Μια ματιά φτιάχνει τη διάθεση

Έτσι για να ΜΗΝ ξεχνιόμαστε.


Ευχαριστώ τη φίλη μου Joanna που μου το έστειλε!

Χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι...μανδάμ!

Μέρες περίεργες.
Δίχως σκοπό περιφέρεσαι σέρνοντας τα πασούμια σου ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον καθρέφτη που δόλια σε πρόδωσε.
Δίπλα σου μια ντάνα βιβλία στοιβαγμένα υπό μελέτη, στα προσεχώς.
Που όλο και αυξάνεται.
Και δεν έχεις χρόνο. Όχι για να τα ανοίξεις τόσο, όσο για την άρνηση στη γνώση το συγκεκριμένο διάστημα.
Πολλές σκέψεις, ανάκατες με μυρωδιά από τσάι και λεμόνι άντε και μυρωδάτο αχνιστό καφέ.
Από όνειρα τρισδιάστατα.
Που χάσκουν.
Η φίλη μου η Γ.
Τα τελευταία δέκα χρόνια πλέει μέσα σε προβλήματα υπαρξιακά και βουλιάζει.
Από συνήθεια ή μαζοχισμό ? Καμιά σημασία.
Η φίλη μου η Μ. Δύο έθαψε αισίως.
Το μεσουράνημά της συναντήθηκε σε σύνοδο με το πεπρωμένο της.
Αδύναμη να αντιστρέψει τη μοίρα.
Οι τόσοι φίλοι που αναρωτιέμαι αν βρήκαν ή έχασαν το δρόμο.
Που αντιστέκονται.
Και τους θαυμάζω.
Ο καιρός μουντός.
Δεν με πάει καθόλου ο χειμώνας τελικά.
Κρύβομαι σαν τα φίδια στη γωνιά μου.
Η ναφθαλίνη τσακίζει την όσφρηση και τον ορίζοντα.
Rock βόλτες, το κρύο ρουφάει όλη την ενέργεια.
Ημικρανίες απ' τα ξύδια.

Το δέντρο μου φέτος -είπε- πως μοιάζει στον Καρβέλα.
Λευκό ξεμαλλιασμένο ετοιμόρροπο.
Το περσινό δεν το είδε. Εκείνο ίσως έμοιαζε στο Λάκη.
Όπως και νάναι τα δέντρα μου είναι επιθετικά. Και έχουν επίκαιρη άποψη.
Ανοίγω την τηλεόραση. Αχταρμάς. Μπλιάχ.
Συλλογίζομαι τι επίπεδο έχουμε σαν λαός. Και πως γουστάρουν να μας κοιμίζουν. Αρνούμαι.
Επαναστατώ.
Αρχίζοντας από τις προσωπικές επιλογές μου.
Όλα σχεδόν κόντρα.
Πρέπει να μετακομίσω γρήγορα. Να αλλάξω.
Σκέψεις και πλάνα.
Αφήνοντας πίσω ρούχα και προσφιλή αντικείμενα.
Στο νέο μου σπίτι θα βασιλεύει το μίνιμαλ.
Ελπίζω και στη σκέψη μου.
Μίνιμαλ σκέψη, πόλεμος.
Θα σβήσω με μπλάνκο όσα δεν γουστάρω. Για να μπορώ να τα επαναφέρω πιο εύκολα μετανιώνοντας. Όπως συνήθως.
Το μπετόν ολόγυρα μου κρύβει το φως.
Και δεν μπορώ να αφεθώ στη πλάνη …

Πως ο Άη Βασίλης τελικά υπάρχει …
μα αναρωτιέμαι κι αγχώνομαι αν θα έρθει φέτος
σαν ΙΜΟ ή ΤΡΕΝΤΥ...

Επιστροφή στο διαταύτα

Κάθε φορά που επιστρέφω απ' τον κόσμο μου, τον κόσμο της "ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ" νιώθω το ίδιο μοναχική μα ποτέ δεν με συνέφερε να ΛΥΣΩ το γρίφο μέσα μου σ'αυτό το βασανιστικό "ΓΙΑΤΙ" με ερωτηματικό...

Ίσως επειδή είμαι απόλυτα ενοχική και απελπιστικά διαλλακτική με τα τρισδιάστατα μονοπάτια της δικιάς μου ψυχής, όπου είναι το μόνο συνειρμικό σημείο γέφυρας και απόδρασης στην άλογη λογική μου.

Και τα σαλιγκάρια διαλέγουν πότε θα βγούν, δεν είναι ;

Ωστόσο έχω την ανάγκη να σας ευχαριστήσω δημόσια για τα εντός της "οικίας" μου σχόλιά σας, καθώς επίσης και τα προσωπικά e-mail σας.

"Κλειστόν"

Υποχρεώσεις αναπάντεχες, θα με κρατήσουν για ...λίγο μακριά σας!
Συγχωρήστε με.

Σαν παραμύθι

Μαμά θέλω να κουρνιάσω και ν’ αποκοιμηθώ στην αγκαλιά σου απόψε…
Άφησέ με να κλάψω…
Τα μάτια μου κλείνουν μα θέλω να κρατήσω τη νύχτα μακριά…φοβάμαι…
Να μην μου ξεφύγει ούτε ίχνος σταγόνας στο μαξιλάρι μου έπειτα, όταν θα’ μαι μονάχη…
Μου μάθαινες να είμαι δυνατό παιδί, καθώς έλεγες!
Η δύναμη κρύβεται και γεννιέται ακόμα και στις στάχτες,
έτσι δεν έλεγες ;
Ή μήπως ήταν ψέματα τότε ;
Πόσα ακόμα δεν κατάφερα ;
Αφού η πλάτη μου ακόμα γέρνει από τα βάρη που σεις αφήσατε πάνω της…
Πώς να τα σηκώσω όλα αυτά ;
Μα δες πιο καλά! δεν έχω τίποτα άλλο για όπλο, εκτός απ’ τα όνειρα…αυτά που συντροφεύουν τις νύχτες μου, που σεις κυνηγάτε τη Ζωή!

Μπουρδέλλλο με τρία Λ..

Επέστρεψα από ένα γρήγορο ταξιδάκι ανανέωσης μέχρι τη γειτονική Ιταλία, το χρειαζόμουνα έτσι για να γεμίσω τις μπαταρίες μου κατά πως λένε. Και μπορεί τούτη η χώρα να μας πληγώνει όταν την αποχωριζόμαστε κατά τον ποιητή ή να κάνουμε τις συγκρίσεις μας, μα τελικά η ζεστασιά που βγάζει η αγκαλιά της συν το γέλιο σε κάνουν να τα ξεχνάς όλα. Λίγο αυτά που άφησες πίσω σου, λίγο αυτά που περιμένεις, φτάνουν για να νοσταλγήσεις τα ευτράπελα που με σιγουριά θα συναντήσεις γυρνώντας.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να ανοίξω τηλεόραση μιας και αποτοξινώθηκα έστω και λίγο αυτές τις μέρες. Και πέφτω πάνω σε διαφήμιση που φωνάζουν περήφανα για το μεγάλο δώρο που προσφέρουν. Ε, όπου δώρο και χαρά συνεπώς ανοίγω αυτιά και μάτια διάπλατα.

«Σας χαρίζουμε τα 300 πρώτα τριχο-φυλάκια περιεκτικότητας από μια, δυο ή τρεις τρίχες έκαστο».

Και γαμώ τα marketing δηλαδή...

Μάλιστα καλά είδα κι άκουσα. Οπότε η συγκεκριμένη μέθοδος φαντάζομαι σε αναγκάζει να πληρώσεις τα υπόλοιπα τριχοφυλάκια - ωοθυλάκια - καμιά σημασία δεν έχει, ειδεμή σε βλέπω να γίνεσαι πουά και να φέρνεις προς Δαλματάκι σε extra large.

Άλλο εκπληκτικό: Πλυντήριο για κατοικίδια. Ναι καλά διαβάσατε. Έχουμε δόξα το Θεό πλυντήρια για πιάτα, ρούχα, αυτοκίνητα, χαλιά και δεν μου έρχεται τι άλλο διαθέτει η σύγχρονη τεχνολογία αλλά για ζώα όχι δεν το είχα ακούσει.
Το ακόμα πιο περίεργο είναι στο ότι ο ιδιοκτήτης προσπαθούσε να μας πείσει πως το κακόμοιρο σκυλάκι που πλενότανε εκείνη την ώρα σε πανελλήνια τηλεθέαση, ήταν τρισευτυχισμένο, παρ’ ότι έτρεμε σύγκορμο εγκλωβισμένο στο ένα μέτρο με το νερό και το σαμπουάν να το πυροβολούν ανελέητα.
Τα ματάκια του τα έλεγαν όλα, όχι εγώ.
Το πιο αστείο της ιστορίας είναι που η τιμή για το πλύσιμο είναι ανάλογη της ράτσας…
καθώς είπε ο παν-ηλίθιος ...

Έλεος γι άλλη μια φορά…
θα ξαναφύγω μου φαίνεται δεν το αντέχω!

Ανησυχίες ...

Δεν ανησυχώ που το στρώμα των φύλλων νότισε στο φθινοπωριάτικο κιτρινισμένο καμβά…
Ανησυχώ που δεν γίνεται να σε «κρατάω» σφιχτά στεγνό τις υγρές νύχτες κάτω απ’ τη βροχή, να μην κρυώνεις.
Ανησυχώ που οι μέρες περνάνε διάφανες και γίνονται ανελέητος μυστικός μάρτυρας σε προμελετημένο έγκλημα. Που η σιωπή σκεπάζει τα καθώς πρέπει και το βλέμμα εικάζει δικαιολογίες για το δια ταύτα που ξαπλώνεται νωχελικά κι αναπαύεται στις αισθήσεις. Που το ρήμα «γνωρίζω» κλίνεται και αλλάζει πρόσωπα, αδυσώπητος τιμωρός σε έννοιες γεμάτες - γέφυρες.
Ανησυχώ που το «εγώ» χάνει την παντοδυναμία του, συνηγορώντας στο παιγνίδι της εξάρτησης παλεύοντας άνισα το απροσδόκητο.

Ανησυχώ που θέλω να μένω με αντιστάσεις μοναχικά έρπουσες σε μονοπάτια αδιόρατα.

Μα όπως κι αν είναι …αυτό αξίζει για να τονίζει τη βασανιστική μελαγχολία του χτες μετατρέποντας την χαρά στο σήμερα…

Όνειρα Αλμύρας

Το πρόσωπο κολλημένο σε κείνη τη γαλάζια σου μπλούζα-κουβάρι που ακόμα μυρίζει θάλασσα και που δεν θέλω να ξεδιπλώσω σάμπως και χαθείς.
Βλέπεις η θάλασσα με σημάδεψε από τα πρώτα χρόνια μου.
Δεν υπάρχει αλλού ανάσα αλμύρας να με ξεκουράσει.
Οι ρίζες στους γέρικους κορμούς τούτο το συννεφιασμένο φθινόπωρο μυρίζουν πυροτεχνήματα Ανάστασης και η βροχή δεν έρχεται να τα σβήσει.
Τα κόκκινα τριαντάφυλλα που πότιζα κάθε μέρα χαμογελώντας στο καλημέρα μου ανασαίνουν το αυτονόητο, αφού δεν υπάρχει λόγος να τα κλαδέψω.
Το αύριο θέλω και ελπίζω να’ ναι μια υπόθεση κοινή μοιρασμένη στα δυο, την ώρα που τα ζευγάρια των πουλιών θα κάνουν κύκλους στα μάτια μας, φιγούρες χορευτικές γιομάτες λατρεία κι αφοσίωση, φλερτάροντας με τιτιβίσματα υποσχέσεων.
Hey, Εσύ με το βελούδινο κοίταγμα κείνο που δεν μοιάζει με κάποιο άλλο κι ένα χαμόγελο "ήλιο" μόνιμα ζωγραφισμένο, να πλανάρεις στα όρτσα κόντρα στην παλίρροια.

Κι η μπλούζα σου η θαλασσιά να μυρίζει άγριο κύμα...κι αλμύρα δίχως τελειωμό!

Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες!

Ώρα 04.30 που αποφασίζω να αρχίσω αυτό το ποστ.
Δεν φταίω για την ώρα. Συνήθως τις μικρές ώρες συμβαίνουν τα ακατονόμαστα.
Αν ανατρέξετε σε προηγούμενα ποστ θα διαπιστώσετε πως όλα έχουν μια συνοχή και σύννομη ακολουθία γύρω μου. Κάπου λοιπόν αναφερόμουνα στην «Εκδίκηση του χοντρού».
Και μπορεί ο κακός ο χρόνος να περνάει, ο κακός ο γείτονας όμως ποτέ.

Πρώτη βροχή του χειμώνα σήμερα και παρ’ ότι δεν έχω δάσος που κάηκε γύρω μου, η πλημμύρα μας έπληξε οικογενειακώς. Αφού στα 5 πρώτα λεπτά βροχής η οροφή (ταράτσα) άρχισε να μπάζει νερά. Σαν να έβρεχε, μέσα στο σπίτι δηλαδή. Τρέχοντας λοιπόν και βάζοντας λεκάνες και κουβάδες, τάπερ και ταψιά, πετσέτες και ντενεκέδες μάζεψα ότι μπόρεσα. Παρεμπιπτόντως τα όμβρια ύδατα τα φύλαξα για το λούσιμο, κάνουν μεταξένια μαλλιά. Δράστης και ηθικός αυτουργός ο χοντρός γείτονας, που το καλοκαιράκι άνοιγε τρύπες ακριβώς από πάνω μου για να κατασκευάσει το παράνομο δώμα που λέγαμε. Έτσι για τη καύλα του, αφού ο νόμος έχει πολλά παράθυρα στη σκατοχώρα που ζούμε.
Τότε τον σταμάτησα, με αυτοψίες και αυτεπάγγελτες διώξεις. Αστικά δικαστήρια και χρονοβόρες λύσεις.
Οι τρύπες όμως και οι ρωγμές που δημιούργησε ουδέποτε έκλεισαν.
Αποτέλεσμα : σήμερα ένοιωσα πτωχή και άστεγη. Πλην όμως, τίμια.
Αφού όπου κι αν στεκόμουνα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι βρεχόμουνα.
Κι αυτός έπαιζε τάβλι κάτω από μένα ακριβώς και τα ζάρια μου τρυπούσαν τον εγκέφαλο.
Κατέβηκα και τον ειδοποίησα για το κακό που συμβαίνει πάνω του, αφού είναι ο πραγματικός δράστης και αυτουργός εκτός από διαχειριστής ταυτόχρονα.
Και έσκασε στα γέλια…αφού μου τόνισε να μην τον ενοχλώ.

Ε, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος, να γυρίσουν τα μυαλά του.
Κι εδώ αρχίζει το έργο να γίνεται κωμωδία παράνοιας για να υπερασπίσω και τον τίτλο μου.
Επέστρεψα στο σουρωτήρι σπίτι μου, φόρεσα τα πιο στέρεα τρίπατα Nike μου και επέστρεψα στην πόρτα του. Τουλάχιστον εκεί δεν βρεχόμουν.
Και άρχισα τις κλωτσιές, μαζί με τα μπινελίκια στην πόρτα του.
Στη συνέχεια ανέβηκα σπίτι μου, κουβάλησα στο μπάνιο μου τις λεκάνες, έκανα ένα μπανάκι σε φυσικό νερό δίχως άλατα και χλώρια και περίμενα…
Ήταν θέμα χρόνου πια. Οι ένστολοι (πρωτοφανώς) σύντομα, μου χτυπούσαν την πόρτα. Τους υποδέχτηκα και τους δάνεισα τις πρόχειρες ομπρέλες που διέθετα.
Ετοιμάστηκα και τους ακολούθησα αφού ζήτησα να ακολουθήσει και ο κακός γείτονας. Πράγμα που έγινε βεβαίως.
Εκεί πια κι άλλες μηνύσεις συνέχεια των προηγουμένων συντάχτηκαν. Α, όλα κι όλα ο νόμος λειτουργεί άμεσα όταν «συντάσσεται». Όταν εκτελείται πάντα μυστηριωδώς καθυστερεί.
Ευτυχώς πρόλαβα και πήρα όλα τα απαραίτητα. Βουρτσάκι και οδοντόπαστα, μακιγιάζ, τσιγάρα, κινητό και καραμελίτσες για να γλυκάνω τον καημό και την πίκρα μου. Με έβαλαν στο κρατητήριο. Η "Παράνοια" ή αλλιώς Φιορούλα σε Αυτόφωρη διαδικασία. 'Ελεος!
Έβγαλα φωτογραφίες στο κελί μου με την ανάλογη πόζα. Πάντα αποθανατίζω τις ιδιαίτερες στιγμές μου, όλα κι όλα. Ο γείτονας έτριβε τα (μπιπ) αρχίδια του, προκλητικά. Δεν ήξερε τι τον περίμενε, ή μάλλον ο δικηγόρος του τον ενημέρωσε πως σε λίγο θα μου έκανε παρεούλα και μάλιστα έως τη Δευτέρα. Ο δικηγόρος του ευγενής μου συστήθηκε και μέσα στην περιπέτεια μου δεν κρατήθηκα,έλιωσα στα γέλια, αφού μου συστήθηκε και το όνομά του είχε ρίζα και κατάληξη ζαρζαβατικό που γίνεται εξαίρετη σαλάτα εποχής. Έσκασα στα γέλια και του έκανα γνωστό πως οι αντοχές μου είναι γαϊδουρινές και τη Δευτέρα θα γράφαμε ιστορία.

Μετάνιωσε και απέσυρε τη μήνυση και σωστά έπραξε. Ήμουν αποφασισμένη γιατί ξέχασα να σας πω πως είχα προλάβει να αποθανατίσω το διάτρητο σπίτι μου. Έπρεπε όμως να αδειάσω τους κουβάδες. Και το ποινικό μου μητρώο πεντακάθαρο εν αντιθέσει με τον αντίδικο που τα έχει όλα φουσκωμένα. Και ο βρασμός ψυχής με αποδείξεις έχει ελαφρυντικά.
Και η μαλακία όταν επαναλαμβάνεται, ατροφεί το «όργανο».

