Δευτέρα, Μαΐου 28, 2007

Επιστροφή

Στο δωμάτιο το εφηβικό μου. Πάλι. Σαν χτες, πέρασαν τόσα χρόνια.
Ένα μονό κρεβάτι, που κοιμόταν η μια αδελφή μου.
Ένας καναπές διπλής χρήσης που μοιραζόμασταν με την άλλη αδελφή μου.
Ένα ταπεινό γραφείο που εναλλάξ διαβάζαμε ανάλογα, ποια απ’ τις τρεις θα το προλάβαινε άδειο. Θυμάμαι, πως πολλές φορές μένοντας ώρες σ’ αυτήν εδώ τη βασανισμένη καρέκλα κολλημένη, μη τυχόν και μου την πιάσει κάποια απ’ τις αδελφές μου την κατουρούσα.
Με ικανοποίηση και σαδισμό στρογγυλοκαθόμουνα ανεβάζοντας επιδεικτικά τα πόδια μου στο γραφείο, με το μολύβι ανάμεσα στα δάχτυλα να παίζει το ρόλο του τσιγάρου. Εδώ σμίλεψα τα όνειρά μου. Μπροστά στον καθρέφτη γινόμουν ολόκληρη ένας ρόλος.
Με τα φουρώ και τις δαντέλες της μαμάς και τα αμερικάνικα μυτερά τακούνια της.
Στό παιδικό μου δωμάτιο έμαθα να υποδύομαι ρόλους.
Που όμως δεν γνώριζα πόσο χρήσιμοι θα γινόντουσαν άλλοτε για καλό κι άλλοτε όχι.
Περγαμηνές προόδου, στους τοίχους. Οι παλιομοδίτικες κούκλες, ένας κόσμος ολοζώντανος. Κουμπαριές και βαφτίσια. Άπειρες φορές αλλάξαμε τα ονόματα, να δικαιολογούν τα μυστήρια.

Στη βιβλιοθήκη μας στριμωγμένα κιτρινισμένα βιβλία. Άλλα που διαβάστηκαν μια δύο και τρεις φορές, όταν δεν υπήρχε δυνατότητα να παίρνουμε καινούρια.
Ντοστογιέφσκι, Καζαντζάκης, Μητροπούλου, Νήλ, Ταχτσής, Πέρλ Μπάκ, Άντλερ…
Τραβώ ένα, έτσι να δω τι θυμάμαι
«Ένας ηθοποιός δημιουργείται» Κωνσταντίν Στανισλάβσκι.
Προχωράω στην αφιέρωση.

«Σε σένα που θέλω
όσο τίποτα άλλο στον κόσμο»

Δικός σου

Α.


Μάης του ……

(αυτό δεν το αποκαλύπτω - Μερικά πράγματα δίνουν νόημα στην ικανοποίηση της περιέργειας).

Προσπαθώ να θυμηθώ τις συνθήκες που μου το χάρισε τότε.
Α, ναι!
Έκανα θέατρο, πειραματικό θέατρο, κρυφά με ψέμματα, στα σκοτάδια.
Στο δικό μου «κρυφό σχολειό».
Ένα παιδί μπορεί να ξεγελάει τους μεγάλους στο όνομα της αθωότητας.

Ηθοποιός = πουτάνα, έλεγαν τότε.
Το θέατρο ζωή, λατρεία.
Κουρδίζω τ’ όνειρο να ζωντανέψει.

Μερικά πράγματα δεν ξυπνούν ποτέ.
Σαν μαριονέτες αιωρούνται στο ασυνείδητο.
Πάει κι αυτό.
Έμεινε όνειρο.

Έψαξα τον Α. Από περιέργεια.
Απογοήτευση. Μερικοί άνθρωποι μεταμορφώνονται καθώς μεγαλώνουν. Αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά τους. Φροντίζουν το πνεύμα τους εγκαταλείποντας το κορμί τους. Ή αντίστροφα. Σημαντική η αρμονία, χέρι χέρι.
Δάσκαλε Όσσο.

