Πέμπτη, Ιουλίου 05, 2007

Σχέσεις στοργής

Σήμερα μ’ έχει πιάσει ο δαιμονισμένος μου οίστρος.
Μεγάλωσα και δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί εμείς οι άνθρωποι, κάνουμε τόσο μεγάλο κακό σε διάρκεια στον εαυτό μας. Αγαπάμε τον άνθρωπό μας, ο.κ. αλλά δεν χάνουμε την ευκαιρία να αρνηθούμε την πρόκληση, με κίνητρο ίσως τα ολοστρόγγυλα κι εντυπωσιακά οπίσθια της απέναντι κοπελιάς. Τόσο ρηχά. Ή και αντίστροφα για μια ενδιαφέρουσα μούρη, που υπόσχεται πολλά. Ο δικός μας άνθρωπος, εγκλωβισμένος στις συνήθεις δραστηριότητες, μακάριος στον ύπνο του.
Και η αυταπάτη για μια μόλις χούφτα (επίκτητα) όμορφα δευτερολέπτα ή μια αράδα καλοδουλεμένο σενάριοο, που έχουμε ανάγκη να ακούσουμε.

Υπάρχει κάποιος λόγος να τιμωρούμε έτσι τον εαυτό μας?
Ζούμε τουλάχιστον στο ψέμα συνειδητοποιημένοι?
Αν ναι, έχουμε κάνει ένα καλό βήμα.
Αν όχι κι απλά ενδιαφερόμαστε για τη δικιά μας χαρά και μόνον, τότε μάλλον αξιολύπητοι είμαστε, όχι τόσο για τη σκέψη που μας κολάζει, μα για το χρόνο που χάνουμε με κάποιον που δεν μας ταιριάζει και βασανιστικά μοιράζουμε μαζί του την καθημερινότητά μας.

Ένας απ’ τους χειρότερους εχθρούς μας, είναι η ανασφάλεια.
Για το χρόνια που περνούν γρήγορα, για τις χαμένες ευκαιρίες, για τις επιλογές μας, για την προδοσία που πάντα υποπτευόμαστε πως καιροφυλαχτεί, για την επιβεβαίωση που δεν εισπράττουμε από εκεί που την περιμένουμε.
Άλλος εχθρός μεγάλος η συνήθεια. Αυτή που μετατρέπει την ανάγκη μας σε επιταγή.
Αυτή που πνίγει στην καθημερινότητα εκείνα τα πεταρίσματα και τις ταχυκαρδίες.
Ο φόβος της απόρριψης στη συνέχεια, της μοναξιάς, της κοινωνικής κριτικής.

Με όλα αυτά πέφτουμε σ’ ένα βαθύ ύπνο που κρατάει πολλά-πολλά χρόνια για να ξυπνήσουμε ένα πρωινό και να νοιώθουμε αηδία κι αποστροφή για τον εαυτό μας και πιθανόν και για το άλλο μας μισό.

Είναι η στιγμή που η φύση εκδικείται. Και ο γαμημένος ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα κλείνοντας την πόρτα πίσω, είναι να ξέρεις πως ο κύκλος έκλεισε και δεν μετανιώνεις για τίποτα. Κι αν είσαι από τους τυχερούς που έδωσες περισσότερα, τότε υπέγραψες μιαν υποθήκη με συνέπεια και αυτοσεβασμό που δύσκολα μπορούν να σου την πάρουν πίσω.

Το έπαθλο είναι εκείνο που μετράει κι έχει να κάνει μόνο με την ευτυχία που νιώθεις μετά την απόφαση ζωής που οφείλει να σε κρατήσει ζωντανά ξύπνιο, μονολογώντας: Ναι αυτόν /ή την αγάπησα βαθιά, χωρίς να την πονέσω και το άξιζε.

27 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

Φιόρο μου, είναι αδύνατον να μη πονέσεις κάποιον.
Δεν μπορεί, δε γίνεται.
Κι αυτό είναι καλό. Σημαίνει πως νοιάζεσαι και νοιάζεται.
Σημαίνει πως δεν υπάρχει αδιαφορία.