Φύγαμε μετά τις διαδικασίες γιατί τον λυπήθηκα πάλι. Έχω άλλους τρόπους να τον επαναφέρω στην τάξη. Θα ακούει μουσική καθημερινά όλες τις ώρες που επιτρέπεται σε φουλ ντεσιμπέλ, αν σύντομα δεν επανορθώσει. Και κάποιος θα χτυπάει ρυθμικά όλες τις κατσαρόλες του σπιτιού την ώρα που θα κοιμάται πάνω απ’ το μαξιλάρι του.

Ο νόμος στο χέρι με ψυχρό πόλεμο και όπλα την αργή εξόντωση.
Έτσι η Παράνοια δικαιολογεί το όνομά της άλλη μια φορά, αφού όλα στη γαμω-χώρα κινούνται αργά και τραμπούκικα μόνον.

Θα εφοδιαστούμε με πανοπλίες - αδιάβροχα και το αποδεικτικό υλικό θα πολλαπλασιάζεται. Μέχρι τότε η πολιτεία θα μου θυμίζει με το τρόπο της, πως η υποταγή μου και αποδοχή της παρανομίας των άλλων, μου αφαιρεί το δικαίωμα στην άμεση λύση και στο δικαίωμα να νιώθω ασφαλής μέσα στο σπίτι μου.

Γιατί είναι τόσο κακός που ακόμα και την επισκευή από μένα την ίδια για να γλιτώσω, μου την απαγόρευσε…

Στην επόμενη φάση σκέφτομαι να τον κάνω σαπούνι…κι ας βγει βρωμερό…
δεν θα γλιτώσει.
Μια διαφορετική πρωτότυπη νύχτα που ήταν διασκεδαστική εξέπνευσε.
Οποιοσδήποτε από σας θα τον είχε ισοπεδώσει ήδη.


Υ.Γ.'Ενα φιλί στην "αγάπη" συμπαραστάτη
κι άλλο ένα στο φίλο του χτες-σήμερα.

Συμ-πρωτεύουσα με τα όλα της

Βόλτες μέσα στο αυτοκίνητο. Κυνηγώντας το Βαρδάρη-ψεύτη και κινηματογραφώντας ξωτικά του παραδείσου.
Το «όμορφο» πλάι μου, κλεφτές ματιές, βγάζουνε φλόγες.
Τι το’θελες να κοιτάς προς έξω πλευρά κυρά μου. Δεν σου έφτανε που όλη την ομορφιά την είχες 5 εκατοστά παρά δίπλα;

Μουτσούνες με μπόλικο καμουφλάζ σε αφίσες Μάκης Χριστοδουλόπουλος, Ζαφείρης Μελάς οι πρώην φίρμες στη ζάλη της επαιτείας. «Κάθε πικραμένος ας προσέλθει».
Να κλάψει μαζί μας, να αυτομαστιγωθεί με τα δακρύβρεχτα επικά μας κλαρίνα και ακούρδιστα βιολιά με ύμνους-άσματα παρωδίες, εισαγόμενα απ’ το Μενίδι με τελευταίας τεχνολογίας Ντατσούν και αφού γδάρει τις σάρκες του και μας πάρουν τα αίματα να αφήσει ότι έχει ευχαρίστηση σε ροζάκι νόμισμα κι ύστερα να επιστρέψει στη μιζέρια του.
Και ποιος με ρώτησε για την αισθητική μου; Προτιμώ να βλέπω τη Gizelle, σε πόζες προκλητικές, πολλά υποσχόμενη.
Τις σκατόφατσες δεν μπορώ να προτείνονται σαν αξιοθέατο.
Φτάνει τόση σκατίλα που ούτως ή άλλως γεμίσαμε.

Επιστρέφω τη ματιά μου στο «όμορφο», την συμπρωτεύουσα δεν την χόρτασα ούτε τούτη τη φορά κι απ’ ότι διαφαίνεται είναι αχόρταγη.

Γλυκιά Ζάλη

Κάθε φορά σαν πρώτη
Το τρέμουλο των χεριών λίγο πριν κάνεις το τελευταίο κλικ στο νούμερο προσέγγισης.
Ο ιδρώτας που τυλίγει τη σάρκα στο παγωμένο του χάδι, εντολοδόχος σκιά ετοιμοπόλεμη στο αχαλίνωτο κάπου αόριστο, δίχως όρια.

Κι ύστερα η συνάντηση…που τα κορμιά ποθούν, ζαλίζονται, προσμένουν.
Κι η ένωση.
Κάθε φορά δυνατά ίδια και τόσο διαφορετική. Με το πάθος της στέρησης, το φόβο της απώλειας. Με ζαλισμένα μυαλά – οι λέξεις γυμνές από στολίδια να παρατείνουν την ανάσα λίγο πριν εκπνεύσει οριστικά. Λίγο πριν χαθεί στα βάρβαρα μονοπάτια της άδικης εξιλέωσης, νεοσύλλεκτος στρατιώτης μπροστά στο ερώτημα: που κρυβόσουν ως τώρα; Τα χρόνια να μονοπωλούν το συμβόλαιο στο μονόπρακτο της ανυπαρξίας ως σχεδόν χτες.
Χαμένοι με γόνατα που λυγούν, οριστικά παραλύουν στον ύπνο- ξύπνιο.

Ω! Θεέ μου…πόση ζάλη κι απόψε!

DELETE

Η πλέον ενδιαφέρουσα λέξη πίσω από τ' άψυχα πλήκτρα του υπολογιστή.

Σαν χείμαρρος παρασέρνει κάθε χρήσιμη ή άχρηστη σκέψη!

Και πάλι απ' την αρχή.

Καλό μήνα και καλά νέα πλάνα !

Delete
then once more


η ψυχοθεραπεία αρχίζει με πολλή Alannah Myles για την ώρα

Αποχωρισμός

Κάθε αποχωρισμός και μια μαχαιριά,
κάθε "Good Bye" και μια πληγή.
Αεροδρόμια, σταθμοί, τρένα που φεύγουν και πάνε, χέρια που ξεκολλάνε δύσκολα, δάκρυα που κυλάνε, χείλια που δαγκώνονται και στάζουν αίμα...
Να μισείς αυτό το "αντίο" και παρ' όλα αυτά να το ζεις και να το ξαναζείς σαν εφιάλτη στην πραγματικότητα.
Να ρουφάς "κουταλιές ευτυχίας" (όπως είπες) και να δραπετεύουν μέσα απ' τα χείλη σου μ' ένα αντίο που παίζεται σε συνέχειες...

το μισώ, το μισώ, το μισώ....

Ξανθιά, πλατινέ και άνευ...εγκεφάλου

Μεσημέρι δήμος Αργυρούπολης, ζέστη αφόρητη, μυρίζουν τ' απομεινάρια ναφθαλίνης που πνέουν τα λοίσθια και ο χειμώνας έρχεται απειλητικά πίσω απ' τα υπολείματα του μοναδικού βουνού σχεδόν πράσινου που απέμεινε στην Αττική για να ξυπνά τις συνειδήσεις όλων μας πως ακόμα υπάρχει ζωή, ελπίδα και νοήματα. Μόλις δυο βήματα δηλαδή.

Εκείνη με ύφος μπλαζέ κι αγέρωχο μέσα στην τζιπάρα της, γυαλί πλατφόρμα, μαλλί πλατινέ, ξεμαλλιασμένο απ' το οξυζενέ που ατύχησε στη δόση, βγάζει την αριστερή χερούκλα με τα 82 (φο) βραχιόλια έξω απ' το παράθυρο και πετάει νωχελικά την αναμένη-ολοζώντανη γόπα που ακόμα σάλευε.

Σκάω δίπλα της και της λέω με ταπεινό ύφος:
"Η ευκαιρία σου χαμογελάει, σήμερα θα γίνεις Σταρ στο διαδίκτυο".
Με κοίταξε απορημένα.
Προφανώς θα ήθελε να με ρωτήσει τι είναι "Σταρ" γιατί διαδίκτυο μάλλον ήξερε...κάτι σχετικό με δίχτυα ή ψάρεμα μου φάνηκε πως μονολόγησε.

Τα στοιχεία της στην διάθεσή σας εντός των σχολίων.

Ψηφίστε γιατί χανόμαστε

μετά από την πιο πάνω προβολή αναθεωρώ και δαγκωτό το ρίχνω...

θα λείψω για λίγο,

ήρθε η ώρα να πάω κι εγώ να βελτιώσω τα ελληνικά μου!

last update (Κυριακή 16/09 20.00):

Τελικά αυτό που μας αξίζει, αυτό βγάζουμε κυρίες και κύριοι απ' την κάλπη με "γράνες" ή υδραγωγεία...

βοηθειά μας!

Νούμερο 17...again

Σαν σήμερα…
Πέρασαν κιόλας 17 ολόκληρα χρόνια!
Σαν ψέμα φαντάζει ακόμα στα μάτια μου.
Να μικρή μου, δεν πρόλαβα ή ξέχασα κάποιες φορές να αφήσω πίσω φαγητό.
Βλέπεις οι ευθύνες, τα προβλήματα,
ο αποπροσανατολισμός μετά το χωρισμό…
το χάσιμό μου
ο προδότης «έρωτας»,
οι σκέψεις μου, έκαναν τη μνήμη μου επιλεκτική…
Έχω τύψεις που δεν κατάφερνα πάντα να σε πηγαίνω την πρώτη μέρα στο σχολείο…
Η δικιά μου απόφαση για τη ζωή σου που θ' άλλαζε, σου στέρησε κομμάτια που αποζητάς…
Το μερίδιο σου στην αγκαλιά του πατέρα…
Κι όχι γιατί δεν ήξερες να την διεκδικείς…
να την κερδίζεις...

Μα γιατί εκείνος δεν είχε την ικανότητα να την μοιράζεται μαζί σου …
τις μικρές σου καθημερινές χαριτωμένες στιγμές, τις χαρές σου…

κι έτσι μια μέρα μέσ' το χειμώνα,

Σε πήρα μαζί μου και φτιάξαμε τη ζωή μας απ’ την αρχή…
Πόσο δύσκολο μας φάνηκε τότε και πόσο επώδυνο!
Βουνά και λαγκάδια, συμπληγάδες και τύραννοι δεν μας πτόησαν..
Προσπαθήσαμε σκληρά και έως εδώ καλά τα πήγαμε.
Τα καταφέραμε…μεγαλώσαμε μαζί
στηρίζοντας η μια την άλλη.
Τώρα είμαστε στην τελική ευθεία με δυνάμεις για να κατακτήσουμε το όνειρό σου,
καθώς λες!
Θα τα καταφέρουμε,
Γιατί έχουμε ψυχή

κι εγώ
θέλω να σε βλέπω πάντα
το «μικρό κοριτσάκι»…που μεγαλώνει μόνο η καρδιά του
και ...Ανατέλλει!

Χρόνια σου πολλά μικρή μου!

Eθνική οδός, οδός παθών

Σάββατο απόγευμα έξω από το Αίγιο περίπου.
Κατευθύνομαι προς Αθήνα ώρα 19.06.
Με προσπερνάει ένα αμάξι, γιαπωνέζικης φιλοσοφίας.
Μέσα δυο άνδρες όπως πρόλαβα να δω.
Διανύουμε μαζί σχεδόν, μπρος-πίσω κάπου 5 χλμ.
Συζητούν μεταξύ τους, όπως διακρίνω.

Και ξαφνικά απο το ανοιχτό παράθυρο του οδηγού "ΠΕΤΑΕΙ" στην κυριολεξία ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι νερού, το οποίο σχεδόν έρχεται με γκελ στο επόμενο δικό μου (καμιά σημασία βέβαια σε ποιόν προσγειώθηκε, έτυχε να είμαι εγώ).
Τρέχω να τους προσπεράσω με αρκετό κίνδυνο, αφού η ταχύτητα των 170 χλμ. μου προκαλεί ίλιγγο.
Τα καταφέρνω, πατάνε γκάζι, κορνάρω, κοντοστέκονται στις ρόδες τους, πιστεύουν πως τους γουστάρω τρελά, μου χαμογελάνε.
Νέοι καμιά 25αριά ο καθένας τους. Σε παράλληλη θέση τους "ψιθυρίζω" δυνατά βέβαια, "πως είναι χειρότεροι κι απ' τους εμπρηστές οι παλιομαλάκες".

Με ακολούθησαν έως την Κόρινθο με κλεισίματα, σφήνες κι όλα τα συναφή.
Και με έβαλαν σε σκέψεις πως τέτοιου είδους τύποι πυρπολούν καθημερινά τη ζωή μας και βάζουν σε κίνδυνο ότι κινείται γύρω τους.

Κι όμως κάποιες μάνες θα είναι περήφανες για τους δίμετρους λεβέντες τους κάπου εκεί έξω!

Να τους χαίρονται, δεν τις ζηλεύω καθόλου!

υ.γ.
Και που κράτησα τα στοιχεία τους τι έγινε δηλαδή;
Στην Ελβετία ζούμε ή στη Γερμανία ; πάλι μη χέσω δηλαδή.

Μακάβριες σκέψεις

Ανησυχώ που τα πικ-νικ μου δεν θα μπορώ να τα απλώνω στις ρίζες κάποιου πλάτανου στα χωριά αυτής της πατρίδας.
Ανησυχώ που το τριήμερο των εκλογών θα με φάει η Αθήνα που όπως και να ‘χει πάλι τυχερή στάθηκε που γλίτωσε τα γκαζόν.

Πως θα δικαιολογήσω την άδεια ;


έτσι με έμαθαν μέχρι σήμερα
να βολεύομαι στα επουσιώδη
να υπάρχω επιφανειακά,

όμως...

Στο χωριό μου πέθανε η ζωή.
Οι γέροι θα πεθαίνουν μαζί και οι ιστορίες τους, αφού δεν θα ‘χουν γη να καλλιεργήσουν, ζώα να ταΐσουν, ρυάκια να ξαποστάσουν, σιτάρι να ζυμώσουν.

Ανησυχώ που έρχεται ο χειμώνας και θα πλημμυρίσει το σύμπαν, θα πνιγεί η καμένη γη.
Ανησυχώ που τα παιδιά μας στο μέλλον θα κυκλοφορούν με συσκευές οξυγόνου στη μούρη και θα κόβουν φλέβες για το design τους.

Ανησυχώ που βλέπω πως εκεί στα καμένα φυτρώνει τόσο γρήγορα το μπετόν.
Που υπάρχουν υπ-άνθρωποι και το ποτίζουν.

Ανησυχώ για μένα, για σένα για το παιδί που βρίσκεται στην κοιλιά της μάνας.
Ανησυχώ που η φύση και η χαρά της έγινε μια ανάμνηση.

Ανησυχώ που βολεύομαι και μόνο λυπάμαι.
Ανησυχώ που το πράσινο έπνιξε την ΕΛΠΙΔΑ.






UPDATE : (μου έστειλαν και προωθώ)

Την Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου στις 12 το μεσημέρι για τρία λεπτά να προκαλέσουμε μαζική α-κινητοποίηση, στην μνήμη των νεκρών και των χαμένων, στην ελπίδα μιας διαρκούς και μόνιμης διαμαρτυρίας για προστασία και αναγέννηση.

Την Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου στις 12 το μεσημέρι για τρία λεπτά να προκαλέσουμε μαζική α-κινητοποίηση, οχημάτων, εργασιών, σκέψεων, θορύβων όρθιοι και σιωπηλοί όπου βρεθούμε να αφουγκραστούμε τους ήχους της γης.

Την Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου στις 12 το μεσημέρι για τρία λεπτά να προκαλέσουμε μαζική α-κινητοποίηση, όλου του συστήματος, οικονομικού, πολιτικού, εργασιακού, επικοινωνιακού να δείξουμε ότι δεν είμαστε πολλοί, είμαστε όλοι, που πενθούμε, ελπίζουμε και συμπαραστεκόμαστε ενεργά.

Την Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου στις 12 το μεσημέρι για τρία λεπτά να προκαλέσουμε μαζική α-κινητοποίηση, να παγκοσμιοποιήσουμε το δικό μας μήνυμα σε όλο το πλανήτη στέλνοντας το μήνυμα για συμμετοχή την ίδια ώρα Ελλάδας σε όλο τον κόσμο σε όλες τις γλώσσες.

Μήνυμα για SMS και email

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΓΙΑ ΤΡΙΑ ΛΕΠΤΑ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΗ Α-ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ. ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΟΙ, ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΟΡΘΙΟΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΛΟΙ, ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ, ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ, ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ, ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ. ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ.

Διαδώστε την προσπάθεια με sms και email στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σε απλούς πολίτες , Μ.Μ.Ε., Οργανώσεις. Όποιος μπορεί ας το μεταφράσει . Να γίνει μήνυμα σε όλες τις γλώσσες του κόσμου μιας κοινής αφετηρίας, μιας κοινής προσπάθειας, μιας κοινής νέας αρχής.

Περισσότερα και συντονισμός δράσης στο http://manosnik.blogspot.com/

Άρχοντες κι αποκαϊδια

Ποτίζουν τα μαντήλια τους με κάλπικα δάκρυα.
Κατηγορεί ο ένας τον άλλον με στόχο την υποβάθμιση του έργου αντίστοιχα.
Bαρύγδουπες δηλώσεις με περίλυπο ύφος.
Ανταγωνισμός και παροχές υποσχέσεις.
Όπως ακριβώς όλες τις άλλες φορές που δοκιμάστηκαν οι άνθρωποι, αυτού του τόπου.
Που τους έβαλαν στην διαδικασία και στο όνειρο μιας νέας ζωής.
Χειρότερης απο την προηγούμενη,
Και που θα μείνουν οι υποσχέσεις...

