Εκείνη, λατρεμένη, μοναδική

Mε έβαζε με τις πατουσίτσες μου αντικριστά πάνω στο κου-ντε-πιε της.
Με σήκωνε και με χόρευε, κρατώντας με απ’ τα χέρια.
Τραγουδούσε και παράλληλα το βλέμμα της δραπέτευε, πνιγμένο πότε σε γέλιο και πότε σε λυγμό.

Με περπατούσε κρατώντας μου το χέρι, στα ροζιασμένα σκληρά της δάχτυλα.
Κάναμε ατέλειωτες βόλτες, χτενίζοντας τις σκουριασμένες τραμπάλες στα πάρκα που περιπλανιόμασταν. Πάλι και πάλι.
Τα παραμύθια της με κοίμισαν άπειρες φορές.
Η βελούδινη φωνή της ακόμα σέρνεται στη σκέψη μου.

Τα μαύρα ρούχα της, κουβαλούσαν μια ιστορία, ανάκατη με μυρωδιά από περγαμόντο, λεμόνι και κρεμμυδάκια με ναφθαλίνη. Παρ’ όλα αυτά μπορώ να πω πως μου άρεσε. Και το αχ-βαχ της μου χτυπά ακόμα τα τύμπανα.

Τρυφερή και απόλυτη, δογματική και αθώα. Αργότερα με υπομονή με μάθαινε να κεντάω, να πλέκω. Μεγάλη έφεση στα οικοκυρικά. Είδε το ταλέντο μου. Μόνο ταλέντα έβλεπε σε μένα. Με κείνο το λεπτό βελονάκι στα χέρια, που έσερνε το κουβάρι πίσω του. Μαζί ίσως και τους ανεκπλήρωτους πόθους της. Ποτάμια δάκρυ είχε ρουφήξει. Δαντέλες για την προίκα μου. Συνήθως τα θαλάσσωνα, στη σταυροβελονιά. Δεν ήμουν για τέτοια προκοπή. Το είδε γρήγορα με τα μάτια της ψυχής της. «Είσαι για άλλη ζωή εσύ» μου έλεγε. Πάντα με χαμόγελο.

Κι εγώ τη ρωτούσα:
«Γιατί φοράς πάντα μαύρα;»
Τα μαύρα κρύβουν πένθος, πόνο, μαρτύριο.
Κάτι που τότε δεν γνώριζα μα θα μάθαινα αργότερα.
Το μίσησα το μαύρο χρώμα.

Πέρασαν χρόνια….
Κι ύστερα έμαθα πως μαρτύρησε, σε εξορίες, φυλακές, προδοσίες, ελπίδες για μια καλύτερη ζωή που προσδοκούσε και πάλεψε με την ψυχή της για μένα. Για όλους μας.
Αυτή ήταν η γιαγιά μου, που ποτέ δεν γνώρισα, κι όμως υπάρχει κόβοντας βόλτες στα όνειρά μου.
Την αναγνωρίζω σαν ζυγώνει από τη μυρωδιά…