Δεν μπορεί....

Κάποια μέρα θα ξανάρθει.
(Τόσες και τόσες ξαναήρθε)
Θα γυρίσει να μου πει όσα δεν είπε.
Θα σκεφτεί, τα μερόνυχτα που μεθούσαμε
κι ανασταίναμε τα κορμιά μας σε μανιασμένους έρωτες,
ανάκατους με μυρωδιές ανοιξιάτικες...

Δεν μπορεί,
θα νοσταλγήσει τον πόθο μου.
Θα ζητήσει δικαιολογίες,
θα κάνει σκηνές που κοιμήθηκα με τόσους άλλους.
Κι εγώ θα προσποιούμαι πως θα μ’ αρέσει αυτή η διαδικασία.
Θα του πω, πως όλους τους σύγκρινα μαζί του,
πως ήταν ανεπαρκείς, πως άφησαν κενό μέσα μου,
τις ώρες που υποκρινόμουνα στην αγκαλιά τους,
σαν τιμωρία - το μέτρο σύγκρισης - επέστρεφε,
στα σωθικά μου.
Θα του πω πως η τρύπα που άφησε μέσα μου,
ποτέ δεν έκλεισε κι ακόμα χάσκει.
Κι εκεί ακριβώς θα βρει την ευκαιρία,
να μου αραδιάσει μύρια όσα για το νέο του έρωτα,
το πάθος που ζει με λεπτομέρεια.
Κι εγώ θα αναγουλιάσω,
κουλουριασμένη,
νικημένη,
σχεδόν ετοιμόροπη κι ανάπηρη μετά την ομολογία του.
θα του χαμογελάσω για να να τον κερδίσω
(πόσο άλλο;)
Θα συρθώ μέχρι το μπάνιο,
θα μείνω μερικά λεπτά εκεί να ξεσπάσω την οργή μου,
δίχως να με δει,
και γυρνώντας
να του δείξω άλλη μια φορά την πόρτα, λίγο πριν σπάσω.
Κι ας πονάει το κορμί μου απ’ το σύνδρομο στέρησής του πάλι και πάλι

Θα γυρίσει, δεν μπορεί...
να πάρει τα ξυριστικά του...
την κάρτα ανεργίας του...
τα ένσημά του...

να ξεράσει προβλήματα,
-όπως πάντα-
και να μαζέψει
τα δεδομένα
δηλαδή

...Τα σκουπίδια του…