Στο σκοτάδι...

Διασχίζοντας το υπόγειο μετρό της άμορφης πόλης και ανεβοκατεβαίνοντας τα κυλιόμενα σκαλοπάτια με την παρέα κάποιου άγνωστου τυφλού, μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω μαζί μου φεύγοντας το ερώτημα που μου έβαλε : "Ξέρεις τι σημαίνει να μην μάθεις ποτέ τι είναι χρώμα ; Πως είναι το πράσινο, το κόκκινο, το κίτρινο ;" Σιώπησα και σκέφτηκα για λίγο και δεν έφταιγε το λίγο που δεν κατάφερα,
δεν μπόρεσα να του περιγράψω κανένα χρώμα με λόγια....
Πώς άλλωστε θα μπορούσα ;

Έφυγα και του ευχήθηκα καλή συνέχεια
...τίποτα άλλο,
γιατί με είχε προλάβει, λέγοντας πως αν και δεν είχε ποτέ εικόνα, αγαπά τη ζωή....
(κι ας γνώρισε ο άγνωστος φίλος μου μονάχα το μαύρο!)

Έστω και μισή σκέφτηκα εγώ, που τα έχω ΟΛΑ....
παραπονιέμαι για το τίποτα...
κι ας έχει χρώμα κάθε μέρα που ξημερώνει...