Η εκδίκηση του χοντρού!

Τελευταία όλο και πιο συχνά, ονειρεύομαι το γείτονα που μένει από κάτω, να με βιάζει, να με σαπίζει στο ξύλο, να μου κάνει εκδορές και μώλωπες, να με σέρνει στα πατώματα ματωμένη και διάφορα τέτοια γκραν - γκινιόλ σενάρια.
Και όλα αυτά καθόλου τυχαία.

Από τότε που αρνήθηκα τις ανήθικες προτάσεις του (θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παππούς μου, - πάντα ήθελα να έχω έναν παππού να μου λέει παραμύθια και δυστυχώς δεν έτυχε) και μετά την επίσης άρνηση της πολύ νεαρής ζουμερής ξαδερφούλας μου που φιλοξενώ καθ’ ότι πρόσφατα έφτασε από το εξωτερικό, αποφάσισε να ασκήσει διάφορες μορφές βίας, ταράζοντας την ηρεμία μου.

Ανοίγοντας τη μπαλκονόπορτά μου το πρωί την ώρα που έσκαγε ο ήλιος, πριν λίγες μέρες, βρέθηκα μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη. Λογικά θα έπρεπε να φανταστώ πως κάτι δεν πήγαινε καλά, από τις φωνές τις ακαταλαβίστικες που άκουγα. Συνέχισα μηχανικά τις κινήσεις μου να υποδεχτώ τον ήλιο και ένιωθα τις φωνές όλο να πλησιάζουν. Προφανώς το όνειρό μου δεν είχε καταφέρει να διακοπεί, σκέφτηκα. Κατάφερα να ανοίξω νυσταγμένη ακόμα, τη βαριά τζαμένια πόρτα του μπαλκονιού μου. Και μια τεράστια σκαλωσιά στηνόταν στο μπαλκόνι μου. Βγαίνω πιο έξω, με το νεγκλιζέ μου και το χειροκρότημα των αλβανών με ξυπνάει για τα καλά. Περιμετρικά της πολυκατοικίας είχαν στηθεί κανονικότατα σκαλωσιές και εργασίες βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη, την ώρα του ύπνου μου γι άλλη μια φορά στον ίδιο χρόνο μέσα.
Ντύθηκα στα γρήγορα και κατέβηκα στο ισόγειο. Δυο τρεις κύριοι άγνωστοι και μεταξύ αυτών και ο χοντρός από κάτω μου, κανόνιζαν τα τεκταινόμενα συνομιλώντας μεταξύ τους.

Πολύ απλά λοιπόν, όπως θα έκανε ο καθένας ενδιαφερόμενος, έκανα την απλή ερώτηση:

-Τι συμβαίνει κύριοι εδώ ; μήπως πρέπει να μας ενημερώσετε κι εμάς ;

Ο ένας κύριος κοντός αυτή τη φορά, αλλά υπερβολικά κοντός και φάτσα λιγδερή, με πλησίαζε κι άρχισε να μου εξηγεί πως σαν κατασκευαστής ορίστηκε να σουλουπώσει το κτίριο.

-Καλά βρε παιδιά λέω, εμείς που ήμασταν και παίρνετε αποφάσεις, ορίζετε ημερομηνίες, παραδίδετε στο αλβανικό γκέτο την ασφάλειά μας, αποφασίζετε έργα εν κτυπτώ, και εν ώρα ύπνου και μάλιστα εν αγνοία μας;

-Α! λέει ο ίδιος κύριος, ο κ. Τ. μας ανέθεσε το έργο κι εμείς το εκτελούμε.
(Ο Τ. είναι ο χοντρός που σας έλεγα τις προάλλες δηλαδή ο εφιάλτης μου).

-Κι έχετε άδεια γι αυτό, ρωτάω αφελώς πάλι.

-Και βέβαια έχουμε, πως θα κάναμε εργασίες αλλιώς, υψώνοντας το χέρι προς μια πρόχειρη ιδιόχειρη πινακίδα που πάνω της ήταν αναγραμμένο κάποιο νούμερο.

Μη χάνοντας χρόνο και συγκρατώντας το νούμερο σύντομα βρέθηκα στην πολεοδομία της περιοχής μου. Αναζητώ με κάποια υπάλληλο το συγκεκριμένο νούμερο και φυσικά δεν υπάρχει πουθενά σαν έγκριτο νούμερο χορήγησης κάποιας άδειας σχετικά. Θύμωσα κι έφυγα χωρίς δηλώσεις, πριν κάνω κάποια άλλη κίνηση για σήμερα προκειμένου να συμβουλευτώ και το νόμο (με τις γρίλιες βέβαια). Επιστρέφοντας, ο δικός μου άνθρωπος, ο χοντρός, ο Δον Κορλεόνε γείτονας, με ύφος δέκα τουλάχιστον καρδιναλίων και αντιλαμβανόμενος από το ύφος μου, πως είμαι πολύ θυμωμένη μου επιτέθηκε φραστικά και με στόλισε σε επίπεδο που ούτε καν μπιπ δεν παίρνει για να σας μεταφέρω.

Μόλις είχα ανακαλύψει, βλέπετε πως η πέργκολα που θα έστηνε στην ταράτσα για να απολαμβάνει τα ηλιοβασιλέματα, θα συνοδευόταν και από κάνα δυο δωματιάκια με λουτρό και κουζινούλα απαραιτήτως και το αξεσουάρ μπάρμπεκιου. Η προσφορά του λοιπόν είχε αντίκρισμα. Θα έκανε την επισκευή του κτιρίου με αντάλλαγμα σιωπηλά να προχωρήσει στο χτίσιμο της ταράτσας, μιας και τυπικά ο αέρας του ανήκει.
(‘Όλα αυτά τα έμαθα στη συνέχεια).

