ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

(ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΕΝΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΤΕΛΛΟΥΝ
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΦΩΝΗ)

http://fakellaki.blogspot.com/

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Επιστροφή

Στο δωμάτιο το εφηβικό μου. Πάλι. Σαν χτες, πέρασαν τόσα χρόνια.
Ένα μονό κρεβάτι, που κοιμόταν η μια αδελφή μου.
Ένας καναπές διπλής χρήσης που μοιραζόμασταν με την άλλη αδελφή μου.
Ένα ταπεινό γραφείο που εναλλάξ διαβάζαμε ανάλογα, ποια απ’ τις τρεις θα το προλάβαινε άδειο. Θυμάμαι, πως πολλές φορές μένοντας ώρες σ’ αυτήν εδώ τη βασανισμένη καρέκλα κολλημένη, μη τυχόν και μου την πιάσει κάποια απ’ τις αδελφές μου την κατουρούσα.
Με ικανοποίηση και σαδισμό στρογγυλοκαθόμουνα ανεβάζοντας επιδεικτικά τα πόδια μου στο γραφείο, με το μολύβι ανάμεσα στα δάχτυλα να παίζει το ρόλο του τσιγάρου. Εδώ σμίλεψα τα όνειρά μου. Μπροστά στον καθρέφτη γινόμουν ολόκληρη ένας ρόλος.
Με τα φουρώ και τις δαντέλες της μαμάς και τα αμερικάνικα μυτερά τακούνια της.
Στό παιδικό μου δωμάτιο έμαθα να υποδύομαι ρόλους.
Που όμως δεν γνώριζα πόσο χρήσιμοι θα γινόντουσαν άλλοτε για καλό κι άλλοτε όχι.
Περγαμηνές προόδου, στους τοίχους. Οι παλιομοδίτικες κούκλες, ένας κόσμος ολοζώντανος. Κουμπαριές και βαφτίσια. Άπειρες φορές αλλάξαμε τα ονόματα, να δικαιολογούν τα μυστήρια.

Στη βιβλιοθήκη μας στριμωγμένα κιτρινισμένα βιβλία. Άλλα που διαβάστηκαν μια δύο και τρεις φορές, όταν δεν υπήρχε δυνατότητα να παίρνουμε καινούρια.
Ντοστογιέφσκι, Καζαντζάκης, Μητροπούλου, Νήλ, Ταχτσής, Πέρλ Μπάκ, Άντλερ…
Τραβώ ένα, έτσι να δω τι θυμάμαι
«Ένας ηθοποιός δημιουργείται» Κωνσταντίν Στανισλάβσκι.
Προχωράω στην αφιέρωση.

«Σε σένα που θέλω
όσο τίποτα άλλο στον κόσμο»

Δικός σου

Α.

Μάης του ……

(αυτό δεν το αποκαλύπτω - Μερικά πράγματα δίνουν νόημα στην ικανοποίηση της περιέργειας).

Προσπαθώ να θυμηθώ τις συνθήκες που μου το χάρισε τότε.
Α, ναι!
Έκανα θέατρο, πειραματικό θέατρο, κρυφά με ψέμματα, στα σκοτάδια.
Στο δικό μου «κρυφό σχολειό».
Ένα παιδί μπορεί να ξεγελάει τους μεγάλους στο όνομα της αθωότητας.

Ηθοποιός = πουτάνα, έλεγαν τότε.
Το θέατρο ζωή, λατρεία.
Κουρδίζω τ’ όνειρο να ζωντανέψει.

Μερικά πράγματα δεν ξυπνούν ποτέ.
Σαν μαριονέτες αιωρούνται στο ασυνείδητο.
Πάει κι αυτό.
Έμεινε όνειρο.

Έψαξα τον Α. Από περιέργεια.
Απογοήτευση. Μερικοί άνθρωποι μεταμορφώνονται καθώς μεγαλώνουν. Αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά τους. Φροντίζουν το πνεύμα τους εγκαταλείποντας το κορμί τους. Ή αντίστροφα. Σημαντική η αρμονία, χέρι χέρι.
Δάσκαλε Όσσο.

Τα γραμματόσημά μου. Παλιά κιτρινισμένα. Συλλογή που κληρονόμησα απ’ τον παππού, πέρασε στον πατέρα για να φτάσει σε μένα. Μεγάλωσε κι ανδρώθηκε. Θα την χαρίσω στην «Ελπίδα» σκέφτομαι. Ελπίζοντας να μην καταλήξει στο χρηματοκιβώτιο, κάποιου συλλέκτη ως "μηδέποτε παραληφθέν".
Αμφισβητώ τα πάντα.
Ακόμα και την πραγματικότητα που ανθίζει κάθε πρωί, κάνοντας στην άκρη την κουρτίνα μου.

Στο κυνήγι να σπρώξουμε τη μέρα όπως όπως. Τα σκαθάρια στο παλιό μαγνητόφωνο ανεκτίμητες αξίες, μαζί με τις θύμισες που τα συνοδεύουν.
Κάποια πράγματα δεν γερνούν ποτέ, "φοράνε στο πετσί τους" το χρόνο, γίνονται διαχρονικά.
Φεύγω να τον προλάβω που ανατέλλει και να τον εγκλωβήσω στα χέρια.

Κι όμως τα ελάχιστα του τότε, ήταν σημαντικότερα των πολλών του σήμερα και κάνω ανταλλαγή δίχως δεύτερη σκέψη!

ΕΓΙΝΕΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ
θΑ ΣΕ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ
ΘΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ
ΑΠ' ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ
ΚΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ
ΑΔΥΝΑΜΗ ΦΩΝΗ
ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΕΝΤΟΡΙΑ
ΑΠΟ ΜΑΣ
ΑΦΥΠΝΙΖΟΝΤΑΣ
ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ...

ΣΟΥ ΑΞΙΖΑΝ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ
ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΩΡΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ
ΑΠΟ ΚΕΙ ΠΑΝΩ
ΠΟΥ ΑΦΗΣΕΣ ΣΕ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ
ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΑΧΟΜΕΝΗ,
ΔΙΧΩΣ ΟΠΛΑ
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΑΣ!
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΕΙΣ
ΑΡΚΕΤΑ ΟΣΑ ΓΕΥΤΗΚΕΣ...
ΑΡΚΕΤΑ ΤΟΣΟΙ ΠΟΝΟΙ...


Volver

Yo adivino el parpadeo
De las luces que a lo lejos
Van marcando mi retorno

Son las misma que alumbraron
Con su pαlido reflejo
Unas horas de dolor

Y aunque no quise el regreso
Siempre se vuelve
Al primer amor

La vieja calle
Donde le cobijo
Tuya es su vida,
Tuyo es su querer

Bajo el valor de las estrellas
que con indiferencia
Hoy me ven volver

Volver...
Con la frente marchita
La nieve del tiempo
la aclaro en mi cien

Sentir...
que es un soplo la vida
que veinte aρos no es nada
que febril la mirada
Hurrante entre la sombra
Te busca y te nombra

Vivir...
Con el alma ferrada
A un dulce recuerdo
que lloro otra vez

Tengo miedo del encuentro
Con el pasado que vuelve
A enfrentarse con mi vida

Tengo miedo de la noche
que poblada de recuerdo
Encadenan mi soρar

Pero el viajero que huye
Tarde o temprano
Detiene su azar

Y aunque el olvido
que todo lo destruye
aya matado
A mi vieja ilusiσn

Cuarto escondida
Y una esperanza humilde
que es toda la fortuna
De mi corazσn

Volver...
Con la frente marchita
La nieve del tiempo
La aclaro en mi cien

Sentir...
que es un soplo la vida
que veinte aρos no es nada
que febril la mirada
herrante entre la sombra
Te busca y te nombra

Vivir...
Con el alma ferrada
A un dulce recuerdo
que yo notare...


