Τετάρτη, Μαΐου 02, 2007

Εκείνη, λατρεμένη, μοναδική

Mε έβαζε με τις πατουσίτσες μου αντικριστά πάνω στο κου-ντε-πιε της.
Με σήκωνε και με χόρευε, κρατώντας με απ’ τα χέρια.
Τραγουδούσε και παράλληλα το βλέμμα της δραπέτευε, πνιγμένο πότε σε γέλιο και πότε σε λυγμό.

Με περπατούσε κρατώντας μου το χέρι, στα ροζιασμένα σκληρά της δάχτυλα.
Κάναμε ατέλειωτες βόλτες, χτενίζοντας τις σκουριασμένες τραμπάλες στα πάρκα που περιπλανιόμασταν. Πάλι και πάλι.
Τα παραμύθια της με κοίμισαν άπειρες φορές.
Η βελούδινη φωνή της ακόμα σέρνεται στη σκέψη μου.

Τα μαύρα ρούχα της, κουβαλούσαν μια ιστορία, ανάκατη με μυρωδιά από περγαμόντο, λεμόνι και κρεμμυδάκια με ναφθαλίνη. Παρ’ όλα αυτά μπορώ να πω πως μου άρεσε. Και το αχ-βαχ της μου χτυπά ακόμα τα τύμπανα.

Τρυφερή και απόλυτη, δογματική και αθώα. Αργότερα με υπομονή με μάθαινε να κεντάω, να πλέκω. Μεγάλη έφεση στα οικοκυρικά. Είδε το ταλέντο μου. Μόνο ταλέντα έβλεπε σε μένα. Με κείνο το λεπτό βελονάκι στα χέρια, που έσερνε το κουβάρι πίσω του. Μαζί ίσως και τους ανεκπλήρωτους πόθους της. Ποτάμια δάκρυ είχε ρουφήξει. Δαντέλες για την προίκα μου. Συνήθως τα θαλάσσωνα, στη σταυροβελονιά. Δεν ήμουν για τέτοια προκοπή. Το είδε γρήγορα με τα μάτια της ψυχής της. «Είσαι για άλλη ζωή εσύ» μου έλεγε. Πάντα με χαμόγελο.

Κι εγώ τη ρωτούσα:
«Γιατί φοράς πάντα μαύρα;»
Τα μαύρα κρύβουν πένθος, πόνο, μαρτύριο.
Κάτι που τότε δεν γνώριζα μα θα μάθαινα αργότερα.
Το μίσησα το μαύρο χρώμα.

Πέρασαν χρόνια….
Κι ύστερα έμαθα πως μαρτύρησε, σε εξορίες, φυλακές, προδοσίες, ελπίδες για μια καλύτερη ζωή που προσδοκούσε και πάλεψε με την ψυχή της για μένα. Για όλους μας.
Αυτή ήταν η γιαγιά μου, που ποτέ δεν γνώρισα, κι όμως υπάρχει κόβοντας βόλτες στα όνειρά μου.
Την αναγνωρίζω σαν ζυγώνει από τη μυρωδιά…

18 σχόλια:

AVRA είπε...

..και εκεινη το ξερει..

καλο μηνα , απο καρδιας!

Y. K. είπε...

ναι,σιγουρα κι εκεινη το ξερει..
κι εγω μια γιαγια αγαπημενη που εχασα οταν ημουν παιδι ακομα τη θυμαμαι παντα με ευλαβεια.

αργοτερα..οταν ηρθαν κι αλλες απωλειες για οτυς ιδιους λογους που εσυ μισεις το μαυρο, μισω το λευκο.

να εισαι καλα κοριτσακι.ετσι ευαισθητο οπως σε "βλεπω" εγω τωρα..
και δε θα χανεις ποτε!

Φιλια και καλο μηνα!

..αγγελόσκονη.. είπε...

περιέγραψες την προγιαγιά μου...
μια "κυρία" μέχρι την μέρα που έφυγε από κοντά μας!!πέρασε τόσα πολλά...είδε τα παιδιά της να πεθαίνουν άλλα από πείνα άλλα από βασανιστήρια...έχασε αδέρφια,γονείς,συγγενείς...κι όμως ήταν πάντα χαμογελαστή!!είχε πάντα μια καλή κουβέντα για όλους μας!!και είχε αγάπη για όλο τον κόσμο...!!θέλω να πιστεύω πως νιώθουν την αγάπη μας!! φιλάκια!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Τώρα, μίλησες στην ψυχή μου:
"Mε έβαζε με τις πατουσίτσες μου αντικριστά πάνω στο κου-ντε-πιε της". Εμένα με έβαζε η αδελφή της μαμάς μου 10 μόνο χρόνια μεγαλύτερή μου. Τι γλυκειά ευχαρίστηση.
Τώρα μυρωδιά της γιαγιάς, άλλο πάλι, όταν πέθανε η δική μου, κράτησα το σάλι της και δεν το έπλενα, για να τη ...μυρίζω.
΄Ελα με συγκίνησες.
Αν βλέπουνε οι ψυχές, να είσαι σίγουρη πως είναι..... ευτυχισμένη
Γλαρένια

maria λεμονατη! είπε...

τα ονειρα σου ειναι πολυ αληθινα, λουλουδενια

Αγγελική Στ. είπε...

Εγώ μία γιαγιά γνώρισα μόνο. Αυτή έρχεται και στα όνειρά μου. Την άλλη δυστυχώς μόνο μέσα από μια παλιά φωτογραφία. Συχνά αναρωτιέμαι τι σόι ζωή να έζησε... θα ήθελα να την μάθω.. Υπέροχες οι γιαγιάδες!!

eρωτακι είπε...