Τα γραμματόσημά μου. Παλιά κιτρινισμένα. Συλλογή που κληρονόμησα απ’ τον παππού, πέρασε στον πατέρα για να φτάσει σε μένα. Μεγάλωσε κι ανδρώθηκε. Θα την χαρίσω στην «Ελπίδα» σκέφτομαι. Ελπίζοντας να μην καταλήξει στο χρηματοκιβώτιο, κάποιου συλλέκτη ως "μηδέποτε παραληφθέν".
Αμφισβητώ τα πάντα.
Ακόμα και την πραγματικότητα που ανθίζει κάθε πρωί, κάνοντας στην άκρη την κουρτίνα μου.

Στο κυνήγι να σπρώξουμε τη μέρα όπως όπως. Τα σκαθάρια στο παλιό μαγνητόφωνο ανεκτίμητες αξίες, μαζί με τις θύμισες που τα συνοδεύουν.
Κάποια πράγματα δεν γερνούν ποτέ, "φοράνε στο πετσί τους" το χρόνο, γίνονται διαχρονικά.
Φεύγω να τον προλάβω που ανατέλλει και να τον εγκλωβήσω στα χέρια.

Κι όμως τα ελάχιστα του τότε, ήταν σημαντικότερα των πολλών του σήμερα και κάνω ανταλλαγή δίχως δεύτερη σκέψη!

24 σχόλια:

Fatale είπε...

Φιορούλα,
τα ελάχιστα του τώρα να γίνουν όπως τα ελάχιστα του τότε..σημαντικά να είναι όλα !!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πόσες "μαύρες" αλήθειες αποκαλύπτονται από τούτη την πλημμυρίδα ....το τσουνάμι των αναμνήσεων.
Πολλές από αυτές είναι κοινές για όλους μας. Μας αγγίζουν

Καλό σου μεσημέρι

ανεστης είπε...

"Εδώ σμίλεψα τα όνειρά μου. Μπροστά στον καθρέφτη γινόμουν ολόκληρη ένας ρόλος.
Με τα φουρώ και τις δαντέλες της μαμάς και τα αμερικάνικα μυτερά τακούνια της"

Ρε Βαγγέλη, εσύ είσαι;;;
:))))

μαριάννα είπε...

Πολύ καλό κείμενο. Νοσταλγικό. Γράφεις πολύ όμορφα! Σα να σε βλέπω πιτσιρίκα... Μου αρέσουν οι αναδρομές. Τελικά; Έγινες ηθοποιός Φιορίνι; Για πες μας... τό 'χεις το καλλιτεχνικό πάντως. Σου δείχνει.

kiki είπε...

Πολύ καλό...νοσταλγία...μυρωδιές παλιές...

patsiouri είπε...

Συγκινήθηκα κι εγώ αλλά μετά το σχόλιο του Ανέστη πόνεσαν τα ράμματα από τα γέλια!

Θα επανέλθω!

Paranoia είπε...

-> fatale

όλα είναι σημαντικά, μέχρι να γίνουν χτες

-> φυρδην-μιγδην

οι στιγμές των παιδικών χρόνων
γίνονται όντως τσουνάμι κιτρινισμένων αναμνήσεων

-> ανέστη

το alter ego του είμαι
κι έσκισα μόλις το καλσόν


-> ghteytria

τα όνειρα έχεις δει ποτέ να βγαίνουν αληθινά?
Ή αντίθετα ή σαν προειδοποίηση έρχονται.
Είναι κι αυτό στο ντουλάπι μου μαζί με άλλα σκονισμένο!


-> oneiromageiremata

κάποιες φορές μοιάζει με παλιό σινεμά, ναι?

-> patsiouri

o ανέστης έχει πολύ χιούμορ, το βλέπουμε διαβάζοντάς τον
κι ο Βαγγέλης είναι ο κολλητός του
:-)))



καλό βράδυ φιλαράκια αγαπημένα

Desposini Savio είπε...

εμένα με συγκίνησες αλήθεια...


(ο Ανέστης έγραψε...)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Κάποια πράγματα δεν γερνούν ποτέ, "φοράνε στο πετσί τους" το χρόνο, γίνονται διαχρονικά, όταν τους προσδώσουμε την αξία που πρέπει να έχουν...

..αγγελόσκονη.. είπε...

Φιόρο μου τι γλυκό κειμενάκι...αμφιβάλω αν υπάρχει κανείς που δεν γύρισε χρόνια πίσω στην ζωή του!!πόσο μου λείπουν εκείνα τα χρόνια...καλά εντάξει με πιάσατε,οι κούνιες μου λείπουν :) φιλάκια πολλά!!