Στάχτη τα όνειρα και οι ελπίδες...
οίκτος για τη ζωή που χάνεται...

θέλω να φτύσω την ψήφο που θα ρίξω...
αλλά πρέπει να στηρίξω νέες δυνάμεις με την ελπίδα πως κάποιος κάπου
θα συγκινηθεί και θα ανταποδώσει το σεβασμό στον ταλαίπωρο πολίτη,
που δοκιμάζεται άνισα με το θεριό της φύσης...
τη φωτιά...
που καίει τα σωθικά μου!


κι όπως συμφώνησα με την άποψη ενός πολύ καλού φίλου :

"Το ολοκαύτωμα είναι η εξαργύρωση της διαπλοκής, του δικαιώματος στην τεμπελιά, στην περιθωριοποίηση των ικανών, της αναξιοκρατίας και της πολιτικής ανευθυνότητας.
Ποιος θα τους πάρει το κεφάλι άραγε?"

Φωτιά και ασυδοσία

Καρβουνιασμένοι άνθρωποι, ανήμποροι να αντιδράσουν στη δύναμη της φωτιάς, εγκλήματα κατά της φύσης, εικόνες θλιβερές που μόνο πόνο, οργή και απόγνωση μας γεμίζουν μαυρίλα και μετατρέπονται σε δάκρυ για τον καθένα από μας.

Κράτος σε παράλυση...
Οι οικολόγοι που κρύβονται ;

Δεν ακούμε τις φωνές τους,

Δυστυχώς

Θλίψη...δάκρυα που παραδώσαμε τούτη τη χώρα βορρά σε άρρωστα ψυχωσικά και διεστραμμένα καθάρματα...

The day after...

Και το κορμάκι της έγινε ομπρέλλα που έλιωσε μαζί με τα 4 αγγελούδια...

Πόνος δίχως αντίδοτο...

Ηλικιακές κρίσεις

Τίποτα δεν έδειχνε ελπιδοφόρο φεύγοντας.
Μάζεψα με βαριά καρδιά τα απαραίτητα των διακοπών, ελάχιστα ρούχα, πολλά γκάτζετς, εξοπλισμούς, σύνεργα κι έφυγα. Τα τελευταία συναισθηματικά στίγματα, έγιναν κατακάθια τα πήρα μαζί μου παρέα με ανατριχιαστική απογοήτευση αφήνοντας το καληνύχτα μου.
Θαρρώ πως ήταν η κούραση όλου του χρόνου μαζεμένη μέσα από αναπάντεχα γεγονότα και επαναλήψεις. Μπορεί και η ανάγκη να πλανάσαι στη πλάνη ενίοτε.
Χάρηκα την ανεξαρτησία μου τις πρώτες μέρες, δυσκολεύτηκα στη συνέχεια. Κάτι είχε αλλάξει γύρω μου, μέσα μου.
Η απουσία, ίσως…
Η διαπίστωση γι άλλη μια φορά πως όλα έχουν αρχή και τέλος, η έλλειψη από το γνώριμο χάδι και η απόφαση να περάσει σε παρελθόντα χρόνο.
Όλα μαζί και τίποτα. Πάλι χάος. Το τέλος του κόσμου πλησίαζε απειλητικά. Κάθε φορά αυτά σκέφτομαι και χάνω λάδια.

Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια δεν κλαίω, υπολογίζω περισσότερο τις ρυτίδες και ποντάρω στο πεπρωμένο. Άφησα τις σκέψεις όσο μπόρεσα πίσω, βάζοντας τη λογική πιλότο. Κέρδισα ένα κομμάτι ανυπολόγιστο, πόνος επιλεκτικά.

Αλλαγή πλεύσης και προορισμού με τα μπογαλάκια μου στους ώμους. Πάντα η φυγή σημάδι που με κάνει κομμάτια, δεμένο με την ύπαρξή μου.

Όλα άλλαξαν πριν τρία χρόνια. Τότε που αναγκαστικά με «έχωσαν» σ’ εκείνο το χειρουργείο που έμελλε να σημαδέψει το έκτοτε κατόπιν μου. Φτάνεις μια ανάσα πριν το τέλος και αναρωτιέσαι «γιατί σε μένα;» Σήμερα ξέρω πως αν εκείνη η πικρή διαπίστωση που μου άλλαξε τη ζωή μέσα σε μια νύχτα δεν είχε φτάσει, θα περιπλανιόμουνα ακόμα σε κόσμους ρομαντικούς κι αέρινους, ολότελα δικούς μου, ψάχνοντας απαντήσεις που ποτέ δεν θα έβρισκα, δίχως να ξέρω πολλές απ’ τις πραγματικές αξίες που αναγνώρισα έκτοτε. Έπρεπε λοιπόν να βιαστώ. Να ζήσω. Και δεν έπεσα στην πλάνη κάποιου Αγίου βέβαια. Ούτε βρήκα το χρόνο να κλάψω για τη συνάντησή μου με τούτο το ελεεινό κι απροσδόκητο πεπρωμένο.
Έκανα το απλούστατο. Έβαλα εμπρός όλα τα γκάζια και κατ’ ευθείαν πέμπτη, λέγοντας μπροστά στον καθρέφτη μου για να το εμπεδώσω: «Πάμε κι όπου μας βγάλει η άκρη, όσο αντέξουμε σε όρθια θέση μόνον».
Το θεριό το κοίμισα, το ξεγέλασα, παραμονεύει…μου κλείνει το αλλήθωρο μάτι, αλλά αποδείχτηκε πως είμαι πιο πονηρή για την ώρα, αφού το νιώθω πως τρομαγμένο κρύφτηκε πίσω απ’ το ανάστημά μου.

Από τότε ζω πιο συνειδητά με άλλες επιλογές και στόχους. Προσπαθώ να υποθηκεύσω με τις λιγοστές δυνάμεις που έχω σαν μονάδα, καλύτερο κόσμο στις γενιές που έρχονται και φωνάζω δυνατά για να μ’ ακούσουν ακόμα και οι κουφοί.
Ποιος απ’ όλους χέστηκε τελικά για το τι κάνω;

Παγιδεύομαι σε έρωτες, ρουφάω τις σταγόνες απ’ το μπουκαλάκι που απλώνω μπροστά μου αργά και απολαυστικά μια-μια. Όσα δεν έκανα στην πρώτη νιότη μου, τα ολοκληρώνω σήμερα. Δίχως αναστολές και ερωτήματα. Και όλα τα απλοποίησα. Πετάω μέσα στους σάκους μου μπλουζάκια με βρακιά ανάκατα, συνήθως τα άχρηστα. Φθαρμένα σε εγκατάλειψη ή σχεδόν αποσύνθεση. Τόσο που δεν με αναγνωρίζω κι ας με γουστάρω έτσι χύμα. Καμαρώνω τα λάθη μου που πολλαπλασιάζω, γιατί αυτά με γυρνούν πίσω και είναι ζωτικό μέρος αυτής της επίγειας ρεαλιστικής ζωής μονάχα. Της δικιάς μου ξεχωριστής ζωής. Ζωή γεμάτη ένταση κούραση και εξάντληση. Απέκτησα αλήτικη συμπεριφορά και λιγότερο σεβασμό στον εαυτό μου, για πάρτι μου. Δαγκώνω τις κρεπάλες και τις καταπίνω αδούλευτες. Ακόμα και στις διακοπές οι ώρες δεν φτάνουν. Κοιμάμαι ελάχιστα σαν τους γέρους και μαζεύω σωρούς από άχρηστα πράγματα, επίσης σαν τους γέρους, αλλά σημαντικά και με αξία για μένα. Στην επόμενη θα διορθώσω τα σφάλματα και οι καλοσύνες μου θα είναι επιλεκτικές αφού θα έχω χεσμένους τους άλλους γύρω μου, το αποφάσισα. Θα προσέχω κάθε μου κίνηση και τα καθώς πρέπει μου θα αφορούν μονάχα εμένα, ούτως ή άλλως ποιος τα εκτίμησε ; Θα αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου. Και θα τον τρατάρω τα καλύτερα από την αρχή. Απλά δίχως τύπους.
Αλλά σε τούτη δω δεν υπάρχει χρόνος, θα βουτάω βαθιά στην αμαρτία, all the way.
Θα τα πυρώσω όλα, θα κάψω φλάντζες…γιατί εδώ υπάρχει το νόημα.


Κάπως έτσι με τέτοιες σκέψεις πράξεις…

η αδιάφορη ματιά μου χάθηκε στο γνώριμο προορισμό. Θάλασσα, πράσινο τοπίο, παιγνίδι με το εδώ κι εκεί βαμβάκι του ουρανού, με φεγγάρια και ηλιοβασιλέματα.
Μάζεψα ένα τόνο κοχύλια που σκέφτομαι να μοιράσω σε φιλαράκια επιστρέφοντας όταν ξαφνικά…
Η φιγούρα του έσκασε μύτη, μαζί με τα μπαγκάζια του κι εκείνο το θλιμμένο γνώριμο κατάλευκο χαμόγελο.
Για δεύτερη χρονιά στον ίδιο προορισμό…
και να φέρνει τα πάνω κάτω…μέσα μου.
Αδιόρθωτη πάντα. Πόσες φορές έως τώρα θα μπορούσα να μετρήσω τα κρακ.
Λογική και παραλογισμός δυο λέξεις που χορεύουν τσάμικο ασύστολα στο νου μου. Γαμάτος χορός, λεβέντικος αν τον χορεύεις με το κεφάλι ψηλά.
Το τυπάκι το συνάντησα πέρσι στο ίδιο σημείο χρονικά και μου ξέφυγε…
Ήταν θέμα διαχείρισης, όπως όλα…

Τούτη τη φορά δεν θα έχανα το υγρό του βλέμμα, απ’ τη ματιά μου! Τα ανάκατα μακριά του μαλλιά κατά παράδοξο τρόπο ήθελα να μπλέξουν στα δάχτυλά μου και όχι μόνον. Βγαλμένο σαν από ταινία του Τζεφιρέλι κάτι ανάμεσα από αθώο κι αέρινο που μεταμορφώνεται σε πολυμορφικό και αλλόκοτα πρόστυχο. Θα έπρεπε να βάλω μαεστρία και όλους εκείνους τους γυναικείους τρόπους να κάνω κατακόρυφη κατάδυση στην αμαρτία και να ποντάρω στο παιγνίδι της με επίγνωση πως ο χυμός ρουφιέται φρέσκος, μέχρι το τέλος. Ξέρετε, γλαρό βλέμμα, φιλήδονα χείλη έτοιμα σε θέση μπουκίτσας, κούνημα γοφών λίγο σκύψιμο και χορευτικά κολπάκια που κάνουν τα αρσενικά να χάνουν τα λόγια τους. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί χρειάζονται όλα αυτά και πως επαναλαμβάνονται αέναα. Και αν έχεις διαβάσει cosmopolitan στην εφηβεία σου, τα εμπέδωσες, δεν γλιτώνεις. Αν κι η γιαγιά ήταν πολίτισα, τότε κλασικά μπήκε στο αίμα σου. Αν βάλεις στη συνταγή και το μυαλό να δουλέψει σύμφωνα με την πείρα και τις γνώσεις, τότε δεν χρειάζεσαι τα παντός καιρού μαντζούνια και βότανα της κυρά Μάρας.

Σαν απετάιζερ, σαν κυρίως, σαν επιδόρπιο, ποια η σημασία; Η γεύση μετράει αυτή που μένει στη γλώσσα.

Η συνταγή πέτυχε, η γεύση καλύτερη απ’ ότι υπολόγισα και ήρθε η ώρα εκείνη των ερωτήσεων, τι το’ θελε να ρωτήσει την ηλικία μου;
Ευτυχώς έπεσε λίγα χρονάκια έξω κι έτσι γλιτώσαμε τον πανικό και το ζόρισμα κι αυτή τη φορά. Μανία και κώλυμα που έχουν οι άντρες με τις ηλικίες! Ζήσε αγοράκι μου αυτό που σου προσφέρεται κι άσε τα μαθηματικά για άλλες ώρες. Σε διακοπές είμαστε, ξεκούρασε το μυαλουδάκι σου. Ο παρανομαστής δεν αλλάζει και η διαίρεση καίει τα λίπη. Σιγά που θα κολλήσω στα δέκα επτά χρονάκια διαφοράς.
Αν ήταν δικά σου (τα 17) θα το έκανες θέμα;
Το σώσαμε κι αυτό την τελευταία στιγμή, αφήνοντας τη φιλοφρόνηση πως το χαμόγελό μου (και όχι μόνον!) μοιάζει με πιτσιρίκας (lol) για να μην ξεχνιόμαστε. Πάλι καλά που το μυαλό μου μεγάλωσε και χύθηκε απ' έξω!

Μεταξύ μας γέλασα …γιατί δίχως να θέλω σκέφτηκα τον αμέσως προηγούμενο - που τον έφαγαν οι έρευνες – και που συμπτωματικά ήταν δέκα επτά χρονάκια μεγαλύτερος…
Αλλά δεν το έκανα και θέμα…
απλά έτυχε!

Αυτό το 17 με κυνηγάει τελικά!


Άλλο ένα κατεστημένο που πρέπει να καταρρίψουμε Ladiezzz!

Υ.Γ. ακόμα βρίσκομαι στο όνειρο των διακοπών και δεν θέλω να ξυπνήσω. Αφήστε που με έφαγαν οι αναβολές, κερδίζοντας μέρες!

Πανσέληνος 30 Ιουλίου

Σήμερα πανσέληνος 02.48 ώρα Ελλάδος. Λένε πως τούτη η σημερινή συμβαίνει κάθε εκατόν πενήντα χρόνια. Αν κάνεις μια ευχή θα πραγματοποιηθεί. Δεν ξέρω το γιατί όμως. Ξέρω πως επηρεασμένη από γεγονότα που συμβαίνουν και διαμορφώνουν την καθημερινότητά μου, πιθανόν και τη δική σας έχω να κάνω όχι μία μα ένα σωρό ευχές μιας και η εγκατάλειψη, η ρεμούλα, τα σκάνδαλα ακόμα και σε περίοδο διακοπών κατακλύζουν το παρόν και το μέλλον αυτού του πολύπαθου τόπου και κατά συνέπεια του καθενός από μας.

Βρίσκομαι σε θέση «έρευνας» και λίαν συντόμως θα εκπλαγείτε, όταν θα διαπιστώσετε πως η ανθρώπινη ζωή και υπόσταση, βρίσκεται στα χέρια ανάξιων ανθρώπων με ονοματεπώνυμο και κηδεμονεύεται στην κυριολεξία από αυτούς που επωφελούνται εις βάρος ημών, των αδαών ενώ οι ίδιοι καλοπερνούν, πλουτίζουν και σαν λέαινες λυμαίνονται τις συνειδήσεις μας, τις αγαθές προθέσεις μας, εκτός του κόπου μας. Κάποιοι άλλοι εξαγοράζουν τη σιωπή τους για μερικές εκατοντάδες εκατομμυρίων αργύρια. Τον Χριστό τον «δώσανε» για αργύρια τριάκοντα θα πείτε, εμάς μας πουλάνε λίγο περισσότερο. Ας σιωπήσουμε λοιπόν.
Υπομονή λοιπόν γιατί τούτη τη φορά θα γίνω σκληρή κι ας γίνω «μάρτυρας»…
Ευχή μου για σήμερα ;
Είθε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σε μια περισσότερο αξιοκρατική κοινωνία, που η ταυτότητά τους θα είναι ρεαλιστική και οι τίτλοι τους θα έχουν να κάνουν με την πραγματική τους αξία και μόνον…..

Καληνύχτα Μαλάκα

Το δικό μου καληνύχτα...Από τα χείλη του Σωκράτη Μάλαμα

(ειδικά αφιερωμένο!)

...και το απόσπασμα του στίχου :

Στάχτη ο έρωτας, μνήμη ο έρωτας
γέρικα μάτια μου μη με κοιτάς
τρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο
σε λίγα χρονάκια το ξέρεις γερνάς.


Καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα
έχει γούστο και φλόγα, είναι κάτι σαν ρόδα
σε πατάει και σε παίρνει, μόνο ίχνη σου σέρνει ...

εύχομαι καλό υπόλοιπο καλοκαιριού με δροσιές!

Φίδια που με ζώσανε

( Mέρος Δεύτερο )

Μαρία μου
Σήμερα μετά ακριβώς από ένα μήνα και 18 ημέρες πήρα ένα μήνυμα, αυτά που η τεχνολογία τα στέλνει μέσω κινητού.
(τα θαυμαστικά και οι τελείες είναι δικά μου).

«Αγάπη μου βρίσκομαι ….(άγονη γραμμή) . Δύσκολη η επικοινωνία!
Συμμετέχω σε ένα πρόγραμμα ( …..) έρευνας ! Πολύ ενδιαφέρον ! θα σου πω από κοντά τον Αύγουστο, αν έως τότε δεν με έχεις ξεχάσει. Σε σκέφτομαι πολύ, κάθε στιγμή».

Φιλενάδα μου απάντησέ μου σε παρακαλώ σε 2-3 ερωτήσεις :
1. τον Αύγουστο δεν είναι η εποχή που είναι παχιές οι μύγες ;(η έρευνα για μύγες είναι μάλλον)
2. στην άγονη γραμμή ο Ο.Τ.Ε. δεν έχει δίκτυο ;
3. Μήπως η πολλή σκέψη σε ρίχνει σε αμνησία ;


Δεν το γλυτώνω το γουλί-μαλλί, αλλιώς θα πέσει από μόνο του!

