλές φορές να θέλεις να σκουπίσεις το δικό μου. Κι έπειτα ήρθε εκείνο το μισητό διαζύγιο και άκουγα τον αναστεναγμό σου. Πνιγόσουνα και σ’ ένοιωθα να υποφέρεις όσο εγώ μπορεί και περισσότερο γιατί έχανες το άλλο σου μισό.
Μαζί καταφέραμε να ξεφύγουμε τις συμπληγάδες και είδα στα μάτια σου αυτή τη λάμψη της νίκης μας. Μαζί αλλάξαμε τη ζωή μας. Και δεθήκαμε με μια υπόσχεση ζωής. Μάθαμε τον κόσμο καλύτερα χέρι-χέρι περνώντας τα χρόνια.
Κι ακόμα τότε που ανήμπορη σερνόμουνα ξεχνούσες ακόμα να φας, να πιεις, να περπατήσεις για να μη με χάνεις απ’ τα μάτια σου. Δυο ολόκληρους μήνες έμεινες πλάι μου κολλημένος αδιαφορώντας για τις δικές σου ανάγκες.
Ερχόσουν στο κρεβάτι μου και μ’ έσπρωχνες με το μουσούδι σου για να βεβαιωθείς πως ακόμα αναπνέω. Σου την έσκασα όμως. Σε ξεγέλασα πολλές φορές. Ας μπορούσες κι εσύ με τον ίδιο τρόπο να με ξεγελάσεις και τι δεν θα’ δινα σήμερα.

Και πόσα πολλά ακόμα έκανες για μένα.
Το πιο σπουδαίο που μ’ έμαθες ήταν μια λέξη. ΑΓΑΠΗ.
Πόσο ανιδιοτελής και τεράστια έννοια είναι.
Και το ακόμα πιο σπουδαίο ΣΕΒΑΣΜΟΣ.

Σε λίγες ώρες θα σε χτενίσω, θα βάλω το χέρι μου στο πηγούνι σου, θα σου δώσω όχι ένα, αλλά πολλά φιλιά μαζεμένα, θα κρύψω το μουσούδι σου στα δυο μου χέρια και θα σου πω αυτό το «ΑΝΤΊΟ» που μισούσα όσο σκεφτόμουνα πως πλησίαζε. Κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει αυτό τον αποχωρισμό. Εκτός από σένα και μένα. Και ξέρω καλά πως οι επόμενες μέρες μου θα είναι ανυπόφορες, γεμάτες από την απουσία σου σε κάθε γωνιά της καρδιάς μου.
Όμως πρέπει να «φύγεις» με αξιοπρέπεια και δεν μπορώ να σε βλέπω να υποφέρεις.
Και νοιώθω πως έφτασε η ώρα και μου το ζητάς σαν με κοιτάς ανήμπορος.
Η τελευταία μας νύχτα λοιπόν είναι ένα ολονύκτιο πάρτι δικό μας κι ας μην μπορείς να με χορέψεις….

Μη με κοιτάζεις έτσι….
μετράνε οι ώρες ανάποδα κι είναι μια φρίκη…
κι αυτή η αγκαλιά σου δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα...
γιατί ΕΣΥ δεν με πρόδωσες ΠΟΤΕ.