Χρόνια πολλά, γεμάτα λουλούδια

Πρώτη του Μάη.
Τα λουλούδια γιορτάζουν.
Οι άνθρωποι γιορτάζουν.
Παίρνουν το αυτοκίνητο και ξεχύνονται στους δρόμους, φτάνοντας σε αργή κίνηση επιτέλους στη θάλασσα.
Απλώνουν τις ψάθες που μοιάζουν με οικόπεδα σε παραλίες και λιάζονται.
Tο Εθνικό ποτό-φραπεδάκι απαραιτήτως στο χέρι. Κι ο Πλούταρχος να σπαράζει στο υπό μάλης φορητό στέρεο.
Στη συνέχεια βγαίνουν τα τάπερ με τ'αυγά και τα σαλάμια, άντε και καμιά πιτούλα χτεσινή και το επιδόρπιο; ουζάκι στο τιγκαρισμένο καντίνα-ταβερνάκι.
Για να επιστρέψουν όλοι μαζί πάλι μποτιλιαρισμένοι και ικανοποιημένοι στα σπίτια τους, περιμένοντας το επόμενο Σ/Κ ή αργία για να επαναλάβουν μια από τα ίδια.
Κατάντια να σπρώχνεις τις μέρες, να τις ζορίζεις να προσπεράσουν.
Πάνε χρόνια που οι γιορτές έπαψαν να έχουν νόημα, να σημαίνουν κάτι.
Γιορτάζω όποτε μου κάνει κέφι. Ανάλογα με τα κέφια μου, τον ύπνο μου ή το ξύπνιο μου.
Στιγμές μοναχικές κατ’ επιλογή.
Χόρτασα γιορτές και πανηγύρια. Τσάμικα και καλαματιανά. Χορούς της κοιλιάς επίσης.
Πράγματα ασήμαντα, έγιναν σημαντικά και σημαντικά ασήμαντα.
Το ποδήλατό μου, η μουσική μου, οι συλλογές μου, τα κολλάζ μου, τα DVD μου, η βαρκούλα μου, οι βόλτες μου κι η κοσμάρα μου. Τυλιγμένη σε απλά πράγματα.
Προστατευμένη και ασφαλής.
Εκείνος να πλανιέται κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά.
Να του σκάω τρυφερά χαμόγελα, ανάμεσα στις σελίδες που ξεφυλλίζω, να τον ψάχνω στη σκέψη μου, να τον χάνω στις διαδρομές μου.
Ανθρώπινες σχέσεις.
Ιδιόμορφες, αταίριαστες, χαοτικές.
Να τον συναντώ και να μου ξεφεύγει στη συνέχεια.
Έρωτες απύθμενοι, έρωτες συγκλονιστικοί, έρωτες ανατρεπτικοί.
Ιδρωμένα κρεβάτια να στεγνώνουν το όνειρο μέχρι να σηκωθείς.
Στιγμές μαγικές που ξεπληρώνεις με δάκρυ και αίμα στη συνέχεια.
Κρατώ τα «σ’ αγαπώ» του σαν παρακαταθήκη και ξαναβουλιάζω στη σιωπηλή συγνώμη του.
Σιγά που πτοήθηκα. Συνήθισα πια.
Άλλη μια φορά.
Δίχως απορία, δίχως ερώτημα.
Χτες η χολή, προχτές οι πετρούλες που κατέβαιναν,
αύριο το ..."δεν μπορώ άλλη μια μέρα δίχως να σε δω, τρελένομαι".
Το φάγαμε, φίλε.
Αμ πώς ;
Γελάω. Γυρίζω την πλάτη. Θα περάσει κι αυτό.
Δεν είμαι εγώ για τέτοια.
Ευχαριστώ δεν θα πάρω και σήμερα.