Φίδια Μαρία μου

Λοιπόν Μαρία μου η ώρα είναι 05.00 και πετάχτηκα απ’ το κρεβάτι με μια σειρά από ατακτοποίητες σκέψεις στο κεφάλι μου.
Ας πούμε να:
Δεν μπορώ να κάνω πλεξούδες πια τα μαλλιά μου.
Ναι τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.
Μεγάλωσα βλέπεις και το θέαμα με πλεξούδες θα είναι αποκρουστικό.
Ξέχασα να σου πω άλλωστε πως τα έκοψα πάνω σε μιά κρίση χωρισμού με τον προηγούμενο.
Και όχι γουλί, μην τρελένεσαι.
Ξέρεις το γούστο μου. Άσχετα αν κάθε φορά που χωρίζω κουρεύω κι από κάτι.
Φοράω στυλάτα καπέλα πια και με τα γυαλιά ηλίου δίνω μια εικόνα προς μυστήριο. Το κορμί μου έφυγε για διακοπές, είχα υποχρέωση να το ξεκουράσω μα ο νους μου πλανάται σε ταινίες τύπου «κλουβί με τις τρελές».
Αδικαιολόγητα;
Θα μου πεις στο τέλος. Ή στη συνέχεια αυτού του σεναρίου, ανάλογα με την εξέλιξη.

Ο τύπος Χ. που εδώ και αρκετούς μήνες βολτάρει στο μυαλό στο κορμί και στη ζωή μου, έφυγε νωρίτερα από μένα για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Χρειαζόταν βλέπεις δυο ολόκληρους μήνες για να ισιώσει με τόση κούραση. Κι εγώ δεν μπορούσα να ακολουθήσω. Άσε που στο παρελθόν πλήρωσα ακριβά όσες φορές το έκανα. Ο ένας μήνας ήδη πέρασε. Κι όπου νάναι κοντεύει να περάσει και ο δεύτερος. Ευτυχώς έχω μια φωτογραφία του στο κινητό μου, για να μην τον ξεχνάω. Μόνο που λείπει το πρόσωπο.
Έφυγε σχεδόν κλαίγοντας (και καλά!)
όχι πως το είπε ευθέως αλλά το έδειξε, ξέρεις εσύ (μεταξύ μας) τον τρόπο.
Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να φύγει μάλιστα,
να, φιλάω σταυρό.
Μιας και δεν θα δούλευε ξέγνοιαστος θα έβρισκε χρόνο να κάνουμε όλα αυτά που το χειμώνα ονειρευόμασταν και δεν καταφέρναμε - όπως μου τόνιζε επανειλημμένα.
Εκδρομές αποδράσεις, απομόνωση και όλα τα υπόλοιπα που συντελούν στην συνταγή μιας καλής και ποιοτικής μοιρασιάς στιγμών, σκέψεων και παρελκομένων. Όπως δηλαδή συμβαίνει σε φυσιολογικές καταστάσεις νορμάλ ανθρώπων και σχέσεων. Κι εγώ με χαμόγελο συμφωνούσα. Άντρας είναι Μαρία μου, όχι ποντικοκούραδο, που έλεγε κι η μακαρίτισσα η γιαγιά μου.
Έτσι νόμιζα δηλαδή, η αδιόρθωτη.
Και φυσικά πέρασε ο καιρός και τίποτα απ’ όσα περίμενα δεν έγιναν.
Κανένα SMS, κανένα σημείο ζωής.
Μαρία μου εσύ τι θα έκανες; Και μην βιαστείς να πεις το γνωστό κλισέ : άλλος ένας μαλάκας, γιατί κάθε φορά αυτός που έχουμε δίπλα μας είναι ξεχωριστός. Γιατί κινδυνεύεις να δικαιωθείς.
Μην ξεχνάς ποτέ πως υπάρχουν και τα απρόοπτα. Ατυχήματα κακουχίες κ.α.

Η δική μου λογική αντίδραση ήταν να ανησυχήσω, σωστά μέχρι έδώ;
Στη συνέχεια να στείλω ένα SMS, ένα μήνα μετά, μιας και το κινητό του ήταν κλειστό ή δεν έπιανε (καλό;) στην άγονη γραμμή.
Καμία απάντηση μετά από μια εβδομάδα. Παρ’ ότι πήρα την αναφορά του απεσταλμένου SMS.

Τώρα πια με ζώνουν τα φίδια.
Όχι γιατί αυτό είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Αλίμονο. Έχουν δει τα ματάκια μου εμένα!...
Ο λόγος που ανησυχώ είναι πολύ πιο σοβαρός. Που δεν φαντάζεσαι ίσως.
Φοβάμαι!
Και αυτό που φοβάμαι είναι ένα.
Που είναι και το περιεχόμενο στο μήνυμα που του έστειλα.
«Μήπως τον έφαγε κανένα σκυλόψαρο;»
Τι άλλο να σκεφτώ Μαρία μου ;
Θα περιμένω την απάντηση από το δράστη - σκυλόψαρο.
Για επιβεβαίωση μόνο.
Γιατί τα σκυλόψαρα είναι μοχθηρά και αιμοβόρα Μαρία μου. Πάντα στόλεγα σε κείνα τα καφέ ανάμεσα στις κουβέντες μεταξύ γυναικών, στα ερωτηματικά και τις αναζητήσεις μας.
Τίποτ’ άλλο δεν δύναμαι να κάνω.
Είμαι σίγουρη πως η συνέχεια θα είναι άκρως ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη και θα καταχωρηθεί σαν τις προηγούμενες ακριβώς στην ιστορία!

Θα μου πεις τώρα και τι σε νοιάζει εσένα ;
Σωστό κι αυτό Μαρία μου.
Χίλιες φορές στο είπα ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται απ' τη μια
- τόσοι και τόσοι προσπάθησαν -
κι απ' την άλλη τι απέμεινε να κουρέψω τώρα Μαρία μου ;


(τέλος πρώτου μέρους)

Γυναίκες και συντάξεις

Πιέζει η Ευρωπαϊκή κοινότητα για τις πρόωρες συντάξεις των γυναικών στην Ελλάδα. Μήπως θα έπρεπε να πιέσει την ελληνική κυβέρνηση προς την κατεύθυνση οι γυναίκες στην Ελλάδα να αποκτήσουν τα δικαιώματα να είναι κυρίως άνθρωποι με παροχές αντίστοιχες της προσφοράς τους; Η γυναίκα στην προηγμένη Ευρώπη έχει προνόμια που διευκολύνουν το έργο της ως μητέρα. Έχει κρατική βοήθεια, κοινωνικές παροχές και ολόκληρο το σύστημα είναι συνοδοιπόρος στο αναγνωρισμένο έργο της. Δεν είναι γυναίκα καριέρας μόνον. Είναι και μητέρα. Και επιτυγχάνει σε αμφότερους τους ρόλους. Στη χώρα μας οι δυο αυτοί ρόλοι δεν συνάδουν. Κάποιοι πρέπει να ασχοληθούν κάποτε με τα συσσωρευμένα προβλήματα και τις υποχρεώσεις της σύγχρονης Ελληνίδας γυναίκας-μητέρας. Αν λύσουν το γρίφο που είναι παγιδευμένες, τότε ας επεκτείνουν τα συντάξιμα χρόνια της.
Τούτη τη φορά η κυβέρνηση αντιστέκεται (ευτυχώς). Γνωρίζει καλά τις ευθύνες της. Όπως γνωρίζει καλά και τα γρανάζια που εγκλωβίζουν την σημερινή γυναίκα μέσα σε ανυπέρβλητες και αντίξοες συνθήκες καθημερινού αγώνα δρόμου για να καταφέρει να παραδώσει παιδιά που θα στηρίξουν το μέλλον αυτού του πολύπαθου τόπου.

Ας αντισταθεί ολόκληρη η οικογένεια, ολόκληρη η κοινωνία κι ο καθένας μας ξεχωριστά. Έστω κι αν είμαστε μονάδα ο καθένας από μας. Αφορά όλους μας, το μέλλον τούτου του τόπου. Διαφορετικά ας αναθεωρήσουν με πρακτικό τρόπο την ποιότητα ζωής της Ελληνίδας μητέρας. Η χειραφέτηση να μην είναι μια επί μέρους βολική λύση σε πρακτικό επίπεδο. Πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές, να δοθούν ρεαλιστικές λύσεις, πέρα από γραφειοκρατικά εμβόλιμα εμπόδια.

Φωτιά στα αχαμνά σας!

Άνοιξα την τηλεόραση να βρεθώ ξανά μέσα στα πράγματα, έτσι από ενδιαφέρον ή εξάρτηση, ας πούμε.

Τι τρομερή διαπίστωση!

Πολιτικοί να ρίχνουν ευθύνες ο ένας στον άλλον για τις φωτιές και για τα όσα ΔΕΝ έγιναν που θα μπορούσαν να γίνουν στο σωστό χρόνο. Στη μάχη της ψήφου που πλησιάζει κι όχι στο δια ταύτα.

Ορέ σεις πάτε καλά? πάτε να σβήσετε καμιά πυρκαγιά γιατί σε λίγο θα καψαλιστούν τα απ' αυτά σας, μιας και δεν έμεινε τίποτ' άλλο να καεί, Κανίβαλοι!

Καλοκαίρια μοναδικά, δικά μας!

Ξαπλωμένη σε μια βεράντα παρεούλα με το δικό μου Θεό, το απέραντο γαλάζιο που απλώνεται μπροστά μου και τις σκέψεις μου. Σε λίγες μέρες θα περιορίσω τα γραψίματα, τις αμπελοφιλοσοφίες καθ’ ότι, εδώ θα γίνει κατάληψη από φίλους από όλα τα μήκη και πλάτη.

Είμαι τελικά από εκείνους τους τυχερούς που έχουν σπίτι δίπλα στο κύμα. Που μπορώ να το ακούω τις νύχτες να σκάει στο παραθύρι μου. Και μάλιστα νομιμότατο, για να εξηγούμαστε. Χαμένο στο πουθενά, θυμίζει κουκλόσπιτο, με χρώματα γήινα, ένα με τη φύση, μοναχικό και μοναδικά όμορφο, τώρα που το ξαναζώ.

Το εγκατέλειψα συνειδητά όταν το ένοιωσα βαρύ στις πλάτες μου, πριν μερικά χρόνια κλείνοντας μέσα του τα καλοκαίρια μου, τη ζωή που πηγαινοερχόταν και τις αναμνήσεις μας. Δεν το άγγιξα όλα αυτά τα χρόνια μέχρι που ένοιωσα πάλι δυνατή και πήρα τη μεγάλη απόφαση. Να σφραγίσω τις θύμισες, στα παλιά αντικείμενα να ξαναζωντανέψω τα χρώματα που ξεθώριασαν και να αρχίσω να ζω μια νέα ζωή μαζί του.

Ο οικοδομικός οργασμός άρχισε πριν ένα χρόνο περίπου για να τελειώσει μόλις πριν λίγες μέρες και να μας υποδεχτεί πια, ανακαινισμένο ζωντανό πραγματικό σπιτάκι-στολίδι που μόνο νεράιδες θα μπορούσαν να κατοικούν. Απίστευτα ρομαντικό, αιθέριο που μόνον η τεχνολογία καλά κρυμμένη μαρτυρά την τρέλα μου, σεβόμενη το περιβάλλον, τη φύση, τα χρώματα. Χρώματα γήινα, που αλλάζουν ανάλογα με του καιρού τα κέφια, μιας κι εδώ στο νότο οι «σοροκάδες» κατά τους ντόπιους στέλνουν μηνύματα χαράς μαζί με τα ξεβράσματα στα θυμωμένα αλισβερίσια, του αέρα. Η πιο όμορφη ανατολή και ακόμα ομορφότερη η δύση.

Κι όμως είναι τόσο παράξενα τώρα. Χωρίς εκείνον. Μια μοναξιά ιδιόμορφη, κι ας περνάει τόσος κόσμος. Άλλαξαν όλα από τότε. Οι συντεταγμένες μας, οι επιθυμίες μας, οι στόχοι μας, η πραγματικότητα. Πέρασαν οκτώ ολόκληρα χρόνια. Και κανένας απ’ τους δυο μας δεν πάτησε το πόδι του. Εγώ μάλλον πιο σκληρή, πήρα τη μεγάλη απόφαση. Δίχως να είναι εύκολο. Και ναμαι. Πέταξα όλα όσα κρατούσαν κλεισμένες τις αναμνήσεις μας για να γίνει πια βιώσιμο για μένα. Το διαμόρφωσα πιο θηλυκό κι επιτέλους δαντελένιες κουνουπιέρες - που πάντα ήθελα κι εκείνος αντιδρούσε - κρέμονται πάνω απ’ τα ολόφρεσκα σιδερένια κρεβάτια. Όλα καινούρια, με έντονο άρωμα γυναίκας. Για μένα, για τους φίλους μου, που δεν είναι πια κοινοί. Είναι δικοί μου αποκλειστικά κόβοντας τις γέφυρες όπως συμβαίνει αργά ή γρήγορα με όσα σε συνδέουν με το παρελθόν. Με το χέρι μου άγγιξα κάθε γωνιά και με το μάτι μου αγκάλιασα κάθε σταθερό στοιχείο. Καθόλου εύκολο.

Μπορεί να άλλαξαν όλα εδώ μέσα αλλά στην απόλυτη ησυχία λείπει η φωνή του, η γκρίνια του, η αναποδιά του, το φάλτσο τραγούδι του, ο μόνιμος βήχας του…Το φτιάξαμε μαζί το ρημάδι και μιλάνε κι οι τοίχοι…
Λείπουν τα σχόλια του για το γούστο μου, λείπει αυτή η ανδρίλα, πως να το πω? Αυτή η αδιάφορη διάφανη ανδρική (προκλητική) ματιά.
Ο ανταγωνισμός βρε παιδί μου...


Πρώτες μέρες θα σκεφτείτε, ίσως…
Καλά πάω να κάνω μια (βραδυνή) βουτιά και αύριο θα ψάξω να βρω εκείνες τις παλιορακέτες. Αυτή τη φορά χωρίς αντίπαλο, χωρίς καρφώματα…ευτυχώς ή δυστυχώς?

Μάλλον απροπόνητη είμαι…

Άντε μωρέ κλεφτόπουλα, ήρθε η ώρα !

Ελπίζοντας πως θα γυρίσω σώα κι αβλαβής μετά από (δήθεν) παρόμοιες τούμπες κι αδρεναλίνες. Εμ τι νομίσατε? Του αραχτού δεν είμαι. Αν γυρίσω με τίποτα γύψους και αμπαλάρισμα (συνηθισμένα τα βουνά!) θα σας βάλω φωτό να με καμαρώσετε.
Γιατί θα έχω προσπαθήσει σίγουρα να βγάλω τη φιγούρα του κ.Γραβάτα:



Γιατί το περσινό μου καλοκαίρι ήταν κάπως έτσι:



με τα βιβλία μου παραμάσχαλα:



πολλές ευχές για καλό δροσερό καλοκαίρι, με εντυπώσεις και εικόνες και έρωτες και ξεκούραση για να γεμίσετε τις μπαταρίες σας άπαντες!

Το "σπίτι" μου μεταφέρεται στο νησί σε μπλέ σμαραγδένιες σπηλιές! Θα χαθώ σε αμμόλοφους κρυμμένη στα κρινάκια της άμμου, θα τρέξω με τ' άλογα (λέω τώρα) θα ερωτευτώ (ξαναλέω τώρα) και...
θα λιώσω στους ήλιους φτιάχνοντας κάστρα στην άκρη της θάλασσας!
Χάλια δηλαδή, μαύρα χάλια....

Σχέσεις στοργής

Σήμερα μ’ έχει πιάσει ο δαιμονισμένος μου οίστρος.
Μεγάλωσα και δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί εμείς οι άνθρωποι, κάνουμε τόσο μεγάλο κακό σε διάρκεια στον εαυτό μας. Αγαπάμε τον άνθρωπό μας, ο.κ. αλλά δεν χάνουμε την ευκαιρία να αρνηθούμε την πρόκληση, με κίνητρο ίσως τα ολοστρόγγυλα κι εντυπωσιακά οπίσθια της απέναντι κοπελιάς. Τόσο ρηχά. Ή και αντίστροφα για μια ενδιαφέρουσα μούρη, που υπόσχεται πολλά. Ο δικός μας άνθρωπος, εγκλωβισμένος στις συνήθεις δραστηριότητες, μακάριος στον ύπνο του.
Και η αυταπάτη για μια μόλις χούφτα (επίκτητα) όμορφα δευτερολέπτα ή μια αράδα καλοδουλεμένο σενάριοο, που έχουμε ανάγκη να ακούσουμε.

Υπάρχει κάποιος λόγος να τιμωρούμε έτσι τον εαυτό μας?
Ζούμε τουλάχιστον στο ψέμα συνειδητοποιημένοι?
Αν ναι, έχουμε κάνει ένα καλό βήμα.
Αν όχι κι απλά ενδιαφερόμαστε για τη δικιά μας χαρά και μόνον, τότε μάλλον αξιολύπητοι είμαστε, όχι τόσο για τη σκέψη που μας κολάζει, μα για το χρόνο που χάνουμε με κάποιον που δεν μας ταιριάζει και βασανιστικά μοιράζουμε μαζί του την καθημερινότητά μας.

Ένας απ’ τους χειρότερους εχθρούς μας, είναι η ανασφάλεια.
Για το χρόνια που περνούν γρήγορα, για τις χαμένες ευκαιρίες, για τις επιλογές μας, για την προδοσία που πάντα υποπτευόμαστε πως καιροφυλαχτεί, για την επιβεβαίωση που δεν εισπράττουμε από εκεί που την περιμένουμε.
Άλλος εχθρός μεγάλος η συνήθεια. Αυτή που μετατρέπει την ανάγκη μας σε επιταγή.
Αυτή που πνίγει στην καθημερινότητα εκείνα τα πεταρίσματα και τις ταχυκαρδίες.
Ο φόβος της απόρριψης στη συνέχεια, της μοναξιάς, της κοινωνικής κριτικής.

Με όλα αυτά πέφτουμε σ’ ένα βαθύ ύπνο που κρατάει πολλά-πολλά χρόνια για να ξυπνήσουμε ένα πρωινό και να νοιώθουμε αηδία κι αποστροφή για τον εαυτό μας και πιθανόν και για το άλλο μας μισό.