Οπως και η συνήθεια, η ρουτίνα.
Το νά ζεις με καποιον συνεχώς, σίγουρα σε κανει και ζεις σε μια ρουτίνα.
Είμαι παντρεμένη είκοσι χρόνια και..
Υπάρχουν στιγμές που με τον σύντροφο μου, λες και διακτινιζόμαστε στο τότε, στο πριν. Αλλά, αυτές είναι στιγμές.
Ενα βλέμμα, ένα τραγούδι που ακούμε και μας γυρίζει στα παλιά..
Ολο τον υπόλοιπο χρόνο όμως, ζουμε σε μια (δόξα τω Θεώ) ρουτίνα.
Που πάει να πει, πως, προς το παρόν, όλα είναι μια χαρά.
Και δε γίνεται και διαφορετικά.
Τα παιδιά είναι η πρώτη και η απόλυτη προτεραιότητα.
Μια χαρά ειναι κι η ρουτίνα λοιπόν.
Οταν μεγαλωσουν και φυγουν για τον γύρο του κοσμου, θα κάνουμε κι εμείς την επανάσταση μας :D

Ομως μετά από εικοσι τόσα χρόνια που ειμαστε μαζί, εξακολουθουμε κι ειμαστε σύντροφοι.
Βασικό αυτό.
Το βασικότερο θα 'λεγα, για μένα. :))

Я верю в Сталина είπε...

Και ο νοών νοείτω...

Paranoia είπε...

-> μαριλένα μου

αν σέβεσαι αρκούντως τον ευατό σου θα το κάνεις α΄πό καθόλου έως κομψά.
Και είναι κορυφαίο συναίσθημα-συμφωνώ μαζί σου- να νιώθεις πως έχεις σύντροφο κι όχι ανταγωνιστή ή εχθρό.
Αν λοιπόν το έχετε πετύχει αυτό, έστω και με τη ρουτίνα ενδιάμεσα, τότε έχετε καλή συνταγή μεταξύ σας και σας εύχομαι να την κρατήσετε ζωντανή, κάνοντας πρωτότυπα εκπλήξεις ο ένας στον άλλον κατά διαστήματα.

Η νοσταλγία όμως για στιγμές που πέρασαν ανεπιστρεπτί, θέλει πόλεμο να δώσει τη θέση της σε καινούριες χαρές, με σκοπό την όλο και βαθύτερη προσέγγιση.

Είναι παιγνίδι όπως όλα- εκρός των παιδιών- και θέλει τόλμη και φαντασία για να μην "κόψει".
Συνεπώς σαν επίλογο, [ροφανώς χαίρομαι για σένα, για σας μαριλένα μου.


-> δημοσθένη

μόλις διάβασα το τελευταίο σου ποστ και διαπίστωσα από σύμπτωση, πως κατά κάποιο τρόπο το δικό μου κολλάει, πάνω του.
Κοίτα αυτό που θέλω να σου πω, μετά από πολλή σκέψη που με έβαλες, είναι πως εσείς οι άνδρες (οι περισσότεροι) κάνετε το λάθος να πιστεύετε πως οι υπόλοιπες γυναίκες έχουν τις χάρες της Αντζελίνας Τζολί τουλάχιστον, ενώ η δικιά σας, είναι και πρέπει να παραμείνει αμόλυντη μητέρα- σύζυγος.
Στην ουσία όμως η δικιά σας έχει πολλές περισσότερες χάρες, αλλά επειδή την κατακτήσατε ΔΕΝ τις βλέπετε.
Όλη η ιστορία γίνεται για το παιγνίδι, αυτό αλλάζει.

Προσπαθείστε λίγο περισσότερο, γιατί το αξίζει και νάσαι σίγουρος τότε, πως κερδίζοντας το μυαλό της δικιάς σου γυναίκας, κερδίζεις τον κόσμο όλον. Γιατί κυρίως είναι αυτή που επέλεξες να μεγαλώσει τα παιδιά σας.
Κι η γυναίκα είναι "καμήλα" ΔΕΝ ξεχνά ποτέ, μέχρι τα βαθιά γεράματα.

καλό απόγευμα στην εξωτική Σουηδία.

Я верю в Сталина είπε...