Estrella Morente

Τρίχες

Σήμερα συνάντησα ένα παλιό φίλο και συναθλητή στα δέκα πέντε μας.
Περίπου ίδιας ηλικίας με μένα, δηλαδή τόσο, άντε κάνα χρόνο μικρότερη εγώ. Μεγάλη πορεία με τίτλους και περγαμηνές εκείνος, μέτρια εγώ.
Τον έχω μαρκάρει στενά το τελευταίο διάστημα μιας και υπήρχε πλατωνικός έρωτας το 1821 μεταξύ μας. Εκτός αυτού, βολεύει που μένει κοντά. Θα μηδενίσουμε τις αποστάσεις και τα κοντέρ σαν ώριμα άτομα πια μιας και συναντηθήκαμε. Ευκαιρία να ολοκληρωθεί, ένας μεγάλος έρωτας, σκέφτηκα πονηρά κι ασύστολα ως συνήθως.

Αυτό που θυμάμαι είναι πως ήταν πολύ όμορφο παιδί (παιδί!) και τότε όπως και σήμερα.
Εντάξει είχε πιο πολλά μαλλιά. Και πιο πολλά δόντια.
Ε, και ?
Κι εγώ πιο λίγα, έχω, μην το κάνω και θέμα (μαλλιά εννοώ).
Γιατί τα δόντια ακόμα τα έχω.
Αποφεύγω να δαγκώνω σκληρά πράγματα, γιατί απλά δεν τυχαίνει.

Ξέρω πως οι γυναίκες λόγω οιστρογόνων μπορεί να βγάζουμε τρίχες επιπλέον. Η αποτρίχωση να’ ναι καλά. Τούτος εδώ, όμως την ώρα που έσπρωχνα το χέρι μου σε μια κίνηση επεκτατικής οικειότητας μέσα από το πουκάμισο στην πλάτη με κατέπληξε. Φορούσε γούνα, μάλιστα γούνα κατάσαρκα καλοκαιριάτικα. Δεν το πίστεψα και ζήτησα διαπιστευτήρια.
Ναι δεν είχα κάνει καθόλου λάθος, δεν ήταν οφθαλμαπάτη μήτε απάτη αφής.
Και πολλές και τεράστιες και πυκνές.
Πολύ τρυφερά του είπα πως βρήκε μάλλον τη γυναίκα της ζωής του.
Freak με τρίχες, όπου τις συναντήσω τις εκδικούμαι.

Το διεστραμμένο μου μυαλό ακαριαία σκέφτηκε κινηματογραφικά τρόπους ανώδυνης αποτρίχωσης. Κι όταν όλα τα μέσα τα βρήκα ανεπαρκή, το αποφάσισα. Επιτέλους έφτασε η ώρα να χρησιμοποιήσω τη μηχανή του γκαζόν. Ποτέ δεν απέκτησα γκαζόν κι είναι απωθημένο μου.
Το πρότεινα στον παιδικό μου φίλο λοιπόν, όπως θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος, απλά δηλαδή.
Με κοίταξε με απορία, σαν να μην με είχε ξαναδεί ποτέ του.
Μου ζήτησε συγνώμη και βγήκε έξω.
Δεν επέστρεψε ποτέ αν και έμεινα δύο ώρες περιμένοντας.
Ώσπου κατάλαβα πως :
Άλλος ένας έρωτας έγραφε τον επίλογο κι αυτή τη φορά πριν καν αρχίσει.

Τι φταίει άραγε ?

(και μη βιαστείτε να πείτε πως χρωστάω της Μιχαλούς, γιατί δεν θα σας πιστέψω, όπως και κανένας επισκέπτης εδώ).

Τα φρούτα της ημέρας

Έφτιαξα μια φρουτοσαλάτα, βάζοντας πολλές φράουλες, βερίκοκα, μπανάνα, κεράσια, πορτοκάλι, μήλο, χυμό πορτοκαλιού και ολίγη ζάχαρη σ’ ένα τεράστιο μπολ, κάθισα με το (μπιπ) βρακί, οκλαδόν στο κρεβατάκι μου, με άλουστο το μαλλάκι, φθαρμένα τα νυχάκια, εικόνα που ούτε γράμμα δεν θα μου έστελνα και την ξέσκισα, αναποδογυρίζοντας και το μπολ στο στόμα μου.

Και με ρωτάω τώρα :

Α. Αν εκείνος υπήρχε τώρα, θα μπορούσα να παρουσιάζω αυτή την εικόνα?

Β. Θα έτρωγε την περισσότερη φρουτοσαλάτα αφού από ευγένεια θα του έλεγα (δήθεν) πως : δεν θέλω άλλο μωρό μου, φάτην εσύ,
σαν χάνος θα τον παρακολουθούσα, να φτάνει στην τελευταία κουταλιά, που θα έκανε τη λάθος ερώτηση- άρνηση: δεν θέλεις άλλο φαντάζομαι εεε?
όπου για να ακριβολογώ θα του έφερνα το μπολ στο κεφάλι.

Γ. Το ρέψιμο μετά τόσα φρούτα που θα του έπεφταν βαριά στο στομάχι, που το πας?

Δ. Την επομένη ακριβώς, πιθανολογώ να (μπιπ) πηδούσε στα μουλωχτά, την καλύτερή μου φίλη, παρ' ότι τη μισεί ή στη χειρότερη περίπτωση, τη σπυριάρα (απαραιτήτως)γραμματέα του, με τα μεγάλα βυζιά (αν είχε γραμματέα, γιατί γραμματέας χωρίς μεγάλα, δεν παίζει).

No, merci!

Πόρισμα : Τρελένομαι να τρώω φρούτα, ξεβράκωτη!

Τα σέβη μου Ρεαλισμέ

Σήμερα περνάω τη νύχτα μου κυνηγώντας ένα κουνούπι που στριφογυρίζει στο κεφάλι μου μ’ εκείνο το ββζζζνννν...
που σε οδηγεί ακαριαία στη νεύρωση.
Σκέψου να μην πετάριζε, να μην είχα και στα γόνατά μου το διαβολομηχάνημα.
Πάλι καλά που υπάρχουν και γόνατα. Από τα πλέον χρήσιμα οργανικά μέρη του σώματος.
Πλήξη και ανία θα γέμιζαν το τοπίο μου (χωρίς μηχάνημα ζω, χωρίς γόνατα θα δυσκολευόμουν).

Ο γέρο-σκύλος μου στη μέση του δωματίου, φαρδύς πλατύς χύμα, απλωμένα χέρια, πόδια, ροχαλίζει στη νιρβάνα του, αφήνοντας διάφορους θορύβους από ροχαλητά, έως ρουθουνίσματα και ευωδιές ξεχωριστές, ξέρετε τώρα τι, να μην σας πω και πείτε πως είμαι αγενής.

