Υποκρισία ή Αδιαφορία ;

Περασμένες 00.12.
Ο κόσμος σχεδόν κοιμάται. Πολλά από τα παιδιά γνωστών & φίλων μελετούν για τις πανελλήνιες, ακούγοντας μουσική σε χαμηλούς τόνους ή έχοντας την τηλεόραση σε θέση ΟΝ, δίχως φωνή, σαν εικόνα, απλά για συντροφιά.
Και για την ιστορία, κανάλια συμβατικά, που τις υπόλοιπες ώρες παίζουν αθλητικά, έχουν σε κανονική αναμετάδοση πορνό και μάλιστα σκληρού πορνό.
Επόμενο είναι κάθε έφηβος να μπλοκάρει, να κολλήσει τη μούρη στην οθόνη.
Τι κι αν εσύ, πήρες τα μέτρα σου και κλείδωσες τα υπόλοιπα; Εδώ δεν υπάρχει αστυνόμευση(σιγά μην υπάρχει κι αλλού)όλα είναι ελεύθερα. Όχι δεν διαμαρτύρομαι από σεμνοτυφία. Το αντέχω αν πέσει από σύμπτωση μπροστά μου, άσχετα αν αρνούμαι να το δω, και το τι πιστεύω για αυτού του είδους προβολές, είναι μια άλλη υπόθεση.
Οι αξιότιμοι κύριοι αρμόδιοι του Ρ/Τ αρκούνται στο να βάζουν πρόστιμα στον κάθε δημοσιογράφο που θα ανακοινώσει το όνομα του εγκληματία, του βιαστή, του παιδεραστή. Ομολογεί το έγκλημα, αλλά τον προστατεύουν.
Τόση υποκρισία κύριοι;
Μέχρι εκεί φτάνει η λογική τους.

Και κάτι που πρέπει να μας εντυπωσιάζει. Κανένα κανάλι δεν είδαμε όλες αυτές τις μέρες να ασχοληθεί με το θέμα της ΑΜΑΛΙΑΣ...
Κανένας δεν έχει αυτιά ;
Ούτε φωνή ;
Κανένας απ' όλους αυτούς δεν πονάει ;
Μήπως το προστάτευσαν για λόγους ανθρωπιάς ;
Ή μήπως δεν "πουλάει" και δεν θα τους φέρει νούμερα, ένα θέμα τόσο βαθιά ανθρώπινο ;
Ντροπή τους !

Υ.Γ. Να δείτε που όταν θα πάρει έκταση, πόσοι ακόμα θα τρέξουν βουτώντας την ευκαιρία, να κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις (του τύπου Παιδιού) που ήδη πήραμε μια γεύση.

Προτάσεις!

Επαναστατικές λύσεις σας προτείνω με το καλοκαιράκι που πια ξεδιπλώνεται σε ακτές και λαγκάδια. Κι επειδή η επικαιρότητα δεν μ' αφήνει αδιάφορη, πως σας φαίνεται η ιδέα να προτείνουμε άτομα του γούστου μας για τις επόμενες εκλογές?
Άτομα που είναι υπεράνω κάθε υποψίας, χρώματος, διανόησης, φρικιά, ψωνάρες και νούμερα, μπας κι έτσι δώσουμε γροθιά στο κατεστημένο που στροβιλίζεται στα κεφάλια μας.
Σκεφτείτε όλοι οι μπλόγκερς, να συνδικαλιστούμε, αφήνοντας τη φωνή μας να βγει κι έξω απ' τα δικά μας σύνορα?
Ο καλύτερος τρόπος γελοιοποίησης της ρεμούλας πραγματικότητας!
Ούτως ή άλλως καμιά εξαγγελία προεκλογική δεν πραγματοποιήθηκε.
Όλα χειρότερα!
Οι ολίγοι εξακολουθούν και "παίζουν" με τους υπόλοιπους!

Θέλω να δω τα μούτρα τους μετά.

Η δικιά μου πρόταση:

Τσίλα
Κατμαν
Λουκά
Η έξω απ' τα δόντια
και φυσικά Leader of the game : Ανίτα Πάνια
Τουλάχιστον απ' αυτή τη λίστα δεν θα έχουμε απαιτήσεις!
Στη διάθεσή σας η συνέχεια της λίστας

Δυο μόλις βήματα...

Χτες καιγότανε η Αθήνα. Θλίψη, σε παγκόσμια μετάδοση
Πιο κάτω, μόλις δυο βήματα οδός Σκουφά,
ο ένστολος κύριος, νωχελικά έβγαζε το μπλοκάκι του απ' την κωλότσεπη,
κείνο το δίχρωμο, να γράψει το νεαρό που περνούσε με το παπάκι του δίχως κράνος, τρέχοντας να συναντήσει το μεροκάματο..

Τα σχόλια δικά σας...

Υπόγειες διαδρομές

Μέσα στις περιπλανήσεις μου στη μπλογκόσφαιρα, συναντώ άτομα τόσο διαφορετικά μα και τόσο όμοια μεταξύ τους. Όλες οι ηλικίες, σκέψεις, ιδέες που χαρακτηρίζουν τον κάθε ένα από μας. Μια μικρογραφία της κοινωνίας θα τό' λεγα.
Ταλέντα, ταλεντάρες, μικρότερα ταλέντα. Απλοί ή απλοϊκοί, καθημερινοί άνθρωποι. Χαρισματικοί άνθρωποι ή προβληματισμένοι, ψαγμένοι.
Χαρά και θλίψη.
Ελευθερία έκφρασης, ομάδες μικρές και μεγάλες, ανταλλαγή επισκέψεων, φιλοφρονήσεων.
Ένας χώρος ιδιοκτησιακός κατά κάποιο τρόπο του καθενός από μας.
Και έως εδώ οκέι.
Αυτό που με προβλημάτισε και δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα, περιδιαβαίνοντας στα μπλογκς μερικών από μας, είναι η διαπίστωση του πόσο κακό κάνουν στον εαυτό τους. Κι ενώ πρόκειται για άτομα ευφυέστατα, με ατάκες και σχόλια πέραν του νορμάλ καταδικάζουν τον εαυτό τους σε λύσεις που πάνε με σιγουριά σε μονοπάτια χρεοκοπίας, αφού οδεύουν ολοταχώς προς το θάνατο. Επιλογές τους θα μου πείτε.
Ίσως είναι και πιο έξυπνα άτομα από μας. Και ποια είμαι εγώ που θα κρίνω, θα μου πείτε. Όμως δεν μπορώ να μην σχολιάσω τις επιλογές τους. Γράφουν τόσο όμορφα κι από την άλλη μιλούν για «ντίρλες» και άλλα παρόμοια.
Να τρυπιέσαι, να υποφέρεις για δυο τρεις ώρες χαμένος βλέποντας το απόλυτο κενό,το ταβάνι στην "ξάπλα", δηλαδή στο τίποτα. Λευκό.
Βέβαια κι αυτοί εμάς, μας βλέπουν παράξενα, απαξιωτικά, μας λένε ξενέρωτους και δεν ξέρω τι άλλο.
Μα να σου χαρίζεται απλόχερα η ΖΩΗ κι εσύ να της γυρνάς τη πλάτη ;
Δεν θα μπορέσω ποτέ να το καταλάβω γαμώτο.