Θα συμφωνούσα με αυτά που μου τονίζεις στην απάντησή σου αν εν προκειμένω δεν συνέβαιναν κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες:
1. Ποτέ - προσωπικά, δεν μιλώ εξ ονόματος όλων των υπόλοιπων ανδρών. Δεν γενικεύω - δεν αναζήτησα την αμόλυντη σύζυγο, μητέρα. Άλλωστε έχω κάνει σαφές (της έχω κάνει σαφές) πως είναι δικιά της επιλογή το αν θα βγει έξω με μια φίλη της για ποτό, μέχρι το να πάει διακοπές όπου ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα με απατήσει, κερατώσει ή όποιο άλλο χαρακτηρισμό θέλεις. Truth is ότι η γυναίκα μου έχει κάνει και τα ταξέιδια της και τα ΣΚ της, κάτι που για παράδειγμα εγώ δεν έχω την τύχη μέχρι τώρα και μάλιστα νοιώθω και περίεργα τώρα που έχω και άδεια από τη δουλειά.
2. Δεν μεγαλώνει μόνη τα παιδιά, αντιθέτως είμαστε και οι δύο ενεργά παρόντες και μάλιστα χωρίς την ελάχιστη βοήθεια από κανένα, που αυτό πρακτικά σημαίνει μηδέν προσωπική ζωή αφενός και αφ' ετέρου είμαστε οι άνθρωποι λάστιχο, για να μπορέσουμε να προλάβουμε τα πάντα στην καλύτερη δυνατή αναλογία.
3. Η προσπάθεια να κερδίσεις το μυαλό του άλλου πιστεύω πως πρέπει να είναι αμφίδρομη.

ΥΓ Δεν μου αρέσει η Τζολί...

Fatale είπε...

Φιορούλα...
όλα στη ζωή μας είναι θέμα αποφάσεων...σωστό...
αλλά μέχρι να παρθεί η απόφαση σε λήθαργο πεσμένοι...σωστότατο....!!

και μια ωραία πρωία ξυπνάς και γίνεται η αλλαγή...η απόφαση που φέρνει την αλλαγή....πάρθηκε..

εντυπωσιασμένοι και
παγιδευμένοι και εγκλωβισμένοι στο περυτίλιγμα των σχέσεων ή του γάμου ...ξυπνήστε...χτυπάει ξυπνητήρι.....γενναία τα είπες....!!

η προσωπική μου γνώμη είναι ότι ναι υπάρχει το δηλητήριο της συμβίωσης, υπάρχει και η ρουτίνα , υπάρχει και η φθορά....
αλλά όταν υπάρχουν παιδιά σοφόν θα είναι να τα καταργήσεις όλα αυτά και να παραμείνεις ,εννοείται συνειδητά ,σε μια τέτοια κατάσταση.

φιλιά

iLiAs είπε...

Η αλήθεια είναι ότι οι πειρασμοί είναι πολλοί!
Το θέμα είναι να ξέρουμε τι θέλουμε και να έχουμε κατασταλάξει.
Αλλά και πάλι, νομίζω η ειλικρινεια και μια τίμια εξήγηση είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε..και μετά πάμε γι' άλλα!

την επιβεβαίωση που δεν εισπράττουμε από εκεί που την περιμένουμε
αν είσαι από τους τυχερούς που έδωσες περισσότερα
Τα κρατάω ως φράσεις!

Όμορφο απόγευμα να έχεις φιορούλα! :)

APSOY είπε...

Να την πω τη μαλακία? Θα την πω...
Δηλαδή όταν την έχουμε δαγκώσει τη λαμαρίνα... κι όταν την έχουμε τη μια κάποια καψούρα...
στα μάτια μας, το ταίρι μας δεν έχει τα ωραιότερα μάτια, κώλο, κ.ο.κ?
Ή απλά είμαι ρομαντικός και δεν ξέρω τι μου γίνεται?

Άλλο ανασφάλεια σχέσης (ρε, μ αγαπάει? με δουλεύει? τι θέλει κ.ο.κ)
κι άλλο ανασφάλεια για τον εαυτό μας
(αρέσω? θα μου καθόταν αυτό το πιπινάκι? κ.ο.κ)

Στη δεύτερη περίπτωση, η καψούρα είναι με την πάρτη μας...
Λέω εγώ τώρα...
Δεν κόβω χέρια/λαιμό/κεφάλι κ.ο.κ

Πάω να φάω μεγάλη μπουκιά...
(για να μην πω μεγάλη κουβέντα...)!

Φιλάκια Φιοράκι.
Και ψιτ... ξέρεις... ναι, είναι παιχνίδι... υπάρχουν και ζαβολιάρηδες και "θέλω_να_νικήσω_πάσει_θυσία" ...αλλά όχι μόνο αυτοί...!

αυτάαααααααα.

Dream_Rider είπε...

Διαβάζοντας την απάντηση στο σχόλιο του Δημοσθένη θέλω να προσθέσω τα εξής:

Το να αναγνωρίζεις κάτι ως ωραίο δεν πιστεύω οτι είναι κάτι μεμπτό και δε σημαίνει αυτόματα οτι υποβιβάζεις ή/και συγκρίνεις την/τον σύντροφό σου.

Προσωπικά τώρα, δεν βρίσκω το λόγο να μη κάνω με την σύντροφό μου όσα θα μου ερχόταν να κάνω στα εν λόγω οπίσθια κτλ. Σίγουρα κερδισμένοι και οι δύο θα βγούμε. Κι ας μη είναι και άγαλμα. Στο κάτω κάτω η επιλογή και η επιθυμία έχει και άλλα κριτήρια...

aneksartitos2 είπε...

η αγαπη ποναει τερμα...........
αλλα και η απορριψη κατ'εμε ειναι η λεξη κλειδι

Ανώνυμος είπε...

εδωσες καποιες λεξεις κλειδια...'ανασφαλεια', 'συνηθεια', 'φοβος'! εκει αρχιζουν και τελειωνουν ολα...θελει πολλη δουλεια το καθετι και ιδιαιτερα οι 'σχεσεις στοργής'. εχουμε ξεχασει πως ειναι να δινεσαι, να αφηνεσαι,να ζεις και στην τελικη να εχεις χορτασει, να το εχεις φιλοσοφησει και να μην σε νοιαζει κι αν ακομη πονεσεις! ειναι πιο εφιαλτικο να περιμενεις να πονεσεις απο τον ιδιο τον πονο...καλη σου νυχτα...πολυ ωραιο το κειμενο σου!

Paranoia είπε...

Πρώτα απ' όλα νομίζω πως "ανοίξαμε" ένα τεράστιο και πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο γύρω από τις σχέσεις και τον σεβασμό που μπορεί να τους αποδίδουμε.
Κι επειδή μας αφορά όλους χτες, σήμερα, αύριο μπορούμε να καταθέσουμε τον οβολό μας, τις γνώσεις μας την εμπειρία μας και που ξέρετε μπορεί να δώσουμε το στίγμα μας πως ζωντανοί άνθρωποι είναι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι.
Μου άρεσαν τα σχόλια σας πάρα πολύ κι επειδή μπήκα μέσα μόλις, θέλω με πολλή ησυχία να σας ξαναδιαβάσω προσεκτικά και να απαντήσω προσωπικά πια αύριο βράδυ σχολιάζοντας πάνω στα δικά σας σχόλια, που ούτως ή άλλως μου δίνουν χαρά.

Ωστόσο έχετε το ελεύθερο να κάνετε ζωντανό διάλογο, έστω κι αν λείπω.
Να ξέρετε πως από σας μαθαίνω κάθε μέρα, πράγμα που σημαίνει πως δεν είμαστε κανένας εδώ για να σκοτώνει το χρόνο του που είναι πολύτιμος.

Τα φιλιά μου έως αύριο βράδυ

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Φιόρο μου, εγώ το βλέπω ως εξής:
Ναι, αυτή την αγάπησα βαθιά και δεν θα την πονέσω, αν και το άξιζε...

καλημέρες

Я верю в Сталина είπε...

@paranoia: θα διαφωνήσω ότι ζωντανός άνθρωπος είναι ο ευτυχισμένος. Σίγουρα ισχύει το αντίστροφο, όμως ακόμα κι ένας άνθρωπος που δεν είναι ευτυχισμένος, αλλά ψάχνεται,αναζητά, το δουλεύει το πράγμα, είναι πολύ πιο ζωντανός από κάποιον άλλο που ισως ακόμα και να είναι ευτυχισμένος αλλά τα ερεθίσματα και οι αναζητήσεις του είναι flatline

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

To παραλλάζω:

Ναι αυτόν /ή την ΑΓΑΠΩ βαθιά ΚΑΙ ΔΕ θα τον/την πονέσω, ΓΙΑΤΙ το αξίζει.

Που πα' να πει...πως δεν παντρεύτηκα για την πλάκα, αλλά για να ΦΤΙΑΞΩ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΤΙς ΕΥΘΥΝΕς ΜΟΥ.

ΚοντολΟγίς, ΦΤΑΝΩ ΣΤΟ ΓΑΜΟ ΜΕ ΩΡΙΜΗ ΣΚΕΨΗ και δεν ΕΠΙΔΙΩΚΩ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΜΟ ΚΑΙ ...ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ.

Γλαρένιες αγκαλιές

Dream_Rider είπε...

