Σάββατο, Νοεμβρίου 22, 2008

Γεννιά Της Φραπεδιάς Και Του Ρε Μαλάκα... όμως

Είπανε για σας πως δεν έχετε όραμα,
ποιός σας το ενίσχυσε ;
Είπανε για σας πως είσαστε χαβαλέδες
ποιός νιάστηκε ;
Είπανε για όλους εσάς τα παιδιά της γενιάς των ALL STARS,
πως είσαστε τεμπέληδες,
ποιός αλήθεια τόλμησε ;

εμείς μάνες και πατεράδες που σας μεγαλώνουμε,
που σας πληγώνουμε,
που μαστιγώνουμε δίχως ενοχές τα όνειρά σας
είμαστε δίπλα σας,
ασπίδα σας στο κυνήγι του ονείρου που αξίζετε
γιατί απλά σας το οφείλουμε,
και γιατί σύραμε πολλά χρόνια τα κουρασμένα πόδια μας μέσα στις παντόφλες
μα το δικό σας συναίσθημα είναι ακόμα ζωντανό,
το πνεύμα σας φρέσκο και ξεκούραστο

κι οι καρδιές σας γεμάτες ΑΓΑΠΗ.

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΣΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΣΑΣ...και συμπορεύομαι μαζί σας
κι εμείς καλά γνωρίζουμε πως
"κλαίτε σιωπηλά μονάχοι σας
δίχως τα δακρυγόνα "
και δίχως τυμπανοκρουσίες

ΚΙΤΤΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Υπάρχει εκεί έξω ένας δεύτερος με ελάχιστη ευθυξία σε τούτη τη λεηλατημένη χώρα ορέ ;
Είδα πολλούς τούτες τις μέρες να περιδιαβαίνουν τα παράθυρα της τηλεθέασης, την ώρα του απολογισμού να ψαρεύουν ψήφους, να καταδικάζουν και να αφορίζουν δίχως να προτείνουν λύσεις άμεσες και ουσιαστικές, μα δεν είδα κανέναν να παραιτείται απ' τη βελούδινη καρέκλα του από ντροπή και αηδία, αντιστεκόμενος σε ένα σύστημα που βούτηξε κάθετα στη διαφθορά.
Η έλλειψη προοπτικής, η ανέχεια μαζί με το ενοχικό σφύριγμά μας - ύμνο σε μια σιωπή πνιγμένη σε καπνούς και λεηλασίες, απογοήτευση και θλίψη δημιουργούν την εικόνα της κοινωνίας μας σήμερα που ο τρόμος φώλιασε για τα καλά στις συνειδήσεις μας.

Αξιότιμε κύριε ΚΙΤΤΑ δεν σας γνωρίζω, αλλά κερδίσατε το σεβασμό μου.

Αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ

Δος μου έναν λόγο να πιστέψω πως τούτο το κράτος είναι ακόμα όρθιο και έχουμε ακόμα ελπίδες για αυτή την ποιότητα ζωής που σήμερα οριστικά κατέρρευσε στο μυαλό και στις ψυχές μας.
Πες μου έναν λόγο ικανό που να μου δώσει την βεβαιότητα να κοιμηθώ απόψε με ασφάλεια εγώ και η οικογένειά μου στο σπίτι μας, μιας και το Μέγαρο μας πέφτει κομμάτι μακριά, άσε που το πιθανότερο είναι να μην χωράμε κι εμείς εκεί.

Πόση θλίψη νάξερες γέμισες κι απόψε τη νύχτα μου!

En la ciudad (Amparanoia)




Κάπου άκουσα αυτό το τραγούδι, το έψαξα, είναι από το συγκρότημα AMPARANOIA (somos viento) και το ανέβασα
μαζί με τους στίχους σε ελεύθερη μετάφραση,
με μηνύματα επίκαιρα μιας και η μουσική πολλές φορές μαζί με το στίχο δεν μας διασκεδάζει μόνο μα αφυπνίζει με τα ερεθίσματα της.


