Θα το ξεσκίσω το "τέρας"

Μετά από μια μέρα απίστευτα δημιουργική(!)επιστρέφω με τη σιγουριά πως βρίσκεστε σε αγωνία να μάθετε τι απέγινε εκείνο το κήτος που αποκοιμήθηκε (και καλά)στην πλάνη του.

07.30.
Ξύπνησα σαν τη χαρά του Θεού, κάθισα στη βεραντούλα μου να απολαύσω το ταπεινό καφεδάκι μου να γεμίσω τις μπαταρίες μου, μια μόλις ανάσα πριν φύγω για τον κάματο άλλης μιας (ποιοτικής)μέρας…όταν ξαφνικά μια βοή σαν κατακλυσμός με κατέλαβε. Ναι, άλλη μια φορά δεν έκανα λάθος. Ήταν το κομπρεσέρ που έσκαβε την οροφή του κτιρίου ανοίγοντας τρύπες. Ο χοντρός πάλι είχε κάνει το θαύμα του και δεν ήταν εφιάλτης. Με μανία και αναίδεια το διαμερισματάκι του προχωράει στην ταράτσα με το πρόσχημα : "τόσοι άλλοι έφτιαξαν παράνομα"
Κι είναι πια επιτακτική μου ανάγκη να μην αδιαφορήσω.
Αυτή τη φορά όλα έπρεπε να γίνουν λυσσαλέα μεν αλλά με στυλ.

Ώρα 08.45
Έβαλα λοιπόν εκείνο το μεσάτο πολύ φαμ φόρεμα με τα καλοκαιρινά χρώματα μετά τα αφρόλουτρά μου, φόρεσα τις κίτρινες-βεραμάν τακουνάρες μου που έκαναν αντίθεση με το ηλιοκαμένο δέρμα μου, έβαψα το μπέιμπι μουτράκι μου διακριτικά, τη μοιραία μπούκλα ανέμελα στο ένα μάτι και έφυγα τρέχοντας για πολεοδομία μιας και ξέρω καλά πια το δρόμο. Σήμερα περιέργως οι υπάλληλοι έγιναν χαλί μπροστά μου, με κοιτούσαν με λοξές πολλά υποσχόμενες πονηρές ματιές κι εγώ με τη γλυκιά γοητεία που μια γυναίκα με σιγουριά μόνο μπορεί να αποπνεύσει(όταν το πείσμα της το κάνει σημαία)και ζήτησα όλα τα σχετικά έγγραφα, τούμπαλιν. Για να διαπιστώσω πως όχι μόνον νόμιμη άδεια δεν υπήρχε again για τις τρύπες που άνοιγαν στο κεφάλι μου, μα κατά κάποιο τρόπο ολόκληρη πολεοδομία ήταν σχεδόν συνένοχη στο έγκλημα. Όταν βεβαιώθηκα πως ο δολοφόνος γυρνά πάντα στον τόπο του εγκλήματος-γλαφυρή διαπίστωση-πήρα το φάκελο ανά χείρας και αφού ξόδεψα ένα τουλάχιστον 3ωρο στο κινητό τηλέφωνο ανάμεσα από τεχνικούς(μηχανικούς)συμβούλους, δικηγόρους και αρμόδιους φορείς κάλεσα την αστυνομία να σταματήσει το έργον καθ’ ότι παράνομο.
Για να μην σας κουράζω το πρώτο περιπολικό κατέγραψε το γεγονός και πήρα αντίγραφο.
Η κακομοιριά σ' όλο το μεγαλείο της.
Το δεύτερο περιπολικό απεφάνθη πως είναι αναρμόδιο να σταματήσει το έργο, αν η πολεοδομική αρχή δεν κατοχυρώσει την παρανομία με γραπτή καταγγελία μου.
Τα αλβανά δούλευαν δίχως ανάσα. Οι τρύπες όλο και μεγάλωναν. Ο οπλισμός του κτιρίου έμπαινε σε κίνδυνο και τα δικά μου νεύρα σε σύγκρουση με τον άνομο νόμο.

Ώρα 14.01΄
Μετά από αγώνα απίστευτου δρόμου μεταξύ γραφειοκρατίας και αναξιοπιστίας, αμφισβητήσεων γι αυτό το γαμωκράτος της πουστιάς και του «τα παίρνω και σου γαμώ τη μάνα, άμα λάχει» με πολύ ιδρώτα και αγωνία το τρίτο περιπολικό με αυτόφωρη διαδικασία σημειώνει το 3-1 διατάζοντας τη λήξη των εργασιών και οι αλβανοί παίρνουν τα ζεμπίλια τους έπ’ ώμου κοιτάζοντάς με, με εκείνο το γαλανό ξεθωριάρικο κρυστάλλινο βλέμμα την ώρα της αποχώρησης με τα λεγόμενα ελαφρά πηδηματάκια.
Άλλη μια νίκη και το λάβαρο καλά κρατεί.

Ο χοντρός με τα υπόλοιπα χαϊβάνια να μένουν άφωνοι άλλη μια φορά στο κοινόχρηστο χώρο του κήπου κι εγώ με το τρόπαιο μια παγωμένη μπύρα στο χέρι (αξίζει να την πιω στην υγειά μου), ρίχνοντάς του το λάγνο βλέμμα μου γεμάτο ικανοποίηση τον καλωσορίζω σ’ ένα φρέσκο κεφάλαιο συνυπαιτιότητας με το επίσημο κράτος, μαζί με αναγούλα στο ελεεινό σύστημα που ζω κι εγώ όπως οι περισσότεροι από σας, μη χέσω.

Η συνέχεια δόθηκε το απόγευμα με 2 δικηγόρους ενάντια (μ’ ένα εξώδικο)σε μια πολεοδομία που μπάζει απ’ όλες τις τρύπες και τα παίρνει στην ψύχρα και βεβαίως ασφαλιστικά μέτρα ενάντια σε κάθε υπεύθυνο συγκεκριμένων παράνομων πράξεων με μια γερή αποζημίωση πολλών χιλιάδων ευρωπουλακίων που σας καλώ να γιορτάσουμε σε ολονύκτιο πάρτι για πάρτι μας, δεδομένου πως και σήμερα το μεροκάματο χάθηκε στο κυνήγι των νομίμων δικαιωμάτων ενός ακόμα πτωχού μεν αλλά αγωνιστή πολίτη!

Γαμώ τους άρχοντες αυτής της χώρας, ως πότε παλικάρια θα χάνουμε τον επιούσιο για να δίνουμε μαθήματα ήθους σε σιχαμερά καθάρματα πληρώνοντας τα κι από πάνω

ή ΝΑ ΒΑΛΩ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΟΡΕΕΕΕΕΕΕ?