Γλυκιά Ζάλη

Κάθε φορά σαν πρώτη
Το τρέμουλο των χεριών λίγο πριν κάνεις το τελευταίο κλικ στο νούμερο προσέγγισης.
Ο ιδρώτας που τυλίγει τη σάρκα στο παγωμένο του χάδι, εντολοδόχος σκιά ετοιμοπόλεμη στο αχαλίνωτο κάπου αόριστο, δίχως όρια.

Κι ύστερα η συνάντηση…που τα κορμιά ποθούν, ζαλίζονται, προσμένουν.
Κι η ένωση.
Κάθε φορά δυνατά ίδια και τόσο διαφορετική. Με το πάθος της στέρησης, το φόβο της απώλειας. Με ζαλισμένα μυαλά – οι λέξεις γυμνές από στολίδια να παρατείνουν την ανάσα λίγο πριν εκπνεύσει οριστικά. Λίγο πριν χαθεί στα βάρβαρα μονοπάτια της άδικης εξιλέωσης, νεοσύλλεκτος στρατιώτης μπροστά στο ερώτημα: που κρυβόσουν ως τώρα; Τα χρόνια να μονοπωλούν το συμβόλαιο στο μονόπρακτο της ανυπαρξίας ως σχεδόν χτες.
Χαμένοι με γόνατα που λυγούν, οριστικά παραλύουν στον ύπνο- ξύπνιο.

Ω! Θεέ μου…πόση ζάλη κι απόψε!