Κυριακή, Ιουλίου 29, 2007

Πανσέληνος 30 Ιουλίου

Σήμερα πανσέληνος 02.48 ώρα Ελλάδος. Λένε πως τούτη η σημερινή συμβαίνει κάθε εκατόν πενήντα χρόνια. Αν κάνεις μια ευχή θα πραγματοποιηθεί. Δεν ξέρω το γιατί όμως. Ξέρω πως επηρεασμένη από γεγονότα που συμβαίνουν και διαμορφώνουν την καθημερινότητά μου, πιθανόν και τη δική σας έχω να κάνω όχι μία μα ένα σωρό ευχές μιας και η εγκατάλειψη, η ρεμούλα, τα σκάνδαλα ακόμα και σε περίοδο διακοπών κατακλύζουν το παρόν και το μέλλον αυτού του πολύπαθου τόπου και κατά συνέπεια του καθενός από μας.

Βρίσκομαι σε θέση «έρευνας» και λίαν συντόμως θα εκπλαγείτε, όταν θα διαπιστώσετε πως η ανθρώπινη ζωή και υπόσταση, βρίσκεται στα χέρια ανάξιων ανθρώπων με ονοματεπώνυμο και κηδεμονεύεται στην κυριολεξία από αυτούς που επωφελούνται εις βάρος ημών, των αδαών ενώ οι ίδιοι καλοπερνούν, πλουτίζουν και σαν λέαινες λυμαίνονται τις συνειδήσεις μας, τις αγαθές προθέσεις μας, εκτός του κόπου μας. Κάποιοι άλλοι εξαγοράζουν τη σιωπή τους για μερικές εκατοντάδες εκατομμυρίων αργύρια. Τον Χριστό τον «δώσανε» για αργύρια τριάκοντα θα πείτε, εμάς μας πουλάνε λίγο περισσότερο. Ας σιωπήσουμε λοιπόν.
Υπομονή λοιπόν γιατί τούτη τη φορά θα γίνω σκληρή κι ας γίνω «μάρτυρας»…
Ευχή μου για σήμερα ;
Είθε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σε μια περισσότερο αξιοκρατική κοινωνία, που η ταυτότητά τους θα είναι ρεαλιστική και οι τίτλοι τους θα έχουν να κάνουν με την πραγματική τους αξία και μόνον…..

Τετάρτη, Ιουλίου 25, 2007

Καληνύχτα Μαλάκα

Το δικό μου καληνύχτα...Από τα χείλη του Σωκράτη Μάλαμα

(ειδικά αφιερωμένο!)

...και το απόσπασμα του στίχου :

Στάχτη ο έρωτας, μνήμη ο έρωτας
γέρικα μάτια μου μη με κοιτάς
τρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο
σε λίγα χρονάκια το ξέρεις γερνάς.


Καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα
έχει γούστο και φλόγα, είναι κάτι σαν ρόδα
σε πατάει και σε παίρνει, μόνο ίχνη σου σέρνει ...


εύχομαι καλό υπόλοιπο καλοκαιριού με δροσιές!

Δευτέρα, Ιουλίου 23, 2007

Φίδια που με ζώσανε

( Mέρος Δεύτερο )

Μαρία μου
Σήμερα μετά ακριβώς από ένα μήνα και 18 ημέρες πήρα ένα μήνυμα, αυτά που η τεχνολογία τα στέλνει μέσω κινητού.
(τα θαυμαστικά και οι τελείες είναι δικά μου).

«Αγάπη μου βρίσκομαι ….(άγονη γραμμή) . Δύσκολη η επικοινωνία!
Συμμετέχω σε ένα πρόγραμμα ( …..) έρευνας ! Πολύ ενδιαφέρον ! θα σου πω από κοντά τον Αύγουστο, αν έως τότε δεν με έχεις ξεχάσει. Σε σκέφτομαι πολύ, κάθε στιγμή».


