Ένας χρόνος, μόνον!

Λογικά το ποστ τούτο θα ΄πρεπε να προηγηθεί του αμέσως επόμενου στη σειρά.
Και παρ’ ότι δεν συνηθίζω να γράφω τόσο συχνά πια, το κάνω σήμερα κατ' εξαίρεση.
Κι αναρωτιέμαι μετά από ένα χρόνο ακριβώς που η Αμαλία έγραψε εκείνο το ποστ που όλοι μας ανατριχιάζαμε.
Αν άλλαξε τίποτα έκτοτε.
Αν χέστηκε κανένας μεγαλογιατρός κι αν το σύστημα υγείας βελτιώθηκε.
Αν τα φακελάκια έπαψαν να τα παίρνουν.
Αν εμείς γίναμε φειδωλοί στο να τα δίνουμε.

Σε λίγες μέρες κλείνει ένας χρόνος που η Αμαλία έφυγε πικραμένη αφήνοντας πίσω της μηνύματα δύναμης, χαστουκίζοντας όλο το απάνθρωπο σύστημα υγείας με τα αδύναμα χεράκια της. Κι αν γινόταν να μπορέσει η καρδιά της να αντέξει ακόμα λίγο είμαι σίγουρη πως θα το γκρέμιζε από θεμέλια.
Εμείς όμως τι κάναμε και τι κάνουμε τελικά ορέ κλεφτόπουλα ;


υ.γ . ο λόγος που γράφω σπάνια πια, είναι που δεν έχω κάτι σημαντικά ενδιαφέρον να πω. Και ξεπέρασα το στάδιο που μέσω του μπλογκ έκανα κι εγώ την ψυχοθεραπεία μου. Δηλώνω δυναμικά παρούσα και συμμετέχω σε κάθε κοινωνικό μήνυμα – κάλεσμα και βεβαίως σιωπηλά παρακολουθώ κάθε ενδιαφέρουσα προοπτική βελτίωσης της ποιότητας ζωής των συνανθρώπων μου, δεδομένου πως και με αφορά άμεσα αλλά και συνάδει με το μέλλον της οικογένειάς μου και της κοινωνίας των ληστών του σήμερα.