Τα φρούτα της ημέρας

Έφτιαξα μια φρουτοσαλάτα, βάζοντας πολλές φράουλες, βερίκοκα, μπανάνα, κεράσια, πορτοκάλι, μήλο, χυμό πορτοκαλιού και ολίγη ζάχαρη σ’ ένα τεράστιο μπολ, κάθισα με το (μπιπ) βρακί, οκλαδόν στο κρεβατάκι μου, με άλουστο το μαλλάκι, φθαρμένα τα νυχάκια, εικόνα που ούτε γράμμα δεν θα μου έστελνα και την ξέσκισα, αναποδογυρίζοντας και το μπολ στο στόμα μου.

Και με ρωτάω τώρα :

Α. Αν εκείνος υπήρχε τώρα, θα μπορούσα να παρουσιάζω αυτή την εικόνα?

Β. Θα έτρωγε την περισσότερη φρουτοσαλάτα αφού από ευγένεια θα του έλεγα (δήθεν) πως : δεν θέλω άλλο μωρό μου, φάτην εσύ,
σαν χάνος θα τον παρακολουθούσα, να φτάνει στην τελευταία κουταλιά, που θα έκανε τη λάθος ερώτηση- άρνηση: δεν θέλεις άλλο φαντάζομαι εεε?
όπου για να ακριβολογώ θα του έφερνα το μπολ στο κεφάλι.

Γ. Το ρέψιμο μετά τόσα φρούτα που θα του έπεφταν βαριά στο στομάχι, που το πας?

Δ. Την επομένη ακριβώς, πιθανολογώ να (μπιπ) πηδούσε στα μουλωχτά, την καλύτερή μου φίλη, παρ' ότι τη μισεί ή στη χειρότερη περίπτωση, τη σπυριάρα (απαραιτήτως)γραμματέα του, με τα μεγάλα βυζιά (αν είχε γραμματέα, γιατί γραμματέας χωρίς μεγάλα, δεν παίζει).

No, merci!

Πόρισμα : Τρελένομαι να τρώω φρούτα, ξεβράκωτη!