Πολύ με συγκίνησες... μου θύμισες πολλά...

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι απλά αναντικατάστατοι, είναι οι δεύτεροι γονείς μας, είναι ο κόσμος μας, η γωνίτσα μας όταν είμαστε μικράκια μα και όταν μεγαλώνουμε!!!...

Να είσαι καλά κι εσύ και η γιαγιά σου, να τη χαίρεσαι για πολλά-πολλά-πολλάααα χρόνια ακόμη!

Φιλί :*

Ανώνυμος είπε...

Κράτα αυτες τις τρυφερές αναμνήσεις απο μία άξια γυναίκα.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ μου άρεσε αυτό το κείμενο.
Εγώ ξέρεις δεν γνώρισα γιαγιά.
Είχα μία κυρία στη γειτονιά, τη Λίτσα που μου έπλεκε μπλουζάκια και καλτσούλες και τη φώναζα γιαγιά.

Συγκινήθηκα, ακόμη θυμάμαι τη μυρωδιά της.

kiki είπε...

Ήμουν τυχερή γιατί γνώρισα και τις 2 γιαγιάδες μου. Πολύ καλές αναμνήσεις και από τις 2. Η μία ήταν ζακυνθινιά όπως και ο παππούς. Δε στο έχω πει. Είδες; Έχω ρίζες εδώ, γι αυτο ρίζωσα...

Paranoia είπε...

> avra mou

καλό μήνα γεμάτο δημιουργίες

 Alicia είμαι ευαίσθητη όσο και σκληρή, όταν πρέπει γιατί πρέπει δυστυχώς, έστω κι αν αυτά με φέρνουν αντιμέτωπη πολλές φορές με τις αρχές μου
Σ’ ευχαριστώ καλή μου

 αγγελοσκονη

την νιώθουν
το πιστεύω, το αισθάνομαι

 φυρδην-μιγδην

εγώ να δεις κλάμα…

 μαρία (λεμονάτη = ωραίο αυτό)

έτσι είναι τα όνειρα πιο γλυκά απ’ την πραγματικότητα

 sunshine

καλύτερα να μην μάθεις, εκείνα τα χρόνια δεν είχαν βασικά στοιχεία στη ζωή τους, όπως ελευθερία, ψωμί, δυνατότητες…

 ερωτα

τρυφερές στιγμές, θύμισες

 τρελοφαντασμένη

τις κρατώ σφιχτά στο νου και στην καρδιά μου

 αργερένια

σ’ ευχαριστώ, που με τίμησες και ήρθες
η μυρωδιά πολλές φορές είναι καλύτερη κι απ’ την εικόνα

 ονειρομαγειρεματα

μ’ αρέσει που οι ρίζες σου βρίσκονται εκεί
εγώ από σύμπτωση, φύτρωσα, αλλά κι αυτό μ’ αρέσει

kelly alamanou είπε...

Τι ευαίσθητο κείμενο!
Καλο σου μήνα!

Paranoia είπε...

-> rodoula-kelly

κάποιες φορές λοιώνω, που θυμάμαι όπως όλοι μας...στιγμές είναι αυτές
το κομμάτι το βρήκες???

Orelia είπε...

κι εσυ εδω βγαζεις μια ιδιατερη τρυφεραδα κι ευαισθησια paranoia!
στο γραφω τωρα, αφου διαβασα το σχολιο σου στο ποστ μου το σημερινο

ξερεις;..! δεν ξερω αν εισαι γυναικα ή αντρας
και δε θυμαμαι αν καποιο σημειο απο τα ποστς σου, μου το μαρτυρουσε
εσι σου γραφω παντα σα να εισαι γυναικα εξ αιτιας του νικ σου
λες και ειναι προνομιο μοναχα γυναικειο
ξεγελαει ομως το θηλυκο που του εχουν δωσει ως χαρακτηριστικο..! :))

ετσι λοιπον, ευχομαι να τιμας στη και με- τη ζωη σου, τα μαυρα της γιαγια σου
να εισαι δυνατη και να οριζεις τις τροχιες σου σε τουτο το κσομο οπως εκεινη η γιαγια επελεξε για τον εαυτο της... το κομματι που δε γνωρισες..!

σε ευχαριστω πολυ για το φανερωμα της εκτιμησης σου

Paranoia είπε...

-> orelia

είμαι γυναίκα επαναστάτρια κι όχι από μόδα ή συνήθεια
υπάρχουν κάποια άτομα που διαβάζω ανελλιπώς, συνεπώς δεν υπερβάλλω που λέω πως είσαι ένα από αυτά, γιατί γράφεις πολύ όμορφα

anthrakoryxos είπε...

Κάθε Άνοιξη, σκέφτομαι περισσότερο αυτόν τον γλυκύτατο άνθρωπο, που έφυγε πριν λίγα χρόνια. Την γιαγιά μου.
Θλίβομαι που δεν είναι εδώ τώρα για της πω ή να της δείξω πως νοιώθω.
Θα της στείλω ένα φιλί σήμερα, μέσα απ' αυτό μου το σχόλιο.
Ήδη αισθάνομαι την γλύκα του δικού της.
Να είσαι καλά που μου τη θύμισες..

Paranoia είπε...

-> anthrakoryxos

γιατί αυτές οι γυναίκες είχαν περίσσια τρυφεράδα, έστω κι αν η ζωή τις κούρασε?
καλώς ήρθες

Τάσος Ν. Καραμήτσος είπε...

Υπέροχο κείμενο
τρυφερό και ευαίσθητο