Τόσο απλά κουμπαρούλα μου

Μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα, έμαθε τα μαντάτα.
Καθόλου ευχάριστα. Ο γιατρός την καθησύχασε από συνήθεια.
Κατάλαβε από ένστικτο πως θα έμπαινε σε διαδικασίες.
Αυτή όμως; γιατί; νέα, όμορφη με όνειρα.
Είχε ακούσει αυτά που γίνονται τριγύρω της,
έως τότε φαντάζανε μακρινά
Χημειοθεραπείες, ταλαιπωρία, αγώνας, με αμφίβολα αποτελέσματα.
Θα γινόταν βορά στους λύκους που λέγονται γιατροί.
Θα γινόταν ένα πείραμα ακόμα στο καταρρέον σύστημα.
Δεν θα μπορούσε να αυτό-εξυπηρετηθεί
Θα έψαχνε τρόπους να σώσει την ανθρώπινη αξιοπρέπειά της.
Θα, θα, θα…
Έφυγε απ’ το ιατρείο με σκυμμένο κεφάλι,
με τα ΘΑ που τα’ βλεπε να έρχονται απειλητικά
κατά πάνω της
κι όλες τις σκέψεις, κείνες που οδηγούν σε μονόδρομο.
Δεν είπε κουβέντα σε κανέναν.
Δεν ήθελε.
Έφτασε στο σπίτι και σε λίγες μέρες μπήκε στον κυκεώνα των εξετάσεων.
Επώδυνες, σαν διαδικασία, απελπιστικά επώδυνες σαν αναμονή.
Καρκίνος, και όχι το ζώδιο κουμπαρούλα μου,
μια λέξη που ακούγεται όλο και συχνότερα στις μέρες μας.
Σαν το καλημέρα κάτι.
Πήρε έναν αγαπημένο φίλο τηλέφωνο.
Γιατρός, καμία σχέση με το ειδικό πρόβλημά της.
Βρεθήκανε, είδε τα αποτελέσματα.
Στο βλέμμα του τα είδε όλα.
- Θέλω να με χειρουργήσεις, εσύ, του είπε.
- Μα δεν έχω ποτέ χειρουργήσει ανάλογη περίπτωση.
- Δεν πειράζει, θα μάθεις σε μένα.
Η απόφαση πάρθηκε παρά τους φόβους και τις αντιδράσεις του.
Αν ήταν να πεθάνει, τουλάχιστον θα πέθαινε με το σεβασμό
Και την μεταχείριση
Που της έπρεπε, όμορφη και χαμογελαστή
με την αγαπημένη μουσική της να παίζει στο ψυχρό δωμάτιο.
Ετοιμάστηκε.
Έγραψε γράμματα και τα φύλαξε σε ασφαλές σημείο,
τακτοποίησε κάρτες, πληρωμές, εκκρεμότητες, ούτως ή άλλως καταχρεωμένη, πάντα.
Tο χάος στα ντουλάπια της.
Τώρα ήρθε ο καιρός να τα βάλει σε τάξη.
Υστεροφημία, βλέπεις!
Έκρυψε,κατέστρεψε, φανέρωσε άλλα, όσα ήθελε.
Περίεργη διαδικασία, πρωτόγνωρη.
Έφτιαξε τα νύχια της, έβαψε τα μαλλιά της.
Ετοίμασε τη βαλίτσα της κι αποχαιρέτησε αγαπημένους φίλους,
σαν να φεύγει ταξίδι, κάτι άλλωστε που έκανε συχνά.
Αφέθηκε στα χέρια του αγαπημένου φίλου περί τις ...9 ώρες.
Και σήμερα είναι εδώ ανάμεσά σας, μαζί σας, 3 χρόνια μετά,
Νικώντας το «θηρίο»
…και το παλεύει άνισα
Γιατί η αγάπη για ζωή, είναι ένα όπλο
που καταθέτει καθημερινά,
μακριά και πέρα από τη θλίψη
ξέροντας πως κάθε λεπτό ζωής,
είναι χυμός που πρέπει να ρουφά ως το μεδούλι...
Όπως και να’ χει "ο κύβος ερίφθη" κουμπαρούλα μου.

Ότι "μαγεύει"

Η κοινωνία των μελισσών αποτελείται από τη βασίλισσα, τις εργάτριες καιτους κηφήνες. Ο ρόλος της βασίλισσας είναι να γεννά αυγά και παρά το όνομά της ούτε διοικεί ούτε επιβάλλεται. Οι εργάτριες την ταΐζουν κατευθείαν στο στόμα.

Οι εργάτριες κάνουν όλες τις δουλειές μέσα και έξω από την κυψέλη.
Οι κηφήνες παράγουν θερμότητα και ζεσταίνουν το γόνο, αερίζουν την κυψέλη το καλοκαίρι κουνώντας τα φτερά τους. Διαμοιράζουν το νέκταρ και γονιμοποιούν τη βασίλισσα. Δεν είναι λοιπόν οι τεμπέληδες εραστές όπως συνήθως πιστεύουμε, αλλά ο ρόλος τους είναι σημαντικός.

Η γλώσσα των μελισσών :
Οι μέλισσες συνεννοούνται μεταξύ τους με χορό, συχνά με σπαρταριστό ρυθμό, ηχητικές εκπομπές και οσμές.

Σχέσεις μελισσών από διαφορετικά μελίσσια :
Οι μέλισσες δεν δέχονται ξένη μέλισσα ή βασίλισσα μέσα στην κυψέλη τους. Οι φύλακες που προστατεύουν την είσοδο την αντιλαμβάνονται αμέσως, την πλησιάζουν, την ψάχνουν με τις κεραίες τους και την πετούν έξω από την κυψέλη ή την σκοτώνουν με το κεντρί τους, αν επιμένει να μπει. Εξαίρεση κάνουν για τους κηφήνες, που είναι καλοδεχούμενοι σε όποια κυψέλη κι αν μπουν, καθώς και για τις μέλισσες, που με γεμάτο τον πρόβολο με νέκταρ και τα πόδια από γύρη, μπαίνουν κάποτε κατά λάθος σε ξένη κυψέλη και γίνονται δεκτές φιλικά.

Διάρκεια ζωής : Η βασίλισσα ζει μέχρι 4 - 5 χρόνια, αλλά ύστερα από το δεύτερο χρόνο της ζωής της αρχίζει να γερνά, λιγοστεύει ο αριθμός των αυγών που γεννά και γι' αυτό συνήθως οι εργάτριες την αντικαθιστούν. Η εργάτρια ζει μέχρι 40 μέρες. Ο κηφήνας ζει 4 μέχρι 5 μήνες.

Αναπαραγωγή : Όταν εκκολαφθεί από το βασιλικό κελί ή βασιλοκύτταρο η βασίλισσα τις πρώτες 2-3 μέρες περιφέρεται μέσα στην κυψέλη σαν ξένη, αδιάφορη για τις μέλισσες που την τριγυρίζουν, όπως και εκείνες είναι αδιάφορες για τη νέα βασίλισσα , την οποία ούτε περιποιούνται ούτε την τρέφουν. Την τρίτη μέχρι την πέμπτη ημέρα από την εκκόλαψή της, εφόσον ο καιρός είναι καλός, ηλιόλουστη ημέρα χωρίς άνεμο, βγαίνει στη σανίδα πτήσεως της κυψέλης και κάνει μερικές δοκιμαστικές πτήσεις διαγράφοντας κύκλους μπροστά στην κυψέλη, χωρίς να απομακρυνθεί περισσότερο από δύο τρία μέτρα, με το κεφάλι πάντα γυρισμένο προς την κυψέλη, σημαδεύοντας τη θέση της κυψέλης της σε σχέση με τα αντικείμενα που την περιτριγυρίζουν. Όταν έπειτα από αλλεπάλληλες τέτοιες πτήσεις χαράζει στο μνημονικό της την τοποθεσία της κυψέλης της, τότε ξεκινά με ορμή για το γαμήλιο ταξίδι και αμέσως τρέχουν κατόπι της οι κηφήνες της κυψέλης και των άλλων κυψελών, όσοι πετούν στην περιοχή εκείνη, προσελκυόμενοι από την ουσία που εκκρίνουν οι σιαγονικοί αδένες της βασίλισσας. Το ζευγάρωμα με τον κηφήνα γίνεται πετώντας ψηλά στον αέρα. Η βασίλισσα ζευγαρώνει με τον πρώτο κηφήνα που την πλησιάζει από τους πολλούς που την κυνηγούν και αυτός φυσικά θα είναι ο πιο ταχύς και ο πιο δυνατός για να μπορέσει να την φτάσει στο φρενιασμένο πέταγμά της. Πάντως το τίμημα της επιτυχίας του κηφήνα να γονιμοποιήσει τη βασίλισσα είναι ο θάνατος, γιατί στο ζευγάρωμα αποσπώνται τα γεννητικά του όργανα και πέφτει νεκρός από τον ακρωτηριασμό. Μετά το γαμήλιο πέταγμα η βασίλισσα επιστρέφοντας στην κυψέλη της καθαρίζεται από τις μέλισσες, ακολουθεί ανάπαυση 48 ωρών και αμέσως κατόπιν αρχίζει να γεννά. Όταν γεννήσει 80 με 100 αυγά σταμάτά λίγα λεπτά για να ξεκουραστεί και να πάρει τροφή. Τότε αμέσως οι μέλισσες που την περιτριγυρίζουν την χαϊδεύουν με τις κεραίες τους και την τροφοδοτούν μέσα στο στόμα με βασιλικό πολτό.

Αναζήτηση τροφής : Οι μέλισσες μπορούν να απομακρυνθούν μέχρι 3 - 4 χιλιόμετρα από την κυψέλη προς αναζήτηση τροφής.

Η μέλισσα στην τέχνη :

"Κι άσπρα, γαλάζια, κόκκινα καλούν χρυσό μελίσσι", Σολωμός
"Το 'να χέρι μου κρατεί μέλισσα θεόρατη", Ελύτης
Σε Ομηρικό ποίημα αναφέρεται: "Τρεις σεβάσμιες φτερωτές παρθένες που μάντευαν τρώγοντας μέλι"
Στο μυθιστόρημα του Λουντέμη ο βασικός ήρωας ονομάζεται Μέλιος
Οι τρεις ιεράρχες χαρακτηρίζονται ως "μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας" στο απολυτίκιό τους.
"Μέλισσα" τίτλος θεατρικού έργου του Καζαντζάκη.
"Μελισσοκόμος" τίτλος ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
"Η εποχή της Μελισσάνθης" κύκλος τραγουδιών του Μάνου Χατζηδάκη.
"Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες" το γνωστό μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη

Πηγή πληροφοριών: http://www.kynigos.net.gr/bees/koinonia.php

Δικό μου σχόλιο : Α. Πόσο αρμονική και όμορφη θα ήταν και η δική μας κοινωνία, εάν δανειζόταν μερικά μονάχα σημεία σεβασμού και συνεργασίας απ' την κοινωνία της μέλισσας!
Β. Όσο και αν ο άνθρωπος έκανε και κάνει μανιώδεις επιδρομές ενάντια στη φύση, συνήθως καταστροφικές, ΔΕΝ κατάφερε να κατασκευάσει το μέλι και τα παράγωγά του.

IKEBANA, αγάπη μου!

IKEBANA είναι η ιαπωνική τέχνη ανθοδετικής.
Έχει σχέση με τη σύνθεση διαφορετικών φυσικών στοιχείων σε μια ολοκληρωμένη μορφή δημιουργίας. Είναι φιλοσοφία, δημιουργική έκφραση μέσα από κανόνες κατασκευής. Τα υλικά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν είναι κλαδιά, φύλλα, άνθη, κοχύλια, κορμοί. Το κεντρικό της στοιχείο, δηλαδή η βάση της, που είναι και η καρδιά μιας σύνθεσης, είναι ένα πάντρεμα συνδυασμών χρωμάτων, σε φυσικές μορφές - γραμμές - φόρμες.
IKEBANA είναι μια τέχνη, όπως η ζωγραφική ή η γλυπτική.
IKEBANA αλλιώς είναι η ιαπωνική αγάπη και σεβασμός προς τη φύση.

Στην Ιαπωνία η φυσική ομορφιά ισοδυναμεί με θρησκεία. Αυτός είναι ο λόγος που ακόμη και στα σύγχρονα αστικά συγκροτήματα τσιμέντου-ασφάλτου, επιδεικνύουν μια εντυπωσιακά ισχυρή επιθυμία να υπάρξει λίγη φύση κοντά τους. Οι ξένοι επισκέπτες στο Τόκιο είναι συχνά έκπληκτοι όταν παρατηρούν πως ο οδηγός ταξί έχει κρεμάσει ένα μικρό βαζάκι με ένα λουλούδι, σε εμφανές σημείο του ταξί του. Δεν υπάρχει γιαπωνέζικο σπίτι δίχως στοιχείο floral.
Η φύση αλλάζει πάντα. Τα φυτά αυξάνονται, αλλάζουν όψεις, επανειλημμένα καθ' όλη τη διάρκεια των εποχών. Η φύση έχει το ρυθμό και τη διαταγή της. Η συνειδητοποίηση αυτού είναι το πρώτο βήμα στην ανάμειξη της τέχνης IKEBANA.
Σε γενικές γραμμές, η IKEBANA στοχεύει όχι να φέρει ένα πεπερασμένο κομμάτι της φύσης μέσα στο σπίτι, μα να δημιουργήσει μια σύνδεση αρμονίας και ομορφιάς, μεταξύ εσωτερικού και υπαίθριου χώρου. Είναι η προσπάθεια ρύθμισης αυτών των δύο στοιχείων για να παραμένει κοντά στη φύση ο άνθρωπος.
Θεωρείται πως η πνευματική πτυχή IKEBANA είναι πολύ σημαντική. Φέρνει ηρεμία, ζεις τη στιγμή και εκτιμάς τα πράγματα στη φύση που προηγουμένως είχαν φανεί ασήμαντα. Η ΙΚΕBANA εμπνέει και μεταφέρει την ομορφιά σε όλες τις μορφές τέχνης - ζωγραφική, μουσική, κ.λπ.

Οποιοσδήποτε φυτικός ιστός - κλαδιά, φύλλα, βρύο, φρούτα, μαραμένα φύλλα, λοβοί σπόρων, εκτιμούνται ιδιαίτερα καθώς και τα λουλούδια στην πλήρη άνθιση.
Εάν μια εργασία αποτελείται από μόνο ένα είδος υλικού ή πολλών διαφορετικών ειδών υλικών, η επιλογή κάθε στοιχείου στη ρύθμιση απαιτεί καλλιτεχνικό μάτι. Ο δημιουργός έχει την ικανότητα να συνδυάζει τα υλικά για να δημιουργήσει ένα είδος ομορφιάς που δεν μπορεί να βρεθεί στη φύση σε ένα και μόνο σύμπλεγμα. Ο δημιουργός απλά τα φέρνει κοντά, τα δένει.
Σε ασύμμετρες φόρμες, σε αρμονία υλικών, χρωμάτων, αισθητικής, η δημιουργία μιας σύνθεσης γίνεται η γέφυρα να φτάσεις στο Θεό μέσω της φύσης, όπως μας έλεγε η δασκάλα μας πριν λίγα χρόνια, που μας μύησε στην τέχνη-τεχνική της ΙΚΕΒΑΝΑ.
Κάθε σύνθεση πρέπει να έχει μονό αριθμό: 1, 3, 5 (στο ίδιο είδος) να κόβονται λοξά στη βάση τους πάντα μέσα στο νερό, για να μη χάσουν την επαφή ζωής τους.


