Κυριακή, Αυγούστου 22, 2010

Σε σκέφτομαι κάθε ώρα...

Έφυγες…
Κι είναι σαν χτες…
Πέρασαν δύο μήνες και δεν γιορτάζω βέβαια.
Τη θέση της βαθιάς θλίψης στη καρδιά μου την έκανα δύναμη να προχωρήσω πάλι, να συνθλίψω τα όριά μου, να οριοθετήσω τα όνειρά μου, να μεταμορφωθώ και να τηρήσω τις υποσχέσεις μου που έπαιρνα πίσω γιατί ήξερα πως μονάχα ΕΣΥ θα δικαιολογούσες. Μου λείπουν οι καθημερινές μας εξομολογήσεις, το ζεστό βλέμμα σου,
η αγκαλιά σου να με ζεσταίνει,
τα λεκτικά λάθη σου, οι φιλοσοφημένες σκέψεις σου,
ΕΣΥ ολόκληρη δίπλα μου.
Παραμερίζω τον εγωισμό μου γνωρίζοντας καλά πως εκεί που είσαι περνάς καλύτερα από δω που ήσουν.
Κι είναι περίεργο, μα ναι συμβαίνει, νιώθω πως με ακούς, με βλέπεις, με νιώθεις, με αγγίζεις….κι ας μη μπορώ εγώ να σε κρατήσω ερχόμενη στα όνειρά μου.
Δεν ρώτησα την αδελφή μου τελευταία αν ακόμα κοιμάται στις εννέα κάθε βράδυ για να σε περιμένει…
Σε μένα ήρθες…
Και θα ξανάρθεις, πολλές φορές…
Μας έμαθες τόσα πολλά και τόσα λίγα ταυτόχρονα.
Δεν πρόλαβες, βλέπεις…
Το πιο σπουδαίο απ’ όλα πόσο γενναία κρατήθηκες μέχρι την τελευταία ώρα. Πόση δύναμη, πόση αξιοπρέπεια μπορεί να μείνει στον άνθρωπο μετά την κατάντια και την «ξεφτίλα» που τον κερνάει αυτή η γαμημένη αρρώστια; Όσο κι αν πονούσα σε θαύμαζα και σου χαμογελούσα κλεφτά μέσα από την κραυγή της ατέρμονης αγωνίας μου.
Μπορεί να ένιωσα διαλυμένη όλους τους μήνες της βασανιστικής δοκιμασίας σου, μπορεί να έχασα την πίστη μου, μπορεί να βγήκα από την πέτσα μου έξω κι ίσως κι απ’ την ψυχή μου, μα ήταν οι ώρες που μου μάθανε καλύτερα από ποτέ, πως αυτή η αγάπη είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ.
Ξεκουράσου… τώρα που έγινες άγγελος καλή μου

2 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

..με όλη μου την αγάπη


(δεν ξερω τι άλλο να σου γραψω φιόρο μου. μονο αυτό που ένιωσα, όταν ειδα τ' όνομα σου στα "νέα" κείμενα)

σε φιλώ

Paranoia είπε...

Μαριλένα μου


κάθε λέξη απο ανθρώπους που αγαπάς, είναι και μια ανάπαυση ξεκούρασης της ψυχής μας

σε αγαπώ κι ας μη σε είδα ποτέ από κοντά