En la ciudad
Hay mucha tribu
Mucho barrio
Hay poco saldo
Mucho banco
Aves de paso que se quedaran

En la ciudad
Todo se pagan con tarjeta
Aqui la gente es muy descreta
Y por la calle no te van a mirar

En la ciudad
Todo es prisa atasco coche
Ruido consumo oferta Derroche
Busca el paraiso en tu ciudad



Flores de cemento vi crecer
Nada es lo que te parece
Dia presion noche passion
siempre amanente


Si no te paran Te atropellan

Sin papeles, no vale la pena
Nadie trabajo te va a dar

Y en Negro te van a pagar
La mafia se va aprovechar

Ay soledad
no me dejes soledad
no me vallas soledad

La soledad
se apodera de la ciudad
Hay miedo,
no hay un sistema de seguridad

Templos
de dinero y barrios de carton
Busca las raices y
suena que sera mejor
en la ciudad….

(Ελεύθερη μετάφραση)

Στην πόλη μας υπάρχουν-
πολλές γειτονιές
οι μισθοί ελάχιστοι
αλλά πολύ «πακέτο»( χρήμα)
που κάνει
τα αποδημητικά πουλιά (μεταφορικά)
- Αντί να φύγουν-

να Παραμένουν


Στην πόλη μας
όλοι πληρώνουν με πλαστικό χρήμα
εδώ οι άνθρωποι είναι πολύ διακριτικοί
και στο δρόμο αδιαφορούν για σένα

Στην πόλη μας
όλα γίνονται βιαστικά
μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα
απέραντη προσφορά σε θόρυβο
Αλλά εσύ ακόμα ψάχνεις τον παράδεισο σου


Λουλούδια από τσιμέντο ξεφυτρώνουν
Τίποτα δεν είναι όπως δείχνει
Η μέρα γεμάτη πιέσεις
Η νύχτα γεμάτη πάθη
έτσι, ξημερώνει

Ναι, δεν σε σταματά κανείς,
Όμως με κάθε τρόπο σε εξευτελίζει
Χωρίς αποδείξεις δε λέει μια
κανείς δεν δουλεύει για να προσφέρει
Στον άλλον
Απλά σε πληρώνουν με μαύρο χρήμα
και μια μαφία να σε εκμεταλλεύεται,
δεν μ' αφήνεις μοναξιά
δεν μου πας μοναξιά.

Η μοναξιά σε πνίγει
μέσα στην πόλη σου
Φοβάσαι
δεν υπάρχει καμιά ασφάλεια
Μόνο Ναοί στο όνομα του χρήματος
και χάρτινες συνοικίες
ΨΑΞΕ τις ΑΙΤΙΕΣ
Και ονειρέψου πως θα γίνουν
Ανθρώπινα
Στην πόλη σου ….

Ω Τι Κόσμος !

Εξοργιστική η κατάντια μας...
Γέμισε ο κόσμος οικόπεδα, βυζιά και μπούστα.
Βαριά ενισχυμένα, ζωντανά ή ετοιμόρροπα, τι σημασία έχει!
Η διαφθορά σ' όλο το μεγαλείο της.
Τίποτα πιο ευχάριστο προσφέρει το κατάστημα ;
Καμμιά συνταγούλα,
κανα όνειρο σε χαμηλή τιμή εκεί έξω ;

Παρασκευή, Νοεμβρίου 21, 2008

" Θέλω τη ζωή μου πίσω...."

Παγώνουν οι νύχτες....
αδειάζουν οι μέρες....
ξεφτίζουν των φίλων οι καλημέρες....


η πόλη με πνίγει....
απλά κοίταξέ με...
σ' αλλοιώτικους κόσμους φυγάδεψέ με...


συμμορίες ζητιάνων την παράσταση κλέβουν....

κι όμως...

υπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή....

Μοιάζει με θάλασσα ετούτη η σιωπή....

με ένα σου νόημα λύσε τα μάγια....

Μια συνουσία διαφθοράς είναι

και τίποτ' άλλο

μα ίσως αύριο νάναι αργά...

(στίχοι μαζεμένοι απο δω κι από κει...
τόσο επίκαιροι κι αληθινοί!)

Δευτέρα, Οκτωβρίου 27, 2008

Πασχάλης και Μήτσος !!!