Αν αυτό το δοκιμάσετε, θα διαπιστώσετε πως τα λουλούδια σας θα έχουν χρόνο ζωής περισσότερο από τον αναμενόμενο. Πρέπει να τοποθετούνται κοιτάζοντας προς το Θεό, ουσιαστικό χαρακτηριστικό γνώρισμα σε κάθε σύνθεση. Κι εκείνα ανταποδίδουν την αγάπη τους και το ευχαριστώ τους, μιλώντας μαζί του!

H Άννα...

Η Άννα είναι «η κολλητή» τα τελευταία 10 χρόνια και πλέον.
Μαζί μοιραστήκαμε κοινά όνειρα, το χωρισμό της, το πονεμένο διαζύγιό της, τις ανασφάλειες που προέκυψαν κατόπιν, τις αλλαγές και των δύο μας σε δουλειές και επιτυχίες, τις αποτυχίες μας. Τους έρωτές μας και τις απογοητεύσεις μας. Τις βαρυσήμαντες δηλώσεις μας. Το μεγάλωμα της κόρης της.
Όλα με γέλια ακόμα και στις πιο μαύρες μας. Έχουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας. Κοινά πράγματα που μοιραζόμαστε. Αυτοσαρκαζόμαστε, κάνουμε γκάφες και περνάμε καλά ακόμα και μέσα στη σιωπή μας.

Κατάλαβα πως σήμερα με χρειαζόταν.
Ήθελε να κοιμηθώ στο σπίτι της. Όχι πως αυτό δεν συνέβαινε συχνά αυτά τα χρόνια. Μόνο που σήμερα όλα φαίνονταν πως ήταν διαφορετικά. Για κάποιο λόγο.

- Θέλω να κοιμηθούμε στο ίδιο κρεβάτι σήμερα (η κόρη της Σμαρώ έλλειπε).

Κοιτούσε κάθε λίγο το ρολόι της, ήταν ανήσυχη.
Την καθησύχασα, βάζοντας ένα ποτό. Θα ήταν γύρω πριν τις 11.00, βράδυ.
Στα δέκα έξι και πλέον, η μικρή, παιδί όμως.
Συνήθως αρνείσαι να δεις το παιδί σου, το παιδί της κολλητής σου να μεγαλώνει.
Χαρούμενη η μικρή, σε κανένα μισάωρο μπήκε μέσα στο σπίτι τραγουδώντας με το φλερτ της. Φαινόταν τόσο εύθραυστη, μα τόσο ευτυχισμένη!
Η Άννα είχε προλάβει να μου πει τον πόνο της, στο μεταξύ.
Η Σμαρώ απόψε θα κοιμόταν στο σπίτι για πρώτη φορά με το φίλο της.
Αντέδρασα σα φίλη, αφού νόμιζα ακόμα πως η Σμαρώ δεν είχε μεγαλώσει, δεν είχε φτάσει ο καιρός της.

- Μπράβο μυαλά που κουβαλάς! Δεν είναι πολύ νωρίς για έρωτες; Τη ρώτησα.
- Εγώ είμαι αυτή που πρότεινα να έρθουν τα παιδιά στο σπίτι. Μακριά από ξενοδοχεία και περίεργα πάρκα. Τι ήθελες να κάνω; Αν δεν το έκανα, το πιο πιθανόν ήταν να μην το μάθαινα, ή να το μάθαινα όταν θα ήταν πολύ αργά. Και θα ήταν εκτεθειμένη σε κινδύνους.

Το σκέφτηκα κι είχε δίκιο. Δεν το καταλάβαινα τότε.
Η Άννα δεν έκλεισε μάτι εκείνη τη νύχτα. Κάποια στιγμή με ξύπνησε δίπλα της.
Μου έσφιγγε το χέρι από φόβο, από αγωνία.
Θα ήταν 04.00 το πρωί. Ησυχία απόλυτη στο σπίτι.

- Καταλαβαίνεις τι έκανα σήμερα, την απόφαση που πήρα ; με ρώτησε
Και όμως τρέμω, συνέχισε.

Την δική της «πρώτη φορά» την είχε ξεχάσει, πιθανόν και η δική μου να μην είχε καμιά σημασία.
Έτρεμα κι εγώ, μόνο που δεν ήμουνα στη δική της θέση κι ίσως ποτέ δεν θα καταλάβαινα, πως μια μητέρα αντιμετωπίζει αυτή την πρώτη «συνάντηση» της μονάκριβης κόρης της με τον ΕΡΩΤΑ.
Πόσο μπορεί να φοβάται.
Και πόσο δεν μπορεί να το αποφύγει.
Αυτό που έμαθα όμως μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία είναι πως η Άννα ήταν πιο συγκροτημένη και πιο ώριμη από μένα.
Γιατί αυτή «την πρώτη φορά» μονάχα έτσι μπορείς να την αντιμετωπίσεις.
Ήρεμα και ψύχραιμα και κυρίως κοιτάζοντας την αλήθεια που έφτασε μόνο κατάματα.
Γιατί ΔΕΝ ήξερα τελικά τόσο καλά την Άννα και τώρα είχε έρθει ο καιρός να την γνωρίσω!
Και να της πω μπράβο της!

