Kαλά να περάσετε!

Πολλές ευχές σε όλους σας!
Όπου κι αν πάτε
ότι κι αν κάνετε
νάναι μοναδικό!

ΝΑΤΕΛΑ

Η γυναίκα που μακράν αξίζει να είναι Η ΓΥΝΑΙΚΑ της χρονιάς, παγκόσμια.
Δεν θέλει όμως βραβεία, δεν χρειάζεται επιβεβαιώσεις...
το δικαίωμά της να μάθει την αλήθεια για το παιδί της αναζητά...
και το κάνει με αξιοπρέπεια τόση, που δεν συγκρίνεται
με τίποτ' άλλο,
για όσα ονειρεύτηκε

κι έγιναν κομμάτια... στην ψυχή της

...κι εγώ υποκλίνομαι

Τότε και Τώρα

"Τσιγκάκια"
"Κρυφόκουτο"
"Κλέφτες κι αστυνόμοι"
"Χαλίκι"
"Μπουκάλα"
"Τιραμόλα"
"Μικρός ήρωας"
"Σεραφίνο"
"Μικρή Λουλού"
"Ποπάυ"

"Καραγκιόζης"
"Κουκλοθέατρο"

Υπαίθριο συνοικιακό σινεμά, σκηνικό πρόχειρο
-ευγενής προσφορά του Δήμου- κι εμείς με τα σκαμνάκια μας ανά χείρας στημένοι να παρακολουθούμε Ελληνικό ασπρόμαυρο κινηματογράφο - Μάρθα Βούρτση- Νίκο Ξανθόπουλο και άλλους έλληνες ηθοποιούς, που έγραψαν τη δική τους ιστορία.

Mε τους γονείς μας να κρυφακούνε "Doyche Velle" .

Με μια φέτα ψωμί με μπόλικο λάδι και ζάχαρη
ή τομάτα πελτέ , να πεταγόμαστε έξω να βρούμε τα "φιλαράκια".
Τότε δεν είχαμε Play stations- Ιντερνέτ καφέ- Τ.V. κι ειδήσεις μεσ' τη πίκρα.
Δεν είχαμε Βία, Φόβο, Μοναξιά.
Δεν είχαμε χρήματα.
Είχαμε γέλιο κι αγάπη στις καρδιές μας.
Είχαμε χρόνο.
Είχαμε ΑΛΑΝΕΣ.
Κι αυτά τα ελάχιστα τώρα ξέρω καλά πόσο πολλά ήταν τότε
γιατί,
αρκούσαν να χτίζουμε όνειρα
γιατί ΤΟΤΕ είμασταν ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!

? Aπολογούμαι ? Γιατί ?

Πριν λίγες μέρες πέρασα απ' αυτή τη γειτονιά των Blogs!
Σκάλισα αρκετές απ' τις σελίδες, ψάχνοντας.
Πολλές μου διαφεύγουν δεν κατάφερα να βρώ το δρόμο.
Κι έφτιαξα ταπεινά το δικό μου Blog.
Όχι βέβαια για να σταθώ απέναντι στα "θωρηκτά" της ποίησης, της λογοτεχνίας ή και της δημοσιογραφίας που υπάρχουν εδώ.
Ένοιωσα την ανάγκη, να εκφραστώ, με ένα τραγούδι, μια εικόνα, ένα στίχο...μ ' ένα στίγμα! Τόσο απλά.
Για να μπορώ ίσως να βρίσκομαι κοντά, να θαυμάζω εσάς, που έχετε ανεξάντλητες δυνατότητες και πηγές έμπνευσης, σαφώς ανώτερες απ' τις δικές μου.
Μπαίνω σε αρκετά blogs πια, μερικά είναι μαγικά στα μάτια μου, εκτιμώ πολύ τη δουλειά σας, σε κάποια απ' αυτά αφήνω σχόλια, (όταν δεν ντρέπομαι) ή όταν "ο οικοδεσπότης" φαντάζει στα μάτια μου, προσιτός απλός ή και απέριττος.
Αισθάνομαι πολύ καλά που κάποιοι από σας με "βλέπουν", με τιμούν με τις επισκέψεις τους ή με καταχώρησαν ήδη στη σελίδα τους και αντιπαρέρχομαι το "σχόλιο" που άφησε κάποιος (κι έσβησα βεβαίως), αφήνοντας τη σφραγίδα πίσω του, που μάλλον δεν τον τιμά.
Γιατί τα γραπτά πρέπει να συντάσσονται και να συμπλέουν
με την ποιότητα (;)
που έχουμε μέσα μας
ΑΝ

Εικόνες!