Είναι η στιγμή που η φύση εκδικείται. Και ο γαμημένος ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα κλείνοντας την πόρτα πίσω, είναι να ξέρεις πως ο κύκλος έκλεισε και δεν μετανιώνεις για τίποτα. Κι αν είσαι από τους τυχερούς που έδωσες περισσότερα, τότε υπέγραψες μιαν υποθήκη με συνέπεια και αυτοσεβασμό που δύσκολα μπορούν να σου την πάρουν πίσω.

Το έπαθλο είναι εκείνο που μετράει κι έχει να κάνει μόνο με την ευτυχία που νιώθεις μετά την απόφαση ζωής που οφείλει να σε κρατήσει ζωντανά ξύπνιο, μονολογώντας: Ναι αυτόν /ή την αγάπησα βαθιά, χωρίς να την πονέσω και το άξιζε.

Αρχιεπίσκοπος

Με όλη τη λύπη που χαρακτηρίζει βαθιές ανθρώπινες στιγμές σαν αυτές που περνάει ο αρχι-επίσκοπος σκέφτομαι πως όλοι μπροστά στην βασανιστική ασθένεια είμαστε ίσοι. Υποφέρουμε, πάσχουμε, πονάμε χωρίς διακρίσεις. Και ο «Θεός», ο δικός του, ο δικός μου, ο δικός σας τιμωρεί κατά τον ίδιο τρόπο.
Αυτό που διαφέρει είναι η μεταχείριση. Τι φαντάζεστε πως τον έχουν πετάξει σε κανένα ράντζο στο διάδρομο παρεούλα με τα φιλαράκια τους κουμπάρους απ’ το Μενίδι;

Άκου, λέει οι καλύτεροι γιατροί έρχονται απ’ το εξωτερικό και δεν ντρέπονται να το λένε, το διατυμπανίζουν προκλητικά κι εμείς ασχολίαστα περνάμε μαρτυρικές στιγμές αγωνίας και δεήσεων. Το βρήκα, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Φέρνουν τους έξω για να γλυτώσουν τα φακελλάκια. Κοτζαμάν κράτος με περισσότερους "καθηγητάς"
απ' ότι απλά γιατρουδάκια και δεν υπάρχει ένας που να αξιολογήσει και να βοηθήσει τον Αρχι-επίσκοπο.
Αμ τ' άλλα μεγαλεία; Αεροπλάνο χειρουργική σουίτα πανέτοιμο, με χαβιάρι και παγωμένη Dom, είπαν, να ρέει άφθονη. Τι τσιγγουνιές θα κάνουμε;
Εμείς ούτε στα όνειρά μας τέτοιον επίλογο. Να δούμε τι άλλο έμεινε που δεν είδαμε, όλο εκπλήξεις είμαστε.
Άντε μετά ν' αρρωστήσεις εσύ απλό και ταπεινό ανθρωπάκι!
Φτου Κύριε …

Σήμερα

έλαβα ένα από τα πιο όμορφα σημειώματα που έχω λάβει ποτέ
και πετάω...
και πηδάω
και ο χρόνος μου φαίνεται αργός
και δεν με νοιάζει που βράζουν όλα γύρω μου...
και σας στέλνω φιλιά ζουμερά!

τα λόγια είναι περιττά

Σ' ευχαριστώ για την ευκαιρία...
για το δρόμο...
για τη γνώση
την επίγνωση
την ένεση

δημιουργηκότητας
.....
που υπάρχεις

τόσο απλός κι απέριττος!

Πρωί-πρωί με τη δροσούλα

Σήμερα πηγαίνοντας στην Αθήνα. Τύπος μέσα στο αυτοκίνητο, μιλάει στο κινητό (μου φάνηκε πως φορούσε περουκίνι) ανοίγει το πακέτο, βγάζει το τσιγάρο και τσουπ ανοίγει το παράθυρο και πετάει πακέτο τρισευτυχισμένος απ' έξω.
Δεν άντεξα.
Τρέχω, τον προλαβαίνω και του κορνάρω. Πιστεύει πως τον γουστάρω μάλλον, γιατί μου σκάει χαμόγελο με βοϊδίσιο βλέμμα ευτυχίας-απορίας.
Του λέω : φίλε στο σπίτι σου έτσι πετάς τα σκουπίδια ?
Απάντηση: και εσύ τι είσαι?

Ναι ακριβώς, σαϊνι ο τύπος και η απάντηση του μ' έστειλε!!!
Δεν φταίει η χώρα μας που είναι πανέμορφη.
Τα τέρατα οι άνθρωποι φταίμε.

Σκόρδα, μάτια μου!

Μια από τις μεγαλύτερες κατάρες που μπορεί να σου τύχει, είναι να βγεις ραντεβού και να έχει φάει σκόρδο.
Άντε να καταλάβει γιατί απομακρύνθηκες και δεν ήθελες πιο στενή επαφή.
Χρυσέ μου αν είναι να με ξενερώσεις έτσι άστο καλύτερα.
Ο παστουρμάς ας πούμε μετράει ανάποδα the day after.
Αλλά το σκόρδο επιτοπίως.
Σκοτώνει τα μικρόβια μεν, αλλά σκοτώνει και τη λίμπιντο ακαριαία.
Εντάξει, αν είναι ο αγαπημένος σου οκέι, μπορείς να του το πεις ευθέως.
Αν όμως δεν είναι και είναι η περίπτωση που γουστάρεις τρελά και λες : "ας πάει και το παλιάμπελο, τι αύριο, τι μεθαύριο, εδώ και τώρα".
Βρίσκεσαι λοιπόν μπροστά στην έκπληξη και στρίβεις μουσούδι απ’ την άλλη. Εκείνος βέβαια νομίζει πως είσαι ντροπαλή, έχεις αναστολές, μιξοπαρθένα και τέτοια. Ξαναπροσπαθεί, επιμένει σου πιάνει το πηγούνι, σου μιλάει στη μύτη, σε ρωτάει : "μα, με ήθελες τόσο, τι έγινε, τι έπαθες, μετάνιωσες ;"
Που να καταλάβει ;
Και αναγκάζεσαι και του λες : "Είμαι αδιάθετη, να μωρέ, σκέφτηκα τη μάνα μου που μου είπε να προσέχω εγκυμοσύνες και τέτοια. Η θεία η Μερόπη σήμερα μπήκε να δροσιστεί σε ένα SpA, και έπιασε φωτιά, άσε εγκαύματα τρίτου βαθμού η καψερούλα και τέτοια".
Άλλα λόγια δηλαδή. Γιατί με το φιλί καμία φίλη δεν έκανε παιδάκι.
Τι κι αν σε πήγε να δεις τη δύση, το ολοστρόγγυλο φεγγάρι, κοντά σε θάλασσες, δροσιές κι αέρηδες, το φιλάκι με γλώσσα μιλάει από μόνο του. Τα είπε όλα.

Το θέμα είναι πως φεύγεις σκεπτική και αναρωτιέσαι χίλια μύρια.
Νηστικός έπρεπε καλέ μου να έρθεις γιατί έχασες την ευκαιρία σου.
Γιατί ξενέρωσα εντελώς τελείως.

Φτου σου μάτια μου να μην σε ματιάσω!

Βόλτες με Ρόδες

Χαίρομαι που η αξιότιμη κυρία Πετραλιά (πρέπει να έχει κάνει πολλά σπορτς αυτή η γυναίκα, έχει το στυλ, δεν εννοείται διαφορετικά) ανακοίνωσε περιχαρής πως όλοι θα μπορούν να απολαμβάνουν μια παραλιακή βόλτα με ...ΠΟΔΗΛΑΤΟ!
Θα γίνει δηλαδή από τον Πειραιά μέχρι τη Βάρκιζα και σε μήκος 44 χλμ, μια λωρίδα όπου όσοι από μας μπορούν θέλουν και ζουν ως τότε, θα απολαμβάνουν την τσάρκα τους χωρίς να κινδυνεύουν να λιώσουν κάτω από λαμαρίνες και να αναγνωριστούν από την ταυτότητα στη συνέχεια.
Βέβαια το σίγουρο είναι πως εκεί θα βολτάρουν οι μηχανές και μάλιστα μεγάλου κυβισμού, αλλά καμιά σημασία επί του παρόντος.
Τώρα εγώ που είμαι καχύποπτη ρωτάω.

Πότε θα γίνει όλο αυτό το έργο κυρά Φανούλα?
Όταν γκρέμιζαν για την κατασκευή του τραμ αντί πλακόστρωτου με πεζοδρομιάκια και σκαλοπατάκια κατά μήκος, γιατί δεν πρόβλεψαν να φτιάξουν ένα διάδρομο ασφάλτου όπως σε όλες τις Ευρωπαϊκές πόλεις, για τα ποδήλατα και τους λάτρεις αυτοί οι εγκέφαλοι κι ερχόσαστε τώρα στο "ράβε ξήλωνε"?
Ορέ σεις ξυπνήσανε, μπήκανε στην Ευρώπη! Κάλλιο αργά...

Τώρα ποιός "κουμπάρος" θα είναι ο τυχερός, μια άλλη ιστορία.

Άντε κυρά Φάνη βιάσου μιας και καιγόμαστε λόγω καύσωνα οργάνωσέ μας μια μικρή κρουαζιέρα στη Μεσόγειο να σου δώσουμε κι άλλες ιδέες και θα μείνουν τελείως μεταξύ μας. Μετά μπορείς να τις σερβίρεις σαν δικές σου και να μείνεις στην ιστορία-σαν κατσικοπόδαρη-μετά την ομπρέλλα που πέτυχε το ματάκι σου και την θεαματική τούμπα σου στη συνέχεια.

Θα το ξεσκίσω το "τέρας"

Μετά από μια μέρα απίστευτα δημιουργική(!)επιστρέφω με τη σιγουριά πως βρίσκεστε σε αγωνία να μάθετε τι απέγινε εκείνο το κήτος που αποκοιμήθηκε (και καλά)στην πλάνη του.

07.30.
Ξύπνησα σαν τη χαρά του Θεού, κάθισα στη βεραντούλα μου να απολαύσω το ταπεινό καφεδάκι μου να γεμίσω τις μπαταρίες μου, μια μόλις ανάσα πριν φύγω για τον κάματο άλλης μιας (ποιοτικής)μέρας…όταν ξαφνικά μια βοή σαν κατακλυσμός με κατέλαβε. Ναι, άλλη μια φορά δεν έκανα λάθος. Ήταν το κομπρεσέρ που έσκαβε την οροφή του κτιρίου ανοίγοντας τρύπες. Ο χοντρός πάλι είχε κάνει το θαύμα του και δεν ήταν εφιάλτης. Με μανία και αναίδεια το διαμερισματάκι του προχωράει στην ταράτσα με το πρόσχημα : "τόσοι άλλοι έφτιαξαν παράνομα"
Κι είναι πια επιτακτική μου ανάγκη να μην αδιαφορήσω.
Αυτή τη φορά όλα έπρεπε να γίνουν λυσσαλέα μεν αλλά με στυλ.

Ώρα 08.45
Έβαλα λοιπόν εκείνο το μεσάτο πολύ φαμ φόρεμα με τα καλοκαιρινά χρώματα μετά τα αφρόλουτρά μου, φόρεσα τις κίτρινες-βεραμάν τακουνάρες μου που έκαναν αντίθεση με το ηλιοκαμένο δέρμα μου, έβαψα το μπέιμπι μουτράκι μου διακριτικά, τη μοιραία μπούκλα ανέμελα στο ένα μάτι και έφυγα τρέχοντας για πολεοδομία μιας και ξέρω καλά πια το δρόμο. Σήμερα περιέργως οι υπάλληλοι έγιναν χαλί μπροστά μου, με κοιτούσαν με λοξές πολλά υποσχόμενες πονηρές ματιές κι εγώ με τη γλυκιά γοητεία που μια γυναίκα με σιγουριά μόνο μπορεί να αποπνεύσει(όταν το πείσμα της το κάνει σημαία)και ζήτησα όλα τα σχετικά έγγραφα, τούμπαλιν. Για να διαπιστώσω πως όχι μόνον νόμιμη άδεια δεν υπήρχε again για τις τρύπες που άνοιγαν στο κεφάλι μου, μα κατά κάποιο τρόπο ολόκληρη πολεοδομία ήταν σχεδόν συνένοχη στο έγκλημα. Όταν βεβαιώθηκα πως ο δολοφόνος γυρνά πάντα στον τόπο του εγκλήματος-γλαφυρή διαπίστωση-πήρα το φάκελο ανά χείρας και αφού ξόδεψα ένα τουλάχιστον 3ωρο στο κινητό τηλέφωνο ανάμεσα από τεχνικούς(μηχανικούς)συμβούλους, δικηγόρους και αρμόδιους φορείς κάλεσα την αστυνομία να σταματήσει το έργον καθ’ ότι παράνομο.
Για να μην σας κουράζω το πρώτο περιπολικό κατέγραψε το γεγονός και πήρα αντίγραφο.
Η κακομοιριά σ' όλο το μεγαλείο της.
Το δεύτερο περιπολικό απεφάνθη πως είναι αναρμόδιο να σταματήσει το έργο, αν η πολεοδομική αρχή δεν κατοχυρώσει την παρανομία με γραπτή καταγγελία μου.
Τα αλβανά δούλευαν δίχως ανάσα. Οι τρύπες όλο και μεγάλωναν. Ο οπλισμός του κτιρίου έμπαινε σε κίνδυνο και τα δικά μου νεύρα σε σύγκρουση με τον άνομο νόμο.

Ώρα 14.01΄
Μετά από αγώνα απίστευτου δρόμου μεταξύ γραφειοκρατίας και αναξιοπιστίας, αμφισβητήσεων γι αυτό το γαμωκράτος της πουστιάς και του «τα παίρνω και σου γαμώ τη μάνα, άμα λάχει» με πολύ ιδρώτα και αγωνία το τρίτο περιπολικό με αυτόφωρη διαδικασία σημειώνει το 3-1 διατάζοντας τη λήξη των εργασιών και οι αλβανοί παίρνουν τα ζεμπίλια τους έπ’ ώμου κοιτάζοντάς με, με εκείνο το γαλανό ξεθωριάρικο κρυστάλλινο βλέμμα την ώρα της αποχώρησης με τα λεγόμενα ελαφρά πηδηματάκια.
Άλλη μια νίκη και το λάβαρο καλά κρατεί.

Ο χοντρός με τα υπόλοιπα χαϊβάνια να μένουν άφωνοι άλλη μια φορά στο κοινόχρηστο χώρο του κήπου κι εγώ με το τρόπαιο μια παγωμένη μπύρα στο χέρι (αξίζει να την πιω στην υγειά μου), ρίχνοντάς του το λάγνο βλέμμα μου γεμάτο ικανοποίηση τον καλωσορίζω σ’ ένα φρέσκο κεφάλαιο συνυπαιτιότητας με το επίσημο κράτος, μαζί με αναγούλα στο ελεεινό σύστημα που ζω κι εγώ όπως οι περισσότεροι από σας, μη χέσω.

Η συνέχεια δόθηκε το απόγευμα με 2 δικηγόρους ενάντια (μ’ ένα εξώδικο)σε μια πολεοδομία που μπάζει απ’ όλες τις τρύπες και τα παίρνει στην ψύχρα και βεβαίως ασφαλιστικά μέτρα ενάντια σε κάθε υπεύθυνο συγκεκριμένων παράνομων πράξεων με μια γερή αποζημίωση πολλών χιλιάδων ευρωπουλακίων που σας καλώ να γιορτάσουμε σε ολονύκτιο πάρτι για πάρτι μας, δεδομένου πως και σήμερα το μεροκάματο χάθηκε στο κυνήγι των νομίμων δικαιωμάτων ενός ακόμα πτωχού μεν αλλά αγωνιστή πολίτη!

Γαμώ τους άρχοντες αυτής της χώρας, ως πότε παλικάρια θα χάνουμε τον επιούσιο για να δίνουμε μαθήματα ήθους σε σιχαμερά καθάρματα πληρώνοντας τα κι από πάνω

ή ΝΑ ΒΑΛΩ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΟΡΕΕΕΕΕΕΕ?

Όνειρα …θερινής νύχτας.

Από τις λίγες φορές που θυμάμαι όνειρο. Και ήταν ολοζώντανο. Συνήθως θυμάμαι τους εφιάλτες μου, που με βρίσκουν ιδρωμένη και βάναυσα ταλαιπωρημένη το ξημέρωμα. Με το σεντόνι κόμπο, να έχει αποτυπώσει τον πλήρη χάρτη της Ελλάδας με βραχονησίδες και βουνοκορφές στο πρόσωπο μου. Χωρίς επούλωση. Τι διάολο μακιγιάζ να κάνεις για να βουλώσεις τ’ αυλάκια κατά μήκος όταν βιάζεσαι the day after? ε, δεν είμαι και στην πρώτη νιότη. Αρκούντως ευχαριστημένη με τα δώρα του καλού Θεού.

Ψάχνω τον τόπο καταγωγής του, τον τόπο κατοικίας του. Πότε μετακομίζει στα Ιμαλάια και πότε με μια δρασκελιά στη λωρίδα της Γάζας. Κι άλλοτε ζει σε κάποια σπηλιά. Από αυτές τις περίεργες και μυστηριώδεις. Εμφανίζεται στα βιβλία πίσω από λέξεις. Σαν σκιά ξετρυπώνει ανάμεσα στις ιστορίες. Ποτέ σαν πρωταγωνιστής. Πάντα κρύβεται πίσω απ’ το κακό ή το καλό. Μου δίνει την εντύπωση πως κάνει εξαιρέσεις και δημιουργεί χάσματα. Η μορφή του μοιάζει με φιλόσοφου, άσπρα μαλλιά και γένια, μάτια αχνά και μικρά, λεπτά χείλη. Κι αναρωτιέμαι : Θεός και λεπτά χείλη ; Δεν συμβιβάζεται. Οι φυσιογνωμιστές επιστήμονες θα έλεγαν, πως αυτό το μοντέλο ταιριάζει σε στρυφνό άνθρωπο εσωστρεφή και μοναχικό με βιώματα και κατάλοιπα από την παιδική του ηλικία. Κανείς όμως δεν έμαθε αν έζησε παιδική ηλικία. Και κατά τα φαινόμενα γεννήθηκε γέρος. Είναι δυνατόν να είσαι σοφός και δίκαιος δίχως να περάσεις από όλα τα στάδια; από παιδί στην εφηβεία από την εφηβεία στην ενηλικίωση καταλήγοντας σοφός γέροντας.