Αγαπητή μου φιλενάδα Αλίκη

Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου εκφράσω δημόσια την συμπαράστασή μου.
Τι σε βρήκε βρε κορίτσι μου;
Ο Πασχάλης σου -συμφωνώ μαζί σου - δεν έχει και δεν είχε ποτέ καμιά σχέση με τον Μήτσο το διπλανό μας. Εκείνος είναι τόσο λαϊκός ! Αλίμονο!!!
Τον είδα σήμερα στην κ. Δρούζα και πολύ τον λυπήθηκα, πίστεψέ με, αλήθεια σου λέω, να φιλάω Σταυρό!
Πονεμένος πολύ, τα ματάκια του σχεδόν δακρυσμένα, είχε και μια μελανιά ακριβώς κάτω απ’ το μάτι,
δεν πιστεύω…..
αν ήταν θα μου το έλεγες, ε ;
συνήθως οι παντόφλες σου είναι μαλακές, εκτός κι αν σου ξέφυγε εκείνο το ξύλινο σαμπό που σφουγγαρίζεις τις βεράντες, αλλά και πάλι θα το έλεγες, τόσο ειλικρινής που είσαι μπροστά στις κάμερες. Άλλωστε κι αν ακόμα μου το έλεγαν πάλι δεν θα το πίστευα, γιατί απ’ τα χείλη σου στάζει τόση γλύκα που αφήνεις τους φιλοθεάμονες φίλους σου εκστατικούς, κάθε φορά που μιλάς .
Κι εγώ καλά, ξέρω πόση πίστη και αφοσίωση σου έχει ο Πασχάλης, το επανέλαβε και σήμερα και δεν θέλω να του χαλάσω το χατίρι θα τον πιστέψω, γιατί σου ήταν πιστός ανέκαθεν κι επί 42 συναπτά έτη, απλά στάθηκε λιγάκι άτυχος ο καημενούλης και καρπερούλης ταυτόχρονα.
Είδες πως η φύση μας αδικεί τις γυναίκες, αφού γεννάμε στην πρώτη και μετά βίας στη δεύτερη νιότη μας μονάχα ;

Κατεργάρα γιατί μου έκρυβες πως έστελνε κι ερωτικά ραβασάκια ; Να μωρέ σε εκείνη την 43τριάχρονη που έκανε παιδί μόνη της - η φύση κάνει και θαύματα, βλέπεις.
Αλίκη μου πόσο σε συμπονώ νάξερες ! Και σε δικαιολογώ επίσης για την αγανάκτησή σου που αγαπούσε κι εκείνη την κοκκινομάλλα ταυτόχρονα με σένα!
Ξέρεις βρε φιλενάδα τι λένε για τις κοκκινομάλλες ; Πως είναι «φαρμακομούνες», πίστεψέ με, έχω μια τέτοια ξαδέρφη ο Θεός να με συγχωρέσει, μια τάπα είναι 1, 51 πόντους όλη κι όλη και σέρνει το Enterprise το αεροπλανοφόρο, από τη μέρα που πέρασε απ’ την Ελλάδα πηγαίνοντας στον Κόλπο - και όχι τον δικό μου, έχω και φωτογραφίες στο ορκίζομαι.
Κάτι που θέλω από καιρό να σε ρωτήσω κι όλο μου διαφεύγει είναι να μου πεις το νούμερο από αυτό το χρωματάκι μωρέ, που βάζεις και στους δυο σας. Είναι της LOREAL το καστανόμαυρο 32/3 ή το κορακί της WELLA ? Τις προάλλες μάλωνα με την Ευθαλίτσα την από κάτω μου, γιατί επέμενα εγώ πως κάνει λίγο σαντρέ προς τη ρίζα και πολύ το γουστάρω κι εκείνη δεν έχει καθόλου γούστο.

Αλίκη μου σου συμπαρίσταμαι νοερά και αν θέλεις τη βοήθειά μου σε θέματα styling
Εδώ θα είμαι .