Ευτυχώς διαβάζω διάφορα ποστ, ευχάριστα-δυσάρεστα, εκπαιδευτικά, καταλαβαίνω πια κι εγώ όπως κι εσείς φαντάζομαι, πως πολλά από αυτά γράφονται με πρόθεση εντυπωσιασμού, αποφεύγω να αφήνω σχόλιο άλλωστε -χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι, θα πείτε κι αν δεν το πείτε θα το σκεφτείτε -
και συλλογίζομαι.

Πόσα πραγματικά ταλαντούχα αστέρια τριγύρω!
Πόση λύπη κι άλλη πόση μοναξιά έχει αυτό το συναπάντημα.
Αγαπημένοι που έφυγαν κι άφησαν πίσω τους συντρίμμια, λαβωμένα ημιτελή όνειρα, πληγές που στάζουν πόνο και θλίψη,
εικόνες εγκατάλειψης, οδύνης,
ο αυτομαρασμός και το αυτομαστίγωμα,
μαζί με άλλα συναφή ουσιαστικά και επίθετα
σε μεγαλειώδεις στιγμές.

Οκέυ, οκέυ μη σας θυμώσω κιόλας και δεν μου ξανάρθετε, να σας τρατάρω την δικιά μου Paranoia, που μου βγαίνει τέτοιες Goth Vampire νύχτες που σκέφτομαι τρισδιάστατα και σας σοκάρω.

Άσχετο, αλλά τα πήρα πάλι.

Σιγά μην είμαι καλό παιδί.
Καλό γίνομαι όταν οι πλανητικές ώρες μου,
κάνουν τρίγωνο με την Αφροδίτη μου (ήτοι επαρκές ποιοτικό σεξ)
Καλό γίνομαι όταν το πρωί ξυπνάω νορμάλ, δίχως το κομπρεσέρ του χοντρού από κάτω που αποφάσισε εν μια νυκτί, να τινάξει τα πλακάκια του μαζί και τα μυαλά μου, ακριβώς κάτω απ’ το μαξιλάρι μου, και μέσα στο αυτί μου για να με εκδικηθεί, επειδή δεν τον άφησα να μου πιάσει το (μπιπ!)κωλαράκι(κατά λάθος) στο ασανσέρ.
Καλό γίνομαι όταν όλα όσα κάνω ολημερίς έχουν σαν προϋπόθεση να παίζει το ipod μου, στο αυτί μου σε πλήρη ένταση και απόδοση, χωρίς να είμαι υποχρεωμένη να ακούω τους γύρω μου και τις (μπιπ!) παπαριές τους,
(βλέπε κουτσομπολίκια και ρουφιανιές).
Καλό γίνομαι όταν αμείβομαι για όσο ακριβώς δουλεύω και ουχί λιγότερο.
Καλό γίνομαι όταν με σέβεται αυτό το (μπιπ!) γαμημένο κράτος και οι νόμοι του.
Καλό γίνομαι όταν κλαίω μετά από (μπιπ!)μαλακίες μου και την επομένη τις επαναλαμβάνω, αύτανδρες.

Κακό είμαι όλες τις υπόλοιπες ώρες, μέρες της εβδομάδας, του μήνα, του χρόνου
μιας ζωής που αυτεπάγγελτα πήρα την απόφαση να επιστρέψω σ’ αυτή τη χρεοκοπημένη, μίζερη χώρα, χωρίς οράματα!

Οσονούπω πάω να κάνω την κηδεία του τροφαντού κουνουπιού,
γιατί είμαι πολύ κακό παιδί και θα του πιώ εγώ το αίμα για να του αποδείξω την υπεροχή μου.

Καληνύχτα σας

one night stand...

(αφιερωμένο στο σπύρο σεραφείμ)

Έβαψε το όμορφο πρόσωπο της, χτένισε τα μακριά μαλλιά της, άφησε ατημέλητες τις πλούσιες μπούκλες της και πέταξε στο κρεβάτι της πέντε έξι ρούχα του γούστου της. Απ’ αυτά που είχε για ειδικές περιπτώσεις. Για τις ώρες τις μεταμόρφωσης, τις θηλυκές της, τις όλοδικές της. Στο κορμί της essence από το body Lotion της συνδυασμένο με αιθέριο συμπλήρωμα από το αγαπημένο της άρωμα της, κλείδωσαν την επιθυμία της εκείνο το Αυγουστιάτικο βράδυ.

Διάλεξε το μαύρο φόρεμα με το λεπτό ύφασμα, να γλύφει το σώμα της, να τυλίγει κάθε της κίνηση, μιλώντας μαζί της στις λεπτομέρειες και το πονηρό της χαμόγελο, τα έλεγε όλα την ώρα που γλιστρούσε στο δεξί μηρό τη φίνα κάλτσα της.
Η μπλαζέ ματιά της στον καθρέφτη μαζί με το πονηρό υφάκι της, συνδυασμός φωτιά.
Μπήκε στο αμάξι της και κατευθύνθηκε στο πολυπόθητο ραντεβού της.

Είχε ακούσει τη φωνή του, είχε διαβάσει το μυαλό του, είχε ερωτευθεί τη σπιρτάδα του, τον είχε φανταστεί σε χιλιάδες στιγμές καθημερινές και άγνωστες, μα μέχρι εκεί.
Έφτασε στο σημείο συνάντησης.
Ξενοδοχείο αξιοπρεπές, όπως του είχε ζητήσει για ευνόητους λόγους.
Πάρκαρε το αμάξι της, καθυστερημένη κατά ένα τέταρτο την ώρα που χτύπησε το κινητό της κι ο Φ. της ανακοίνωσε το δωμάτιο, όπως ακριβώς είχαν συμφωνήσει.
Τα συναισθήματά της μπλεγμένα ανάμεσα σε πόθο και ερωτηματικά.
Μπήκε στο ασανσέρ κοιτώντας γύρω της. Δεν ήταν συνηθισμένη σε τέτοιου είδους επισκέψεις.
Και τι έγινε όμως ; Κι όσες φορές δεν το’ κανε, μετάνιωνε.
Το είχε αποφασίσει λοιπόν από καιρό, πως θα έβγαινε από τα καθώς πρέπει της.
Ακόμα κι αν ρίσκαρε.