Ο δικός μου Θεός ήθελα να κάνει μόνο καλοσύνες με μια αγκαλιά τεράστια να χωράει μικρούς και μεγάλους, καλούς και κακούς να συγχωρεί και να μην τιμωρεί, να μη σπέρνει καταστροφές, να μην θερίζει ανεξέλεγκτα αθώα παιδιά, να μην είναι τόσο γαλαντόμος στο μοίρασμα της δυστυχίας. Να εξισορροπεί τα ανισόρροπα. Σαν Θεός να διορθώνει όσα ο «μικρός» άνθρωπος είναι αδύναμος να διορθώσει.

Ο δικός μου Θεός ήθελα να είναι νέος να έχει κέφια να οικοδομεί κι όχι να καταστρέφει. Να είναι λησμονιά, συγχώρεση, δικαιοσύνη, ισότητα, αγάπη, φροντίδα, συντροφιά. Κι όχι παγίδα, καταιγίδα, τσουνάμι.
Ε, δεν ζητάω πολλά. Ο δικός μου Θεός ήθελα να έχει ψυχή μα να είναι "ψυχούλα".

Όλη η νύχτα μου (έχω την αίσθηση) πέρασε σε μια αίθουσα δικαστηρίου όπου δικαστές και ένορκοι με είχαν στριμώξει και με δίκαζαν για αμφισβητήσεις και σκέψεις.

ΑΝΤΙΟ....

Αγαπημένε μου

Πολύ καιρό τώρα προετοιμαζόμουνα για αυτό το τελευταίο «αντίο».
Αναβολή στην αναβολή κερδίζαμε το χρόνο, δίνοντας τη μάχη μας, εσύ πιο γενναίος από μένα, αφού όλα όσα ήθελες να μου πεις, μου τα ψιθύριζες. Με το δικό σου τρόπο και την αξιοπρέπεια που είχες από την πρώτη μέρα. Τότε που τόσο δα μικρούλης σε μάθαινα κάθε γωνιά του σπιτιού μας. Σε μάθαινα να είσαι ανεξάρτητος σχεδόν αυτόνομος. Δεν ήθελα ποτέ αυτή η σχέση μας να γίνει σχέση υποταγής του ενός προς τον άλλον. Και τα καταφέραμε.
Πιο αμφίδρομη σχέση αλήθειας δεν θυμάμαι να έζησα. Μαζί ζήσαμε πολλές χαρές μα ακόμα περισσότερες λύπες. Ερωτευτήκαμε και μοιραστήκαμε τον ίδιο άνθρωπο με δύναμη.. Δεν έμαθα ακόμα ποιος απ’ τους δύο μας πόνεσε περισσότερο. Ίσως εσύ. Γιατί εγώ μπορούσα να σου μιλάω κι εσύ μόνο με κοίταζες. Δίχως να μπορείς να εκφραστείς, μήτε να μπορείς να αφήσεις το ποτάμι να τρέξει απ’ τα μάτια σου. Κι όμως ένοιωθα πολλές φορές να θέλεις να σκουπίσεις το δικό μου. Κι έπειτα ήρθε εκείνο το μισητό διαζύγιο και άκουγα τον αναστεναγμό σου. Πνιγόσουνα και σ’ ένοιωθα να υποφέρεις όσο εγώ μπορεί και περισσότερο γιατί έχανες το άλλο σου μισό.
Μαζί καταφέραμε να ξεφύγουμε τις συμπληγάδες και είδα στα μάτια σου αυτή τη λάμψη της νίκης μας. Μαζί αλλάξαμε τη ζωή μας. Και δεθήκαμε με μια υπόσχεση ζωής. Μάθαμε τον κόσμο καλύτερα χέρι-χέρι περνώντας τα χρόνια.
Κι ακόμα τότε που ανήμπορη σερνόμουνα ξεχνούσες ακόμα να φας, να πιεις, να περπατήσεις για να μη με χάνεις απ’ τα μάτια σου. Δυο ολόκληρους μήνες έμεινες πλάι μου κολλημένος αδιαφορώντας για τις δικές σου ανάγκες.
Ερχόσουν στο κρεβάτι μου και μ’ έσπρωχνες με το μουσούδι σου για να βεβαιωθείς πως ακόμα αναπνέω. Σου την έσκασα όμως. Σε ξεγέλασα πολλές φορές. Ας μπορούσες κι εσύ με τον ίδιο τρόπο να με ξεγελάσεις και τι δεν θα’ δινα σήμερα.

Και πόσα πολλά ακόμα έκανες για μένα.
Το πιο σπουδαίο που μ’ έμαθες ήταν μια λέξη. ΑΓΑΠΗ.
Πόσο ανιδιοτελής και τεράστια έννοια είναι.
Και το ακόμα πιο σπουδαίο ΣΕΒΑΣΜΟΣ.

Σε λίγες ώρες θα σε χτενίσω, θα βάλω το χέρι μου στο πηγούνι σου, θα σου δώσω όχι ένα, αλλά πολλά φιλιά μαζεμένα, θα κρύψω το μουσούδι σου στα δυο μου χέρια και θα σου πω αυτό το «ΑΝΤΊΟ» που μισούσα όσο σκεφτόμουνα πως πλησίαζε. Κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει αυτό τον αποχωρισμό. Εκτός από σένα και μένα. Και ξέρω καλά πως οι επόμενες μέρες μου θα είναι ανυπόφορες, γεμάτες από την απουσία σου σε κάθε γωνιά της καρδιάς μου.
Όμως πρέπει να «φύγεις» με αξιοπρέπεια και δεν μπορώ να σε βλέπω να υποφέρεις.
Και νοιώθω πως έφτασε η ώρα και μου το ζητάς σαν με κοιτάς ανήμπορος.
Η τελευταία μας νύχτα λοιπόν είναι ένα ολονύκτιο πάρτι δικό μας κι ας μην μπορείς να με χορέψεις….

Μη με κοιτάζεις έτσι….
μετράνε οι ώρες ανάποδα κι είναι μια φρίκη…
κι αυτή η αγκαλιά σου δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα...
γιατί ΕΣΥ δεν με πρόδωσες ΠΟΤΕ.

"Πότε φεύγω?"

Ο Κώστας και η Αννα ήταν κι οι δυο ασθενείς σε ψυχιατρική κλινική. Μια μέρα κι ενώ περπατούσαν δίπλα στην πισίνα της κλινικής, ο Κώστας χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, πηδάει στα άπατα. Βυθίζεται στον πυθμένα της πισίνας και μένει εκεί. Αμέσως η Αννα πηδάει για να τον σώσει. Κολυμπάει μέχρι τον πυθμένα, σέρνει τον Κώστα έξω από την πισίνα και τον πηγαίνει στο δωμάτιό του. Όταν ο διευθυντής της κλινικής μαθαίνει για την ηρωική πράξη της Αννας, δίνει αμέσως εντολή να της δοθεί εξιτήριο, κρίνοντας πως έχει επανακτήσει την ψυχική της ισορροπία. Πάει λοιπόν στην Αννα και της λέει:

«Έχω καλά κι άσχημα νέα. Τα καλά νέα είναι ότι φεύγεις από εδώ, γιατί αντέδρασες πολύ λογικά σε μια κρίση. Με το να πηδήξεις μέσα στην πισίνα και να σώσεις τη ζωή ενός άλλου ασθενή, απέδειξες ότι είσαι ένα ψυχικά υγιές άτομο. Τα άσχημα νέα είναι ότι ο Κώστας, που έσωσες, κρεμάστηκε στο μπάνιο με τη ζώνη της ρόμπας του, αμέσως μετά από τη διάσωσή του. Λυπάμαι, αλλά είναι νεκρός.»

Και η Αννα απαντά: «Δεν κρεμάστηκε μόνος του. Τον έβαλα εκεί για να στεγνώσει. Πότε φεύγω;»

Νυχτερινές ανησυχίες

Ώρα 03.48.
Ξύπνησα από τη ζέστη και τη δυσοσμία που έρχεται απ’ έξω.
Πρέπει να οργανωθώ. Να φτιάξω φέιγ-βολάν στο pc γράφοντας το κείμενο να τα εκτυπώσω να πάω να τα μοιράσω αύριο ή να τα κολλήσω στις τζαμαρίες των γειτόνων γιατί η μυρωδιά που προέρχεται από τα σκουπίδια στον κοντινό σταθμό συγκομιδής τους είναι αποπνικτική και να οργανώσω τους αδιάφορους συμπολίτες μου για το πρόβλημα που έχει να κάνει με την ποιότητα της ακριβής ζωούλας τους.

Ώρα 04.30. Έτοιμα …όλα.

Σκέφτομαι να φτιάξω ένα καφεδάκι να απολαύσω το ξημέρωμα άλλη μια φορά και να σερφάρω στα «σπιτάκια» σας.

Έτοιμα….πήρα τη δόση μου.

Ώρα 04.50.
Γελάω με τις ιστορίες της τρελοφαντασμένης-
μεγάλη φαντασία το άτομο - με τα κολλήματα της Ροδούλας-Κέλλυς, με το ταμπόν του apsoy, με τον κατά φαντασίαν εραστή μου εδώ μέσα.
Τον έχω φτιάξει ακριβώς όπως τον θέλω, γιατί ακριβώς δεν τον ξέρω κι έτσι βολεύει.
Πρασινομάτη, με λάγνο βλέμμα πολλά υποσχόμενο, με μαλλιά μακριά ως τους ώμους, δεμένα σε κοτσίδα, αθλητικό με σπιρτάδα να κάνει τζόκινγκ στις 04.30 το πρωί παρέα με το σκύλο του. Να μου γράφει ποιήματα-πεζά, ότι ναναι αρκεί να μου γράφει, να με κοιμίζει με παραμύθια, αν και το βλέπω δύσκολο αυτό, να με ξυπνάει με χυμό πορτοκάλι άντε και εσάνς σαμπάνιας μέσα. Κι όχι γιατί μ’ αρέσει πρωινιάτικα, μα τι σόι γκόμενος είναι αν δεν έχει γούστο και φαντασία.
Να μου τραγουδάει με τη βραχνή αρρενωπή φωνή του, ετοιμάζοντας την κουζίνα για να με διευκολύνει και να είναι μέσ’ τη τρελή χαρά, κάνοντας την πραγματικότητά μου από τελείως φλατ, ενδιαφέρουσα έως ερεθιστική και όλα να μοιάζουν με εκείνο τ’ όνειρο που πάντα συνυπάρχει με την ελπίδα. Κι εγώ να του φτιάχνω γιαπράκια, μελιτζάνες παπουτσάκια, τζατζίκι, παγωτό φράουλας (άλλη φορά θα σας δώσω τη συνταγή) και κείνος ευχαριστημένος τρίβοντας την κοιλιά του, ν' αφήνει κι ένα μακρόσυρτο ρέψιμο λόγω οικειότητας, την ώρα που μου σκάει το φιλάκι.
Να βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας (τα μου έγιναν μας όπως βλέπετε)με τα ποδήλατά μας, να ξέρει να βάζει την αλυσίδα που μου έφυγε στην αλλαγή ταχύτητας, να περνάμε κι απ’ το φούρνο να παίρνουμε κριτσίνια με σουσάμι ολόφρεσκα μαζί και τη ζεστή μπουγάτσα που μόλις βγήκε.
(Πάω να πιάσω ένα καφέ κι επιστρέφω)
…………………………………………….
χ2

Χμμμ!!! αρωματικός φρέσκος με γεύση βανίλια-φουντούκι.
-Σ’ αρέσει μωρό μου αυτή η γεύση?
-Όχι προτιμώ τον καφέ που μυρίζει καφές.
-Καλά λατρεία μου θα σου πάρω άλλον αύριο (δεν χαλάω χατίρια εγώ).
-Μα πως μπορείς και τον πίνεις τέτοιο καφέ!
-Σκάσε και κοιμήσου!

Δεν είμαι άνθρωπος εγώ τελικά κι ούτε θα γίνω...
Κι ενώ εκείνος ρουθουνίζει στην τελευταία πράξη του ύπνου του, κροταλίζοντας γλώσσα και δόντια εναλλάξ, ήρθε η ώρα να τον ξυπνήσω για τη δουλειά.
Να πάω κι εγώ σιγά-σιγά για ύπνο γιατί οι νύχτες μου είναι μεγάλες κι οι μέρες μου μικρές.
-Καλή σου μέρα "ήλιε μου", το βραδάκι πήγαινε στη μααααμά…
έχει φασολάδα, την αγαπημένη σου, καλού κακού κοιμήσου εκεί...

Ξημέρωσε
πρέπει να μοιράσω τα φέιγ-βολάν...

Ladies can we play the game?

Niko Guido

Κλείνω τα μάτια και φτιάχνω το δικό μου πρίγκιπα.
Απαραιτήτως ψηλό, άντε συμβιβάζομαι και στο δικό μου μπόι.
Με κοιλιακούς να κόβονται φέτες.
Ας συμβιβαστώ κι εδώ, ας έχει κανένα παχάκι.
Με χιούμορ, α ναι αυτό οπωσδήποτε.
Με μαλλιά μακριά, άντε και ξυρισμένο κεφάλι, αν έχει φαλακρίτσα.
Αρκεί να μην παίρνει το μαλλί απ’ τη μια πλευρά και το στρώνει απ’ την άλλη.
Με ενδιαφέροντα, μουσικά, λογοτεχνικά, αθλητισμό.
Όχι μπάλα …ποδόσφαιρο μακριά.
Με καθαρά δοντάκια καλοφτιαγμένα και όχι κενό αέρος ανάμεσα στα χαμόγελα.
Στο πρώτο μας ραντεβού να μην φορέσει σαγιονάρα ή βερμούδα (ναι μου έτυχε κι αυτό).
Ευγενικός, να αγαπάει τη γυναίκα (κι αυτό θα το πιάσω εξ αρχής).
Να μην μου αραδιάσει πόσες «γκόμενες» οριζοντίωσε στο πρώτο μας ραντεβού, ούτε στα επόμενα, εγώ θα καταλάβω.
Να σβήσει τη λέξη "ΕΓΩ" και να προσθέσει το "εμείς" στο λεξιλόγιό του.
Να μιλάει λίγο και ν’ ακούει πολύ, εν ολίγοις.
Να είναι εργατικός και ευχάριστος.
Να μην σέρνεται βαριεστημένα.
Να μην φτύνει έξω απ' το παράθυρο στο αυτοκίνητο.
Τρυφερός και μυστηριώδης, βέβαια.
Να μη μιλάει για το στρατό και τις φυλακές που έφαγε εκεί (ας πρόσεχε).
Να είναι ειλικρινής.
Να μην κλείνει το κινητό του, όταν βρισκόμαστε και να απαντά πάντα μπροστά μου.
Να μην σηκώνει το δικό μου στο πρώτο χτύπημα, ούτε ποτέ, εκτός κι αν του δώσω την άδεια.
Να μην έχει λεφτά αν όμως έχει δεν θα το κάνουμε θέμα.
Να φωνάζει μάνα ή μητέρα κι όχι «μαμά».
Να μην μου πει ποτέ πως της μοιάζω.
Να μην ψάχνει στην τσάντα μου τον αναπτήρα του.
Να μην εγκωμιάζει τους πλούσιους φίλους/ ες του και τα κατορθώματά τους.
Να μπαίνει στη θάλασσα κι όχι μόνο τον Αύγουστο.
Να μη ζηλεύει.
Να μην είναι ανασφαλής (ούτως ή άλλως το 10 το καλό "χτύπησε" lol).
Να αγαπάει τα παιδιά και να το δείχνει...

γιατί?
τότε μόνο θα μπορεί να αγαπήσει κι εμένα!

Υ.Γ. Αν δεν έχετε πρίγκηπα, φτιάξτε τον όπως νομίζετε και που ξέρετε, μπορεί να βρίσκεται κάπου εδώ γύρω ανάμεσα στις λέξεις ...
προτείνω λοιπόν να γίνει σαν παιγνίδι
και δίνω πρώτη πάσα σε 3 φιλενάδες, κι εκείνες ας το απλώσουν στις επόμενες
Ανάλογα,μπορούν να παίξουν και άντρες φτιάχνοντας το κάδρο της δικιάς τους πριγκήπισας!

trelofanmtasmeni / rodoula-kelly / fatale

Λαμόγια της Ελλάδας παιδιά!

Ποιες μάνες τα γέννησαν.
Ποιος νονός τα βάφτισε.
Ποια κυβέρνηση τα ζέστανε και αναπτύχθηκαν.

Αναρωτιέμαι για τις συνήθειές τους.
Τι φοράνε, είναι trendy?
Τι τρώνε και έχουν ροδομάγουλα.
Πόσο σαδιστές γίνονται.
Αν έχουν όρια...

Αναρωτιέμαι ποιο είναι το φυτώριο
που εκκολάπτονται
που πολλαπλασιάζονται
σαν την Λερναία Ύδρα...

και ποιο είναι το τέρας
που κρύβουν πίσω τους

Για συναισθήματα ούτε λόγος…
άστο καλύτερα,
"φέρτε το πριόνι"
και κλαδέψτε τα την ώρα
της φεγγαρόλουστης σύλληψής τους
και πριν τη γέννησή τους...

Η εκδίκηση του χοντρού!