Παρεμπιπτόντως η Ναταλία προχτές είπε πως έγραψε ένα τραγούδι, που το εμπνεύστηκε από την πονεμένη ιστορία σας. Ο Πασχάλης σήμερα είπε πως κάπου είδε το στίχο και απλά του ταίριαξε. Άσε που το μοιράζουν τζάμπα στο ιντερνέτ και λυπάμαι που δεν υπάρχει σε cd .
Έτσι δεν θα μπορέσω κι εγώ με το κάτι τις μου να συνεισφέρω στο παγκάρι σας, τώρα που οι αποφάσεις θα βγαίνουν σφυρίζοντας πάνω απ’ τα φρεσκοβαμμένα πάντα ασορτί κεφάλια σας .

Σε φιλώ η Φίλη σου

«Παράνοια»

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 17, 2008

Aνδροκρατούμενη κοινωνία ώρα μηδέν

Σε μια Ελλάδα που οι άνδρες παίρνουν αποφάσεις, κυβερνούν, συντάσσουν νόμους, έχουν τον πρώτο λόγο στην οικογένεια, στα επαγγελματικά, στα κοινωνικά, εμείς οι γυναίκες τους ανεβάζουμε, τους στηρίζουμε και ακολουθούμε ότι και όσα μας σερβίρουν με μειωμένες αντιστάσεις - και καλά να πάθουμε ...

Σε κάθε σκληρή συμπεριφορά- προϊόν μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας, ποιός χέστηκε ;
Κυρίες μου ξυπνήστε επιτέλους απ' το βαθύ σας ύπνο και πάψτε να πιστεύετε σε οράματα, η πραγματικότητα είναι εδώ κι όσο κοιμάστε στα πουπουλένια σας κρεβάτια θα διώκεστε, θα δουλεύετε σαν τα γαϊδούρια μέσα κι έξω απ' τα σπίτια σας, θα τρώτε και τις μπάτσες σας, θα μεγαλώνετε τα παιδιά σας και θα τους μαθαίνετε να μην απαιτούν, να μην ελπίζουν, να διαιωνίζουν όσα ακριβώς κι εγώ, εσείς και μερικά ακόμα εκατομμύρια όμοιές μας γύρω μας.

Πότε θα έρθει εκείνη η ώρα που η βουλή των Ελλήνων θα γεμίσει θηλυκά, και θα ψηφίζουν νόμους που τουλάχιστον δεν θα βγάζουμε τα μάτια μόνες μας.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 09, 2008

Παραολυμπιακοί Αγώνες

Δείτε αγαπητοί κυρίες, κύριοι αυτούς τους αγώνες και ανατριχιάστε, πάρτε δύναμη, ξεφύγετε από τα καθημερινά σας παράπονα και προβλήματα και τις μιζέριες σας.

Δείτε το μεγαλείο της ψυχής αυτών των παιδιών, θαυμάστε τη δύναμή τους, αγκαλιάστε τα νοερά και συντονιστείτε στους ρυθμούς που χτυπάει η καρδιά τους μακριά από ντόπες και φάρμακα, μακριά από το χορό των εκατομμυρίων και των διαφημίσεων.
Κι έπειτα απαιτήστε,
φωνάξτε,
διεκδικήστε το δικαίωμά τους σε μια καλύτερη ζωή που εμείς βολεμένοι έχουμε κι όμως είμαστε δυσαρεστημένοι που απ’ τις τσέπες μας δεν ρέει το χρυσάφι και τα μυαλά μας δεν στάζουν μέλι,
κι αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο δυστυχισμένους.

Δευτέρα, Ιουνίου 02, 2008

Γειά σου ρε Γιάννη

Ρωτάω το φίλο μου το Γιάννη που είχα να δω μέρες :

" Γειά σου Γιάννη, τι κάνεις ;
Γιάννης : " άσε με, σε λίγο θα έχω πονοκέφαλο.

Έμεινα κάγκελο που λένε, μιας και ο Γιάννης πρόβλεψε πως σύντομα θα γινόταν η ιστορική του συνάντηση με τον πονοκέφαλο...


Καλό μήνα

Τετάρτη, Μαΐου 28, 2008

Του κώλου!