Φιλενάδα μου απάντησέ μου σε παρακαλώ σε 2-3 ερωτήσεις :
1. τον Αύγουστο δεν είναι η εποχή που είναι παχιές οι μύγες ;(η έρευνα για μύγες είναι μάλλον)
2. στην άγονη γραμμή ο Ο.Τ.Ε. δεν έχει δίκτυο ;
3. Μήπως η πολλή σκέψη σε ρίχνει σε αμνησία ;


Δεν το γλυτώνω το γουλί-μαλλί, αλλιώς θα πέσει από μόνο του!

Κυριακή, Ιουλίου 22, 2007

Φίδια Μαρία μου

Λοιπόν Μαρία μου η ώρα είναι 05.00 και πετάχτηκα απ’ το κρεβάτι με μια σειρά από ατακτοποίητες σκέψεις στο κεφάλι μου.
Ας πούμε να:
Δεν μπορώ να κάνω πλεξούδες πια τα μαλλιά μου.
Ναι τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.
Μεγάλωσα βλέπεις και το θέαμα με πλεξούδες θα είναι αποκρουστικό.
Ξέχασα να σου πω άλλωστε πως τα έκοψα πάνω σε μιά κρίση χωρισμού με τον προηγούμενο.
Και όχι γουλί, μην τρελένεσαι.
Ξέρεις το γούστο μου. Άσχετα αν κάθε φορά που χωρίζω κουρεύω κι από κάτι.
Φοράω στυλάτα καπέλα πια και με τα γυαλιά ηλίου δίνω μια εικόνα προς μυστήριο. Το κορμί μου έφυγε για διακοπές, είχα υποχρέωση να το ξεκουράσω μα ο νους μου πλανάται σε ταινίες τύπου «κλουβί με τις τρελές».
Αδικαιολόγητα;
Θα μου πεις στο τέλος. Ή στη συνέχεια αυτού του σεναρίου, ανάλογα με την εξέλιξη.

Ο τύπος Χ. που εδώ και αρκετούς μήνες βολτάρει στο μυαλό στο κορμί και στη ζωή μου, έφυγε νωρίτερα από μένα για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Χρειαζόταν βλέπεις δυο ολόκληρους μήνες για να ισιώσει με τόση κούραση. Κι εγώ δεν μπορούσα να ακολουθήσω. Άσε που στο παρελθόν πλήρωσα ακριβά όσες φορές το έκανα. Ο ένας μήνας ήδη πέρασε. Κι όπου νάναι κοντεύει να περάσει και ο δεύτερος. Ευτυχώς έχω μια φωτογραφία του στο κινητό μου, για να μην τον ξεχνάω. Μόνο που λείπει το πρόσωπο.
Έφυγε σχεδόν κλαίγοντας (και καλά!)
όχι πως το είπε ευθέως αλλά το έδειξε, ξέρεις εσύ (μεταξύ μας) τον τρόπο.
Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να φύγει μάλιστα,
να, φιλάω σταυρό.
Μιας και δεν θα δούλευε ξέγνοιαστος θα έβρισκε χρόνο να κάνουμε όλα αυτά που το χειμώνα ονειρευόμασταν και δεν καταφέρναμε - όπως μου τόνιζε επανειλημμένα.
Εκδρομές αποδράσεις, απομόνωση και όλα τα υπόλοιπα που συντελούν στην συνταγή μιας καλής και ποιοτικής μοιρασιάς στιγμών, σκέψεων και παρελκομένων. Όπως δηλαδή συμβαίνει σε φυσιολογικές καταστάσεις νορμάλ ανθρώπων και σχέσεων. Κι εγώ με χαμόγελο συμφωνούσα. Άντρας είναι Μαρία μου, όχι ποντικοκούραδο, που έλεγε κι η μακαρίτισσα η γιαγιά μου.
Έτσι νόμιζα δηλαδή, η αδιόρθωτη.
Και φυσικά πέρασε ο καιρός και τίποτα απ’ όσα περίμενα δεν έγιναν.
Κανένα SMS, κανένα σημείο ζωής.
Μαρία μου εσύ τι θα έκανες; Και μην βιαστείς να πεις το γνωστό κλισέ : άλλος ένας μαλάκας, γιατί κάθε φορά αυτός που έχουμε δίπλα μας είναι ξεχωριστός. Γιατί κινδυνεύεις να δικαιωθείς.
Μην ξεχνάς ποτέ πως υπάρχουν και τα απρόοπτα. Ατυχήματα κακουχίες κ.α.

Η δική μου λογική αντίδραση ήταν να ανησυχήσω, σωστά μέχρι έδώ;
Στη συνέχεια να στείλω ένα SMS, ένα μήνα μετά, μιας και το κινητό του ήταν κλειστό ή δεν έπιανε (καλό;) στην άγονη γραμμή.
Καμία απάντηση μετά από μια εβδομάδα. Παρ’ ότι πήρα την αναφορά του απεσταλμένου SMS.

Τώρα πια με ζώνουν τα φίδια.
Όχι γιατί αυτό είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Αλίμονο. Έχουν δει τα ματάκια μου εμένα!...
Ο λόγος που ανησυχώ είναι πολύ πιο σοβαρός. Που δεν φαντάζεσαι ίσως.
Φοβάμαι!
Και αυτό που φοβάμαι είναι ένα.
Που είναι και το περιεχόμενο στο μήνυμα που του έστειλα.
«Μήπως τον έφαγε κανένα σκυλόψαρο;»
Τι άλλο να σκεφτώ Μαρία μου ;
Θα περιμένω την απάντηση από το δράστη - σκυλόψαρο.
Για επιβεβαίωση μόνο.
Γιατί τα σκυλόψαρα είναι μοχθηρά και αιμοβόρα Μαρία μου. Πάντα στόλεγα σε κείνα τα καφέ ανάμεσα στις κουβέντες μεταξύ γυναικών, στα ερωτηματικά και τις αναζητήσεις μας.
Τίποτ’ άλλο δεν δύναμαι να κάνω.
Είμαι σίγουρη πως η συνέχεια θα είναι άκρως ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη και θα καταχωρηθεί σαν τις προηγούμενες ακριβώς στην ιστορία!

Θα μου πεις τώρα και τι σε νοιάζει εσένα ;
Σωστό κι αυτό Μαρία μου.
Χίλιες φορές στο είπα ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται απ' τη μια
- τόσοι και τόσοι προσπάθησαν -
κι απ' την άλλη τι απέμεινε να κουρέψω τώρα Μαρία μου ;


(τέλος πρώτου μέρους)

Παρασκευή, Ιουλίου 20, 2007

Γυναίκες και συντάξεις

Πιέζει η Ευρωπαϊκή κοινότητα για τις πρόωρες συντάξεις των γυναικών στην Ελλάδα. Μήπως θα έπρεπε να πιέσει την ελληνική κυβέρνηση προς την κατεύθυνση οι γυναίκες στην Ελλάδα να αποκτήσουν τα δικαιώματα να είναι κυρίως άνθρωποι με παροχές αντίστοιχες της προσφοράς τους; Η γυναίκα στην προηγμένη Ευρώπη έχει προνόμια που διευκολύνουν το έργο της ως μητέρα. Έχει κρατική βοήθεια, κοινωνικές παροχές και ολόκληρο το σύστημα είναι συνοδοιπόρος στο αναγνωρισμένο έργο της. Δεν είναι γυναίκα καριέρας μόνον. Είναι και μητέρα. Και επιτυγχάνει σε αμφότερους τους ρόλους. Στη χώρα μας οι δυο αυτοί ρόλοι δεν συνάδουν. Κάποιοι πρέπει να ασχοληθούν κάποτε με τα συσσωρευμένα προβλήματα και τις υποχρεώσεις της σύγχρονης Ελληνίδας γυναίκας-μητέρας. Αν λύσουν το γρίφο που είναι παγιδευμένες, τότε ας επεκτείνουν τα συντάξιμα χρόνια της.
Τούτη τη φορά η κυβέρνηση αντιστέκεται (ευτυχώς). Γνωρίζει καλά τις ευθύνες της. Όπως γνωρίζει καλά και τα γρανάζια που εγκλωβίζουν την σημερινή γυναίκα μέσα σε ανυπέρβλητες και αντίξοες συνθήκες καθημερινού αγώνα δρόμου για να καταφέρει να παραδώσει παιδιά που θα στηρίξουν το μέλλον αυτού του πολύπαθου τόπου.

Ας αντισταθεί ολόκληρη η οικογένεια, ολόκληρη η κοινωνία κι ο καθένας μας ξεχωριστά. Έστω κι αν είμαστε μονάδα ο καθένας από μας. Αφορά όλους μας, το μέλλον τούτου του τόπου. Διαφορετικά ας αναθεωρήσουν με πρακτικό τρόπο την ποιότητα ζωής της Ελληνίδας μητέρας. Η χειραφέτηση να μην είναι μια επί μέρους βολική λύση σε πρακτικό επίπεδο. Πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές, να δοθούν ρεαλιστικές λύσεις, πέρα από γραφειοκρατικά εμβόλιμα εμπόδια.

Τρίτη, Ιουλίου 17, 2007

Φωτιά στα αχαμνά σας!

Άνοιξα την τηλεόραση να βρεθώ ξανά μέσα στα πράγματα, έτσι από ενδιαφέρον ή εξάρτηση, ας πούμε.

Τι τρομερή διαπίστωση!

Πολιτικοί να ρίχνουν ευθύνες ο ένας στον άλλον για τις φωτιές και για τα όσα ΔΕΝ έγιναν που θα μπορούσαν να γίνουν στο σωστό χρόνο. Στη μάχη της ψήφου που πλησιάζει κι όχι στο δια ταύτα.

Ορέ σεις πάτε καλά? πάτε να σβήσετε καμιά πυρκαγιά γιατί σε λίγο θα καψαλιστούν τα απ' αυτά σας, μιας και δεν έμεινε τίποτ' άλλο να καεί, Κανίβαλοι!

Τετάρτη, Ιουλίου 11, 2007

Καλοκαίρια μοναδικά, δικά μας!

Ξαπλωμένη σε μια βεράντα παρεούλα με το δικό μου Θεό, το απέραντο γαλάζιο που απλώνεται μπροστά μου και τις σκέψεις μου. Σε λίγες μέρες θα περιορίσω τα γραψίματα, τις αμπελοφιλοσοφίες καθ’ ότι, εδώ θα γίνει κατάληψη από φίλους από όλα τα μήκη και πλάτη.

Είμαι τελικά από εκείνους τους τυχερούς που έχουν σπίτι δίπλα στο κύμα. Που μπορώ να το ακούω τις νύχτες να σκάει στο παραθύρι μου. Και μάλιστα νομιμότατο, για να εξηγούμαστε. Χαμένο στο πουθενά, θυμίζει κουκλόσπιτο, με χρώματα γήινα, ένα με τη φύση, μοναχικό και μοναδικά όμορφο, τώρα που το ξαναζώ.

Το εγκατέλειψα συνειδητά όταν το ένοιωσα βαρύ στις πλάτες μου, πριν μερικά χρόνια κλείνοντας μέσα του τα καλοκαίρια μου, τη ζωή που πηγαινοερχόταν και τις αναμνήσεις μας. Δεν το άγγιξα όλα αυτά τα χρόνια μέχρι που ένοιωσα πάλι δυνατή και πήρα τη μεγάλη απόφαση. Να σφραγίσω τις θύμισες, στα παλιά αντικείμενα να ξαναζωντανέψω τα χρώματα που ξεθώριασαν και να αρχίσω να ζω μια νέα ζωή μαζί του.