Τελευταία όλο και πιο συχνά, ονειρεύομαι το γείτονα που μένει από κάτω, να με βιάζει, να με σαπίζει στο ξύλο, να μου κάνει εκδορές και μώλωπες, να με σέρνει στα πατώματα ματωμένη και διάφορα τέτοια γκραν - γκινιόλ σενάρια.
Και όλα αυτά καθόλου τυχαία.

Από τότε που αρνήθηκα τις ανήθικες προτάσεις του (θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παππούς μου, - πάντα ήθελα να έχω έναν παππού να μου λέει παραμύθια και δυστυχώς δεν έτυχε) και μετά την επίσης άρνηση της πολύ νεαρής ζουμερής ξαδερφούλας μου που φιλοξενώ καθ’ ότι πρόσφατα έφτασε από το εξωτερικό, αποφάσισε να ασκήσει διάφορες μορφές βίας, ταράζοντας την ηρεμία μου.

Ανοίγοντας τη μπαλκονόπορτά μου το πρωί την ώρα που έσκαγε ο ήλιος, πριν λίγες μέρες, βρέθηκα μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη. Λογικά θα έπρεπε να φανταστώ πως κάτι δεν πήγαινε καλά, από τις φωνές τις ακαταλαβίστικες που άκουγα. Συνέχισα μηχανικά τις κινήσεις μου να υποδεχτώ τον ήλιο και ένιωθα τις φωνές όλο να πλησιάζουν. Προφανώς το όνειρό μου δεν είχε καταφέρει να διακοπεί, σκέφτηκα. Κατάφερα να ανοίξω νυσταγμένη ακόμα, τη βαριά τζαμένια πόρτα του μπαλκονιού μου. Και μια τεράστια σκαλωσιά στηνόταν στο μπαλκόνι μου. Βγαίνω πιο έξω, με το νεγκλιζέ μου και το χειροκρότημα των αλβανών με ξυπνάει για τα καλά. Περιμετρικά της πολυκατοικίας είχαν στηθεί κανονικότατα σκαλωσιές και εργασίες βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη, την ώρα του ύπνου μου γι άλλη μια φορά στον ίδιο χρόνο μέσα.
Ντύθηκα στα γρήγορα και κατέβηκα στο ισόγειο. Δυο τρεις κύριοι άγνωστοι και μεταξύ αυτών και ο χοντρός από κάτω μου, κανόνιζαν τα τεκταινόμενα συνομιλώντας μεταξύ τους.

Πολύ απλά λοιπόν, όπως θα έκανε ο καθένας ενδιαφερόμενος, έκανα την απλή ερώτηση:

-Τι συμβαίνει κύριοι εδώ ; μήπως πρέπει να μας ενημερώσετε κι εμάς ;

Ο ένας κύριος κοντός αυτή τη φορά, αλλά υπερβολικά κοντός και φάτσα λιγδερή, με πλησίαζε κι άρχισε να μου εξηγεί πως σαν κατασκευαστής ορίστηκε να σουλουπώσει το κτίριο.

-Καλά βρε παιδιά λέω, εμείς που ήμασταν και παίρνετε αποφάσεις, ορίζετε ημερομηνίες, παραδίδετε στο αλβανικό γκέτο την ασφάλειά μας, αποφασίζετε έργα εν κτυπτώ, και εν ώρα ύπνου και μάλιστα εν αγνοία μας;

-Α! λέει ο ίδιος κύριος, ο κ. Τ. μας ανέθεσε το έργο κι εμείς το εκτελούμε.
(Ο Τ. είναι ο χοντρός που σας έλεγα τις προάλλες δηλαδή ο εφιάλτης μου).

-Κι έχετε άδεια γι αυτό, ρωτάω αφελώς πάλι.

-Και βέβαια έχουμε, πως θα κάναμε εργασίες αλλιώς, υψώνοντας το χέρι προς μια πρόχειρη ιδιόχειρη πινακίδα που πάνω της ήταν αναγραμμένο κάποιο νούμερο.

Μη χάνοντας χρόνο και συγκρατώντας το νούμερο σύντομα βρέθηκα στην πολεοδομία της περιοχής μου. Αναζητώ με κάποια υπάλληλο το συγκεκριμένο νούμερο και φυσικά δεν υπάρχει πουθενά σαν έγκριτο νούμερο χορήγησης κάποιας άδειας σχετικά. Θύμωσα κι έφυγα χωρίς δηλώσεις, πριν κάνω κάποια άλλη κίνηση για σήμερα προκειμένου να συμβουλευτώ και το νόμο (με τις γρίλιες βέβαια). Επιστρέφοντας, ο δικός μου άνθρωπος, ο χοντρός, ο Δον Κορλεόνε γείτονας, με ύφος δέκα τουλάχιστον καρδιναλίων και αντιλαμβανόμενος από το ύφος μου, πως είμαι πολύ θυμωμένη μου επιτέθηκε φραστικά και με στόλισε σε επίπεδο που ούτε καν μπιπ δεν παίρνει για να σας μεταφέρω.

Μόλις είχα ανακαλύψει, βλέπετε πως η πέργκολα που θα έστηνε στην ταράτσα για να απολαμβάνει τα ηλιοβασιλέματα, θα συνοδευόταν και από κάνα δυο δωματιάκια με λουτρό και κουζινούλα απαραιτήτως και το αξεσουάρ μπάρμπεκιου. Η προσφορά του λοιπόν είχε αντίκρισμα. Θα έκανε την επισκευή του κτιρίου με αντάλλαγμα σιωπηλά να προχωρήσει στο χτίσιμο της ταράτσας, μιας και τυπικά ο αέρας του ανήκει.
(‘Όλα αυτά τα έμαθα στη συνέχεια).

Όπως καταλαβαίνετε από αύριο κιόλας με τη δροσούλα θα αναγκαστώ να ανοίξω μέτωπο, καταγγέλλοντας πια επίσημα την αυθαιρεσία. Όχι γιατί μου ταιριάζει αυτή η οδός επικοινωνίας με στόχο την επίθεση στους ανθρώπους, μέσω καταγγελίας (ρουφιανιάς), μα γιατί σε τούτη εδώ την τριτοκοσμική χώρα που ο καθένας κάνει ότι γουστάρει και όποτε, πρέπει τουλάχιστον να μάθει να σέβεται το δικαίωμα του άλλου, να ερωτάται αν το πρωί ανοίγοντας το μάτι επιθυμεί να βλέπει τον αλβανό στο μπαλκόνι του, που στη συνέχεια σε προκαλεί μιλώντας μια γλώσσα ακατανόητη σαν να βρίσκεται στο σπίτι του. Γιατί το επόμενο πρωί, είναι σίγουρο πως θα τον βρω και στο κρεβάτι μου, αν περιοριστεί σ’ αυτό το ρόλο και δεν διαπιστώσω καλοκαιριάτικα εγώ ή κάποιος γείτονας, πως το σπίτι μου κατέληξε μίνιμαλ από πλευράς οικοσκευής….
Αυτή είναι η μια πλευρά.
Η άλλη και πιο λογική, είναι πως τα τετραγωνικά στην οικοδομή εξαντλήθηκαν σαν συντελεστής δόμησης και με τις παρούσες συνθήκες κανένας δεν μπορεί να οικοδομήσει ούτε μέτρο.
Με έγγραφη και επώνυμη λοιπόν καταγγελία σταμάτησα το έργο πατώντας πάνω στο νόμο. Η πειθαρχία πρέπει να ισχύει για όλους.

Τώρα βέβαια κινδυνεύω, το αυτοκίνητό μου επίσης να το βρω σπασμένο ή πάνω σε τάκους, αλλά κουράστηκα πια να φοβάμαι να ζω νόμιμα με το σταυρό στο χέρι σ’ αυτό το μπουρδέλο αδιαφορώντας και δίνοντας άφεση σε κάθε τοκογλύφο γκάγκστερ που δρα ανενόχλητα στην πλάτη των ανήμπορων ή αδιάφθορων.

Τελικά όλοι έχουμε ή ζούμε στη σκιά ενός εφιάλτη και για μένα αυτή τη φορά είναι διπλός. Ο χοντρός με εκδικείται χτυπώντας με στο ευαίσθητο σημείο μου.
Στον ύπνο μου, που τον τελευταίο χρόνο, με τα βασανιστήρια που με υποβάλει σχεδόν καθημερινά, κάθε άλλο παρά ήρεμος είναι. Πριν λίγο μόλις διάστημα γκρέμιζε το σπίτι του εσωτερικά αρχίζοντας από χαράματα. Δυο ολόκληρους μήνες κράτησε αυτό. Σκεφθείτε δε πως εργάζομαι βράδια κυρίως – πράγμα που γνωρίζει- και το πρωί εξουθενωμένη γυρεύω τον ύπνο σαν άρρωστη.

Μετά από τόσο καιρό βασανιστηρίων που έχω υποστεί πήρα την απόφαση να τον ευνουχίσω. Με το δικό μου νόμιμο τρόπο. Αν λειτουργήσει μέχρι τέλους, βέβαια. Για φέτος ή και προσεχώς πρέπει να ξεχάσω διακοπές και απομάκρυνση.
Αλλά είμαι αποφασισμένη.
Θα βάλω γάντια μιας χρήσης και θα του τα δώσω να τα φάει ξέρετε ποια.
Πιθανόν έτσι να πάρω πίσω και μερικές σταγόνες αίματος από τα θύματά του.

Αλλά αυτό το όχι, είναι δικαίωμά μου αναφαίρετο, αυτιά και μάτια δεν δύναμαι να κλείνω πια.



Τρεις μέρες μετά...

Το έργο έχει σταματήσει όπως σας είπα, οι σκαλωσιές παραμένουν - να δω το γιατί, στη συνέχεια, εγώ συνεχίζω να υπάρχω και ο χοντρός βγάζει καπνό απ’ όλες τις τρύπες κι εγώ το απολαμβάνω!

Και το κυριότερο?
Είναι μπουκωμένος και αδυνατεί να μιλήσει.

Παρ’ όλα αυτά, επειδή ζούμε σ’ αυτή την χαριτωμένη απ’ όλες τις πλευρές αξιοκρατική χώρα, που όλοι εμείς οι πολίτες που πληρώνουμε φόρους, δίχως να έχουμε παροχές, αλλά εισπράττουμε μόνον ανασφάλειες, πρέπει πια να φωνάζουμε, ακόμα και με κόστος.

Αν με χάσετε, για μεγάλο διάστημα από δω, αναζητήστε με δεν θα είμαι η πρώτη, ούτε η τελευταία που θα έχει καταπιεί το μαύρο σκοτάδι…
Και θα αναζητείται ο ένοχος μεταξύ αγνώστων, μέχρι του σημείου που ο φάκελος θα μπει στο αρχείο σαν ανεξερεύνητος λόγω ελλειπών στοιχείων!

Κι είναι άδικο να την πατάς από λαμόγια...
κάτι πιο φυσιολογικό παρακαλώ, δεν έχει το "μενού" ?

Αλλαγή κλίματος

Δίνει κάποιος εξετάσεις οδήγησης.
περνάει το πρακτικό και έρχεται η σειρά των ερωτήσεων.

- οδηγείς βράδυ, λέει ο εξεταστής, και βλέπεις δύο φώτα να έρχονται καταπάνω σου! τι είναι;

- αυτοκίνητο, απαντάει ο τύπος.
- ναι ρε φίλε! αυτοκίνητο είναι. αλλά τί μάρκα; Nissan; Mercendes; Toyota;
- που να καταλάβω μέσα στην νύχτα, κύριε εξεταστά;!

επόμενη ερώτηση!
- οδηγείς βράδυ, και βλέπεις ένα φως να έρχεται καταπάνω σου. τι είναι;
- μηχανή!
- ναι, ρε παιδί μου! μηχανή είναι. αλλά τι μηχανή; Harley; Vespa; Honda;
- μα μέσα στο σκοτάδι, που να ξεχωρίσω, κύριε εξεταστά;

- τελευταία ερώτηση! αν δεν απαντήσεις, κόβεσαι: οδηγείς βράδυ και βλέπεις δύο φώτα, ψηλότερα από το ύψος του αμαξιού σου, να έρχονται πάνω σου. τι είναι;
- νταλίκα, κύριε!
- ναι, ρε παιδί μου! αλλά τι νταλίκα; Scania; Man; Trata; κόβεσαι!!!

- κύριε εξεταστά, να σας κάνω και εγώ μία ερώτηση. οδηγείς βράδυ, σε έναν δρόμο με κόκκινα φώτα, και βλέπεις στο πεζοδρόμιο μία γυναίκα ντυμένη προκλητικά. τι είναι;
- πουτάνα!
- ναι, ρε παιδί μου! πουτάνα είναι. αλλά ποιά; η μάνα σου; η κόρη σου; η γυναίκα σου;

Αυτή είναι νίκη κ.πρώην Υπουργέ

(Αντιγράφω από τα σχόλια στο μπλογκ της Αμαλίας)

σημερα εμαθα στις ειδησεις για την αμαλια.γαμωτο νιωθω εντελως ηλιθια. δεν ξερω τι να γραψω...διαβαζα ολα τα παραπανω σχολια...καποιοι ηταν ολο ατο το καιρο κοντα της,της μιλουσαν,της συμπαραστεκονταν την ιδια ωρα που εγω στεναχωριομουν για οτι μαλακια μου τυχαινε..."αα!χωρισα με το μωρο μου...θα πεθανω..."ελεος. ποσο ανεγκεφαλοι μπορει να ειμαστε.ποσο επειδηκτικα μπορουμε να αγνοουμε ανθρωπους σαν εκεινη.παρτε το χαμπαρι,ψαξτε γυρω σας,ο κοσμος ειναι γεμααατος αμαλιες.γεματος ομως.ειλικρινα αμαλια.
απλως υποκλινομαι.η αξιοπρεπεια εχει ορια.τα σπασες.η δυναμη δεν ειναι απεριοριστη.κι ομως.
καλα και τωρα ηρθα εγω,το σκατο το νιανιαρο 13 χρονων να μιλισω για σενα...χαχα.3ερεις κατι; σ αγαπαω. εισαι ο ηρωας μου.και ας σε "ξερω" εδω και 2 ωρες,γιατι δεν βρεθηκε καποιος μαλακας δημοσιογραφος να με ενημερωσει...γιατι...γιατι...τωρα ειναι αργα.η και οχι;ρε παιδια...ας προσπαθησουμε...ας κανουμε κατι...για τις αμαλιες μας...για το γαμωτο...ευκολο να το λες...το ξερω...
μιν αφησουμε και τις υπολοιπες αμαλιες να φυγουν...αυτες ειναι που ομορφαινουν τον κοσμο μας...
δαξει,και τωρα θα μου πειτε,τι μιλας και συ μωρε νιανιαρο,αντε τελιωσε το σχολειο και ασε το πολυ μπλαμπλα,δε βοηθαει σε τιποτα!
ε δαξει,και με το δικιο σας,αλλα η αληθεια ειναι πως δεν υπαρχον πολλα πραγματα να κανω...η αλλη αληθεια ειναι ειναι λιγοι αυτοι που μπορουν να βοηθησουν ριζικα σ αυτο το προβλημα,αλλα δε θελουν ρε γαμωτο...δε θελουν...τι να σας πω κυριοι λιγοι,καλο υπνο μονο και τιποτα αλλο
σας κουρασα
συγγνωμη
καληνυχτα γιατι δεν με κρατανε τα ματακια μου...

3:23 PM
--------------------------------------------------------------------------

(συνέχεια τίτλου)

Αγαπητέ Ευάγγελε

κι όχι που καταφέρατε να διατυμπανίσετε! πως περάσατε το μπλογκ της Αμαλίας στη βουλή. Οι βουλευτές ούτως ή άλλως ενημερώθηκαν από χιλιάδες ι-μέιλς που έστειλαν οι μπλόγκερς...
για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους δηλαδή!
Το βραβείο της ανοιχτής παλάμης θα το λάβετε τον Οκτώβριο, και οι προηγούμενοι και οι νυν, όλοι σας
...κοντός ψαλμός.... που λένε?

Ένα σχόλιο...δίχως σχόλια

Κι επειδή η Αμαλία θα συνεχίζει να ζει στις καρδιές μας για όσο αναπνέουμε
σας κοινοποιώ ένα κείμενο που έστειλα στον πρώην υπουργό Ε. Βενιζέλο πράγμα που φαντάζομαι θα έκαναν και πολλοί άλλοι.
Βεβαίως αμφιβάλλω αν αντέξει να ανοίξει τα σχόλιά του που παραμένουν ερμητικά κλειστά...still!

(Το θέμα αφορά την κοινοποίηση στη Βουλή, από πλευράς του-σαν κατόρθωμα μου ακούγεται)


Πολύ καλά πράξατε κ. πρώην υπουργέ!
Μιλάτε για πρώτη νίκη;

Θα καταφέρετε μ' αυτό το τρόπο να εξιλεωθείτε για τις αμαρτίες και τα σφάλματα στο σύστημα υγείας που δημιουργήσατε και μας παραδώσατε με ποσοστό αναπηρίας πέραν του 67%.

Αυτό που θέλω να σας πω όμως και σας το οφείλω είναι που ως υπουργός και φωνή είχατε και δυνατότητα, δεν καταφέρατε ούτε εσείς προσωπικά ούτε και οι συνάδελφοί σας να βελτιώσετε την ποιότητα ζωής μας και αυτό γέννησε την ΑΜΑΛΙΑ και πολλές ΑΜΑΛΙΕΣ ακόμα που δεν γνωρίζουμε.
Έτσι χάσατε την ευκαιρία να γίνετε ήρωες οι δικοί μας ήρωες που θα μας κάνατε περήφανους γι' αυτή τη πατρίδα.

