H Άννα...

Η Άννα είναι «η κολλητή» τα τελευταία 10 χρόνια και πλέον.
Μαζί μοιραστήκαμε κοινά όνειρα, το χωρισμό της, το πονεμένο διαζύγιό της, τις ανασφάλειες που προέκυψαν κατόπιν, τις αλλαγές και των δύο μας σε δουλειές και επιτυχίες, τις αποτυχίες μας. Τους έρωτές μας και τις απογοητεύσεις μας. Τις βαρυσήμαντες δηλώσεις μας. Το μεγάλωμα της κόρης της.
Όλα με γέλια ακόμα και στις πιο μαύρες μας. Έχουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας. Κοινά πράγματα που μοιραζόμαστε. Αυτοσαρκαζόμαστε, κάνουμε γκάφες και περνάμε καλά ακόμα και μέσα στη σιωπή μας.

Κατάλαβα πως σήμερα με χρειαζόταν.
Ήθελε να κοιμηθώ στο σπίτι της. Όχι πως αυτό δεν συνέβαινε συχνά αυτά τα χρόνια. Μόνο που σήμερα όλα φαίνονταν πως ήταν διαφορετικά. Για κάποιο λόγο.

- Θέλω να κοιμηθούμε στο ίδιο κρεβάτι σήμερα (η κόρη της Σμαρώ έλλειπε).

Κοιτούσε κάθε λίγο το ρολόι της, ήταν ανήσυχη.
Την καθησύχασα, βάζοντας ένα ποτό. Θα ήταν γύρω πριν τις 11.00, βράδυ.
Στα δέκα έξι και πλέον, η μικρή, παιδί όμως.
Συνήθως αρνείσαι να δεις το παιδί σου, το παιδί της κολλητής σου να μεγαλώνει.
Χαρούμενη η μικρή, σε κανένα μισάωρο μπήκε μέσα στο σπίτι τραγουδώντας με το φλερτ της. Φαινόταν τόσο εύθραυστη, μα τόσο ευτυχισμένη!
Η Άννα είχε προλάβει να μου πει τον πόνο της, στο μεταξύ.
Η Σμαρώ απόψε θα κοιμόταν στο σπίτι για πρώτη φορά με το φίλο της.
Αντέδρασα σα φίλη, αφού νόμιζα ακόμα πως η Σμαρώ δεν είχε μεγαλώσει, δεν είχε φτάσει ο καιρός της.

- Μπράβο μυαλά που κουβαλάς! Δεν είναι πολύ νωρίς για έρωτες; Τη ρώτησα.
- Εγώ είμαι αυτή που πρότεινα να έρθουν τα παιδιά στο σπίτι. Μακριά από ξενοδοχεία και περίεργα πάρκα. Τι ήθελες να κάνω; Αν δεν το έκανα, το πιο πιθανόν ήταν να μην το μάθαινα, ή να το μάθαινα όταν θα ήταν πολύ αργά. Και θα ήταν εκτεθειμένη σε κινδύνους.

Το σκέφτηκα κι είχε δίκιο. Δεν το καταλάβαινα τότε.
Η Άννα δεν έκλεισε μάτι εκείνη τη νύχτα. Κάποια στιγμή με ξύπνησε δίπλα της.
Μου έσφιγγε το χέρι από φόβο, από αγωνία.
Θα ήταν 04.00 το πρωί. Ησυχία απόλυτη στο σπίτι.

- Καταλαβαίνεις τι έκανα σήμερα, την απόφαση που πήρα ; με ρώτησε
Και όμως τρέμω, συνέχισε.

Την δική της «πρώτη φορά» την είχε ξεχάσει, πιθανόν και η δική μου να μην είχε καμιά σημασία.
Έτρεμα κι εγώ, μόνο που δεν ήμουνα στη δική της θέση κι ίσως ποτέ δεν θα καταλάβαινα, πως μια μητέρα αντιμετωπίζει αυτή την πρώτη «συνάντηση» της μονάκριβης κόρης της με τον ΕΡΩΤΑ.
Πόσο μπορεί να φοβάται.
Και πόσο δεν μπορεί να το αποφύγει.
Αυτό που έμαθα όμως μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία είναι πως η Άννα ήταν πιο συγκροτημένη και πιο ώριμη από μένα.
Γιατί αυτή «την πρώτη φορά» μονάχα έτσι μπορείς να την αντιμετωπίσεις.
Ήρεμα και ψύχραιμα και κυρίως κοιτάζοντας την αλήθεια που έφτασε μόνο κατάματα.
Γιατί ΔΕΝ ήξερα τελικά τόσο καλά την Άννα και τώρα είχε έρθει ο καιρός να την γνωρίσω!
Και να της πω μπράβο της!