Σχέσεις στοργής

Σήμερα μ’ έχει πιάσει ο δαιμονισμένος μου οίστρος.
Μεγάλωσα και δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί εμείς οι άνθρωποι, κάνουμε τόσο μεγάλο κακό σε διάρκεια στον εαυτό μας. Αγαπάμε τον άνθρωπό μας, ο.κ. αλλά δεν χάνουμε την ευκαιρία να αρνηθούμε την πρόκληση, με κίνητρο ίσως τα ολοστρόγγυλα κι εντυπωσιακά οπίσθια της απέναντι κοπελιάς. Τόσο ρηχά. Ή και αντίστροφα για μια ενδιαφέρουσα μούρη, που υπόσχεται πολλά. Ο δικός μας άνθρωπος, εγκλωβισμένος στις συνήθεις δραστηριότητες, μακάριος στον ύπνο του.
Και η αυταπάτη για μια μόλις χούφτα (επίκτητα) όμορφα δευτερολέπτα ή μια αράδα καλοδουλεμένο σενάριοο, που έχουμε ανάγκη να ακούσουμε.

Υπάρχει κάποιος λόγος να τιμωρούμε έτσι τον εαυτό μας?
Ζούμε τουλάχιστον στο ψέμα συνειδητοποιημένοι?
Αν ναι, έχουμε κάνει ένα καλό βήμα.
Αν όχι κι απλά ενδιαφερόμαστε για τη δικιά μας χαρά και μόνον, τότε μάλλον αξιολύπητοι είμαστε, όχι τόσο για τη σκέψη που μας κολάζει, μα για το χρόνο που χάνουμε με κάποιον που δεν μας ταιριάζει και βασανιστικά μοιράζουμε μαζί του την καθημερινότητά μας.

Ένας απ’ τους χειρότερους εχθρούς μας, είναι η ανασφάλεια.
Για το χρόνια που περνούν γρήγορα, για τις χαμένες ευκαιρίες, για τις επιλογές μας, για την προδοσία που πάντα υποπτευόμαστε πως καιροφυλαχτεί, για την επιβεβαίωση που δεν εισπράττουμε από εκεί που την περιμένουμε.
Άλλος εχθρός μεγάλος η συνήθεια. Αυτή που μετατρέπει την ανάγκη μας σε επιταγή.
Αυτή που πνίγει στην καθημερινότητα εκείνα τα πεταρίσματα και τις ταχυκαρδίες.
Ο φόβος της απόρριψης στη συνέχεια, της μοναξιάς, της κοινωνικής κριτικής.

Με όλα αυτά πέφτουμε σ’ ένα βαθύ ύπνο που κρατάει πολλά-πολλά χρόνια για να ξυπνήσουμε ένα πρωινό και να νοιώθουμε αηδία κι αποστροφή για τον εαυτό μας και πιθανόν και για το άλλο μας μισό.

Είναι η στιγμή που η φύση εκδικείται. Και ο γαμημένος ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα κλείνοντας την πόρτα πίσω, είναι να ξέρεις πως ο κύκλος έκλεισε και δεν μετανιώνεις για τίποτα. Κι αν είσαι από τους τυχερούς που έδωσες περισσότερα, τότε υπέγραψες μιαν υποθήκη με συνέπεια και αυτοσεβασμό που δύσκολα μπορούν να σου την πάρουν πίσω.

Το έπαθλο είναι εκείνο που μετράει κι έχει να κάνει μόνο με την ευτυχία που νιώθεις μετά την απόφαση ζωής που οφείλει να σε κρατήσει ζωντανά ξύπνιο, μονολογώντας: Ναι αυτόν /ή την αγάπησα βαθιά, χωρίς να την πονέσω και το άξιζε.