@ φυρδην-μίγδην

Συμφωνώ. Αλλά επειδή κάποιος/α παντρεύτηκε δεν σημαίνει οτι πέθαναν όλες του οι αισθήσεις! Είναι νομίζω παράλογο πχ. να περιμένει κανείς να κλείνει τα μάτια του όποτε είναι έξω από το σπίτι από το φόβο να μην παρεξηγηθεί ο,η σύντροφός της/του. Το πονηρό, η απιστία ξεκινάει στο μυαλό και όχι αλλού.

Όσο για το γάμο, σαφέστατα πρέπει να προηγείται ωριμότατη σκέψη (όσο μπορεί βέβαια κανείς). Και νομίζω πως περιπέτειες και επιβεβαίωση ΜΕΣΑ από το γάμο επιβάλλονται. Για να μη αναζητώνται αλλού..

Ανώνυμος είπε...

να μην μετανιώνεις για τίποτα... αυτό είναι το ωραίο και αν μάλιστα το καταφέρνεις... τότε.... ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!!
φιλάκια....

Paranoia είπε...

-> dhmostheni

1)όλοι θέλουμε κατά βάθος, ο δικός μας άνθρωπος να είναι αμόλυντος, κι ας μην το ζητάμε ευθέως.

το λάθος γίνεται στο σημείο που τον θεωρούμε κτήμα μας, δεν ανήκει παρά στον εαυτό του και απλά μας χαρίζεται και το κάνει καλύτερα όταν εισπράττει αγάπη κι αφοσίωση.

2)ελπίζω να μην γίνεται αγγαρεία το μοίρασμα των υποχρεώσεων,
για τη γυναίκα, είναι καθήκον, για τον άνδρα θυσία???

άποψή μου?
αν γίνεται με καλή διάθεση πως δημιουργείτε μαζί ανάμεσα σε γέλιο και δραστηριότητες με τη σκέψη πάντα πως αυτές οι στιγμές δεν θα επιστρέψουν πίσω ποτέ, μήπως είναι μια καλή πρόταση-δικαιολογία για πιο ευχάριστη και γενναιόδωρη προσφορά με μεράκι?

3)Το δεντράκι είναι εκεί στο βάθος του δάσους, αλλά το δάσος το βλέπεις, άραγε? για σκέψου το λίγο

φιλιά

Paranoia είπε...

-> fatale

συμφωνώ σε όλα εκτός από την λέξη σου "καταργήσεις"

δεν καταργείς τίποτα
προσπαθείς,
και δουλεύεις μέσα στη σχέση μαζί με τον άλλον

(μήπως και με τον επόμενο, πάλι τα ίδια δεν θα έρθουν με το χρόνο?)

Paranoia είπε...

-> ilias

το κάθε τι που κάνουμε έχει άμεση σχέση με το πόσο έντιμοι θέλουμε να είμαστε ή είμαστε εκ φύσεως εν κατακλείδι

να περάσεις καλό Σ/Κ


-> apsoy

ε, ναι πρέπει να έχει στα μάτια μας τα καλύτερα.
Νομίζω όμως πως πρέπει να προσπαθεί να τα διατηρεί και κάπως έτσι, όπως τον γνωρίσαμε, όχι επειδή παραγνωριστήκαμε να πάψει να είναι ελκυστικός στα μάτια μου, γιατί αφέθηκε και πάτησε τα 140 κιλά αισίως.

Θέλω να συνεχίσει να διεγείρει το οπτικό μου νεύρο και η φθορά χρόνο με το χρόνο να είναι ελεγχόμενη...

τους "ζαβολιάρηδες" όπως τους λες τους θεωρώ επικίνδυνα δειλούς, βέβαια αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις κιόλας...

και ξέρω καλά τι σου λέω!

φιλούμπες

Paranoia είπε...

-> dream_rider

(ωραίο όνομα)

απόλαυσέ τα μετά της συντρόφου σου, και μην ξεχάσεις να της θυμίσεις πως τα δικά της όμως τον στέλνουν (ας είναι και ψεμματάκι κατά συνθήκη)

και δεν πειράζει φαντασιώσου τα και λίγο, στην ειδική στιγμή
(άλλωστε δεν το κάνουμε?)


-> ανεξάρτητε

όλα πονάνε
και έτσι πρέπει για να είναι ξεχωριστά


-> una mama

οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν δουλειά, όλες οι σχέσεις σε όλα τα επίπεδα
για να βελτιώνονται, να γίνονται ευχάριστες και να διαφέρουμε από τα ζώα μιας κι εμείς έχουμε λογική.

