Τετάρτη, Απριλίου 18, 2007

H Άννα...



Η Άννα είναι «η κολλητή» τα τελευταία 10 χρόνια και πλέον.
Μαζί μοιραστήκαμε κοινά όνειρα, το χωρισμό της, το πονεμένο διαζύγιό της, τις ανασφάλειες που προέκυψαν κατόπιν, τις αλλαγές και των δύο μας σε δουλειές και επιτυχίες, τις αποτυχίες μας. Τους έρωτές μας και τις απογοητεύσεις μας. Τις βαρυσήμαντες δηλώσεις μας. Το μεγάλωμα της κόρης της.
Όλα με γέλια ακόμα και στις πιο μαύρες μας. Έχουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας. Κοινά πράγματα που μοιραζόμαστε. Αυτοσαρκαζόμαστε, κάνουμε γκάφες και περνάμε καλά ακόμα και μέσα στη σιωπή μας.

Κατάλαβα πως σήμερα με χρειαζόταν.
Ήθελε να κοιμηθώ στο σπίτι της. Όχι πως αυτό δεν συνέβαινε συχνά αυτά τα χρόνια. Μόνο που σήμερα όλα φαίνονταν πως ήταν διαφορετικά. Για κάποιο λόγο.

- Θέλω να κοιμηθούμε στο ίδιο κρεβάτι σήμερα (η κόρη της Σμαρώ έλλειπε).

Κοιτούσε κάθε λίγο το ρολόι της, ήταν ανήσυχη.
Την καθησύχασα, βάζοντας ένα ποτό. Θα ήταν γύρω πριν τις 11.00, βράδυ.
Στα δέκα έξι και πλέον, η μικρή, παιδί όμως.
Συνήθως αρνείσαι να δεις το παιδί σου, το παιδί της κολλητής σου να μεγαλώνει.
Χαρούμενη η μικρή, σε κανένα μισάωρο μπήκε μέσα στο σπίτι τραγουδώντας με το φλερτ της. Φαινόταν τόσο εύθραυστη, μα τόσο ευτυχισμένη!
Η Άννα είχε προλάβει να μου πει τον πόνο της, στο μεταξύ.
Η Σμαρώ απόψε θα κοιμόταν στο σπίτι για πρώτη φορά με το φίλο της.
Αντέδρασα σα φίλη, αφού νόμιζα ακόμα πως η Σμαρώ δεν είχε μεγαλώσει, δεν είχε φτάσει ο καιρός της.

- Μπράβο μυαλά που κουβαλάς! Δεν είναι πολύ νωρίς για έρωτες; Τη ρώτησα.
- Εγώ είμαι αυτή που πρότεινα να έρθουν τα παιδιά στο σπίτι. Μακριά από ξενοδοχεία και περίεργα πάρκα. Τι ήθελες να κάνω; Αν δεν το έκανα, το πιο πιθανόν ήταν να μην το μάθαινα, ή να το μάθαινα όταν θα ήταν πολύ αργά. Και θα ήταν εκτεθειμένη σε κινδύνους.

Το σκέφτηκα κι είχε δίκιο. Δεν το καταλάβαινα τότε.
Η Άννα δεν έκλεισε μάτι εκείνη τη νύχτα. Κάποια στιγμή με ξύπνησε δίπλα της.
Μου έσφιγγε το χέρι από φόβο, από αγωνία.
Θα ήταν 04.00 το πρωί. Ησυχία απόλυτη στο σπίτι.

- Καταλαβαίνεις τι έκανα σήμερα, την απόφαση που πήρα ; με ρώτησε
Και όμως τρέμω, συνέχισε.