Μικρές καθημερινές επαναστάσεις μέσα απ' τα ιστολόγια, καθισμένοι με βαρεμάρα μπροστά στο χαζόκουτο, απολαμβάνοντας τη Σκορδά και την Πάνια κι όλες τις υπόλοιπες Κατινούλες που αρμέγουν τα μυαλά των ανικανοποίητων και ψυχικά άρρωστων νοικοκυρών που καθαρίζουν τα κρεμμύδια κλαψουρίζοντας για το αναθεματισμένο ριζικό τους.
Απ' το ραδιόφωνο στάζουν αχταρμάς οι ήχοι με δακρύβρεχτους στίχους τύπου : "Χτύπα μου τα καπούλια, βασάνισέ τα κι εγώ αντέχω ".
Οι νέοι μεγάλωσαν κι η πατρίδα μου γερνάει μα ποιός νιάζεται; Ο έρωτας πεθαίνει μέρα με τη μέρα κι εσύ που έφτασες κοντά στα 50 ψάχνεις ακόμα τους φίλους, τον εαυτό σου και με ρωτάς που πήγαν;
Του κώλου όλα ε ;
Ε ! και τι έγινε ; έτσι δεν έλεγες πάντα ; Τότε που νόμιζες πως ο χρόνος είναι μια σύμβαση διάρκειας με σύμμαχο την αφετηρία ;
Κακόμοιρε μίζερούλη " η πάρτι σου " φταίει για όλα, ξε-καβάλα απ' τ' άλογο και κάνε ξυπόλητος ένα βήμα πιο πέρα.
Βαρέθηκα την ασχήμια τριγύρω μου...

Δευτέρα, Μαΐου 05, 2008

Ένας χρόνος, μόνον!



Λογικά το ποστ τούτο θα ΄πρεπε να προηγηθεί του αμέσως επόμενου στη σειρά.
Και παρ’ ότι δεν συνηθίζω να γράφω τόσο συχνά πια, το κάνω σήμερα κατ' εξαίρεση.
Κι αναρωτιέμαι μετά από ένα χρόνο ακριβώς που η Αμαλία έγραψε εκείνο το ποστ που όλοι μας ανατριχιάζαμε.
Αν άλλαξε τίποτα έκτοτε.
Αν χέστηκε κανένας μεγαλογιατρός κι αν το σύστημα υγείας βελτιώθηκε.
Αν τα φακελάκια έπαψαν να τα παίρνουν.
Αν εμείς γίναμε φειδωλοί στο να τα δίνουμε.

Σε λίγες μέρες κλείνει ένας χρόνος που η Αμαλία έφυγε πικραμένη αφήνοντας πίσω της μηνύματα δύναμης, χαστουκίζοντας όλο το απάνθρωπο σύστημα υγείας με τα αδύναμα χεράκια της. Κι αν γινόταν να μπορέσει η καρδιά της να αντέξει ακόμα λίγο είμαι σίγουρη πως θα το γκρέμιζε από θεμέλια.
Εμείς όμως τι κάναμε και τι κάνουμε τελικά ορέ κλεφτόπουλα ;


υ.γ . ο λόγος που γράφω σπάνια πια, είναι που δεν έχω κάτι σημαντικά ενδιαφέρον να πω. Και ξεπέρασα το στάδιο που μέσω του μπλογκ έκανα κι εγώ την ψυχοθεραπεία μου. Δηλώνω δυναμικά παρούσα και συμμετέχω σε κάθε κοινωνικό μήνυμα – κάλεσμα και βεβαίως σιωπηλά παρακολουθώ κάθε ενδιαφέρουσα προοπτική βελτίωσης της ποιότητας ζωής των συνανθρώπων μου, δεδομένου πως και με αφορά άμεσα αλλά και συνάδει με το μέλλον της οικογένειάς μου και της κοινωνίας των ληστών του σήμερα.