Ανώνυμος είπε...

Το κατούρημα στην καρέκλα, πως το ανταπέδιδαν οι αδελφές;
Σου λείπουν σήμερα;

kelly alamanou είπε...

΄Πολύ ΖΩΝΤΑΝΟ κείμενο!Σαν να το έβλεπα ταινία αισθάνθηκα.
Τα λίγα σημαντικά του τότε δίνουν νόημα και ουσία στα περισότερα του τώρα ισως...
χερι χερι πάνε όλα τούτα μου φαίνεται.....

elafini είπε...

πολύ όμορφο...τις προάλλες κάναμε μια διαδρομή με την ion..πολύ μικρή..μέσα στην Αθήνα..και θυμηθήκαμε πόσο μακρινή μας φαινόταν όταν είμασταν παιδιά...ταξίδι μαγικό και ατελείωτο στη παιδική φαντασία..

Ανώνυμος είπε...

Όμορφο που ήταν ...καλα είναι να γυρνάμε στα παλιά και να συνεχίζουμε στα νέα....καλή σου μέρα γλυκιά μου.

Ανώνυμος είπε...

1 ΙΟΥΝΙΟΥ=ποστ+banner+κειμενο+λιστα ντροπης+e-mails+τηλέφωνα

Η ΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ όπως εκείνη (η Αμαλία) μας την έδωσε:

Χρυσικόπουλο Θεόδωρο, χειρουργό ορθοπεδικό στο ΚΑΤ και στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Αιγάλεω.
Ζαμπέλη Θωμά (και την ομάδα του), καθηγητή Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών , στο Αιγηνήτειο νοσοκομείο.
Πανυπέρη Αχιλλέα, νευρολόγο στο Λοιμωδών και το Δρομοκαίτειο και το ιδιωτικό του ιατρείο στην οδό Μπουμπουλίνας στο Μουσειο.
Στάμο Κωνσταντίνο ,καθηγητή Ορθοπεδικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΄πρώην διευθυντή Ορθοπεδικής κλινικής στο ΚΑΤ , νυν διευθυντή της αντίστοιχης κλινικής στο Ερρίκος Ντυνάν, στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Πεδίον του Αρεως.
Θούα Βασίλειο, καθηγητή Ρευματολογίας στο Πανεπ. Αθηνών, στο ιδιωτικό του ιατρείο στη Βασιλίσσης Σοφίας.
Παπαδημητρίου Αλέξανδρο, καθηγητή Νευρολογίας, π. διευθυντή της Νευρολογικής κλινικής στον Ερυθρό Σταυρό.
Τεσσέρη Ιωάννη, καθηγητή Νευροχειρουργικής του Πανεπ. Αθηνών, πρώην διευθυντή της Νευροχειρουργικής κλινικής του Ερυθρού Σταυρού, νυν χειρουργού στη Γενική Κλινική Αθηνών, στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Κολωνάκι.
Καραγεωργίου Κλημεντίνη, καθηγήτρια Νευρολογίας του Πανεπ. Αθηνών, διευθύντρια της Νευρολογικής κλινικής του Γενικού Κρατικου Αθηνών "Γ.Γεννηματάς" , μετά των βοηθών της:
Λυμπερόπουλου, καθηγητή (νευρο)ακτινολογίας και
Παναγόπουλου, νευρολόγου.

unlearn... είπε...

Μου αρέσει αυτή η βουτιά στο παρελθόν...όποτε την κάνω με γεμίζει με μια γλύκα, απο τις στιγμές που πέρασαν και είναι πια σαν παραμύθια.


Είναι περίεργο όμως, γιατί όταν τα ξαναφέρνω στο μυαλό μου δυσκολεύομαι να πιστέψω οτι εκείνο το κοριτσάκι κι εγώ που κάθομαι εδώ σήμερα είναι το ίδιο πρόσωπο...

Paranoia είπε...

-> Desposini savio

Ο ανέστης έχει τρόπο πάντα
Νάναι καλά


 σπύρο σεραφείμ

όσο γίνεται καλέ μου κι όσο αντέχουμε

 αγγελοσκονη

σε ποιόν δεν λείπουν τα ανέμελα χρόνια και ποιος δεν θα τ’ άλλαζε?