Την δική της «πρώτη φορά» την είχε ξεχάσει, πιθανόν και η δική μου να μην είχε καμιά σημασία.
Έτρεμα κι εγώ, μόνο που δεν ήμουνα στη δική της θέση κι ίσως ποτέ δεν θα καταλάβαινα, πως μια μητέρα αντιμετωπίζει αυτή την πρώτη «συνάντηση» της μονάκριβης κόρης της με τον ΕΡΩΤΑ.
Πόσο μπορεί να φοβάται.
Και πόσο δεν μπορεί να το αποφύγει.
Αυτό που έμαθα όμως μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία είναι πως η Άννα ήταν πιο συγκροτημένη και πιο ώριμη από μένα.
Γιατί αυτή «την πρώτη φορά» μονάχα έτσι μπορείς να την αντιμετωπίσεις.
Ήρεμα και ψύχραιμα και κυρίως κοιτάζοντας την αλήθεια που έφτασε μόνο κατάματα.
Γιατί ΔΕΝ ήξερα τελικά τόσο καλά την Άννα και τώρα είχε έρθει ο καιρός να την γνωρίσω!
Και να της πω μπράβο της!

14 σχόλια:

unlearn... είπε...

Πραγματικά μόνο μια μητέρα φαντάζομαι θα μπορεί να καταλάβει την αγωνία μιας μητέρας για την κόρη της...

Πάντως όντως πολύ όμορφα το χειρίστηκε η φίλη σου και σίγουρα της αξίζει ένα μπράβο.
Τυχερή η μικρή που δεν έχει καμιά υστερική μάνα που ίσως να την ανάγκαζε χωρίς να το θέλει να πράξει αλλιώς.
Όμορφη σχέση πρέπει να χουν μάνα και κόρη...χαίρομαι σαν βλέπω τέτοιες σχέσεις

Person I. είπε...

Μπράβο θάρρος η Άννα. Πολύ λίγες μάνες θα το έκαναν αυτό.

μαριάννα είπε...

Χαμογελάω με το φτερό στον άνεμο... Πολύ λίγες; Όλες το κάνουν παιδιά! Και οι πατεράδες και οι μανάδες! Γιατί μπροστά στο να δεις το παιδί σου σε πορνοταινία από κρυφή κάμερα ξενοδοχείου(αυτά του διώρου, γιατί με τα χαρτζηλίκια τους δε θα πάνε και στο Ιντερκοντινένταλ) ή να το δεις στο αυτοκίνητο σε καμιά παραλία ή βουνάκι με όλους τους ανώμαλους γύρω...που μπορεί να στο βιάσουν ή να στο σκοτώσουν, η όποια επιφύλαξη, φαντάζει αστεία. Οι δικοί μου οι γνωστοί και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη κάνουν εδώ και πολλά χρόνια το ίδιο. Και δεν είναι καθόλου πρόβλημα πια... είναι φυσικότατο. Πάνε τα παιδιά στο δωμάτιό τους, με τα ντιβιντί τους, τις μουσικές τους, το δίσκο με το φαγητό που τους φτιάχνεις, τους δίνεις την ευχή σου από μέσα σου να είναι ευτυχισμένα και συνιστάς προφυλάξεις και το θεωρείς σαν κάτι πολύ φυσικό. Η προσοχή πλέον έγκειται στην επιλογή της παρέας και μόνο. Να είναι ο κάθε γονιός άγρυπνος με τον ποιον είναι το παιδί. Άσε που όταν είναι στο σπίτι, γνωρίζεις...
Άψογα έπραξε η φίλη σου φιόρο μου και πολύ συνετά ως λογική μάνα, που βάζει το παιδί της πάνω από τις προκαταλήψεις της.
Εμένα έτσι ζούσαν και τα τρία μου παιδιά. Χρόνια πολλά πριν. Και είναι και άψογα σε όλα. Και σπουδές και ισορροπημένα και με σωστές και ώριμες επιλογές. Γιατί στην εποχή μου που αυτό ήταν αδιανόητο κι εγώ κι οι φίλες μου, σε πολλές περιπτώσεις, φτηνά τη γλιτώσαμε. Τα σκέφτομαι τώρα και τρελαίνομαι. Γι αυτό φάγαμε και τα μούτρα μας και παντρευτήκαμε όλες νωρίς. Στα 23 είχα παιδί. Ενώ τα παιδιά μας ζώντας φυσιολογικά, δε χρειάζεται να καταφύγουν σε πρόωρους γάμους με τη γνωστή κατάληξη. Εύγε λοιπόν στη φίλη σου και χίλια φιλιά σε σένα που είσαι τόσο γλυκιά φίλη! Τυχερή που σε έχει...:)

ΔemΩΝ είπε...

