Νούμερο 17...again

Σαν σήμερα…
Πέρασαν κιόλας 17 ολόκληρα χρόνια!
Σαν ψέμα φαντάζει ακόμα στα μάτια μου.
Να μικρή μου, δεν πρόλαβα ή ξέχασα κάποιες φορές να αφήσω πίσω φαγητό.
Βλέπεις οι ευθύνες, τα προβλήματα,
ο αποπροσανατολισμός μετά το χωρισμό…
το χάσιμό μου
ο προδότης «έρωτας»,
οι σκέψεις μου, έκαναν τη μνήμη μου επιλεκτική…
Έχω τύψεις που δεν κατάφερνα πάντα να σε πηγαίνω την πρώτη μέρα στο σχολείο…
Η δικιά μου απόφαση για τη ζωή σου που θ' άλλαζε, σου στέρησε κομμάτια που αποζητάς…
Το μερίδιο σου στην αγκαλιά του πατέρα…
Κι όχι γιατί δεν ήξερες να την διεκδικείς…
να την κερδίζεις...

Μα γιατί εκείνος δεν είχε την ικανότητα να την μοιράζεται μαζί σου …
τις μικρές σου καθημερινές χαριτωμένες στιγμές, τις χαρές σου…

κι έτσι μια μέρα μέσ' το χειμώνα,

Σε πήρα μαζί μου και φτιάξαμε τη ζωή μας απ’ την αρχή…
Πόσο δύσκολο μας φάνηκε τότε και πόσο επώδυνο!
Βουνά και λαγκάδια, συμπληγάδες και τύραννοι δεν μας πτόησαν..
Προσπαθήσαμε σκληρά και έως εδώ καλά τα πήγαμε.
Τα καταφέραμε…μεγαλώσαμε μαζί
στηρίζοντας η μια την άλλη.
Τώρα είμαστε στην τελική ευθεία με δυνάμεις για να κατακτήσουμε το όνειρό σου,
καθώς λες!
Θα τα καταφέρουμε,
Γιατί έχουμε ψυχή

κι εγώ
θέλω να σε βλέπω πάντα
το «μικρό κοριτσάκι»…που μεγαλώνει μόνο η καρδιά του
και ...Ανατέλλει!

Χρόνια σου πολλά μικρή μου!