Διαμαρτύρομαι
που οι φωνές μας
δεν ακούγονται,
εκεί έξω,
παρά μονάχα
εδώ, μέσα σ' αυτές τις ηλεκτρονικές
σελίδες
σαν συρμός, σκουριασμένος
στο χρόνο.
Χώμα ζεστό... Λουλούδι πύρινο...
που οι φωνές μας
δεν ακούγονται,
εκεί έξω,
παρά μονάχα
εδώ, μέσα σ' αυτές τις ηλεκτρονικές
σελίδες
σαν συρμός, σκουριασμένος
στο χρόνο.
Posted by Paranoia at 8:55 π.μ.
3 σχόλια:
οφειλω,
νοιωθω
στης αλλης οψης τα σοκακια
να σε περπατησω
του σκουριασμενου
συρμου τα βαγονια
σταθερα κυλησανε
στις γραμμες
της πληροφορησης
υιοθετωντας,
ποτε τη μορφη βιβλιου
ποτε τη μορφη αρθρου
ή και συνδεσμου
στις σελιδες των εφημεριδων
ομορφα λοιπον
ακομη κι αν αργα..
ροταρει ο χρονος
στις ραγες των τραινων
και παλιωνει..
@orelia
ότι πιο όμορφο άκουσα σήμερα,
να είσαι καλά!
Είναι και αυτή μια πράξη τεχνικής για να αποβάλεις σκέψεις αρνητικές κάνεις καλό!
jImY
Δημοσίευση σχολίου