Κάθε αποχωρισμός και μια μαχαιριά,
κάθε "Good Bye" και μια πληγή.
Αεροδρόμια, σταθμοί, τρένα που φεύγουν και πάνε, χέρια που ξεκολλάνε δύσκολα, δάκρυα που κυλάνε, χείλια που δαγκώνονται και στάζουν αίμα...
Να μισείς αυτό το "αντίο" και παρ' όλα αυτά να το ζεις και να το ξαναζείς σαν εφιάλτη στην πραγματικότητα.
Να ρουφάς "κουταλιές ευτυχίας" (όπως είπες) και να δραπετεύουν μέσα απ' τα χείλη σου μ' ένα αντίο που παίζεται σε συνέχειες...
το μισώ, το μισώ, το μισώ....
Μεσημέρι δήμος Αργυρούπολης, ζέστη αφόρητη, μυρίζουν τ' απομεινάρια ναφθαλίνης που πνέουν τα λοίσθια και ο χειμώνας έρχεται απειλητικά πίσω απ' τα υπολείματα του μοναδικού βουνού σχεδόν πράσινου που απέμεινε στην Αττική για να ξυπνά τις συνειδήσεις όλων μας πως ακόμα υπάρχει ζωή, ελπίδα και νοήματα. Μόλις δυο βήματα δηλαδή.
Εκείνη με ύφος μπλαζέ κι αγέρωχο μέσα στην τζιπάρα της, γυαλί πλατφόρμα, μαλλί πλατινέ, ξεμαλλιασμένο απ' το οξυζενέ που ατύχησε στη δόση, βγάζει την αριστερή χερούκλα με τα 82 (φο) βραχιόλια έξω απ' το παράθυρο και πετάει νωχελικά την αναμένη-ολοζώντανη γόπα που ακόμα σάλευε.
Σκάω δίπλα της και της λέω με ταπεινό ύφος:
"Η ευκαιρία σου χαμογελάει, σήμερα θα γίνεις Σταρ στο διαδίκτυο".
Με κοίταξε απορημένα.
Προφανώς θα ήθελε να με ρωτήσει τι είναι "Σταρ" γιατί διαδίκτυο μάλλον ήξερε...κάτι σχετικό με δίχτυα ή ψάρεμα μου φάνηκε πως μονολόγησε.
Τα στοιχεία της στην διάθεσή σας εντός των σχολίων.
μετά από την πιο πάνω προβολή αναθεωρώ και δαγκωτό το ρίχνω...
θα λείψω για λίγο,
ήρθε η ώρα να πάω κι εγώ να βελτιώσω τα ελληνικά μου!
last update (Κυριακή 16/09 20.00):
Τελικά αυτό που μας αξίζει, αυτό βγάζουμε κυρίες και κύριοι απ' την κάλπη με "γράνες" ή υδραγωγεία...
βοηθειά μας!
Σαν σήμερα…
Πέρασαν κιόλας 17 ολόκληρα χρόνια!
Σαν ψέμα φαντάζει ακόμα στα μάτια μου.
Να μικρή μου, δεν πρόλαβα ή ξέχασα κάποιες φορές να αφήσω πίσω φαγητό.
Βλέπεις οι ευθύνες, τα προβλήματα,
ο αποπροσανατολισμός μετά το χωρισμό…
το χάσιμό μου
ο προδότης «έρωτας»,
οι σκέψεις μου, έκαναν τη μνήμη μου επιλεκτική…
Έχω τύψεις που δεν κατάφερνα πάντα να σε πηγαίνω την πρώτη μέρα στο σχολείο…
Η δικιά μου απόφαση για τη ζωή σου που θ' άλλαζε, σου στέρησε κομμάτια που αποζητάς…
Το μερίδιο σου στην αγκαλιά του πατέρα…
Κι όχι γιατί δεν ήξερες να την διεκδικείς…
να την κερδίζεις...
Μα γιατί εκείνος δεν είχε την ικανότητα να την μοιράζεται μαζί σου …
τις μικρές σου καθημερινές χαριτωμένες στιγμές, τις χαρές σου…
κι έτσι μια μέρα μέσ' το χειμώνα,
Σε πήρα μαζί μου και φτιάξαμε τη ζωή μας απ’ την αρχή…
Πόσο δύσκολο μας φάνηκε τότε και πόσο επώδυνο!
Βουνά και λαγκάδια, συμπληγάδες και τύραννοι δεν μας πτόησαν..
Προσπαθήσαμε σκληρά και έως εδώ καλά τα πήγαμε.
Τα καταφέραμε…μεγαλώσαμε μαζί
στηρίζοντας η μια την άλλη.
Τώρα είμαστε στην τελική ευθεία με δυνάμεις για να κατακτήσουμε το όνειρό σου,
καθώς λες!
Θα τα καταφέρουμε,
Γιατί έχουμε ψυχή
κι εγώ
θέλω να σε βλέπω πάντα
το «μικρό κοριτσάκι»…που μεγαλώνει μόνο η καρδιά του
και ...Ανατέλλει!
Χρόνια σου πολλά μικρή μου!
Σάββατο απόγευμα έξω από το Αίγιο περίπου.
Κατευθύνομαι προς Αθήνα ώρα 19.06.
Με προσπερνάει ένα αμάξι, γιαπωνέζικης φιλοσοφίας.
Μέσα δυο άνδρες όπως πρόλαβα να δω.
Διανύουμε μαζί σχεδόν, μπρος-πίσω κάπου 5 χλμ.
Συζητούν μεταξύ τους, όπως διακρίνω.
Και ξαφνικά απο το ανοιχτό παράθυρο του οδηγού "ΠΕΤΑΕΙ" στην κυριολεξία ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι νερού, το οποίο σχεδόν έρχεται με γκελ στο επόμενο δικό μου (καμιά σημασία βέβαια σε ποιόν προσγειώθηκε, έτυχε να είμαι εγώ).
Τρέχω να τους προσπεράσω με αρκετό κίνδυνο, αφού η ταχύτητα των 170 χλμ. μου προκαλεί ίλιγγο.
Τα καταφέρνω, πατάνε γκάζι, κορνάρω, κοντοστέκονται στις ρόδες τους, πιστεύουν πως τους γουστάρω τρελά, μου χαμογελάνε.
Νέοι καμιά 25αριά ο καθένας τους. Σε παράλληλη θέση τους "ψιθυρίζω" δυνατά βέβαια, "πως είναι χειρότεροι κι απ' τους εμπρηστές οι παλιομαλάκες".
Με ακολούθησαν έως την Κόρινθο με κλεισίματα, σφήνες κι όλα τα συναφή.
Και με έβαλαν σε σκέψεις πως τέτοιου είδους τύποι πυρπολούν καθημερινά τη ζωή μας και βάζουν σε κίνδυνο ότι κινείται γύρω τους.
Κι όμως κάποιες μάνες θα είναι περήφανες για τους δίμετρους λεβέντες τους κάπου εκεί έξω!
Να τους χαίρονται, δεν τις ζηλεύω καθόλου!
υ.γ.
Και που κράτησα τα στοιχεία τους τι έγινε δηλαδή;
Στην Ελβετία ζούμε ή στη Γερμανία ; πάλι μη χέσω δηλαδή.