Κοντοστάθηκε πίσω από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου.
Την έσπρωξε.
Ο Φ. κοντοστεκόταν νευρικός με πλάτη, είχε τα χέρια στις τσέπες, την έψαχνε έξω.
Ξερόβηξε από αμηχανία περισσότερο για να κάνει την παρουσία της αισθητή.
Γύρισε, την κοίταξε και με αργά βήματα την πλησίασε, ερευνώντας τη φιγούρα της.
Ένα απαλό αργό φιλί, πίσω στο αυτί, δίχως λέξη, ήταν το καλωσόρισμα.
Της έπιασε τα δύο χέρια τρυφερά, την κοίταξε και γονάτισε δίχως άλλη λέξη.
Ανέβασε τα χείλη του υγρά από το κου ντε πιε της στις γάμπες της.
Όρθια όπως ήταν.
Και συνέχισε να ανεβαίνει στους μηρούς της.
Εκείνη άρπαξε το κεφάλι του με τα χέρια της μπλέκοντας τα δάχτυλά της στα πλούσια μαλλιά του. Έγειρε πίσω το κεφάλι της. Ένιωσε εκείνο το κάψιμο, την ώρα που τα χείλη του άγγιζαν το φροντισμένο τρίγωνο. Τον έσπρωξε πάνω της τραβώντας τον περισσότερο, να κολλήσει ολόκληρος.
Η ανάσα της ακουγόταν πιο βαριά και πιο γρήγορη, όσο εκείνος έσπρωχνε με τη γλώσσα του, το μικροσκοπικό εσώρουχό της. Εκεί ακόμα όρθια, στην ίδια θέση, μόλις ένα βήμα πίσω από την πόρτα.
Έμεινε ώρα σ’ αυτή τη θέση και το μόνο που άκουγε ήταν οι ανάκατοι ήχοι, γρήγορων αναπνοών και τα πνιγμένα σε ηδονή λόγια του. Τρυφερός και ήρεμος
μελετώντας κάθε της αντίδραση, προχωρούσε….
………
Μέχρι την ώρα που ένα καυτό κύμα γλίστρησε στα πόδια της, εκεί όρθια, όπως στεκόταν.
Την πήρε απ’ το χέρι και την οδήγησε στο κρεβάτι. Κι εκείνη δίχως καμιά αντίσταση
παραδόθηκε στο χάδι του. Το μαύρο φόρεμα της γλίστρησε απ’ το σώμα της με τη βοήθειά του. Κι εκείνη ακολούθησε τις κινήσεις του.
Την φιλούσε παντού και σιγοψιθύριζε.
Και κείνη τον ερωτευόταν…κάθε του κίνηση, ολόκληρο. Μέχρι την στιγμή που κόλλησε μέσα της, αργά γεμίζοντάς την ολόκληρη ευχαρίστηση.
Οι κινήσεις του αργές, σερνόντουσαν κατά μήκος του κορμιού της, ανεβοκατεβαίνοντας.
Μέχρι τη στιγμή που ο ρυθμός τους έγινε πιο γρήγορος.
Κι οι δύο παραδομένοι στον ιδρώτα τους, ανάμεσα σε γρήγορες ανάσες ένιωσαν τον οργασμό σε πολλές δόσεις, σ’ αυτό το πανηγύρι των αισθήσεων.

Το ξημέρωμα τους βρήκε εξαντλημένους να κάνουν έρωτα στη βεράντα χαμένοι στα χρώματα της ανατολής…

Την ρώτησε αν υπήρχε περίπτωση να την ξαναδεί.
"όχι" του είπε, και τ' όνομά μου δεν είναι αυτό που σου είπα.
Με λένε Ευτυχία...

Καμιά σημασία δεν είχε...αν κι αυτό το όνομα ήταν πραγματικό!


Είπε κανείς πως το one night stand δεν έχει μαγεία, συναίσθημα?
Υπάρχει κάποιος που δεν του έχει συμβεί?
Και δεν το επανέλαβε?

Η Ρόζα

(μέρος Α΄)

Ένα κορίτσι που δεν έμοιαζε σε κανένα από όλα τ’ άλλα. Ξεχώριζε στην τάξη της, ξεχώριζε και στη γειτονιά της. Μόνο που τότε δεν καταλάβαινε, γιατί όλοι το κοίταζαν τόσο, που σχεδόν πάντα από ανασφάλεια ψαχνότανε. Όμορφο, πολύ όμορφο, ζουμερό θα λέγαμε σήμερα, λαμπερό, μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Στην επαρχία, εκεί που μεγάλωνε ανάμεσα σε μια πολυπληθή - με έξι παιδιά - οικογένεια. Ξεχωριστό παιδί, πολυτάλαντο, το μικρότερο της οικογένειας. Συνήθισε να φορά ότι περίσσευε απ’ τα υπόλοιπα αδέλφια της. Πολλές φορές και αγορίστικα ρούχα. Πάνω της όλα έδειχναν να αποκτούν στυλ. Αργότερα θα μάθαινε πως πάντα η μόδα την έπαιρνε στο κατόπι.

Ήρθε στην Αθήνα. Να βρει τη ζωή της.
Το λεωφορείο την άφησε στην Ομόνοια, του τότε.
Έμεινε να χαζεύει τα πανύψηλα κτίρια, περπατώντας, δίχως να γνωρίζει ποια κατεύθυνση έπρεπε να πάρει. Σταμάτησε σε κάποιο θάλαμο και σχημάτισε ένα νούμερο τηλεφώνου. Μια φίλη, η Σόνια, που γνώρισε στην επαρχία εντελώς τυχαία σε μια εικαστική εκδήλωση, θα γινόταν ο πρώτος σταθμός της, να ακουμπήσει το πλαστικό τσαντάκι της με τα ελάχιστα υπάρχοντά της. Την επομένη ακριβώς με την εφημερίδα στο χέρι θα έψαχνε δουλειά, θα έψαχνε να βρει τη ζωή της.

Το πρώτο της αφεντικό το εγκατέλειψε την τρίτη μέρα κι ας μην πληρώθηκε. Ήθελε να την έχει αποκλειστική γραμματέα και δεν ακολούθησε τις οδηγίες του για παράταση ωραρίου, την ώρα που το παλιό ετοιμόρροπο κτίριο βογκούσε απ’ τη σιωπή και οι μοναδικοί ήχοι ήταν αυτοί που ερχόντουσαν απ’ την διαστολή των ξύλων.

Το δεύτερο αφεντικό ευτυχώς ήταν παραδομένο ήδη στο λάγνο βλέμμα ενός άλλου κοριτσιού, που με τα δάχτυλα χάιδευε τον πηλό, δίνοντάς του ψυχή σε σχήμα μακρουλό, περίεργο, πέρα από τις καθιερωμένες φόρμες. Εδώ θα ήταν ήσυχη, μαζί με το δημιουργικό κομμάτι της εύπλαστης ύλης, θα μάθαινε μικρά μυστικά, χρήσιμα για την σταδιοδρομία της.

Η Ρόζα δεν ήταν ευχαριστημένη, παρά τις υπερωρίες. Βρήκε και δεύτερη δουλειά, σαν ερευνήτρια. Γυρνούσε sτις γειτονιές της πόλης, χτυπώντας τις πόρτες μοιράζοντας άλλοτε οδοντόπαστες και σαπουνάκια κι άλλοτε πόρτα - πόρτα, ερωτηματολόγια.
Σε σχετικά λίγο διάστημα, πήρε προαγωγή. Διαμόρφωσε τα ωράριά της όπως ήθελε, πολλές φορές φέρνοντας και εργασία στο σπίτι. Ακόμα και Κυριακές. Μήτε τα Σάββατα ήξερε η Ρόζα.

Η κούραση την πλάνευε, μοναδική συντροφιά, το μικρό ραδιοφωνάκι της και το στρώμα στο πάτωμα στο νέο μικρό της σπίτι..
Δεν θυμάται να γιόρτασε ξανά γενέθλια και κάλεσε τις φίλες της. Εκεί στην πρώτη τούρτα της ζωής της κι ανάμεσα στα δέκα ενιά κεράκια της έκανε μια ευχή.

«Να σκαρφαλώσει…»

(συνεχίζεται)



(Μέρος Β')

Μέσα στις δουλειές τις περιστασιακές έκανε και το μοντέλο για τους σπουδαστές της σχολής καλών τεχνών. Στην αρχή με συστολή. Δεν ήταν εύκολο για την Ρόζα, μα η αγάπη της για την τέχνη και η ‘γέφυρα’ Σόνια της άνοιξαν δρόμο, τουλάχιστον εργαζόμενη να βρίσκεται κοντά στη ζωγραφική.