Νοσταλγώ τις μέρες που παίζαμε πεντόβολα οκλαδόν στην παραλία.
Που διαλέγαμε τις πέτρες ολοστρόγγυλες μια-μια.
Τότε που οι γλάροι πετούσαν δίπλα μας
κι η ματιά μας συντρόφευε τις πτήσεις τους.
Να ξαναζήσω τη ζήλια που ένιωθα στο πέταγμά τους.
Να θαυμάσω μαζί σου,
τη συντροφικότητά τους και τα διπλά παιγνίδια τους.
Να βάλω πάλι στοιχήματα
ποιος απ' τους δυο
θα σημαδέψει το κύμα
τη στιγμή που θα σβήνει χαιδεύοντας τα δάχτυλά μας.
Να φτιάχνουμε κάστρα στην άμμο
γράφοντας λέξεις -υποσχέσεις.

Να ξαναζήσω
το συριγμό της φωνής σου
κείνη την ώρα που 'τρεμε
κι έλεγες «σ’ αγαπώ».
Να τραβώ τη φούστα μου,
μαντεύοντας το βλέμμα σου.
Να τρέξω μακρυά
αφημένη στο κυνήγι σου.
Να χωθώ στην πικροδάφνη,
γιατί ο σορόκος
όπου νάναι φτάνει.
Κι εγώ φοβάμαι….
Και θέλω,
Να κρυφτώ για πάντα
στα μπράτσα σου
- κι ας τρέμουν-
ξεφεύγοντας απ’ το κονιορτό.

Διαμαρτύρομαι

που οι φωνές μας
δεν ακούγονται,
εκεί έξω,
παρά μονάχα
εδώ, μέσα σ' αυτές τις ηλεκτρονικές
σελίδες
σαν συρμός, σκουριασμένος
στο χρόνο.

"σιωπή,άνοιξη,επιστρέφω,ακρόπολη,φυσάει"

ποιος χτύπησε την πόρτα μας;
ποιος;
ίσως να 'ναι η άνοιξη...
κι αναρωτιέμαι... δεν έκανε τον κόπο κανείς από εσάς να της το πει;
πως εδώ έχουμε ακόμα χειμώνα, στις ψυχές μας.

τίποτα..
προτιμήσατε τη σιωπή...
λογικό μου φαίνεται
κι ας είναι μικροπρέπεια να πνίγετε πίσω απ'τα
τζάμια
τη μιζέρια σας.

θα μπορούσατε όμως να είστε πιο ευγενικοί.
τόσες φορές μας χτύπησε την πόρτα,
έτσι απλά για να σπείρει
δυο τριανταφυλλιές στον κήπο μας.

θα μπορούσατε να είστε πιο ευγενικοί
τώρα με τι καρδιά θα επιστρέψει
να μας
πει "αντίο";
όταν απ' το παράθυρο μας
θα φαίνεται μόνο σκοτάδι...

λυπάμαι, φίλοι μου,
μα δε βλέπω να φυσά για μας ο Αίολος πια...
το χάσαμε το κύμα της σωτηρίας...

έφτασε κιόλας ο Αύγουστος
κι όλοι μαζεύονται στον βράχο της Ακρόπολης
ν' αγγίξουν την πανσέληνο...
θυμάστε τότε που πηγαίναμε κι εμείς,
μια παρέα,
με μια κιθάρα ο ένας
στα χέρια,
με το τουμπερλέκι του κάποιος άλλος
και με τις φωνές μας
προσπαθούσαμε να ξυπνήσουμε τον Διόνυσο;
πείτε μου τώρα...
ποια Ακρόπολη ατενίζει το μπουντρούμι μας;
σε ποια πανσέληνο ταξιδεύει
η ματιά μας;

Σκυτάλη σε αγαπημένους blogers :
Τριαντάρα, AVRA, Hliaxtida, Jimy, Sitronella
με λέξεις : "Χρώματα, Οργή, Χαρίζομαι, βράχος, αναπνοή"

Fuck you
monsters...
Πόση αξία
και πόση απαξίωση
κρύβουν δυο τρεις σταγόνες νερό,
άραγε;

Ανατρεπτικά

Ερωτόκριτος
από τα πλέον αγαπημένα, σ' αυτή την εκτέλεση!