Ο οικοδομικός οργασμός άρχισε πριν ένα χρόνο περίπου για να τελειώσει μόλις πριν λίγες μέρες και να μας υποδεχτεί πια, ανακαινισμένο ζωντανό πραγματικό σπιτάκι-στολίδι που μόνο νεράιδες θα μπορούσαν να κατοικούν. Απίστευτα ρομαντικό, αιθέριο που μόνον η τεχνολογία καλά κρυμμένη μαρτυρά την τρέλα μου, σεβόμενη το περιβάλλον, τη φύση, τα χρώματα. Χρώματα γήινα, που αλλάζουν ανάλογα με του καιρού τα κέφια, μιας κι εδώ στο νότο οι «σοροκάδες» κατά τους ντόπιους στέλνουν μηνύματα χαράς μαζί με τα ξεβράσματα στα θυμωμένα αλισβερίσια, του αέρα. Η πιο όμορφη ανατολή και ακόμα ομορφότερη η δύση.

Κι όμως είναι τόσο παράξενα τώρα. Χωρίς εκείνον. Μια μοναξιά ιδιόμορφη, κι ας περνάει τόσος κόσμος. Άλλαξαν όλα από τότε. Οι συντεταγμένες μας, οι επιθυμίες μας, οι στόχοι μας, η πραγματικότητα. Πέρασαν οκτώ ολόκληρα χρόνια. Και κανένας απ’ τους δυο μας δεν πάτησε το πόδι του. Εγώ μάλλον πιο σκληρή, πήρα τη μεγάλη απόφαση. Δίχως να είναι εύκολο. Και ναμαι. Πέταξα όλα όσα κρατούσαν κλεισμένες τις αναμνήσεις μας για να γίνει πια βιώσιμο για μένα. Το διαμόρφωσα πιο θηλυκό κι επιτέλους δαντελένιες κουνουπιέρες - που πάντα ήθελα κι εκείνος αντιδρούσε - κρέμονται πάνω απ’ τα ολόφρεσκα σιδερένια κρεβάτια. Όλα καινούρια, με έντονο άρωμα γυναίκας. Για μένα, για τους φίλους μου, που δεν είναι πια κοινοί. Είναι δικοί μου αποκλειστικά κόβοντας τις γέφυρες όπως συμβαίνει αργά ή γρήγορα με όσα σε συνδέουν με το παρελθόν. Με το χέρι μου άγγιξα κάθε γωνιά και με το μάτι μου αγκάλιασα κάθε σταθερό στοιχείο. Καθόλου εύκολο.

Μπορεί να άλλαξαν όλα εδώ μέσα αλλά στην απόλυτη ησυχία λείπει η φωνή του, η γκρίνια του, η αναποδιά του, το φάλτσο τραγούδι του, ο μόνιμος βήχας του…Το φτιάξαμε μαζί το ρημάδι και μιλάνε κι οι τοίχοι…
Λείπουν τα σχόλια του για το γούστο μου, λείπει αυτή η ανδρίλα, πως να το πω? Αυτή η αδιάφορη διάφανη ανδρική (προκλητική) ματιά.
Ο ανταγωνισμός βρε παιδί μου...


Πρώτες μέρες θα σκεφτείτε, ίσως…
Καλά πάω να κάνω μια (βραδυνή) βουτιά και αύριο θα ψάξω να βρω εκείνες τις παλιορακέτες. Αυτή τη φορά χωρίς αντίπαλο, χωρίς καρφώματα…ευτυχώς ή δυστυχώς?

Μάλλον απροπόνητη είμαι…

Δευτέρα, Ιουλίου 09, 2007

Άντε μωρέ κλεφτόπουλα, ήρθε η ώρα !