Συμφωνώ με την γητεύτρια. Σήμερα οι γονείς κάνουν αυτό ακριβώς. Είτε έχουν αγόρια, είτε κορίτσια.

Μα, φαντάζεστε εν έτη 2007 να έκαναν αλλιώς;

elena είπε...

οι ανθρωποι μεγαλωνοντας αλλαζουν συνεχως και ειναι πολυ δυσκολο δυο ανθρωποι μεγαλωνοντας να αλλαξουν με το ιδιο τροπο, ετσι και η φιλη που μεγαλωνοντας ανθησε "σοφια" και στην (μας)προσφερει απλοχερα!

Person I. είπε...

Kαι μετά διερωτώμαι γιατί δεν έχει ξυπνήσει το μητρικό μου ένστικτο. Χάλια μαμά θα ήμουν αν έκανα παιδί!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Σε αυτές τις ηλικίες (μιλάμε για το... 2007, για το "σήμερα")οι σχέσεις γονέων-παιδιών ακροβατούν.
Απαιτείται διακριτική προσέγγιση, γιατί διάλογος επί της ουσίας σπάνια ευδοκιμεί. Το ζητούμενο είναι να γνωρίζεις μερικά πράγματα για την...άλλη πλευρά, για να αποφευχθούν δυσάρεστες, επώδυνες και ολέθριες καταστάσεις. Και αυτό δε σημαίνει κάποιο σχεδόν βέβαιο χωρισμό (εξάλλου εμπειρίες είναι αυτές), αλλά τα τόσα τραγελαφικά που ακούμε και ενδόμυχα όλοι φοβόμαστε.
Σ' αυτή την ηλικία οι νέοι έχουν διαμορφωμενο χαρακτηρα και λειτουργούν αυτόνομα, τώρα πόσο καλά μπορούν να διαχειριστουν πράγματα και καταστάσεις είναι άλλο μεγάλο και πονεμένο κεφάλαιο.
Στο πρώτο μου μπλογκ aspastos.blogspot.com διάβασε, σε παρακαλώ, το ποστ: "Ο τοξότης,τα τόξα και τα βέλη"

Αγγελική Στ. είπε...

Ένα μπράβο και από μένα!! Κι εγώ νομίζω ότι εάν έρθουν αντιμέτωποι με την επιλογή οι γονείς κάνουν ακριβώς αυτό: καλύτερα να ξέρεις ότι το παιδί σου είναι ασφαλές, από το να τρέχει από δω και από κει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η απόφαση δεν θέλει θάρρος.. Μην ανησυχείς βρε φτερό! Έχεις καιρό μπροστά σου..

Paranoia είπε...

Χαίρομαι που οι περισσότεροι έχετε τόσο ανοιχτά μυαλά. Χαίρομαι επίσης πολύ βλέποντας νέους φίλους εδώ. Μου αρέσει όπως σκέπτεστε. Σιγά- σιγά ανοίγω και τα προηγούμενα ποστ που έχετε γράψει γιατί θέλω να μπω στο μυαλό σας, να σας γνωρίσω καλύτερα και είμαι σε καλό δρόμο, μερικούς σας διάβασα ήδη-ολόκληρα τα μπλογκ σας-προηγούμενα κείμενά σας. Αυτό που λέω απερίφραστα πια είναι πως τούτη δω η κοινωνία έχει πολλά κοινά, πάρα πολλά, να είσαστε όλοι καλά πάντα, σας το εύχομαι απο καρδιάς.

@ unlearn

δεν ήταν εύκολο, ξοδέψαμε πολύ χρόνο συζητώντας το, όσο κι αν μέσα σου λες πως είσαι προοδευτική, όταν η πραγματικότητα σε ακουμπήσει, διχάζεσαι, αγωνιάς, πονάς, κάποιες φορές νιώθεις και μετέωρος
καλή σου μέρα!

