Eθνική οδός, οδός παθών

Σάββατο απόγευμα έξω από το Αίγιο περίπου.
Κατευθύνομαι προς Αθήνα ώρα 19.06.
Με προσπερνάει ένα αμάξι, γιαπωνέζικης φιλοσοφίας.
Μέσα δυο άνδρες όπως πρόλαβα να δω.
Διανύουμε μαζί σχεδόν, μπρος-πίσω κάπου 5 χλμ.
Συζητούν μεταξύ τους, όπως διακρίνω.

Και ξαφνικά απο το ανοιχτό παράθυρο του οδηγού "ΠΕΤΑΕΙ" στην κυριολεξία ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι νερού, το οποίο σχεδόν έρχεται με γκελ στο επόμενο δικό μου (καμιά σημασία βέβαια σε ποιόν προσγειώθηκε, έτυχε να είμαι εγώ).
Τρέχω να τους προσπεράσω με αρκετό κίνδυνο, αφού η ταχύτητα των 170 χλμ. μου προκαλεί ίλιγγο.
Τα καταφέρνω, πατάνε γκάζι, κορνάρω, κοντοστέκονται στις ρόδες τους, πιστεύουν πως τους γουστάρω τρελά, μου χαμογελάνε.
Νέοι καμιά 25αριά ο καθένας τους. Σε παράλληλη θέση τους "ψιθυρίζω" δυνατά βέβαια, "πως είναι χειρότεροι κι απ' τους εμπρηστές οι παλιομαλάκες".

Με ακολούθησαν έως την Κόρινθο με κλεισίματα, σφήνες κι όλα τα συναφή.
Και με έβαλαν σε σκέψεις πως τέτοιου είδους τύποι πυρπολούν καθημερινά τη ζωή μας και βάζουν σε κίνδυνο ότι κινείται γύρω τους.

Κι όμως κάποιες μάνες θα είναι περήφανες για τους δίμετρους λεβέντες τους κάπου εκεί έξω!

Να τους χαίρονται, δεν τις ζηλεύω καθόλου!

υ.γ.
Και που κράτησα τα στοιχεία τους τι έγινε δηλαδή;
Στην Ελβετία ζούμε ή στη Γερμανία ; πάλι μη χέσω δηλαδή.