Χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι...μανδάμ!

Μέρες περίεργες.
Δίχως σκοπό περιφέρεσαι σέρνοντας τα πασούμια σου ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον καθρέφτη που δόλια σε πρόδωσε.
Δίπλα σου μια ντάνα βιβλία στοιβαγμένα υπό μελέτη, στα προσεχώς.
Που όλο και αυξάνεται.
Και δεν έχεις χρόνο. Όχι για να τα ανοίξεις τόσο, όσο για την άρνηση στη γνώση το συγκεκριμένο διάστημα.
Πολλές σκέψεις, ανάκατες με μυρωδιά από τσάι και λεμόνι άντε και μυρωδάτο αχνιστό καφέ.
Από όνειρα τρισδιάστατα.
Που χάσκουν.
Η φίλη μου η Γ.
Τα τελευταία δέκα χρόνια πλέει μέσα σε προβλήματα υπαρξιακά και βουλιάζει.
Από συνήθεια ή μαζοχισμό ? Καμιά σημασία.
Η φίλη μου η Μ. Δύο έθαψε αισίως.
Το μεσουράνημά της συναντήθηκε σε σύνοδο με το πεπρωμένο της.
Αδύναμη να αντιστρέψει τη μοίρα.
Οι τόσοι φίλοι που αναρωτιέμαι αν βρήκαν ή έχασαν το δρόμο.
Που αντιστέκονται.
Και τους θαυμάζω.
Ο καιρός μουντός.
Δεν με πάει καθόλου ο χειμώνας τελικά.
Κρύβομαι σαν τα φίδια στη γωνιά μου.
Η ναφθαλίνη τσακίζει την όσφρηση και τον ορίζοντα.
Rock βόλτες, το κρύο ρουφάει όλη την ενέργεια.
Ημικρανίες απ' τα ξύδια.

Το δέντρο μου φέτος -είπε- πως μοιάζει στον Καρβέλα.
Λευκό ξεμαλλιασμένο ετοιμόρροπο.
Το περσινό δεν το είδε. Εκείνο ίσως έμοιαζε στο Λάκη.
Όπως και νάναι τα δέντρα μου είναι επιθετικά. Και έχουν επίκαιρη άποψη.
Ανοίγω την τηλεόραση. Αχταρμάς. Μπλιάχ.
Συλλογίζομαι τι επίπεδο έχουμε σαν λαός. Και πως γουστάρουν να μας κοιμίζουν. Αρνούμαι.
Επαναστατώ.
Αρχίζοντας από τις προσωπικές επιλογές μου.
Όλα σχεδόν κόντρα.
Πρέπει να μετακομίσω γρήγορα. Να αλλάξω.
Σκέψεις και πλάνα.
Αφήνοντας πίσω ρούχα και προσφιλή αντικείμενα.
Στο νέο μου σπίτι θα βασιλεύει το μίνιμαλ.
Ελπίζω και στη σκέψη μου.
Μίνιμαλ σκέψη, πόλεμος.
Θα σβήσω με μπλάνκο όσα δεν γουστάρω. Για να μπορώ να τα επαναφέρω πιο εύκολα μετανιώνοντας. Όπως συνήθως.
Το μπετόν ολόγυρα μου κρύβει το φως.
Και δεν μπορώ να αφεθώ στη πλάνη …

Πως ο Άη Βασίλης τελικά υπάρχει …
μα αναρωτιέμαι κι αγχώνομαι αν θα έρθει φέτος
σαν ΙΜΟ ή ΤΡΕΝΤΥ...