Ελπίζοντας πως θα γυρίσω σώα κι αβλαβής μετά από (δήθεν) παρόμοιες τούμπες κι αδρεναλίνες. Εμ τι νομίσατε? Του αραχτού δεν είμαι. Αν γυρίσω με τίποτα γύψους και αμπαλάρισμα (συνηθισμένα τα βουνά!) θα σας βάλω φωτό να με καμαρώσετε.
Γιατί θα έχω προσπαθήσει σίγουρα να βγάλω τη φιγούρα του κ.Γραβάτα:



Γιατί το περσινό μου καλοκαίρι ήταν κάπως έτσι:



με τα βιβλία μου παραμάσχαλα:



πολλές ευχές για καλό δροσερό καλοκαίρι, με εντυπώσεις και εικόνες και έρωτες και ξεκούραση για να γεμίσετε τις μπαταρίες σας άπαντες!

Το "σπίτι" μου μεταφέρεται στο νησί σε μπλέ σμαραγδένιες σπηλιές! Θα χαθώ σε αμμόλοφους κρυμμένη στα κρινάκια της άμμου, θα τρέξω με τ' άλογα (λέω τώρα) θα ερωτευτώ (ξαναλέω τώρα) και...
θα λιώσω στους ήλιους φτιάχνοντας κάστρα στην άκρη της θάλασσας!
Χάλια δηλαδή, μαύρα χάλια....

Πέμπτη, Ιουλίου 05, 2007

Σχέσεις στοργής

Σήμερα μ’ έχει πιάσει ο δαιμονισμένος μου οίστρος.
Μεγάλωσα και δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί εμείς οι άνθρωποι, κάνουμε τόσο μεγάλο κακό σε διάρκεια στον εαυτό μας. Αγαπάμε τον άνθρωπό μας, ο.κ. αλλά δεν χάνουμε την ευκαιρία να αρνηθούμε την πρόκληση, με κίνητρο ίσως τα ολοστρόγγυλα κι εντυπωσιακά οπίσθια της απέναντι κοπελιάς. Τόσο ρηχά. Ή και αντίστροφα για μια ενδιαφέρουσα μούρη, που υπόσχεται πολλά. Ο δικός μας άνθρωπος, εγκλωβισμένος στις συνήθεις δραστηριότητες, μακάριος στον ύπνο του.
Και η αυταπάτη για μια μόλις χούφτα (επίκτητα) όμορφα δευτερολέπτα ή μια αράδα καλοδουλεμένο σενάριοο, που έχουμε ανάγκη να ακούσουμε.

Υπάρχει κάποιος λόγος να τιμωρούμε έτσι τον εαυτό μας?
Ζούμε τουλάχιστον στο ψέμα συνειδητοποιημένοι?
Αν ναι, έχουμε κάνει ένα καλό βήμα.
Αν όχι κι απλά ενδιαφερόμαστε για τη δικιά μας χαρά και μόνον, τότε μάλλον αξιολύπητοι είμαστε, όχι τόσο για τη σκέψη που μας κολάζει, μα για το χρόνο που χάνουμε με κάποιον που δεν μας ταιριάζει και βασανιστικά μοιράζουμε μαζί του την καθημερινότητά μας.

Ένας απ’ τους χειρότερους εχθρούς μας, είναι η ανασφάλεια.
Για το χρόνια που περνούν γρήγορα, για τις χαμένες ευκαιρίες, για τις επιλογές μας, για την προδοσία που πάντα υποπτευόμαστε πως καιροφυλαχτεί, για την επιβεβαίωση που δεν εισπράττουμε από εκεί που την περιμένουμε.
Άλλος εχθρός μεγάλος η συνήθεια. Αυτή που μετατρέπει την ανάγκη μας σε επιταγή.
Αυτή που πνίγει στην καθημερινότητα εκείνα τα πεταρίσματα και τις ταχυκαρδίες.
Ο φόβος της απόρριψης στη συνέχεια, της μοναξιάς, της κοινωνικής κριτικής.