Και μια μέρα ανάμεσα από πορτραίτα και κάρβουνα, το γεμάτο λαγνεία βλέμμα της συνάντησε το δικό του. Η πρώτη ματιά φευγαλέα. Στη δεύτερη, το κορμί της ρίγησε. Είχε συνηθίσει να ονειρεύεται άλλωστε με ανοιχτά μάτια.
Τούτη εδώ ήταν διαφορετική, το ένιωσε.
Έφυγαν μαζί με τον Πάνο, ούτε που κατάλαβε πόσο γρήγορα συνέβη. Παραδόθηκε μετά από λίγες ώρες στα χέρια του. Κι ανακάλυψε πως ο έρωτας, έχει μυρωδιά μυστήρια, μπλεγμένη κι απροσδιόριστη.

Η ιστορία της με τον Πάνο κράτησε κάποιους μήνες, γράφοντας τον επίλογο στα σκαλοπάτια της σχολής την ώρα που έμπαινε μέσα κι εκείνος έβγαινε σφιχταγκαλιασμένος με μια συμφοιτήτρια.
Χωρίς καμία λέξη.
Έτσι σιωπηλά όπως άρχισε.

Δεν ξαναπάτησε το πόδι της εκεί.
Η μια σχέση διαδέχονταν την άλλη κι όλες είχαν την ίδια κατάληξη.
Η Ρόζα δεν μπορούσε να συντονιστεί και να κλειστεί στα περιορισμένα σύνορα μιας σχέσης. Ήθελε να πετάει.
Το πάθος έμαθε καλά πως δεν έχει διάρκεια.

Δούλευε, περισσότερο τώρα. Απ’ τη μια δουλειά στην άλλη στο κυνήγι αναρρίχησης, σαν να επρόκειτο να κόψει το νήμα. Οι παρτίδες με την οικογένεια, είχαν αυξήσει τις υποχρεώσεις της κι η Ρόζα πιστή στις υποσχέσεις της.
Το λιγοστό χρόνο που απόμενε τον αφιέρωνε στα βιβλία της, διάβαζε ότι έβρισκε, ρωτούσε, μάθαινε. Και πίσω από τις λέξεις, έψαχνε το δικό της Αλέξη.

Απόχτησε εμπειρία. Μέσα από τις εικόνες που ζούσε, μέσα από τις συγκυρίες που διασταυρωνόταν. Έβαλε Χ στο γάμο, οι σχέσεις τριγύρω της έμαθαν πως το ιδανικό βρίσκεται μόνο στη σκέψη ή και στα όνειρα, αυτά που συνήθως ξεχνάς αλλάζοντας πλευρό.

Συνειδητοποιημένη εργασιομανής κι απόλυτη συνέχιζε τη ζωή της. Με ενδιαφέροντα και εκλεκτούς φίλους δίπλα της. Γεμάτη κι ευτυχισμένη με τις επιλογές της.



Τη Ρόζα την συνάντησα πριν πέντε χρόνια σε μια συγκέντρωση που έκαναν οι ανάδοχες μητέρες.
Απροσδιόριστη η ηλικία της.
Τώρα δεν είχε λόγους να εργάζεται, η ζωή της ήταν πλήρης ή σχεδόν πλήρης.
Το γέλιο της, το αποτύπωμα της γεμάτης ψυχής της, με κατέπληξε.
Δεθήκαμε μέσα από την επαφή μας. Κι εκεί κατάλαβα πως η επιλογή να ΜΗΝ γίνεις μητέρα δεν είναι μια απόφαση εγωκεντρική που έχει να κάνει με σένα και μόνον.
Η προσφορά της πέρα από αυτό, είναι ο χείμαρρος μιας ακολουθίας από συναισθήματα που ενδεχόμενα εκκολάπτονται στην ψυχή της.
Και η επιλογή της απόλυτα συνειδητή.
Δίχως νευρώσεις και ανασφάλειες.
Ολοκληρωμένη και γεμάτη δύναμη.

Η Ρόζα είναι ολόκληρη ένα χαμόγελο κι ας μην τα βρήκε όλα στρωμένα και βολικά μπροστά της. Τώρα σπουδάζει στο τρίτο έτος μιας σχολής στο πανεπιστήμιο. Τώρα μοιράζει το χρόνο της στην ομορφιά της προσφοράς. Τώρα κλείνει τον κύκλο της.

Η Ρόζα είναι ευτυχισμένη.
Κι η Ρόζα είναι η πιο ανθρώπινη φίλη που γνώρισα ποτέ. Μ'έμαθε πως το ταξίδι αυτό προς την κορυφή, δεν ήταν παρά μια υπόσχεση στον εαυτό της που' χε σαν στόχο μόνο τούτο : Να καταφέρει να δίνει.

Ρόζα ξέρω πως τούτο εδώ δεν θα το διαβάσεις ποτέ, μα να, ήθελα να σου πω με κάποιο τρόπο, πως ο κήπος σου έχει τα ομορφότερα λουλούδια του κόσμου, χωρίς αγκάθια και σ’ ευχαριστώ που μου επιτρέπεις να τα μυρίζω.

Κι αν έφτασε στην κορυφή, αυτή που για πολλούς από μας είναι άπιαστη, δεν παγιδεύτηκε στην έπαρση...

Γιατί ?

Γιατί ο ήλιος ξανθαίνει τα μαλλιά μας και μαυρίζει το δέρμα μας?

Γιατί οι γυναίκες όταν βάζουμε μάσκαρα ανοίγουμε ...το στόμα?

Γιατί πατάμε το "Start" για να κλείσουμε τον υπολογιστή μας?

Γιατί ο χυμός λεμονιού περιέχει χημικό λεμόνι και το απορρυπαντικό πιάτων φυσικό λεμόνι?

Γιατί οι γατοτροφές δεν έχουν γεύση ποντικιού? (έχετε ακούσει να έχουν?)

Ποιος δοκιμάζει τις τροφές των σκύλων, όταν αυτές διαφημίζονται σαν πολύ γευστικές?

Γιατί δεν φτιάχνουν ολόκληρα τα αεροπλάνα από αυτό το ανθεκτικό υλικό που κατασκευάζουν το «Μαύρο κουτί»?

Γιατί τα πρόβατα όταν μουσκεύουν στη βροχή δεν «μπαίνουν» εν αντιθέσει με τα βαμβακερά, που μικραίνουν όταν βραχούν?

Γιατί όταν αγοράζουμε νέο σίδερο, γράφει στις οδηγίες : "Do not iron clothes on body’’

Γιατί στα Χριστουγεννιάτικα φωτάκια διαβάζουμε την οδηγία : "For indoor or outdoor use only" (Υπάρχει και ενδιάμεση χρήση ?)

Τώρα εάν ….χαμογελάσατε με τα παραπάνω, σκεφτείτε και γράψτε τις δικές σας απορίες.