Υ.Γ. Βεβαίως μόλις διαπίστωσα πως το Comment moderation σας είναι κλειστό, έλπίζω όμως να βρείτε το κουράγιο να ανεβάσετε το σχόλιό μου, για να διαπιστώσω και πόσο καλά παίζετε το παιγνίδι της δημοκρατίας όσο και της επικοινωνίας!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

(ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΕΝΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΤΕΛΛΟΥΝ
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΦΩΝΗ)

http://fakellaki.blogspot.com/

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Επιστροφή

Στο δωμάτιο το εφηβικό μου. Πάλι. Σαν χτες, πέρασαν τόσα χρόνια.
Ένα μονό κρεβάτι, που κοιμόταν η μια αδελφή μου.
Ένας καναπές διπλής χρήσης που μοιραζόμασταν με την άλλη αδελφή μου.
Ένα ταπεινό γραφείο που εναλλάξ διαβάζαμε ανάλογα, ποια απ’ τις τρεις θα το προλάβαινε άδειο. Θυμάμαι, πως πολλές φορές μένοντας ώρες σ’ αυτήν εδώ τη βασανισμένη καρέκλα κολλημένη, μη τυχόν και μου την πιάσει κάποια απ’ τις αδελφές μου την κατουρούσα.
Με ικανοποίηση και σαδισμό στρογγυλοκαθόμουνα ανεβάζοντας επιδεικτικά τα πόδια μου στο γραφείο, με το μολύβι ανάμεσα στα δάχτυλα να παίζει το ρόλο του τσιγάρου. Εδώ σμίλεψα τα όνειρά μου. Μπροστά στον καθρέφτη γινόμουν ολόκληρη ένας ρόλος.
Με τα φουρώ και τις δαντέλες της μαμάς και τα αμερικάνικα μυτερά τακούνια της.
Στό παιδικό μου δωμάτιο έμαθα να υποδύομαι ρόλους.
Που όμως δεν γνώριζα πόσο χρήσιμοι θα γινόντουσαν άλλοτε για καλό κι άλλοτε όχι.
Περγαμηνές προόδου, στους τοίχους. Οι παλιομοδίτικες κούκλες, ένας κόσμος ολοζώντανος. Κουμπαριές και βαφτίσια. Άπειρες φορές αλλάξαμε τα ονόματα, να δικαιολογούν τα μυστήρια.

Στη βιβλιοθήκη μας στριμωγμένα κιτρινισμένα βιβλία. Άλλα που διαβάστηκαν μια δύο και τρεις φορές, όταν δεν υπήρχε δυνατότητα να παίρνουμε καινούρια.
Ντοστογιέφσκι, Καζαντζάκης, Μητροπούλου, Νήλ, Ταχτσής, Πέρλ Μπάκ, Άντλερ…
Τραβώ ένα, έτσι να δω τι θυμάμαι
«Ένας ηθοποιός δημιουργείται» Κωνσταντίν Στανισλάβσκι.
Προχωράω στην αφιέρωση.

«Σε σένα που θέλω
όσο τίποτα άλλο στον κόσμο»

Δικός σου

Α.

Μάης του ……

(αυτό δεν το αποκαλύπτω - Μερικά πράγματα δίνουν νόημα στην ικανοποίηση της περιέργειας).

Προσπαθώ να θυμηθώ τις συνθήκες που μου το χάρισε τότε.
Α, ναι!
Έκανα θέατρο, πειραματικό θέατρο, κρυφά με ψέμματα, στα σκοτάδια.
Στο δικό μου «κρυφό σχολειό».
Ένα παιδί μπορεί να ξεγελάει τους μεγάλους στο όνομα της αθωότητας.

Ηθοποιός = πουτάνα, έλεγαν τότε.
Το θέατρο ζωή, λατρεία.
Κουρδίζω τ’ όνειρο να ζωντανέψει.

Μερικά πράγματα δεν ξυπνούν ποτέ.
Σαν μαριονέτες αιωρούνται στο ασυνείδητο.
Πάει κι αυτό.
Έμεινε όνειρο.

Έψαξα τον Α. Από περιέργεια.
Απογοήτευση. Μερικοί άνθρωποι μεταμορφώνονται καθώς μεγαλώνουν. Αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά τους. Φροντίζουν το πνεύμα τους εγκαταλείποντας το κορμί τους. Ή αντίστροφα. Σημαντική η αρμονία, χέρι χέρι.
Δάσκαλε Όσσο.

Τα γραμματόσημά μου. Παλιά κιτρινισμένα. Συλλογή που κληρονόμησα απ’ τον παππού, πέρασε στον πατέρα για να φτάσει σε μένα. Μεγάλωσε κι ανδρώθηκε. Θα την χαρίσω στην «Ελπίδα» σκέφτομαι. Ελπίζοντας να μην καταλήξει στο χρηματοκιβώτιο, κάποιου συλλέκτη ως "μηδέποτε παραληφθέν".
Αμφισβητώ τα πάντα.
Ακόμα και την πραγματικότητα που ανθίζει κάθε πρωί, κάνοντας στην άκρη την κουρτίνα μου.

Στο κυνήγι να σπρώξουμε τη μέρα όπως όπως. Τα σκαθάρια στο παλιό μαγνητόφωνο ανεκτίμητες αξίες, μαζί με τις θύμισες που τα συνοδεύουν.
Κάποια πράγματα δεν γερνούν ποτέ, "φοράνε στο πετσί τους" το χρόνο, γίνονται διαχρονικά.
Φεύγω να τον προλάβω που ανατέλλει και να τον εγκλωβήσω στα χέρια.

Κι όμως τα ελάχιστα του τότε, ήταν σημαντικότερα των πολλών του σήμερα και κάνω ανταλλαγή δίχως δεύτερη σκέψη!

ΕΓΙΝΕΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ
θΑ ΣΕ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ
ΘΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ
ΑΠ' ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ
ΚΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ
ΑΔΥΝΑΜΗ ΦΩΝΗ
ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΕΝΤΟΡΙΑ
ΑΠΟ ΜΑΣ
ΑΦΥΠΝΙΖΟΝΤΑΣ
ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ...

ΣΟΥ ΑΞΙΖΑΝ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ
ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΩΡΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ
ΑΠΟ ΚΕΙ ΠΑΝΩ
ΠΟΥ ΑΦΗΣΕΣ ΣΕ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ
ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΑΧΟΜΕΝΗ,
ΔΙΧΩΣ ΟΠΛΑ
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΑΣ!
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΕΙΣ
ΑΡΚΕΤΑ ΟΣΑ ΓΕΥΤΗΚΕΣ...
ΑΡΚΕΤΑ ΤΟΣΟΙ ΠΟΝΟΙ...


Volver

Yo adivino el parpadeo
De las luces que a lo lejos
Van marcando mi retorno

Son las misma que alumbraron
Con su pαlido reflejo
Unas horas de dolor

Y aunque no quise el regreso
Siempre se vuelve
Al primer amor

La vieja calle
Donde le cobijo
Tuya es su vida,
Tuyo es su querer

Bajo el valor de las estrellas
que con indiferencia
Hoy me ven volver

Volver...
Con la frente marchita
La nieve del tiempo
la aclaro en mi cien

Sentir...
que es un soplo la vida
que veinte aρos no es nada
que febril la mirada
Hurrante entre la sombra
Te busca y te nombra

Vivir...
Con el alma ferrada
A un dulce recuerdo
que lloro otra vez

Tengo miedo del encuentro
Con el pasado que vuelve
A enfrentarse con mi vida

Tengo miedo de la noche
que poblada de recuerdo
Encadenan mi soρar

Pero el viajero que huye
Tarde o temprano
Detiene su azar

Y aunque el olvido
que todo lo destruye
aya matado
A mi vieja ilusiσn

Cuarto escondida
Y una esperanza humilde
que es toda la fortuna
De mi corazσn

Volver...
Con la frente marchita
La nieve del tiempo
La aclaro en mi cien

Sentir...
que es un soplo la vida
que veinte aρos no es nada
que febril la mirada
herrante entre la sombra
Te busca y te nombra

Vivir...
Con el alma ferrada
A un dulce recuerdo
que yo notare...


Estrella Morente

Τρίχες

Σήμερα συνάντησα ένα παλιό φίλο και συναθλητή στα δέκα πέντε μας.
Περίπου ίδιας ηλικίας με μένα, δηλαδή τόσο, άντε κάνα χρόνο μικρότερη εγώ. Μεγάλη πορεία με τίτλους και περγαμηνές εκείνος, μέτρια εγώ.
Τον έχω μαρκάρει στενά το τελευταίο διάστημα μιας και υπήρχε πλατωνικός έρωτας το 1821 μεταξύ μας. Εκτός αυτού, βολεύει που μένει κοντά. Θα μηδενίσουμε τις αποστάσεις και τα κοντέρ σαν ώριμα άτομα πια μιας και συναντηθήκαμε. Ευκαιρία να ολοκληρωθεί, ένας μεγάλος έρωτας, σκέφτηκα πονηρά κι ασύστολα ως συνήθως.

Αυτό που θυμάμαι είναι πως ήταν πολύ όμορφο παιδί (παιδί!) και τότε όπως και σήμερα.
Εντάξει είχε πιο πολλά μαλλιά. Και πιο πολλά δόντια.
Ε, και ?
Κι εγώ πιο λίγα, έχω, μην το κάνω και θέμα (μαλλιά εννοώ).
Γιατί τα δόντια ακόμα τα έχω.
Αποφεύγω να δαγκώνω σκληρά πράγματα, γιατί απλά δεν τυχαίνει.

Ξέρω πως οι γυναίκες λόγω οιστρογόνων μπορεί να βγάζουμε τρίχες επιπλέον. Η αποτρίχωση να’ ναι καλά. Τούτος εδώ, όμως την ώρα που έσπρωχνα το χέρι μου σε μια κίνηση επεκτατικής οικειότητας μέσα από το πουκάμισο στην πλάτη με κατέπληξε. Φορούσε γούνα, μάλιστα γούνα κατάσαρκα καλοκαιριάτικα. Δεν το πίστεψα και ζήτησα διαπιστευτήρια.
Ναι δεν είχα κάνει καθόλου λάθος, δεν ήταν οφθαλμαπάτη μήτε απάτη αφής.
Και πολλές και τεράστιες και πυκνές.
Πολύ τρυφερά του είπα πως βρήκε μάλλον τη γυναίκα της ζωής του.
Freak με τρίχες, όπου τις συναντήσω τις εκδικούμαι.

Το διεστραμμένο μου μυαλό ακαριαία σκέφτηκε κινηματογραφικά τρόπους ανώδυνης αποτρίχωσης. Κι όταν όλα τα μέσα τα βρήκα ανεπαρκή, το αποφάσισα. Επιτέλους έφτασε η ώρα να χρησιμοποιήσω τη μηχανή του γκαζόν. Ποτέ δεν απέκτησα γκαζόν κι είναι απωθημένο μου.
Το πρότεινα στον παιδικό μου φίλο λοιπόν, όπως θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος, απλά δηλαδή.
Με κοίταξε με απορία, σαν να μην με είχε ξαναδεί ποτέ του.
Μου ζήτησε συγνώμη και βγήκε έξω.
Δεν επέστρεψε ποτέ αν και έμεινα δύο ώρες περιμένοντας.
Ώσπου κατάλαβα πως :
Άλλος ένας έρωτας έγραφε τον επίλογο κι αυτή τη φορά πριν καν αρχίσει.

Τι φταίει άραγε ?

(και μη βιαστείτε να πείτε πως χρωστάω της Μιχαλούς, γιατί δεν θα σας πιστέψω, όπως και κανένας επισκέπτης εδώ).

Τα φρούτα της ημέρας

Έφτιαξα μια φρουτοσαλάτα, βάζοντας πολλές φράουλες, βερίκοκα, μπανάνα, κεράσια, πορτοκάλι, μήλο, χυμό πορτοκαλιού και ολίγη ζάχαρη σ’ ένα τεράστιο μπολ, κάθισα με το (μπιπ) βρακί, οκλαδόν στο κρεβατάκι μου, με άλουστο το μαλλάκι, φθαρμένα τα νυχάκια, εικόνα που ούτε γράμμα δεν θα μου έστελνα και την ξέσκισα, αναποδογυρίζοντας και το μπολ στο στόμα μου.

Και με ρωτάω τώρα :

Α. Αν εκείνος υπήρχε τώρα, θα μπορούσα να παρουσιάζω αυτή την εικόνα?

Β. Θα έτρωγε την περισσότερη φρουτοσαλάτα αφού από ευγένεια θα του έλεγα (δήθεν) πως : δεν θέλω άλλο μωρό μου, φάτην εσύ,
σαν χάνος θα τον παρακολουθούσα, να φτάνει στην τελευταία κουταλιά, που θα έκανε τη λάθος ερώτηση- άρνηση: δεν θέλεις άλλο φαντάζομαι εεε?
όπου για να ακριβολογώ θα του έφερνα το μπολ στο κεφάλι.

Γ. Το ρέψιμο μετά τόσα φρούτα που θα του έπεφταν βαριά στο στομάχι, που το πας?

Δ. Την επομένη ακριβώς, πιθανολογώ να (μπιπ) πηδούσε στα μουλωχτά, την καλύτερή μου φίλη, παρ' ότι τη μισεί ή στη χειρότερη περίπτωση, τη σπυριάρα (απαραιτήτως)γραμματέα του, με τα μεγάλα βυζιά (αν είχε γραμματέα, γιατί γραμματέας χωρίς μεγάλα, δεν παίζει).

No, merci!

Πόρισμα : Τρελένομαι να τρώω φρούτα, ξεβράκωτη!

Τα σέβη μου Ρεαλισμέ

Σήμερα περνάω τη νύχτα μου κυνηγώντας ένα κουνούπι που στριφογυρίζει στο κεφάλι μου μ’ εκείνο το ββζζζνννν...
που σε οδηγεί ακαριαία στη νεύρωση.
Σκέψου να μην πετάριζε, να μην είχα και στα γόνατά μου το διαβολομηχάνημα.
Πάλι καλά που υπάρχουν και γόνατα. Από τα πλέον χρήσιμα οργανικά μέρη του σώματος.
Πλήξη και ανία θα γέμιζαν το τοπίο μου (χωρίς μηχάνημα ζω, χωρίς γόνατα θα δυσκολευόμουν).

Ο γέρο-σκύλος μου στη μέση του δωματίου, φαρδύς πλατύς χύμα, απλωμένα χέρια, πόδια, ροχαλίζει στη νιρβάνα του, αφήνοντας διάφορους θορύβους από ροχαλητά, έως ρουθουνίσματα και ευωδιές ξεχωριστές, ξέρετε τώρα τι, να μην σας πω και πείτε πως είμαι αγενής.

Ευτυχώς διαβάζω διάφορα ποστ, ευχάριστα-δυσάρεστα, εκπαιδευτικά, καταλαβαίνω πια κι εγώ όπως κι εσείς φαντάζομαι, πως πολλά από αυτά γράφονται με πρόθεση εντυπωσιασμού, αποφεύγω να αφήνω σχόλιο άλλωστε -χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι, θα πείτε κι αν δεν το πείτε θα το σκεφτείτε -
και συλλογίζομαι.

Πόσα πραγματικά ταλαντούχα αστέρια τριγύρω!
Πόση λύπη κι άλλη πόση μοναξιά έχει αυτό το συναπάντημα.
Αγαπημένοι που έφυγαν κι άφησαν πίσω τους συντρίμμια, λαβωμένα ημιτελή όνειρα, πληγές που στάζουν πόνο και θλίψη,
εικόνες εγκατάλειψης, οδύνης,
ο αυτομαρασμός και το αυτομαστίγωμα,
μαζί με άλλα συναφή ουσιαστικά και επίθετα
σε μεγαλειώδεις στιγμές.

Οκέυ, οκέυ μη σας θυμώσω κιόλας και δεν μου ξανάρθετε, να σας τρατάρω την δικιά μου Paranoia, που μου βγαίνει τέτοιες Goth Vampire νύχτες που σκέφτομαι τρισδιάστατα και σας σοκάρω.

Άσχετο, αλλά τα πήρα πάλι.

Σιγά μην είμαι καλό παιδί.
Καλό γίνομαι όταν οι πλανητικές ώρες μου,
κάνουν τρίγωνο με την Αφροδίτη μου (ήτοι επαρκές ποιοτικό σεξ)
Καλό γίνομαι όταν το πρωί ξυπνάω νορμάλ, δίχως το κομπρεσέρ του χοντρού από κάτω που αποφάσισε εν μια νυκτί, να τινάξει τα πλακάκια του μαζί και τα μυαλά μου, ακριβώς κάτω απ’ το μαξιλάρι μου, και μέσα στο αυτί μου για να με εκδικηθεί, επειδή δεν τον άφησα να μου πιάσει το (μπιπ!)κωλαράκι(κατά λάθος) στο ασανσέρ.
Καλό γίνομαι όταν όλα όσα κάνω ολημερίς έχουν σαν προϋπόθεση να παίζει το ipod μου, στο αυτί μου σε πλήρη ένταση και απόδοση, χωρίς να είμαι υποχρεωμένη να ακούω τους γύρω μου και τις (μπιπ!) παπαριές τους,
(βλέπε κουτσομπολίκια και ρουφιανιές).
Καλό γίνομαι όταν αμείβομαι για όσο ακριβώς δουλεύω και ουχί λιγότερο.
Καλό γίνομαι όταν με σέβεται αυτό το (μπιπ!) γαμημένο κράτος και οι νόμοι του.
Καλό γίνομαι όταν κλαίω μετά από (μπιπ!)μαλακίες μου και την επομένη τις επαναλαμβάνω, αύτανδρες.

Κακό είμαι όλες τις υπόλοιπες ώρες, μέρες της εβδομάδας, του μήνα, του χρόνου
μιας ζωής που αυτεπάγγελτα πήρα την απόφαση να επιστρέψω σ’ αυτή τη χρεοκοπημένη, μίζερη χώρα, χωρίς οράματα!

Οσονούπω πάω να κάνω την κηδεία του τροφαντού κουνουπιού,
γιατί είμαι πολύ κακό παιδί και θα του πιώ εγώ το αίμα για να του αποδείξω την υπεροχή μου.

Καληνύχτα σας