Του κώλου!

Μικρές καθημερινές επαναστάσεις μέσα απ' τα ιστολόγια, καθισμένοι με βαρεμάρα μπροστά στο χαζόκουτο, απολαμβάνοντας τη Σκορδά και την Πάνια κι όλες τις υπόλοιπες Κατινούλες που αρμέγουν τα μυαλά των ανικανοποίητων και ψυχικά άρρωστων νοικοκυρών που καθαρίζουν τα κρεμμύδια κλαψουρίζοντας για το αναθεματισμένο ριζικό τους.
Απ' το ραδιόφωνο στάζουν αχταρμάς οι ήχοι με δακρύβρεχτους στίχους τύπου : "Χτύπα μου τα καπούλια, βασάνισέ τα κι εγώ αντέχω ".
Οι νέοι μεγάλωσαν κι η πατρίδα μου γερνάει μα ποιός νιάζεται; Ο έρωτας πεθαίνει μέρα με τη μέρα κι εσύ που έφτασες κοντά στα 50 ψάχνεις ακόμα τους φίλους, τον εαυτό σου και με ρωτάς που πήγαν;
Του κώλου όλα ε ;
Ε ! και τι έγινε ; έτσι δεν έλεγες πάντα ; Τότε που νόμιζες πως ο χρόνος είναι μια σύμβαση διάρκειας με σύμμαχο την αφετηρία ;
Κακόμοιρε μίζερούλη " η πάρτι σου " φταίει για όλα, ξε-καβάλα απ' τ' άλογο και κάνε ξυπόλητος ένα βήμα πιο πέρα.
Βαρέθηκα την ασχήμια τριγύρω μου...

Ένας χρόνος, μόνον!

Λογικά το ποστ τούτο θα ΄πρεπε να προηγηθεί του αμέσως επόμενου στη σειρά.
Και παρ’ ότι δεν συνηθίζω να γράφω τόσο συχνά πια, το κάνω σήμερα κατ' εξαίρεση.
Κι αναρωτιέμαι μετά από ένα χρόνο ακριβώς που η Αμαλία έγραψε εκείνο το ποστ που όλοι μας ανατριχιάζαμε.
Αν άλλαξε τίποτα έκτοτε.
Αν χέστηκε κανένας μεγαλογιατρός κι αν το σύστημα υγείας βελτιώθηκε.
Αν τα φακελάκια έπαψαν να τα παίρνουν.
Αν εμείς γίναμε φειδωλοί στο να τα δίνουμε.

Σε λίγες μέρες κλείνει ένας χρόνος που η Αμαλία έφυγε πικραμένη αφήνοντας πίσω της μηνύματα δύναμης, χαστουκίζοντας όλο το απάνθρωπο σύστημα υγείας με τα αδύναμα χεράκια της. Κι αν γινόταν να μπορέσει η καρδιά της να αντέξει ακόμα λίγο είμαι σίγουρη πως θα το γκρέμιζε από θεμέλια.
Εμείς όμως τι κάναμε και τι κάνουμε τελικά ορέ κλεφτόπουλα ;


υ.γ . ο λόγος που γράφω σπάνια πια, είναι που δεν έχω κάτι σημαντικά ενδιαφέρον να πω. Και ξεπέρασα το στάδιο που μέσω του μπλογκ έκανα κι εγώ την ψυχοθεραπεία μου. Δηλώνω δυναμικά παρούσα και συμμετέχω σε κάθε κοινωνικό μήνυμα – κάλεσμα και βεβαίως σιωπηλά παρακολουθώ κάθε ενδιαφέρουσα προοπτική βελτίωσης της ποιότητας ζωής των συνανθρώπων μου, δεδομένου πως και με αφορά άμεσα αλλά και συνάδει με το μέλλον της οικογένειάς μου και της κοινωνίας των ληστών του σήμερα.

Εθελουσία πρόκληση – πρόταση

Πάρτε όλοι τις ψηφιακές σκονισμένες σας κάμερες, τα κινητά σας τηλέφωνα και φωτογραφίστε : κάθε αυτοκίνητο που είναι παρκαρισμένο και κλείνει τις ράμπες που είναι για άτομα με αδυναμίες, κάθε ασχήμια και απάνθρωπη συμπεριφορά που πέφτει στην αντίληψή μας, μιας και κανενός άλλου δεν ιδρώνει το αυτί αγαπητοί συνμπλόγκερς. Ανεβάστε τα στα μπλογκς σας σε περίοπτες θέσεις για κάποιο χρονικό διάστημα που θα ορίσουμε όλοι μαζί, κοινώς δώστε «τα γίδια» που αδιαφορούν για το αν κάποιοι από τους συμπολίτες μας δεν μπορούν να χαρούν τη ζωή, επειδή η απάθεια και η αδιαφορία ορισμένων από μας τους στερεί το δικαίωμα τουλάχιστον να μετακινούνται και να έχουν το δικαίωμα πρόσβασης σε όσα εμείς με ευκολία καταδυναστεύουμε.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι να κλείνουμε τα μάτια όλοι μαζί επειδή το πρόβλημα είναι του διπλανού μας.