Νάμαι

Υπάρχω στα καλοκαίρια,
στη θάλασσα στο κύμα,
Στο σύννεφο στη βροχή,
Στην Ανατολή και στη Δύση,
Στις μοναχικές περιπλανήσεις μου,
Στην προσφορά μου σε άλλους
Δίχως να περιμένω να πάρω πίσω,
Σε όσα μου χαρίζονται
Στα όνειρα τα απατηλά
Που τελειώνουν πριν καν αρχίσουν
Στη μουσική και στις εικόνες μου
Στα βιβλία μου
Στους λίγους φίλους μου
Και στους πολλούς γνωστούς μου
Στα ταξίδια μου και στις αναμνήσεις τους
Στο χορό
Στον αθλητισμό μου
Με τις χαρές και τις λύπες του
Στα ρίσκα μου
Στον αέρα πετώντας
Αδιόρθωτη
Στα λάθη που επαναλαμβάνω
και μ' αρέσει
Στις διεκδικήσεις μου
Στα άλλοθι μου
Στις υπεκφυγές μου
Στις απλές καθημερινές στιγμές μου
Που μοιάζουν μεταξύ τους
Στον έρωτα που έχω για τη ζωή
Για τον ίδιο τον έρωτα
Για όλα όσα έρχονται και γεύομαι
Για όλα όσα έρχονται και σβήνουν
Γιατί για μένα όλα αυτά μαζί
Κάνουν δυό τόσο δα λεξούλες
τεράστιες
και τις ονομάζω
ΑΓΑΠΗ για ΖΩΗ

Κοίτα

Γύρνα τα μάτια
και δες τι άφησες πίσω σου
ένα βουνό σιδερικά
που σκούριασαν σε βάθος χρόνου ...
και μάλλον δεν πρέπει να με νοιάζει!

Οι Γερμανοί Ξανάρχονται!

Σπερματοζωάρια που προέκυψαν απο βλαστικά κύτταρα και μάλιστα γένους θηλυκού! Ναι, καλά ακούσατε, θα γεμίσει το σύμπαν μόνον θηλυκά. Θα μπορούμε δηλαδή να κάνουμε παιδιά μόνες μας, χωρίς βοήθεια. Ο θεσμός του πατέρα γίνεται παρελθόν.
Θα μαλλιοτραβιόμαστε κοινώς.
Τα ανακάλυψαν Γερμανοί κυρίες μου.
Ο Έρωτας δεν θα είναι απαραίτητος, κατά τη λογική τους.
Βρήκαν τρόπο να τον σκοτώσουν.
Πως θα είναι η ζωή μετά από 50 χρόνια, χωρίς τα παιδιά του έρωτα?

Ταυτότητα

Το «φιόρο» αυτομαστιγώνεται:
Που βλέπει σκουπίδια πεταμένα παντού.
Που οι ράμπες των ατόμων με ειδικές ανάγκες είναι σχεδόν ανύπαρκτες, ή εκεί που υπάρχουν είναι κλειστές από αυτοκίνητα πρόχειρα μα μόνιμα παρκαρισμένα.
Που ανοίγοντας τηλεόραση ακούει πως κάποιοι περνάνε καλά σε βάρος των υπολοίπων.
Που τ' αδέσποτα ζώα γίνονται θυσία στο βωμό της αδιαφορίας στους ανώμαλους δρόμους μας.
Που σε κάθε έξοδο αργίας η χώρα μας θυμίζει πόλεμο.
Που η άναρχη δόμηση θυμίζει τριτοκοσμική χώρα.
Που μας έπνιξαν οι κεραίες και τα αυθαίρετα δώματα, στις ταράτσες και μας κρύβουν τον ήλιο.
Που η αστυνομία είναι ανύπαρκτη έως αδιάφορη.
Που ακούει καθημερινά αυτό το «δε βαριέσαι?» κάνοντας «πάσα» το πρόβλημα.
Που η πρασινάδα είναι προνόμιο των ολίγων που ζουν στα προάστια.
Που η ποιότητα στη ζωή μας είναι μακρινό όνειρο.
Που δεν μπορώ να φύγω για πάντα στο νησί μου γιατί εκεί θα αναγκαστώ να περιοριστώ στα οικιακά.
Που πάω στις δημόσιες υπηρεσίες και νιώθω πως μου κάνουν χάρη.
Που η ζωή της οικογένειάς μου και η δική μου είναι μετέωρη και επισφαλής και κλειδώνομαι με 7 κλειδαριές.
Που για να δουν τα ματάκια μου μια ομορφιά πρέπει να πάρω βουνά και λαγκάδια και δεν με ρωτάει κανείς αν μπορώ να το κάνω και κάθε πότε.
Που η ηχορύπανση με βομβαρδίζει από τα ΜΜΕ, τις κόρνες και το γείτονα από πάνω μου που νομίζει πως ζει μόνος σ’ αυτό το σπίτι.
Που νομίζουν πως είμαστε «βλαμμένοι» αλλά τα ευχολόγια πάνε κι έρχονται από επίδοξους πολιτευτές πρόωρα, λόγω Πάσχα.
Που πληρώνω την απόλαυσή μου-το καφεδάκι μου πιο ακριβά από παντού στον κόσμο, αλλά η τελευταία μου αύξηση ήταν μόλις 72 € κι έτσι αναγκάζομαι να το απολαμβάνω σπίτι μου.
Που τα παιδιά μου για να σπουδάσουν πρέπει να βρω τους τρόπους να πληρώσω αδρά την «δωρεάν παιδεία τους».
Που κάποιοι με αναγκάζουν να κάνω περικοπές στο όραμα για κάτι καλύτερο και να σκαρφιστώ λύσεις ανορθόδοξες.
Που είναι κουφή και τυφλή η εξουσία.

