Εικόνες!
Νοσταλγώ τις μέρες που παίζαμε πεντόβολα οκλαδόν στην παραλία.
Που διαλέγαμε τις πέτρες ολοστρόγγυλες μια-μια.
Τότε που οι γλάροι πετούσαν δίπλα μας
κι η ματιά μας συντρόφευε τις πτήσεις τους.
Να ξαναζήσω τη ζήλια που ένιωθα στο πέταγμά τους.
Να θαυμάσω μαζί σου,
τη συντροφικότητά τους και τα διπλά παιγνίδια τους.
Να βάλω πάλι στοιχήματα
ποιος απ' τους δυο
θα σημαδέψει το κύμα
τη στιγμή που θα σβήνει χαιδεύοντας τα δάχτυλά μας.
Να φτιάχνουμε κάστρα στην άμμο
γράφοντας λέξεις -υποσχέσεις.
Να ξαναζήσω
το συριγμό της φωνής σου
κείνη την ώρα που 'τρεμε
κι έλεγες «σ’ αγαπώ».
Να τραβώ τη φούστα μου,
μαντεύοντας το βλέμμα σου.
Να τρέξω μακρυά
αφημένη στο κυνήγι σου.
Να χωθώ στην πικροδάφνη,
γιατί ο σορόκος
όπου νάναι φτάνει.
Κι εγώ φοβάμαι….
Και θέλω,
Να κρυφτώ για πάντα
στα μπράτσα σου
- κι ας τρέμουν-
ξεφεύγοντας απ’ το κονιορτό.
4 σχόλια:
σειρα μου να δωσω ταπεινα το παρον στον λογο σου που με γεμισε προσμονη και γλυκα
λεπτη τοσο που σαν την αμμο καθισε στα δαχτυλα μου αναμεσα..
(κι ας ειχε τοσα -να- που θα με εκαναν να εναντιωθω...)
οrelia
καλύτερα τα "ΝΑ..."
από τα τίποτα
σ'ευχαριστώ
Μύρισε ο κόσμος γιασεμί
και ανοιξιάτικο αεράκι ανακάτεψε τα μαλλιά μου
με πήγες σε άλλους καιρούς
και άνοιξη αλλων καιρών
με γεύση από μπομπονέλα, τη θυμάσαι;
και ντροπιάρικες ματιές με εκείνον
argyrenia
οι καραμέλλες έλιωσαν μέσα στη ζελατίνα που απόμεινε στα δάχτυλα.
Δημοσίευση σχολίου