Επιστροφή

Στο δωμάτιο το εφηβικό μου. Πάλι. Σαν χτες, πέρασαν τόσα χρόνια.
Ένα μονό κρεβάτι, που κοιμόταν η μια αδελφή μου.
Ένας καναπές διπλής χρήσης που μοιραζόμασταν με την άλλη αδελφή μου.
Ένα ταπεινό γραφείο που εναλλάξ διαβάζαμε ανάλογα, ποια απ’ τις τρεις θα το προλάβαινε άδειο. Θυμάμαι, πως πολλές φορές μένοντας ώρες σ’ αυτήν εδώ τη βασανισμένη καρέκλα κολλημένη, μη τυχόν και μου την πιάσει κάποια απ’ τις αδελφές μου την κατουρούσα.
Με ικανοποίηση και σαδισμό στρογγυλοκαθόμουνα ανεβάζοντας επιδεικτικά τα πόδια μου στο γραφείο, με το μολύβι ανάμεσα στα δάχτυλα να παίζει το ρόλο του τσιγάρου. Εδώ σμίλεψα τα όνειρά μου. Μπροστά στον καθρέφτη γινόμουν ολόκληρη ένας ρόλος.
Με τα φουρώ και τις δαντέλες της μαμάς και τα αμερικάνικα μυτερά τακούνια της.
Στό παιδικό μου δωμάτιο έμαθα να υποδύομαι ρόλους.
Που όμως δεν γνώριζα πόσο χρήσιμοι θα γινόντουσαν άλλοτε για καλό κι άλλοτε όχι.
Περγαμηνές προόδου, στους τοίχους. Οι παλιομοδίτικες κούκλες, ένας κόσμος ολοζώντανος. Κουμπαριές και βαφτίσια. Άπειρες φορές αλλάξαμε τα ονόματα, να δικαιολογούν τα μυστήρια.

Στη βιβλιοθήκη μας στριμωγμένα κιτρινισμένα βιβλία. Άλλα που διαβάστηκαν μια δύο και τρεις φορές, όταν δεν υπήρχε δυνατότητα να παίρνουμε καινούρια.
Ντοστογιέφσκι, Καζαντζάκης, Μητροπούλου, Νήλ, Ταχτσής, Πέρλ Μπάκ, Άντλερ…
Τραβώ ένα, έτσι να δω τι θυμάμαι
«Ένας ηθοποιός δημιουργείται» Κωνσταντίν Στανισλάβσκι.
Προχωράω στην αφιέρωση.

«Σε σένα που θέλω
όσο τίποτα άλλο στον κόσμο»

Δικός σου

Α.

Μάης του ……

(αυτό δεν το αποκαλύπτω - Μερικά πράγματα δίνουν νόημα στην ικανοποίηση της περιέργειας).

Προσπαθώ να θυμηθώ τις συνθήκες που μου το χάρισε τότε.
Α, ναι!
Έκανα θέατρο, πειραματικό θέατρο, κρυφά με ψέμματα, στα σκοτάδια.
Στο δικό μου «κρυφό σχολειό».
Ένα παιδί μπορεί να ξεγελάει τους μεγάλους στο όνομα της αθωότητας.

Ηθοποιός = πουτάνα, έλεγαν τότε.
Το θέατρο ζωή, λατρεία.
Κουρδίζω τ’ όνειρο να ζωντανέψει.

Μερικά πράγματα δεν ξυπνούν ποτέ.
Σαν μαριονέτες αιωρούνται στο ασυνείδητο.
Πάει κι αυτό.
Έμεινε όνειρο.

Έψαξα τον Α. Από περιέργεια.
Απογοήτευση. Μερικοί άνθρωποι μεταμορφώνονται καθώς μεγαλώνουν. Αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά τους. Φροντίζουν το πνεύμα τους εγκαταλείποντας το κορμί τους. Ή αντίστροφα. Σημαντική η αρμονία, χέρι χέρι.
Δάσκαλε Όσσο.

Τα γραμματόσημά μου. Παλιά κιτρινισμένα. Συλλογή που κληρονόμησα απ’ τον παππού, πέρασε στον πατέρα για να φτάσει σε μένα. Μεγάλωσε κι ανδρώθηκε. Θα την χαρίσω στην «Ελπίδα» σκέφτομαι. Ελπίζοντας να μην καταλήξει στο χρηματοκιβώτιο, κάποιου συλλέκτη ως "μηδέποτε παραληφθέν".
Αμφισβητώ τα πάντα.
Ακόμα και την πραγματικότητα που ανθίζει κάθε πρωί, κάνοντας στην άκρη την κουρτίνα μου.

Στο κυνήγι να σπρώξουμε τη μέρα όπως όπως. Τα σκαθάρια στο παλιό μαγνητόφωνο ανεκτίμητες αξίες, μαζί με τις θύμισες που τα συνοδεύουν.
Κάποια πράγματα δεν γερνούν ποτέ, "φοράνε στο πετσί τους" το χρόνο, γίνονται διαχρονικά.
Φεύγω να τον προλάβω που ανατέλλει και να τον εγκλωβήσω στα χέρια.

Κι όμως τα ελάχιστα του τότε, ήταν σημαντικότερα των πολλών του σήμερα και κάνω ανταλλαγή δίχως δεύτερη σκέψη!