Με τα δάχτυλά σου μετράς τη δίψα μου
Με την ανάσα σου κυλάς στο κορμί μου
Και ψαχουλεύοντας

με τη γλώσσα

μετράς τα διαμάντια

που κρύβονται στο στέρνο μου

Φαντάσματα...

Αγκαλιές άδειες....
Σελίδες βγαλμένες
Από καλοκαίρια χαϊδεμένα
Με τις άκρες των δαχτύλων,

Αγάπες
Που ξελόγιασαν την ανατριχίλα στο πέρασμά τους,
Κιτρινισμένες άτακτες λέξεις
Που ξεπηδούν,
Μέσα από καταιγίδες παράφρονες,
Χορταριασμένες αφορμές,
Παραδομένες λείψανα
Στο αυθόρμητο
Που γκρεμίστηκε
Πίσω από έννοιες φαντάσματα.

Αίτια....

Σκόρπιες χάντρες σε διαλυμένο κομπολόι οι πόθοι στάζουν σήψη,
στον ίλιγγο του χρόνου.
Κι εσύ πουθενά πάλι.
Σαν να σκούριασες πίσω απ’ τα αίτια.
Αίτια…
Μαραζωμένα, σιωπηλά κι ανέραστα…
Χαραγμένα σε καμβά από μέταλλο…

Επί Παντός ...Παντογνώστριες

Δεν ξέρω τι με κάνει έξω φρενών κάθε φορά που τα πρωινά ανοίγω τη ρημαδοτηλεόραση με την τσίμπλα στο μάτι. Τα στριμωγμένα βυζάκια της Φαίης Σκορδά έτοιμα να εκραγούν πουρνό-πουρνό, ή οι πομπώδεις συμβουλές της σε δυστυχισμένες νοικοκυρές που προτρέπουν τις μονάκριβες θυγατέρες τους να συνάψουν γάμο με επιφανείς τσιφλικάδες-κτηματίες, προκειμένου να διασωθεί η υπόλοιπη οικογένεια!
Εννίοτε η ψυχολόγος προσπαθεί να διασώσει τα αδιάσωστα, τρέχοντας από εκπομπή σε εκπομπή και προσφέροντας υποστήριξη στις ραγισμένες καρδιές, άντε βάζοντας κι ένα χεράκι σωστικό στις αγράμματες παρουσιάστριες. Σε όλες τις περιπτώσεις δε, βγαίνει άκρως γλυκερή και παντογνώστρια.
Έλεος...
Κακόμοιρη Ελλαδίτσα που συντονίζεσαι στο χαζοκούτι την ώρα που κόβεις τα κρεμμυδάκια για το μπριάμ, που τελικά κάνεις κάρβουνο μέσα στη θλίψη σου για το πρόβλημα της διπλανής σου. Και να το δάκρυ κορόμηλο, ξέχασες πάλι να βουτήξεις το κρεμμύδι μέσα στο νεράκι πριν το τεμαχίσεις. Και μετά λες πως έχεις καούρες, ανακαψίλες ...


Κυρά μου απ' το κεφάλι σου κατεβαίνουν πιο χαμηλά τα προβλήματα πέψης, για όσα βλέπεις και δεν αντιδράς...

Άνδρες

Αυτό που ζηλεύω υπερβολικά στους άνδρες, είναι η ανικανότητά τους να ενταχθούν σε ώριμο στάδιο, παραμένοντας αγόρια όλη τους τη ζωή, σε αντίθεση με μας "τα κορίτσια" που πολύ σύντομα περνάμε το κατώφλι της γυναίκας.

Paranoia

"Χέζουν ολημερίς και κατά βούληση στο εγκεφαλικό μας σύστημα. Εμείς βουτηγμένοι στην απάθεια συνεχίζουμε συνηδειτά να τρέφουμε την παράνοιά μας".

Εδώ ακούμε μουσική,

αφηνόμαστε
αφουγκραζόμαστε
γελάμε
σχολιάζουμε
γράφουμε συνταγές
τρελλαινόμαστε
λέμε αλήθειες
για όσα μας γουστάρουν
για όλα όσα μας προκαλούν
προβληματίζουν
εκνευρίζουν.