Κάπως έτσι «το φιόρο μετουσιώνεται σε Paranoia» κι αφού δεν μ’ ακούει κανείς τα καταθέτω εδώ για να μην πάρω κανένα όπλο και πάω στο Σύνταγμα έξω από εκείνο το κτίριο που οι αξιότιμοι κ.κ.Γραβατάκηδες, μέσα στα χαμόγελα καθορίζουν τη ζωή μου και τη δική σας.
Αφήστε ν' αποφασίσω εγώ κύριοι αν το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία μου περισσότερο απ' το δηλητήριο που ανελέητα χύνετε εσείς στον εγκέφαλό μου.
Μετά απ' όλα αυτά, πώς να μην βυθίζομαι στο κόσμο μου και να μην εκφράζω την μελαγχολία μου?

Μια αλλοιώτικη Άνοιξη

Ερχόσαστε στο δικό μου κόσμο, σας καλοδέχομαι, αφήνετε κάποιο σχόλιο, ανταποκρίνομαι. Απ’ τον ένα στον άλλο σας γνωρίζω καλύτερα, σας ανακαλύπτω σαν πετραδάκια πολύτιμα πίσω απ’ τις λέξεις. Είναι μαγική αυτή η αίσθηση. Να συνειδητοποιείς πως έχεις τόση μεγάλη παρέα με ενδιαφέροντα σαν και τα δικά σου, με πολύτιμα πνευματικά αρχεία, με «κόσμο» γιομάτο αστέρια, κει που νόμιζες πως ήσουν μια τόση δα μολυσμένη κηλίδα σε ωκεανό. Ένα μίγμα τόσο διαφορετικών ανθρώπων, μα και τόσο ίδιων!
Οι φίλοι μου εκεί έξω ρωτάνε : "που είσαι, γιατί χάνεσαι?"
Άντε να τους δώσεις να καταλάβουν πως εδώ κανείς δεν μπορεί να δει τα πρησμένα σου μάτια απ' το δάκρυ, το γέλιο σου, μα μπορεί να τα αισθανθεί!
Σας ευχαριστώ για το "χάσιμο" και τις πέρλες ψυχής που αφήνετε γύρω μου!

Αφρικάνικη Μπαλάντα

Το κομμάτι το σημερινό προέκυψε αυτές τις μέρες
δεν χρειάζεται λόγια,
ή μετάφραση...
απλά απολαύστε το μόνοι ή με παρέα,
γεμίζοντας τις αισθήσεις σας
με όποια εικόνα θέλετε
Δικό σας...

κι αν θέλετε μοιραστείτε την
μαζί μου...

Άτιτλο

Γυμνή μέσα σε κουβέρτα
χάδια στην πλάτη
για να κάψει το ένα κορμί το άλλο κι άλλο κι άλλο
κι αν λυγίζεις μια φορά να λυγίζω δύο
γιατί
τώρα πεθαίνει η μοίρα
χάνεται ο χαμός
πληθαίνει η ζωή
ανθίζουν τα λουλούδια
ξημερώνει η γλυκιά μέρα η ανέφελη
που συντρίβει κάθε σκοτάδι ηλιθιότητας
κι εγώ ακόμα εδώ...