Χωρισμός

Αγαπημένε μου,

Αν δε το κατάλαβες, έφυγα. Τα πράγματά μου τα πήρα. Τα πράγματά σου τα
έκαψα. Ελπίζω η φωτιά να μην εξαπλώθηκε στο διαμέρισμα της μάνας σου δίπλα,
αν και δεν κατάφερα να βρω έναν ικανοποιητικό λόγο γιατί να μην συμβεί. Ακόμα, λυπάμαι-ειλικρινά- που πασάλειψα τον Ρόμπιν με κόπρανα και φελιζόλ. Είχα πιεί.
Σου άφησα πάντως μερικά ρούχα να φορέσεις, αν και καταλαβαίνω ότι θα
δυσκολευτείς να τα βγάλεις από την λεκάνη. Συγνώμη.
Τα βιβλία σου τα έδωσα για ανακύκλωση.
Τα CD ήταν τόσο άθλια που αποφάσισα να τα αφήσω.
Τα βινύλια τα χαράκωσα, αλλά, έτσι κι αλλιώς δεν έχεις πλέον πικάπ.
Μετά τον τελευταίο μας τσακωμό σκέφτηκα σοβαρά την σχέση μας και
κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είσαι μεγάλος μαλάκας.
Έχεις την ευγένεια, την λεπτότητα, την εξυπνάδα και την ευαισθησία ενός
πλάσματος που η μοίρα αποφάσισε ότι μπορεί να επιζήσει και χωρίς αυτά.
Φυσικά αυτά λένε κάτι και για μένα που έμεινα μαζί σου τους τελευταίους
2 μήνες: Ότι έμενα με ένα μαλάκα. Τουλάχιστον το σεξ τους τελευταίους
μήνες ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό. Σε αυτό βοήθησαν οι φίλοι
σου. Μην στεναχωριέσαι, θέλω να ξέρεις ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από
ηλίθιες τσούλες, ικανές να αντέξουν έναν μαλάκα σαν κι εσένα. Αρκεί να
είσαι ο εαυτός σου.
Σαφέστατα αντίο
PS 1. Ελπίζω να τρως ακόμα τα νύχια σου. Πότισα το γράμμα με ούρα που
πήρα απ το νοσοκομείο. Μην ανησυχείς, η σύφιλη θεραπεύεται. Το ίδιο και
οι μύκητες. Όχι όμως και η ηπατίτιδα C.
PS 2. Σε περίπτωση που θα θελήσεις να κάνεις κάτι το ρομαντικό, κουτό
και ανώφελο, όπως το να ψάξεις να με βρεις, πρέπει να σου πω ότι τα
λεφτά που μου άφησες για να πληρώσω το ενοίκιο τα έδωσα σε δύο Αλβανούς
για να σου σπάσουν τα πόδια. Λυπάμαι αλλά είχα μείνει άφραγκη.
PS 3. Η κυρία Μπέλα με ρώτησε τι συμβαίνει και της είπα ότι σε συνέλαβε
η αστυνομία για παιδεραστία. Καλύτερα να σταματήσεις από μόνος σου, τα ιδιαίτερα μαθήματα στις κόρες της.


ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΚΕΙΝΟΥ!!!!

Αγαπημένη μου,

Tο είχα ψυλλιαστεί ότι θα φύγεις εδώ και καιρό, απ' όταν αποφάσισες να
διακόψεις το πρόγραμμα απεξάρτησης από το αλκοόλ...
είχες τελειώσει όλα τα ποτά στο σπίτι, την κολόνια και το After shave
μου.
Κατάλαβα ότι έφυγες γιατί ξεβρόμισε το σπίτι... κοίταξα κάτω από το
κρεβάτι και είδα ότι τα ρούχα σου έλειπαν. Έφυγες βιαστικά και ξέχασες
να απενεργοποιήσεις το σύστημα πυρόσβεσης, με αποτέλεσμα τα πράγματά
μου να είναι λίγο βρεγμένα αλλά εντάξει.
Ποιος είναι ο Ρόμπιν; Εγώ δεν είχα ποτέ κατοικίδιο. Προφανώς, μέσα στo μεθύσι σου
ξέσπασες επάνω σε κάποιο αδέσποτο.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έριξες τα πρόχειρα ρούχα της κηπουρικής στη λεκάνη, αλλά
δεν το βρήκα και τόσο σημαντικό. Σημαντικό είναι ότι άδειασε επιτέλους
η βιβλιοθήκη από τα Cosmopolitan που θεωρούσες Βίβλο της γυναίκας. Όσο
για τους δίσκους μου, ξέχασες ότι τους έχω μεταφέρει εδώ και καιρό σε
mp3; Αν θυμηθείς, στο τελευταίο πάρτι είχαμε χρησιμοποιήσει τα CD για
σουβέρ και τα βινύλια για να σερβίρουμε καναπεδάκια.
Χαίρομαι πολύ για τους συλλογισμούς σου, και ελπίζω να δεις κι εσύ
κάποτε το video που τράβηξα όταν έπαιρνες ναρκωτικά και έκανες παρτούζα
με τους υποτιθέμενους φίλους μου.
Ήταν η πρώτη μου παραγωγή πορνό με ερασιτέχνες ηθοποιούς που σου τους
γνώρισα σαν φίλους μου. Λυπάμαι που έφυγες χωρίς να πάρεις και εσύ την
αμοιβή σου... που θα ήταν αρκετή με δεδομένο ότι το βίντεο το πούλησα
για 20.000 δολάρια.
Δεν στεναχωριέμαι, πάντως. Θα βρω άλλη πρωταγωνίστρια για το επόμενό
μου βίντεο... έχω αρχίσει ήδη το casting.
PS 1,2. Ελπίζω να ξεμεθύσεις σύντομα και να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό
που μου έστειλες ήταν e-mail. Είμαι περίεργος να μάθω πού έριξες τα
ούρα.
PS 3. Τα λεφτά που σου έδωσα ήταν της Μονόπολης, αλλά με το μονοψήφιο
IQ σου δεν περίμενα να καταλάβεις.


όχι, όχι δεν είναι γράμμα δικό μου στον αγαπημένο μου...και τούμπαλιν
το φιλαράκι μου φροντίζει να μου στέλνει- από Θεσσαλονίκη-
υλικό για να με ανεβάζει. Το κακό είναι πως έρχονται ηλεκτρονικά και αδυνατεί να συμπληρώσει το δέμα με κανένα τσουρεκάκι, καμιά μπουγάτσα, κανένα μεζεκλίκι,
άντε και κανα ...μύδι

Νάσαι καλά φίλε μου και ευτυχισμένα γεννέθλια σήμερα :-)

Πρόσκληση -πρόκληση

του φίλου μου CAESAR

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Όταν «πετάω» με το kite μου πάνω απ’ τα κύματα, ισοπεδώνοντας και δαμάζοντας την ορμή τους

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Η μυρωδιά της πόλης, μαζί με τη φασαρία της

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

με τα ανέκδοτα και το υλικό που μου στέλνει το φιλαράκι μου από Θεσσαλονίκη ( σε επόμενο ποστ, θα πάρετε γεύση)

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Ο παρορμητισμός

5. Το βασικό ελάττωμά σας;

Ο θυμός

6. Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια;
ποιος καθορίζει το σωστό & το λάθος ;

να συγχωρώ τους άλλους, ενώ εκείνοι συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν τις ίδιες μαλακίες

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Με τη Μπουμπουλίνα

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

Οι συνταξιούχοι, η Αμαλία, η Νατέλα

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Στη «γη του Πυρός»

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Ν. Καζαντζάκης, Μ. Λουντέμης, Ιρβιν Γιαλομ, Τσαρλς Μπουκοφσκι και όσους αναφέρω στο προφίλ μου.

