Η Ρόζα

(μέρος Α΄)

Ένα κορίτσι που δεν έμοιαζε σε κανένα από όλα τ’ άλλα. Ξεχώριζε στην τάξη της, ξεχώριζε και στη γειτονιά της. Μόνο που τότε δεν καταλάβαινε, γιατί όλοι το κοίταζαν τόσο, που σχεδόν πάντα από ανασφάλεια ψαχνότανε. Όμορφο, πολύ όμορφο, ζουμερό θα λέγαμε σήμερα, λαμπερό, μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Στην επαρχία, εκεί που μεγάλωνε ανάμεσα σε μια πολυπληθή - με έξι παιδιά - οικογένεια. Ξεχωριστό παιδί, πολυτάλαντο, το μικρότερο της οικογένειας. Συνήθισε να φορά ότι περίσσευε απ’ τα υπόλοιπα αδέλφια της. Πολλές φορές και αγορίστικα ρούχα. Πάνω της όλα έδειχναν να αποκτούν στυλ. Αργότερα θα μάθαινε πως πάντα η μόδα την έπαιρνε στο κατόπι.

Ήρθε στην Αθήνα. Να βρει τη ζωή της.
Το λεωφορείο την άφησε στην Ομόνοια, του τότε.
Έμεινε να χαζεύει τα πανύψηλα κτίρια, περπατώντας, δίχως να γνωρίζει ποια κατεύθυνση έπρεπε να πάρει. Σταμάτησε σε κάποιο θάλαμο και σχημάτισε ένα νούμερο τηλεφώνου. Μια φίλη, η Σόνια, που γνώρισε στην επαρχία εντελώς τυχαία σε μια εικαστική εκδήλωση, θα γινόταν ο πρώτος σταθμός της, να ακουμπήσει το πλαστικό τσαντάκι της με τα ελάχιστα υπάρχοντά της. Την επομένη ακριβώς με την εφημερίδα στο χέρι θα έψαχνε δουλειά, θα έψαχνε να βρει τη ζωή της.

Το πρώτο της αφεντικό το εγκατέλειψε την τρίτη μέρα κι ας μην πληρώθηκε. Ήθελε να την έχει αποκλειστική γραμματέα και δεν ακολούθησε τις οδηγίες του για παράταση ωραρίου, την ώρα που το παλιό ετοιμόρροπο κτίριο βογκούσε απ’ τη σιωπή και οι μοναδικοί ήχοι ήταν αυτοί που ερχόντουσαν απ’ την διαστολή των ξύλων.

Το δεύτερο αφεντικό ευτυχώς ήταν παραδομένο ήδη στο λάγνο βλέμμα ενός άλλου κοριτσιού, που με τα δάχτυλα χάιδευε τον πηλό, δίνοντάς του ψυχή σε σχήμα μακρουλό, περίεργο, πέρα από τις καθιερωμένες φόρμες. Εδώ θα ήταν ήσυχη, μαζί με το δημιουργικό κομμάτι της εύπλαστης ύλης, θα μάθαινε μικρά μυστικά, χρήσιμα για την σταδιοδρομία της.

Η Ρόζα δεν ήταν ευχαριστημένη, παρά τις υπερωρίες. Βρήκε και δεύτερη δουλειά, σαν ερευνήτρια. Γυρνούσε sτις γειτονιές της πόλης, χτυπώντας τις πόρτες μοιράζοντας άλλοτε οδοντόπαστες και σαπουνάκια κι άλλοτε πόρτα - πόρτα, ερωτηματολόγια.
Σε σχετικά λίγο διάστημα, πήρε προαγωγή. Διαμόρφωσε τα ωράριά της όπως ήθελε, πολλές φορές φέρνοντας και εργασία στο σπίτι. Ακόμα και Κυριακές. Μήτε τα Σάββατα ήξερε η Ρόζα.

Η κούραση την πλάνευε, μοναδική συντροφιά, το μικρό ραδιοφωνάκι της και το στρώμα στο πάτωμα στο νέο μικρό της σπίτι..
Δεν θυμάται να γιόρτασε ξανά γενέθλια και κάλεσε τις φίλες της. Εκεί στην πρώτη τούρτα της ζωής της κι ανάμεσα στα δέκα ενιά κεράκια της έκανε μια ευχή.

«Να σκαρφαλώσει…»

(συνεχίζεται)



(Μέρος Β')

Μέσα στις δουλειές τις περιστασιακές έκανε και το μοντέλο για τους σπουδαστές της σχολής καλών τεχνών. Στην αρχή με συστολή. Δεν ήταν εύκολο για την Ρόζα, μα η αγάπη της για την τέχνη και η ‘γέφυρα’ Σόνια της άνοιξαν δρόμο, τουλάχιστον εργαζόμενη να βρίσκεται κοντά στη ζωγραφική.