Εθελουσία πρόκληση – πρόταση

Πάρτε όλοι τις ψηφιακές σκονισμένες σας κάμερες, τα κινητά σας τηλέφωνα και φωτογραφίστε : κάθε αυτοκίνητο που είναι παρκαρισμένο και κλείνει τις ράμπες που είναι για άτομα με αδυναμίες, κάθε ασχήμια και απάνθρωπη συμπεριφορά που πέφτει στην αντίληψή μας, μιας και κανενός άλλου δεν ιδρώνει το αυτί αγαπητοί συνμπλόγκερς. Ανεβάστε τα στα μπλογκς σας σε περίοπτες θέσεις για κάποιο χρονικό διάστημα που θα ορίσουμε όλοι μαζί, κοινώς δώστε «τα γίδια» που αδιαφορούν για το αν κάποιοι από τους συμπολίτες μας δεν μπορούν να χαρούν τη ζωή, επειδή η απάθεια και η αδιαφορία ορισμένων από μας τους στερεί το δικαίωμα τουλάχιστον να μετακινούνται και να έχουν το δικαίωμα πρόσβασης σε όσα εμείς με ευκολία καταδυναστεύουμε.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι να κλείνουμε τα μάτια όλοι μαζί επειδή το πρόβλημα είναι του διπλανού μας.

Δευτέρα, Απριλίου 14, 2008

Στο σκοτάδι...

Διασχίζοντας το υπόγειο μετρό της άμορφης πόλης και ανεβοκατεβαίνοντας τα κυλιόμενα σκαλοπάτια με την παρέα κάποιου άγνωστου τυφλού, μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω μαζί μου φεύγοντας το ερώτημα που μου έβαλε : "Ξέρεις τι σημαίνει να μην μάθεις ποτέ τι είναι χρώμα ; Πως είναι το πράσινο, το κόκκινο, το κίτρινο ;" Σιώπησα και σκέφτηκα για λίγο και δεν έφταιγε το λίγο που δεν κατάφερα,
δεν μπόρεσα να του περιγράψω κανένα χρώμα με λόγια....
Πώς άλλωστε θα μπορούσα ;

Έφυγα και του ευχήθηκα καλή συνέχεια
...τίποτα άλλο,
γιατί με είχε προλάβει, λέγοντας πως αν και δεν είχε ποτέ εικόνα, αγαπά τη ζωή....
(κι ας γνώρισε ο άγνωστος φίλος μου μονάχα το μαύρο!)

Έστω και μισή σκέφτηκα εγώ, που τα έχω ΟΛΑ....
παραπονιέμαι για το τίποτα...
κι ας έχει χρώμα κάθε μέρα που ξημερώνει...

Κυριακή, Μαρτίου 02, 2008

Αδρεναλίνη που λέγαμε...

Αφιερωμένο στη νύφη του βορρά.



Τρίτη, Φεβρουαρίου 26, 2008

z-μπούτσαμ'

Φιμώνουν τους Μπλόγκερς (νομίζουν)

ζ-μπούτσαμ'

Φιμώνουν την Τσέκου

ζ-μπούτσαμ'

Φιμώνουν στα παράθυρα αυτούς που κάτι τολμούν να πουν

ζ-μπούτσαμ'

Σορυ Ρε Μαλβίνα που σου κλέβω την ατάκα, αλλά που νάξερες τότε πως κανένας δεν έδινε δεκάρα για την ζ-μπούτσασ' άσε που πολλοί σε άκουγαν και λίγοι καταλάβαιναν!
Τουλάχιστον εσύ την είχες και μάλιστα πολύ μεγάλη.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 22, 2008

Επιστροφή λόγω ...ανακύκλωσης

Ο δήμος της περιοχής μου επιτέλους τοποθέτησε τους μπλε κάδους ανακύκλωσης.
Σκέφτηκα πως τώρα τα σκουπίδια μας θα βρουν το δρόμο τους κι εμείς τη συνείδησή μας.
Μια εβδομάδα πέρασε μόλις και πότε ο κάδος είναι ανακούρκουδα άδειος και πότε γεμάτος από κάθε είδους άλλο περιεχόμενο ...εκτός των ανακυκλώσιμων...
μιας και οι γάτες περιδιαβαίνουν και σαλτάρουν απο τις νοστιμιές που βρίσκουν εντός.

Κανονικά η ανακύκλωση πρέπει να αρχίσει από τα μυαλά μας

Καλή σας μέρα και συγχωρήστε με που χάθηκα