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα;

Την εχεμύθεια

12. ... και σε μια γυναίκα;

Την αξιοπρέπεια

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Πολλοί, έλληνες και ξένοι

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε, κάνοντας ντους;

«Συ μου χάραξες πορεία»

15. Το βιβλίο, που σας σημάδεψε;

«Ένα παιδί μετράει τ’άστρα» του Λουντέμη, στην εφηβεία

16. Η ταινία, που σας σημάδεψε;

Πολλές, σαν κινηματογρατόφιλη, δεν είναι μία

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος

Ο Τσαρούχης, που είχα την τύχη να γνωρίσω

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;

Το βαθύ μπλε

19. Ποια θεωρείτε ως μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Το ότι ακόμα αντέχω, και δεν έχω καταλήξει σε νευρολογικό κέντρο.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;

Ursus σε μεγάλες ποσότητες με τη γλύκα που αφήνει στον εγκέφαλό μου.

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Για όσα μπορούσα και ΔΕΝ έκανα

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;

Το ψέμα, την έλλειψη σεβασμού

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

να μαγειρεύω, και να κερνάω τους φίλους μου, που το απολαμβάνουν, επιστρέφοντας μου χαρά

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Η αρρώστια μαζί με την εξάρτηση

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Στον επόμενο εραστή μου, για τον προηγούμενο

26. Ποιο είναι το μότο σας;

"τι να πει κανείς για το μουνί της αλληνής?"

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

κάνοντας σεξ

28. Εάν συναντούσατε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Συγνώμη, για τα λάθη ΤΟΥ, που δυστυχώς επαναλαμβάνει

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσθε αυτό τον καιρό;

Βγαίνω απ' το βυθό

(και μια δικιά μου για τους επόμενους )


30. Τι θα αλλάζατε μέσα σε 24 μόνον ώρες αν γινόσαστε ΕΞΟΥΣΙΑ?

και αν θέλουν συνεχίζουν oι φιλενάδες μου, rodoula-kelly, ion, spitogata, sunshine

Είναι Λύτρωση η Ευθανασία ?

Μέσα στις χαρές της ζωής μας υπάρχει ένας σκύλος. Μοιραστήκαμε μαζί του τα τελευταία 13 χρόνια. Μια ζωή, δηλαδή.
Ένα πρόβλημα υγείας του τα τελευταία χρόνια που αντιμετωπίστηκε με χειρουργείο, του δημιούργησε επί πλέον προβλήματα, εκτός από τη δύση που πλησιάζει. Τα χρήματα που είχα τότε, όλα κι όλα στην άκρη, ήταν δύο χιλιάδες ευρώ, οι οικονομίες μου. Δεν με σταμάτησε τίποτα στο να τα διαθέσω και να τον βοηθήσω να του δώσω παράταση ζωής. Πράγμα που έκανα, δίχως δεύτερη σκέψη.
Μεγαλόσωμος και αξιοπρεπής, περήφανος και πιστός, ποτέ δεν έδωσε το δικαίωμα να τον μαλώσουμε για κάτι, αφού πολλές φορές μας απέδειξε πως έχει λογική και συναίσθημα περισσότερο κι από μας τους ανθρώπους ίσως.
Τελευταία, δηλώνει αδυναμία να καθίσει, φαίνεται πως πονάει και πονάει πολύ. Υποφέρει από τα πόδια του. Πολλές φορές που είμαστε στο σπίτι, τον βοηθάμε να ξαπλώσει, να σηκωθεί. Τελευταία κάνει και την ανάγκη του- (συνήθως διαρροϊκά) πια μέσα στο σπίτι. Οι φίλοι που τον έχουν γνωρίσει και είναι δεδομένο πως τον αγαπούν, λένε πως ήρθε η ώρα να του κάνουμε την ένεση, να τον ξεκουράσουμε, να ξεκουραστούμε κι εμείς. Το σκέφτηκα…ώρες, μέρες και νύχτες.
Όπως και όλα τα μέλη της οικογένειας, που κάποιοι συμφωνούν μ' αυτή την αποτρόπαια ιδέα.…
Εγώ είμαι ανένδοτη. Τον βλέπω και διακρίνω καλά - παρά τα προβλήματα που έχει- αγαπά τη ζωή, τον ήλιο, το φαγητό, το χάδι. Με κοιτάζει στα μάτια και τον νιώθω σχεδόν να δακρύζει, ίσως από τον πόνο, ίσως απ’ την αγάπη του για τη ζωή που καταλαβαίνει πως σιγά -σιγά τον εγκαταλείπει.
Ούτε να σκεφτώ να του στερήσω αυτά που αγαπά. Το θεωρώ σκληρό, απάνθρωπο, όσο κι αν οι υπόλοιποι μου λένε πως «βασανίζεται». Από την άλλη σκέφτομαι αν θα μπορούσα να κάνω «αυτή την ένεση» σε κάποιον αγαπημένο άνθρωπο, αν υπέφερε.
Θεωρώ πως είναι το ίδιο δύσκολο να το αποφασίσεις, για μένα δεν έχει διαφορά.
Δεν με νοιάζει που έχει αλλάξει η ζωή μου, για να τον φροντίζω, δεν βγαίνω πια έξω, συχνά, δεν κάνω όσα θέλω για να είμαι κοντά του, μα η κάθε στιγμή που μοιράζομαι μαζί του, είναι για μένα χαρά και όαση.
Όσο μπορεί και κάνει έστω ένα βήμα, θα το κάνουμε παρέα, όσο κι αν αυτό ακούγεται άρρωστο ή περίεργο…όπως μου λένε γύρω.
Γιατί η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, δεν αφορά μόνο εμάς τους ανθρώπους, μα κάθε ψυχή πάνω στον πλανήτη.

Δεν μπορεί....

Κάποια μέρα θα ξανάρθει.
(Τόσες και τόσες ξαναήρθε)
Θα γυρίσει να μου πει όσα δεν είπε.
Θα σκεφτεί, τα μερόνυχτα που μεθούσαμε
κι ανασταίναμε τα κορμιά μας σε μανιασμένους έρωτες,
ανάκατους με μυρωδιές ανοιξιάτικες...

Δεν μπορεί,
θα νοσταλγήσει τον πόθο μου.
Θα ζητήσει δικαιολογίες,
θα κάνει σκηνές που κοιμήθηκα με τόσους άλλους.
Κι εγώ θα προσποιούμαι πως θα μ’ αρέσει αυτή η διαδικασία.
Θα του πω, πως όλους τους σύγκρινα μαζί του,
πως ήταν ανεπαρκείς, πως άφησαν κενό μέσα μου,
τις ώρες που υποκρινόμουνα στην αγκαλιά τους,
σαν τιμωρία - το μέτρο σύγκρισης - επέστρεφε,
στα σωθικά μου.
Θα του πω πως η τρύπα που άφησε μέσα μου,
ποτέ δεν έκλεισε κι ακόμα χάσκει.
Κι εκεί ακριβώς θα βρει την ευκαιρία,
να μου αραδιάσει μύρια όσα για το νέο του έρωτα,
το πάθος που ζει με λεπτομέρεια.
Κι εγώ θα αναγουλιάσω,
κουλουριασμένη,
νικημένη,
σχεδόν ετοιμόροπη κι ανάπηρη μετά την ομολογία του.
θα του χαμογελάσω για να να τον κερδίσω
(πόσο άλλο;)
Θα συρθώ μέχρι το μπάνιο,
θα μείνω μερικά λεπτά εκεί να ξεσπάσω την οργή μου,
δίχως να με δει,
και γυρνώντας
να του δείξω άλλη μια φορά την πόρτα, λίγο πριν σπάσω.
Κι ας πονάει το κορμί μου απ’ το σύνδρομο στέρησής του πάλι και πάλι

Θα γυρίσει, δεν μπορεί...
να πάρει τα ξυριστικά του...
την κάρτα ανεργίας του...
τα ένσημά του...