Και μια μέρα ανάμεσα από πορτραίτα και κάρβουνα, το γεμάτο λαγνεία βλέμμα της συνάντησε το δικό του. Η πρώτη ματιά φευγαλέα. Στη δεύτερη, το κορμί της ρίγησε. Είχε συνηθίσει να ονειρεύεται άλλωστε με ανοιχτά μάτια.
Τούτη εδώ ήταν διαφορετική, το ένιωσε.
Έφυγαν μαζί με τον Πάνο, ούτε που κατάλαβε πόσο γρήγορα συνέβη. Παραδόθηκε μετά από λίγες ώρες στα χέρια του. Κι ανακάλυψε πως ο έρωτας, έχει μυρωδιά μυστήρια, μπλεγμένη κι απροσδιόριστη.

Η ιστορία της με τον Πάνο κράτησε κάποιους μήνες, γράφοντας τον επίλογο στα σκαλοπάτια της σχολής την ώρα που έμπαινε μέσα κι εκείνος έβγαινε σφιχταγκαλιασμένος με μια συμφοιτήτρια.
Χωρίς καμία λέξη.
Έτσι σιωπηλά όπως άρχισε.

Δεν ξαναπάτησε το πόδι της εκεί.
Η μια σχέση διαδέχονταν την άλλη κι όλες είχαν την ίδια κατάληξη.
Η Ρόζα δεν μπορούσε να συντονιστεί και να κλειστεί στα περιορισμένα σύνορα μιας σχέσης. Ήθελε να πετάει.
Το πάθος έμαθε καλά πως δεν έχει διάρκεια.

Δούλευε, περισσότερο τώρα. Απ’ τη μια δουλειά στην άλλη στο κυνήγι αναρρίχησης, σαν να επρόκειτο να κόψει το νήμα. Οι παρτίδες με την οικογένεια, είχαν αυξήσει τις υποχρεώσεις της κι η Ρόζα πιστή στις υποσχέσεις της.
Το λιγοστό χρόνο που απόμενε τον αφιέρωνε στα βιβλία της, διάβαζε ότι έβρισκε, ρωτούσε, μάθαινε. Και πίσω από τις λέξεις, έψαχνε το δικό της Αλέξη.

Απόχτησε εμπειρία. Μέσα από τις εικόνες που ζούσε, μέσα από τις συγκυρίες που διασταυρωνόταν. Έβαλε Χ στο γάμο, οι σχέσεις τριγύρω της έμαθαν πως το ιδανικό βρίσκεται μόνο στη σκέψη ή και στα όνειρα, αυτά που συνήθως ξεχνάς αλλάζοντας πλευρό.

Συνειδητοποιημένη εργασιομανής κι απόλυτη συνέχιζε τη ζωή της. Με ενδιαφέροντα και εκλεκτούς φίλους δίπλα της. Γεμάτη κι ευτυχισμένη με τις επιλογές της.



Τη Ρόζα την συνάντησα πριν πέντε χρόνια σε μια συγκέντρωση που έκαναν οι ανάδοχες μητέρες.
Απροσδιόριστη η ηλικία της.
Τώρα δεν είχε λόγους να εργάζεται, η ζωή της ήταν πλήρης ή σχεδόν πλήρης.
Το γέλιο της, το αποτύπωμα της γεμάτης ψυχής της, με κατέπληξε.
Δεθήκαμε μέσα από την επαφή μας. Κι εκεί κατάλαβα πως η επιλογή να ΜΗΝ γίνεις μητέρα δεν είναι μια απόφαση εγωκεντρική που έχει να κάνει με σένα και μόνον.
Η προσφορά της πέρα από αυτό, είναι ο χείμαρρος μιας ακολουθίας από συναισθήματα που ενδεχόμενα εκκολάπτονται στην ψυχή της.
Και η επιλογή της απόλυτα συνειδητή.
Δίχως νευρώσεις και ανασφάλειες.
Ολοκληρωμένη και γεμάτη δύναμη.

Η Ρόζα είναι ολόκληρη ένα χαμόγελο κι ας μην τα βρήκε όλα στρωμένα και βολικά μπροστά της. Τώρα σπουδάζει στο τρίτο έτος μιας σχολής στο πανεπιστήμιο. Τώρα μοιράζει το χρόνο της στην ομορφιά της προσφοράς. Τώρα κλείνει τον κύκλο της.

Η Ρόζα είναι ευτυχισμένη.
Κι η Ρόζα είναι η πιο ανθρώπινη φίλη που γνώρισα ποτέ. Μ'έμαθε πως το ταξίδι αυτό προς την κορυφή, δεν ήταν παρά μια υπόσχεση στον εαυτό της που' χε σαν στόχο μόνο τούτο : Να καταφέρει να δίνει.

Ρόζα ξέρω πως τούτο εδώ δεν θα το διαβάσεις ποτέ, μα να, ήθελα να σου πω με κάποιο τρόπο, πως ο κήπος σου έχει τα ομορφότερα λουλούδια του κόσμου, χωρίς αγκάθια και σ’ ευχαριστώ που μου επιτρέπεις να τα μυρίζω.

Κι αν έφτασε στην κορυφή, αυτή που για πολλούς από μας είναι άπιαστη, δεν παγιδεύτηκε στην έπαρση...