Τα σέβη μου Ρεαλισμέ

Σήμερα περνάω τη νύχτα μου κυνηγώντας ένα κουνούπι που στριφογυρίζει στο κεφάλι μου μ’ εκείνο το ββζζζνννν...
που σε οδηγεί ακαριαία στη νεύρωση.
Σκέψου να μην πετάριζε, να μην είχα και στα γόνατά μου το διαβολομηχάνημα.
Πάλι καλά που υπάρχουν και γόνατα. Από τα πλέον χρήσιμα οργανικά μέρη του σώματος.
Πλήξη και ανία θα γέμιζαν το τοπίο μου (χωρίς μηχάνημα ζω, χωρίς γόνατα θα δυσκολευόμουν).

Ο γέρο-σκύλος μου στη μέση του δωματίου, φαρδύς πλατύς χύμα, απλωμένα χέρια, πόδια, ροχαλίζει στη νιρβάνα του, αφήνοντας διάφορους θορύβους από ροχαλητά, έως ρουθουνίσματα και ευωδιές ξεχωριστές, ξέρετε τώρα τι, να μην σας πω και πείτε πως είμαι αγενής.

Ευτυχώς διαβάζω διάφορα ποστ, ευχάριστα-δυσάρεστα, εκπαιδευτικά, καταλαβαίνω πια κι εγώ όπως κι εσείς φαντάζομαι, πως πολλά από αυτά γράφονται με πρόθεση εντυπωσιασμού, αποφεύγω να αφήνω σχόλιο άλλωστε -χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι, θα πείτε κι αν δεν το πείτε θα το σκεφτείτε -
και συλλογίζομαι.

Πόσα πραγματικά ταλαντούχα αστέρια τριγύρω!
Πόση λύπη κι άλλη πόση μοναξιά έχει αυτό το συναπάντημα.
Αγαπημένοι που έφυγαν κι άφησαν πίσω τους συντρίμμια, λαβωμένα ημιτελή όνειρα, πληγές που στάζουν πόνο και θλίψη,
εικόνες εγκατάλειψης, οδύνης,
ο αυτομαρασμός και το αυτομαστίγωμα,
μαζί με άλλα συναφή ουσιαστικά και επίθετα
σε μεγαλειώδεις στιγμές.

Οκέυ, οκέυ μη σας θυμώσω κιόλας και δεν μου ξανάρθετε, να σας τρατάρω την δικιά μου Paranoia, που μου βγαίνει τέτοιες Goth Vampire νύχτες που σκέφτομαι τρισδιάστατα και σας σοκάρω.

Άσχετο, αλλά τα πήρα πάλι.

Σιγά μην είμαι καλό παιδί.
Καλό γίνομαι όταν οι πλανητικές ώρες μου,
κάνουν τρίγωνο με την Αφροδίτη μου (ήτοι επαρκές ποιοτικό σεξ)
Καλό γίνομαι όταν το πρωί ξυπνάω νορμάλ, δίχως το κομπρεσέρ του χοντρού από κάτω που αποφάσισε εν μια νυκτί, να τινάξει τα πλακάκια του μαζί και τα μυαλά μου, ακριβώς κάτω απ’ το μαξιλάρι μου, και μέσα στο αυτί μου για να με εκδικηθεί, επειδή δεν τον άφησα να μου πιάσει το (μπιπ!)κωλαράκι(κατά λάθος) στο ασανσέρ.
Καλό γίνομαι όταν όλα όσα κάνω ολημερίς έχουν σαν προϋπόθεση να παίζει το ipod μου, στο αυτί μου σε πλήρη ένταση και απόδοση, χωρίς να είμαι υποχρεωμένη να ακούω τους γύρω μου και τις (μπιπ!) παπαριές τους,
(βλέπε κουτσομπολίκια και ρουφιανιές).
Καλό γίνομαι όταν αμείβομαι για όσο ακριβώς δουλεύω και ουχί λιγότερο.
Καλό γίνομαι όταν με σέβεται αυτό το (μπιπ!) γαμημένο κράτος και οι νόμοι του.
Καλό γίνομαι όταν κλαίω μετά από (μπιπ!)μαλακίες μου και την επομένη τις επαναλαμβάνω, αύτανδρες.

Κακό είμαι όλες τις υπόλοιπες ώρες, μέρες της εβδομάδας, του μήνα, του χρόνου
μιας ζωής που αυτεπάγγελτα πήρα την απόφαση να επιστρέψω σ’ αυτή τη χρεοκοπημένη, μίζερη χώρα, χωρίς οράματα!

Οσονούπω πάω να κάνω την κηδεία του τροφαντού κουνουπιού,
γιατί είμαι πολύ κακό παιδί και θα του πιώ εγώ το αίμα για να του αποδείξω την υπεροχή μου.

Καληνύχτα σας