Ταυτότητα

Το «φιόρο» αυτομαστιγώνεται:
Που βλέπει σκουπίδια πεταμένα παντού.
Που οι ράμπες των ατόμων με ειδικές ανάγκες είναι σχεδόν ανύπαρκτες, ή εκεί που υπάρχουν είναι κλειστές από αυτοκίνητα πρόχειρα μα μόνιμα παρκαρισμένα.
Που ανοίγοντας τηλεόραση ακούει πως κάποιοι περνάνε καλά σε βάρος των υπολοίπων.
Που τ' αδέσποτα ζώα γίνονται θυσία στο βωμό της αδιαφορίας στους ανώμαλους δρόμους μας.
Που σε κάθε έξοδο αργίας η χώρα μας θυμίζει πόλεμο.
Που η άναρχη δόμηση θυμίζει τριτοκοσμική χώρα.
Που μας έπνιξαν οι κεραίες και τα αυθαίρετα δώματα, στις ταράτσες και μας κρύβουν τον ήλιο.
Που η αστυνομία είναι ανύπαρκτη έως αδιάφορη.
Που ακούει καθημερινά αυτό το «δε βαριέσαι?» κάνοντας «πάσα» το πρόβλημα.
Που η πρασινάδα είναι προνόμιο των ολίγων που ζουν στα προάστια.
Που η ποιότητα στη ζωή μας είναι μακρινό όνειρο.
Που δεν μπορώ να φύγω για πάντα στο νησί μου γιατί εκεί θα αναγκαστώ να περιοριστώ στα οικιακά.
Που πάω στις δημόσιες υπηρεσίες και νιώθω πως μου κάνουν χάρη.
Που η ζωή της οικογένειάς μου και η δική μου είναι μετέωρη και επισφαλής και κλειδώνομαι με 7 κλειδαριές.
Που για να δουν τα ματάκια μου μια ομορφιά πρέπει να πάρω βουνά και λαγκάδια και δεν με ρωτάει κανείς αν μπορώ να το κάνω και κάθε πότε.
Που η ηχορύπανση με βομβαρδίζει από τα ΜΜΕ, τις κόρνες και το γείτονα από πάνω μου που νομίζει πως ζει μόνος σ’ αυτό το σπίτι.
Που νομίζουν πως είμαστε «βλαμμένοι» αλλά τα ευχολόγια πάνε κι έρχονται από επίδοξους πολιτευτές πρόωρα, λόγω Πάσχα.
Που πληρώνω την απόλαυσή μου-το καφεδάκι μου πιο ακριβά από παντού στον κόσμο, αλλά η τελευταία μου αύξηση ήταν μόλις 72 € κι έτσι αναγκάζομαι να το απολαμβάνω σπίτι μου.
Που τα παιδιά μου για να σπουδάσουν πρέπει να βρω τους τρόπους να πληρώσω αδρά την «δωρεάν παιδεία τους».
Που κάποιοι με αναγκάζουν να κάνω περικοπές στο όραμα για κάτι καλύτερο και να σκαρφιστώ λύσεις ανορθόδοξες.
Που είναι κουφή και τυφλή η εξουσία.

Κάπως έτσι «το φιόρο μετουσιώνεται σε Paranoia» κι αφού δεν μ’ ακούει κανείς τα καταθέτω εδώ για να μην πάρω κανένα όπλο και πάω στο Σύνταγμα έξω από εκείνο το κτίριο που οι αξιότιμοι κ.κ.Γραβατάκηδες, μέσα στα χαμόγελα καθορίζουν τη ζωή μου και τη δική σας.
Αφήστε ν' αποφασίσω εγώ κύριοι αν το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία μου περισσότερο απ' το δηλητήριο που ανελέητα χύνετε εσείς στον εγκέφαλό μου.
Μετά απ' όλα αυτά, πώς να μην βυθίζομαι στο κόσμο μου και να μην εκφράζω την μελαγχολία μου?