Paranoia είπε...

-> σπύρο σεραφείμ

για μένα η εκδίκηση δεν έχει καμιά λογική υπόσταση σε καμια σχέση ερωτικής μορφής.

-> δημοσθένη


και αντίστροφα βέβαια, σ' ευχαριστώ που το επεσήμανες

αλλά αν ψάχνεται στα 20 το βρίσκω λογικό
ακόμα και στα 30

από κει και πάνω όμως κάτι άλλο συμβαίνει κι εσύ ως ειδικός θα μας μιλούσες ίσως για ανωριμότητα, επιπολαιότητα ή και διαταραγμένη προσωπικότητα αν δεν καταφέρνει να ωριμάσει ποτε?

-> φύρδην-μιγδην

οι άνδρες έχουν άλλα κριτήρια, από μας...
και αποδεικνύουν με τις πράξεις τους τελικά πως είναι πιο ανασφαλείς από μας.

-> spaigeck

σωστόοοοοο
κι ας πονάει


καλό και ερωτικό Σ/Κ σε όλους σας

kiki είπε...

Μεγάλο κακό η ανασφάλεια και οι επιλογές που σε οδηγεί να κάνεις. Πάντως είτε η ανασφάλεια, είτε το ανικανοποίητο του ανθρώπου, μια μέρα ξυπνάς και θέλεις να αλλάξεις τα πάντα. Θες να νιώσεις πάλι ταχυπαλμία και αδρεναλίνη και εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι και την αϋπνία και ξανά μανά από την αρχή ενώ ξέρεις ότι θα έχει ακριβώς την ίδια κατάληξη...

Я верю в Сталина είπε...

Εγώ ως ειδικός δεν θα σας μιλούσα για τίποτα, εσύ επιμένεις να εκμαιεύσεις τί νομίζω. Αυτο που θέλω όμως να παρατηρήσω είναι πως έχω την εντύπωση ότι δεν μπορούμε να καταλάβει ο ένας τί εννοεί ο άλλος, μάλλον, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς άλλα να γράφεις εσύ, άλλα να απαντάω εγώ και τούμπαλιν.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Καταλαβαίνουμε πολύ καλά τί εννοεί ο άλλος. Απλώς μερικοί να κααλάβουν πως δεν πρέπει να αποφασίζουν ένα γάμο όντες απροετοίμαστοι, ανέτοιμοι, αδαείς, άπειροι, ισχυρογνώμονες, υπερατομιστές.
Προτιμότερο να συμβιώνουν χωρίς στεφανοχάρτια και δεσμεύσεις για τις οποίες δηλώνουν ανυποχώρητοι.
Εγώ εκεί με ...τους φίλους μου κι' εσύ από την άλλη με ...τις δικές σου.
Γιατί τελικά, τα θύματα είναι τα παιδιά που θα έχουν εν τω μεταξύ προκύψει από αυτή τη δέσμευση και όχι ΔΕΣΜΑ όπως πολλά αγοράκια επιμένετε να θεωρείτε το γάμο, ο οποίος είναι μοίρασμα αγάπης και μόνο.

Γλαρένιες αγκαλίτσες

Paranoia είπε...

-> oneiromageiremata


γνώμη μου :
αφηνόμαστε και καταρρέουμε, όπως καταρρέει η σχέση

καλή εβδομάδα

-> δημοσθένη

κουβέντα κάνουμε, δεν είναι προσωπικό - γιατί άλλωστε -
η άποψη ενός άνδρα και η ανταλλαγή σκέψεων βοηθάει πολύ.

καλή εβδομάδα, με λιγότερο άγχος!

Paranoia είπε...

-> φυρδην-μιγδην

τελικά πιστεύω πως οι γυναίκες είναι πιο ώριμες σε σοβαρές αποφάσεις ζωής, αυτό βγαίνει απ' όλη την κουβέντα.

καλημέρες και οι γλάροι έφτασαν

kelly alamanou είπε...

δεν ξέρω πως μου ήρθε αλλα θέλω να γράψω κάτι που διάβασα στον LOCKHEART σήμερα
''Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να παγιδευτεί δίχως την συναίνεση του.''

Τώρα το γιατί συναινεί είναι μία ΑΛΛΗ πολύ μεγάλη και ίσως ενδιαφέρουσα ιστορία.