Όπως καταλαβαίνετε από αύριο κιόλας με τη δροσούλα θα αναγκαστώ να ανοίξω μέτωπο, καταγγέλλοντας πια επίσημα την αυθαιρεσία. Όχι γιατί μου ταιριάζει αυτή η οδός επικοινωνίας με στόχο την επίθεση στους ανθρώπους, μέσω καταγγελίας (ρουφιανιάς), μα γιατί σε τούτη εδώ την τριτοκοσμική χώρα που ο καθένας κάνει ότι γουστάρει και όποτε, πρέπει τουλάχιστον να μάθει να σέβεται το δικαίωμα του άλλου, να ερωτάται αν το πρωί ανοίγοντας το μάτι επιθυμεί να βλέπει τον αλβανό στο μπαλκόνι του, που στη συνέχεια σε προκαλεί μιλώντας μια γλώσσα ακατανόητη σαν να βρίσκεται στο σπίτι του. Γιατί το επόμενο πρωί, είναι σίγουρο πως θα τον βρω και στο κρεβάτι μου, αν περιοριστεί σ’ αυτό το ρόλο και δεν διαπιστώσω καλοκαιριάτικα εγώ ή κάποιος γείτονας, πως το σπίτι μου κατέληξε μίνιμαλ από πλευράς οικοσκευής….
Αυτή είναι η μια πλευρά.
Η άλλη και πιο λογική, είναι πως τα τετραγωνικά στην οικοδομή εξαντλήθηκαν σαν συντελεστής δόμησης και με τις παρούσες συνθήκες κανένας δεν μπορεί να οικοδομήσει ούτε μέτρο.
Με έγγραφη και επώνυμη λοιπόν καταγγελία σταμάτησα το έργο πατώντας πάνω στο νόμο. Η πειθαρχία πρέπει να ισχύει για όλους.

Τώρα βέβαια κινδυνεύω, το αυτοκίνητό μου επίσης να το βρω σπασμένο ή πάνω σε τάκους, αλλά κουράστηκα πια να φοβάμαι να ζω νόμιμα με το σταυρό στο χέρι σ’ αυτό το μπουρδέλο αδιαφορώντας και δίνοντας άφεση σε κάθε τοκογλύφο γκάγκστερ που δρα ανενόχλητα στην πλάτη των ανήμπορων ή αδιάφθορων.

Τελικά όλοι έχουμε ή ζούμε στη σκιά ενός εφιάλτη και για μένα αυτή τη φορά είναι διπλός. Ο χοντρός με εκδικείται χτυπώντας με στο ευαίσθητο σημείο μου.
Στον ύπνο μου, που τον τελευταίο χρόνο, με τα βασανιστήρια που με υποβάλει σχεδόν καθημερινά, κάθε άλλο παρά ήρεμος είναι. Πριν λίγο μόλις διάστημα γκρέμιζε το σπίτι του εσωτερικά αρχίζοντας από χαράματα. Δυο ολόκληρους μήνες κράτησε αυτό. Σκεφθείτε δε πως εργάζομαι βράδια κυρίως – πράγμα που γνωρίζει- και το πρωί εξουθενωμένη γυρεύω τον ύπνο σαν άρρωστη.

Μετά από τόσο καιρό βασανιστηρίων που έχω υποστεί πήρα την απόφαση να τον ευνουχίσω. Με το δικό μου νόμιμο τρόπο. Αν λειτουργήσει μέχρι τέλους, βέβαια. Για φέτος ή και προσεχώς πρέπει να ξεχάσω διακοπές και απομάκρυνση.
Αλλά είμαι αποφασισμένη.
Θα βάλω γάντια μιας χρήσης και θα του τα δώσω να τα φάει ξέρετε ποια.
Πιθανόν έτσι να πάρω πίσω και μερικές σταγόνες αίματος από τα θύματά του.

Αλλά αυτό το όχι, είναι δικαίωμά μου αναφαίρετο, αυτιά και μάτια δεν δύναμαι να κλείνω πια.



Τρεις μέρες μετά...

Το έργο έχει σταματήσει όπως σας είπα, οι σκαλωσιές παραμένουν - να δω το γιατί, στη συνέχεια, εγώ συνεχίζω να υπάρχω και ο χοντρός βγάζει καπνό απ’ όλες τις τρύπες κι εγώ το απολαμβάνω!

Και το κυριότερο?
Είναι μπουκωμένος και αδυνατεί να μιλήσει.

Παρ’ όλα αυτά, επειδή ζούμε σ’ αυτή την χαριτωμένη απ’ όλες τις πλευρές αξιοκρατική χώρα, που όλοι εμείς οι πολίτες που πληρώνουμε φόρους, δίχως να έχουμε παροχές, αλλά εισπράττουμε μόνον ανασφάλειες, πρέπει πια να φωνάζουμε, ακόμα και με κόστος.

Αν με χάσετε, για μεγάλο διάστημα από δω, αναζητήστε με δεν θα είμαι η πρώτη, ούτε η τελευταία που θα έχει καταπιεί το μαύρο σκοτάδι…
Και θα αναζητείται ο ένοχος μεταξύ αγνώστων, μέχρι του σημείου που ο φάκελος θα μπει στο αρχείο σαν ανεξερεύνητος λόγω ελλειπών στοιχείων!

Κι είναι άδικο να την πατάς από λαμόγια...
κάτι πιο φυσιολογικό παρακαλώ, δεν έχει το "μενού" ?