Του κώλου!

Μικρές καθημερινές επαναστάσεις μέσα απ' τα ιστολόγια, καθισμένοι με βαρεμάρα μπροστά στο χαζόκουτο, απολαμβάνοντας τη Σκορδά και την Πάνια κι όλες τις υπόλοιπες Κατινούλες που αρμέγουν τα μυαλά των ανικανοποίητων και ψυχικά άρρωστων νοικοκυρών που καθαρίζουν τα κρεμμύδια κλαψουρίζοντας για το αναθεματισμένο ριζικό τους.
Απ' το ραδιόφωνο στάζουν αχταρμάς οι ήχοι με δακρύβρεχτους στίχους τύπου : "Χτύπα μου τα καπούλια, βασάνισέ τα κι εγώ αντέχω ".
Οι νέοι μεγάλωσαν κι η πατρίδα μου γερνάει μα ποιός νιάζεται; Ο έρωτας πεθαίνει μέρα με τη μέρα κι εσύ που έφτασες κοντά στα 50 ψάχνεις ακόμα τους φίλους, τον εαυτό σου και με ρωτάς που πήγαν;
Του κώλου όλα ε ;
Ε ! και τι έγινε ; έτσι δεν έλεγες πάντα ; Τότε που νόμιζες πως ο χρόνος είναι μια σύμβαση διάρκειας με σύμμαχο την αφετηρία ;
Κακόμοιρε μίζερούλη " η πάρτι σου " φταίει για όλα, ξε-καβάλα απ' τ' άλογο και κάνε ξυπόλητος ένα βήμα πιο πέρα.
Βαρέθηκα την ασχήμια τριγύρω μου...