Με όλα αυτά πέφτουμε σ’ ένα βαθύ ύπνο που κρατάει πολλά-πολλά χρόνια για να ξυπνήσουμε ένα πρωινό και να νοιώθουμε αηδία κι αποστροφή για τον εαυτό μας και πιθανόν και για το άλλο μας μισό.

Είναι η στιγμή που η φύση εκδικείται. Και ο γαμημένος ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα κλείνοντας την πόρτα πίσω, είναι να ξέρεις πως ο κύκλος έκλεισε και δεν μετανιώνεις για τίποτα. Κι αν είσαι από τους τυχερούς που έδωσες περισσότερα, τότε υπέγραψες μιαν υποθήκη με συνέπεια και αυτοσεβασμό που δύσκολα μπορούν να σου την πάρουν πίσω.

Το έπαθλο είναι εκείνο που μετράει κι έχει να κάνει μόνο με την ευτυχία που νιώθεις μετά την απόφαση ζωής που οφείλει να σε κρατήσει ζωντανά ξύπνιο, μονολογώντας: Ναι αυτόν /ή την αγάπησα βαθιά, χωρίς να την πονέσω και το άξιζε.

Τρίτη, Ιουλίου 03, 2007

Αρχιεπίσκοπος

Με όλη τη λύπη που χαρακτηρίζει βαθιές ανθρώπινες στιγμές σαν αυτές που περνάει ο αρχι-επίσκοπος σκέφτομαι πως όλοι μπροστά στην βασανιστική ασθένεια είμαστε ίσοι. Υποφέρουμε, πάσχουμε, πονάμε χωρίς διακρίσεις. Και ο «Θεός», ο δικός του, ο δικός μου, ο δικός σας τιμωρεί κατά τον ίδιο τρόπο.
Αυτό που διαφέρει είναι η μεταχείριση. Τι φαντάζεστε πως τον έχουν πετάξει σε κανένα ράντζο στο διάδρομο παρεούλα με τα φιλαράκια τους κουμπάρους απ’ το Μενίδι;

Άκου, λέει οι καλύτεροι γιατροί έρχονται απ’ το εξωτερικό και δεν ντρέπονται να το λένε, το διατυμπανίζουν προκλητικά κι εμείς ασχολίαστα περνάμε μαρτυρικές στιγμές αγωνίας και δεήσεων. Το βρήκα, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Φέρνουν τους έξω για να γλυτώσουν τα φακελλάκια. Κοτζαμάν κράτος με περισσότερους "καθηγητάς"
απ' ότι απλά γιατρουδάκια και δεν υπάρχει ένας που να αξιολογήσει και να βοηθήσει τον Αρχι-επίσκοπο.
Αμ τ' άλλα μεγαλεία; Αεροπλάνο χειρουργική σουίτα πανέτοιμο, με χαβιάρι και παγωμένη Dom, είπαν, να ρέει άφθονη. Τι τσιγγουνιές θα κάνουμε;
Εμείς ούτε στα όνειρά μας τέτοιον επίλογο. Να δούμε τι άλλο έμεινε που δεν είδαμε, όλο εκπλήξεις είμαστε.
Άντε μετά ν' αρρωστήσεις εσύ απλό και ταπεινό ανθρωπάκι!
Φτου Κύριε …

Δευτέρα, Ιουλίου 02, 2007

Σήμερα

έλαβα ένα από τα πιο όμορφα σημειώματα που έχω λάβει ποτέ
και πετάω...
και πηδάω
και ο χρόνος μου φαίνεται αργός
και δεν με νοιάζει που βράζουν όλα γύρω μου...
και σας στέλνω φιλιά ζουμερά!