Όνειρα Αλμύρας

Το πρόσωπο κολλημένο σε κείνη τη γαλάζια σου μπλούζα-κουβάρι που ακόμα μυρίζει θάλασσα και που δεν θέλω να ξεδιπλώσω σάμπως και χαθείς.
Βλέπεις η θάλασσα με σημάδεψε από τα πρώτα χρόνια μου.
Δεν υπάρχει αλλού ανάσα αλμύρας να με ξεκουράσει.
Οι ρίζες στους γέρικους κορμούς τούτο το συννεφιασμένο φθινόπωρο μυρίζουν πυροτεχνήματα Ανάστασης και η βροχή δεν έρχεται να τα σβήσει.
Τα κόκκινα τριαντάφυλλα που πότιζα κάθε μέρα χαμογελώντας στο καλημέρα μου ανασαίνουν το αυτονόητο, αφού δεν υπάρχει λόγος να τα κλαδέψω.
Το αύριο θέλω και ελπίζω να’ ναι μια υπόθεση κοινή μοιρασμένη στα δυο, την ώρα που τα ζευγάρια των πουλιών θα κάνουν κύκλους στα μάτια μας, φιγούρες χορευτικές γιομάτες λατρεία κι αφοσίωση, φλερτάροντας με τιτιβίσματα υποσχέσεων.
Hey, Εσύ με το βελούδινο κοίταγμα κείνο που δεν μοιάζει με κάποιο άλλο κι ένα χαμόγελο "ήλιο" μόνιμα ζωγραφισμένο, να πλανάρεις στα όρτσα κόντρα στην παλίρροια.

Κι η μπλούζα σου η θαλασσιά να μυρίζει άγριο κύμα...κι αλμύρα δίχως τελειωμό!