@ φτερο στον ανεμο

όλο και περισσότερες φτερούλι μου, πια, οι δικές μας οι μάνες ήταν οι περισσότερο ανασφαλείς, λόγω άγνοιας.

@ ghteytria

χαίρομαι που είσαι τέτοια μητέρα, μπράβο και σε σένα, άλλωστε μεταξύ μας το είχα καταλάβει :-)
Τυχερή κι εσύ και τα παιδιά σου, γιατί τελικα είναι δώρα Θεού, η κατανόηση, η αγάπη, η αληθινή φροντίδα κι επικοινωνία.
Σ 'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
τις καλημέρες μου!

@ diavolikon

αυτό ξαναπέστο
την καλημέρα μου!

@ elena

ναι αισθάνομαι τυχερή και γι αυτό και που βρίσκομαι εδώ , ανάμεσά σας!

@ φτερο στον ανεμο

Μην ανησυχείς, όλα είναι ένστικτο
έρχονται μόνα τους, αρκεί να είμαστε "διαβασμένοι"
μια χαρά μανούλα, θα γίνεις, αν κρίνω απ' τα γραπτά σου, και τον εσωτερικό σου κόσμο
φιλιά

@ φυρδην-μυγδην

Πρώτα απ' ολα σε καλωσορίζω.
Διάβασα το μπλογκ σου, σχεδόν ολόκληρο και πραγματικά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Να σου πω μάλιστα πως τα θέματα τα οικολογικά σου μου άρεσαν ιδιαίτερα. Γιατί η ζωή μας πρέπει να γίνει καλύτερη ποιοτικά γαι να προστατέψουμε το μέλλον μας.
Όσο για τον "Κήπο του Προφήτη"!!! ναι με είχε μαγέψει, όταν το είχα πάρει πριν κάμποσα χρόνια, και τώρα μου το θύμισες. Ήταν ένα απο τα κομμάτια -το απόσπασμα που έχεις ανεβάσει-, που με είχαν αφήσει με ανοιχτό στόμα. Άξιζε να μου το θυμίσεις. Μου θύμισε το δημοκρατικό τρόπο σκέψης του τεράστιου εκπαιδευτικού ΝΙΛ, στα βιβλία του που διάβαζα στην εφηβεία "Θεωρία και πράξη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης" κλπ,-σε πρακτική βάση βέβαια - βιβλία που όλοι οι γονείς και δάσκαλοι θα πρέπει να διαβάσουν.


@ sunshine

ηλιόλουστες καλημέρες!

AVRA είπε...

πω πω θαρρος! δεν ξερω τι θα εκανα αν ειμουν στη θεση της...

kiki είπε...

Ωρε τρέμω η μάνα της δεκαπεντάχρονηηηηηηηηης!!! (και του 12χρονου...) Ωρε δύσκολες αποφάσειιιιις! Δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά....δύσκολο...

Paranoia είπε...

@ avra μου

εγώ μετά από αυτη την διαπίστωση -εμπειρία που είδα, ξέρω πως αυτό θα έκανα κι ας κρατούσα μέσα μου να με τρώνε ο φόβος και όλα τα συναισθηματικά συμπλέγματα!

@ ονειρομαγειρεματα

όντως δύσκολα τα πράγματα, στην περίπτωση του αγοριού θα δεις πόσο χαρά κι υπερηφάνεια θα νιώσεις, στην περίπτωση του κοριτσιού, θα "παλαβώσεις" αν δεν το δεις ψύχραιμα



* Ενοείται πως τα ονόματα των πρωταγωνιστών τα έχω αλλάξει κορίτσια, όπως όφειλα να κάνω

τις καλησπέρες μου σε όλες!

elafini είπε...

χρειάζεται να χάσεις κάτι για να το εκτιμήσεις..φαντάζομαι αυτό είδε και η φίλη σου στην κόρη της..τον έρωτα

kelly alamanou είπε...

Οταν αγαπάς πιότερο απ΄όσο φοβάσαι όλα παίρνουν γλυκά το δρόμο τους