 ανώνυμο

μου λείπει το κατούρημα από φόβο…

 ροδούλα-κέλλυ

κι εγώ κάθε φορά κάπως έτσι νιώθω, σαν όλους


 ελαφίνι

κι εμένα μ’ αρέσουν οι βόλτες χαμένη σε αναμνήσεις

 τρελοφαντασμένη

μικρές στάσεις έτσι για να θυμόμαστε τις ρίζες μας και να νοσταλγούμε λίγο

 σωκράτηςοδικαιος

σαφώς και θα ακούσουν όλων τη φωνή μας…

 unlearn

κι όμως αν κάποιος μπει στον κόπο να μας ψαχουλέψει, ακόμα δεν χάσαμε το κοριτσάκι που κρύβουμε μέσα μας βαθιά ίσως!

Paranoia είπε...

Παιδιά
θέλω περισσότερες πληροφορίες από κάποιον σχετικά με το ποστ και την κραυγή μας την 1η Ιουνίου για την Αμαλία μας...(τεχνική βοήθεια, εννοώ αν δεν είναι μεγάλος κόπος)
δώστε κάποιος περισσότερη βοήθεια μέσω-μέιλ πιθανόν ή εδώ στα σχόλια
πρέπει να το κάνουμε σωστά και να φτάσει απ' όλους μας εκεί που φορούν ωτασπίδες!

φιλί προκαταβολικά στον βοηθό

BeBe είπε...

Ένα ταξίδι στο παρελθόν είναι πάντα αναζωογώνηση.(σωστά το έγραψα;)
Νοσταλγούμε πράγματα και θυμόμαστε κατάστασεις που θα θέλαμε να κάναμε ίσως αλλιώς. Και ναι, ναι, θα θέλαμε να τα ανταλλάξουμε με κάποια σημεία του σήμερα
Καλησπέρες φιόρο μου

Orelia είπε...

"Μπροστά στον καθρέφτη γινόμουν ολόκληρη ένας ρόλος. "
ο καθρεφτης του μπανιου, η δικη μου σκηνη...

ανοιξες ενα κομματι του εαυτου σου εδω
τα σεβη μου..!



υγ. για τις οδηγιες που ζητας, δες στα σχολια του τελευταιου post στο μπλογκ του αγαπητου μου Αειποτε: http://www.aeipote.blogspot.com

προσωπικα θα σταθω σιωπηρη

καληνυχτα

nyctolouloudo είπε...

με συγκίνησες ...
προσπάθησα να κάνω μια σύντομη βουτιά στο δικό μου παρλθόν και δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα..ή ελάχιστα.

ή έχει μπερδευτεί με τα όνειρα μαζί και δεν γνωρίζω την πραγματικότητα πια...

Paranoia είπε...

 bebe

καλώς το μπεμπέ μας

έτσι είναι, αναζωογόνηση κούκλα μου και αναμνήσεις

 orelia

όμορφα να ανοίγουμε στους φίλους την ψυχή μας κάποιες φορές, εγώ το ονομάζω ξεκούραση!
Σ’ ευχαριστώ
Αλλά ο αείποτε ακόμα δεν έγραψε κάτι,
Όσο για τη σιωπή είναι κι αυτός ένας τρόπος που λες πολλά κι ίσως πιο ουσιαστικά
Την καλησπέρα μου

 nyctolouloudo

είμαι σίγουρη πως έχεις πολλά κι εσύ κρυμμένα, αλλά δεν τα εκφάζεις, ίσως γιατί δεν ήρθε η ώρα ακόμα

καλησπέρες και
φιλιά σε όλους

Ανώνυμος είπε...

τελικά, έγινες ηθοποιός?

πρέπει να είσαι απίστευτα πληθωρικό άτομο (δεν μιλάω για τα κιλά σου)

πες μας κι άλλα, κι άλλα!

Paranoia είπε...

-> αργυρένια

δυστυχώς όχι σαν επάγγελμα, σαν ρόλος όμως χρήσιμος για να αντιμετωπίζω την εμετική πραγματικότητα. Για τα υπόλοιπα θάλεγα πως προσπαθώ δυναμικά να πολεμώ όπως όλοι μας με φωνή βροντερή τις περισσότερες φορές.