να ξεράσει προβλήματα,
-όπως πάντα-
και να μαζέψει
τα δεδομένα
δηλαδή

...Τα σκουπίδια του…

Ήρθε...η ώρα...που

Θέλω να ΞΕΡΑΣΩ
οργή και σάλια στην ΕΞΟΥΣΙΑ,
δηλώνοντας μ' αυτό το τρόπο
την αντίστασή μου
σ'αυτό το σαθρό σύστημα
αναλαμβάνοντας και την ευθύνη
που μου αναλογεί
για την κατάντια της
σε όλα τα επίπεδα...

Εκείνη, λατρεμένη, μοναδική

Mε έβαζε με τις πατουσίτσες μου αντικριστά πάνω στο κου-ντε-πιε της.
Με σήκωνε και με χόρευε, κρατώντας με απ’ τα χέρια.
Τραγουδούσε και παράλληλα το βλέμμα της δραπέτευε, πνιγμένο πότε σε γέλιο και πότε σε λυγμό.

Με περπατούσε κρατώντας μου το χέρι, στα ροζιασμένα σκληρά της δάχτυλα.
Κάναμε ατέλειωτες βόλτες, χτενίζοντας τις σκουριασμένες τραμπάλες στα πάρκα που περιπλανιόμασταν. Πάλι και πάλι.
Τα παραμύθια της με κοίμισαν άπειρες φορές.
Η βελούδινη φωνή της ακόμα σέρνεται στη σκέψη μου.

Τα μαύρα ρούχα της, κουβαλούσαν μια ιστορία, ανάκατη με μυρωδιά από περγαμόντο, λεμόνι και κρεμμυδάκια με ναφθαλίνη. Παρ’ όλα αυτά μπορώ να πω πως μου άρεσε. Και το αχ-βαχ της μου χτυπά ακόμα τα τύμπανα.

Τρυφερή και απόλυτη, δογματική και αθώα. Αργότερα με υπομονή με μάθαινε να κεντάω, να πλέκω. Μεγάλη έφεση στα οικοκυρικά. Είδε το ταλέντο μου. Μόνο ταλέντα έβλεπε σε μένα. Με κείνο το λεπτό βελονάκι στα χέρια, που έσερνε το κουβάρι πίσω του. Μαζί ίσως και τους ανεκπλήρωτους πόθους της. Ποτάμια δάκρυ είχε ρουφήξει. Δαντέλες για την προίκα μου. Συνήθως τα θαλάσσωνα, στη σταυροβελονιά. Δεν ήμουν για τέτοια προκοπή. Το είδε γρήγορα με τα μάτια της ψυχής της. «Είσαι για άλλη ζωή εσύ» μου έλεγε. Πάντα με χαμόγελο.

Κι εγώ τη ρωτούσα:
«Γιατί φοράς πάντα μαύρα;»
Τα μαύρα κρύβουν πένθος, πόνο, μαρτύριο.
Κάτι που τότε δεν γνώριζα μα θα μάθαινα αργότερα.
Το μίσησα το μαύρο χρώμα.

Πέρασαν χρόνια….
Κι ύστερα έμαθα πως μαρτύρησε, σε εξορίες, φυλακές, προδοσίες, ελπίδες για μια καλύτερη ζωή που προσδοκούσε και πάλεψε με την ψυχή της για μένα. Για όλους μας.
Αυτή ήταν η γιαγιά μου, που ποτέ δεν γνώρισα, κι όμως υπάρχει κόβοντας βόλτες στα όνειρά μου.
Την αναγνωρίζω σαν ζυγώνει από τη μυρωδιά…

Χρόνια πολλά, γεμάτα λουλούδια

Πρώτη του Μάη.
Τα λουλούδια γιορτάζουν.
Οι άνθρωποι γιορτάζουν.
Παίρνουν το αυτοκίνητο και ξεχύνονται στους δρόμους, φτάνοντας σε αργή κίνηση επιτέλους στη θάλασσα.
Απλώνουν τις ψάθες που μοιάζουν με οικόπεδα σε παραλίες και λιάζονται.
Tο Εθνικό ποτό-φραπεδάκι απαραιτήτως στο χέρι. Κι ο Πλούταρχος να σπαράζει στο υπό μάλης φορητό στέρεο.
Στη συνέχεια βγαίνουν τα τάπερ με τ'αυγά και τα σαλάμια, άντε και καμιά πιτούλα χτεσινή και το επιδόρπιο; ουζάκι στο τιγκαρισμένο καντίνα-ταβερνάκι.
Για να επιστρέψουν όλοι μαζί πάλι μποτιλιαρισμένοι και ικανοποιημένοι στα σπίτια τους, περιμένοντας το επόμενο Σ/Κ ή αργία για να επαναλάβουν μια από τα ίδια.
Κατάντια να σπρώχνεις τις μέρες, να τις ζορίζεις να προσπεράσουν.
Πάνε χρόνια που οι γιορτές έπαψαν να έχουν νόημα, να σημαίνουν κάτι.
Γιορτάζω όποτε μου κάνει κέφι. Ανάλογα με τα κέφια μου, τον ύπνο μου ή το ξύπνιο μου.
Στιγμές μοναχικές κατ’ επιλογή.
Χόρτασα γιορτές και πανηγύρια. Τσάμικα και καλαματιανά. Χορούς της κοιλιάς επίσης.
Πράγματα ασήμαντα, έγιναν σημαντικά και σημαντικά ασήμαντα.
Το ποδήλατό μου, η μουσική μου, οι συλλογές μου, τα κολλάζ μου, τα DVD μου, η βαρκούλα μου, οι βόλτες μου κι η κοσμάρα μου. Τυλιγμένη σε απλά πράγματα.
Προστατευμένη και ασφαλής.
Εκείνος να πλανιέται κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά.
Να του σκάω τρυφερά χαμόγελα, ανάμεσα στις σελίδες που ξεφυλλίζω, να τον ψάχνω στη σκέψη μου, να τον χάνω στις διαδρομές μου.
Ανθρώπινες σχέσεις.
Ιδιόμορφες, αταίριαστες, χαοτικές.
Να τον συναντώ και να μου ξεφεύγει στη συνέχεια.
Έρωτες απύθμενοι, έρωτες συγκλονιστικοί, έρωτες ανατρεπτικοί.
Ιδρωμένα κρεβάτια να στεγνώνουν το όνειρο μέχρι να σηκωθείς.
Στιγμές μαγικές που ξεπληρώνεις με δάκρυ και αίμα στη συνέχεια.
Κρατώ τα «σ’ αγαπώ» του σαν παρακαταθήκη και ξαναβουλιάζω στη σιωπηλή συγνώμη του.
Σιγά που πτοήθηκα. Συνήθισα πια.
Άλλη μια φορά.
Δίχως απορία, δίχως ερώτημα.
Χτες η χολή, προχτές οι πετρούλες που κατέβαιναν,
αύριο το ..."δεν μπορώ άλλη μια μέρα δίχως να σε δω, τρελένομαι".
Το φάγαμε, φίλε.
Αμ πώς ;
Γελάω. Γυρίζω την πλάτη. Θα περάσει κι αυτό.
Δεν είμαι εγώ για τέτοια.
Ευχαριστώ δεν θα πάρω και σήμερα.